Categorie: Kerk & gemeente Pagina 13 van 53

Zaterdag 10 september was het Open Monumentendag.
Het monument waar ik vrijwilliger ben was die dag natuurlijk ook open, dus die morgen om 11.00 uur verwelkomden wij de eerste gasten in de Catharina kerk op de Brink in Roden.
Op Open Monumentendag komt er ander publiek dan tijdens de openstellingen in juli en augustus in de zomer.

Sommige gasten hebben zich zo goed voorbereid, dat ze al met een aantal vragen de kerk binnenkomen.
Bijvoorbeeld waarom de kerk niet is bepleisterd zoals alle andere oude kerken in Drenthe.
“Loopt u maar even mee…” Ik nam ze mee naar het fotoboek van de oude Catharina en kon ze foto’s laten zien van voor 1930 toen de pleisterlaag er nog op zat.

….uniek….

Er zat destijds een schimmel/bacterie in die laag. De kerk kreeg in 1932 subsidie om de oude laag er af te bikken en een nieuwe aan te brengen, maar toen de laag er helemaal af was was de subsidie al haast op en toen stond men aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Het kwam er vervolgens niet meer van.
In de jaren ’80 is er nog tot in de gemeenteraad toe gediscussieerd of de witte stuclaag nog weer aangebracht moest worden, maar het bleef zoals het was.
Daarmee is de Catharinakerk uniek.

Deze keer hadden we gasten die meer wisten over onze kerk dan wij: er waren katholieke bezoekers die aan de ramen konden zien waar het Maria altaar en het Jozef altaar hadden gestaan.
Verder ontmoette ik weer erg leuke mensen die ik van alles mocht vertellen over Coenraad Wolter & Gesina, hun crypte, de sacramentsnis en het orgel.
Mensen hebben daarbij over van alles een mening en maken mij daarvan deelgenoot.
“Wie heeft in ’s hemelsnaam bedacht dat hier vloerverwarming in moest! Wat lelijk!”
“U staat hier nog redelijk blijmoedig te vertellen over de kerk, terwijl het zo slecht gaat met de kerken in Nederland….”
Op mijn vraag of ik een pepermuntje mag aanbieden: “Nee. Geen goede herinneringen.”
“Wat een prachtig orgel; en wat mooi dat het ook bespeeld wordt. Bach volgens mij.”
“Waarom zou je nou zo’n monumentaal middeleeuws doopvont niét gebruiken?”
Dan leg ik uit dat dat alles te maken heeft met democratische processen en dat we een moderne PKN-gemeente zijn.
Maar mijn uitleg neemt de vraagtekens boven de hoofden meestal niet weg.

Collega Coby vroeg aan het eind van onze dienst: ‘Waarom is dat gat aan de buitenmuur-kant van het piscina dichtgemetseld? Nu kan ik niet meer laten zien hoe men vroeger Gods water over Gods akker liet lopen.”
Ik meende me te herinneren dat daar vroeger inderdaad een soort pijpje zat waar water door naar buiten kon lopen, maar ik ben er ook niet zeker van.
“Dat ga ik voorleggen aan de kerkenraad” beloofde ik.
Er is vast wel iemand die het naadje van de kous weet.
Wordt vervolgd.

Vooreerst was dit weer de laatste vrijwilligersdienst.
Het was mij dit seizoen (na twee coronajaren zonder openstelling) een aangenaam genoegen.

Na ons weekje Noord-Duitsland zitten we ongemerkt zomaar in de herfst en gaat alles weer van start.
Allemaal tegelijk.
Maandagavond pakte ik het zwemmen op met zwemvriendin Ans, dinsdagavond hadden we de eerste cantorijrepetitie van dit seizoen en dinsdagmiddag was de eerste bijeenkomst van ‘Holy Stitch’, het handwerkclubje van onze PKN-gemeente.
‘De wichter’ hadden er weer zin in!
We beginnen altijd om 14.00 uur, maar toen ik aan kwam fietsen om vijf voor twee zat er al een aantal gezellig te beppen en lagen de brei-, haak- en borduurwerkjes al op de tafels.
Dat is natuurlijk een goed teken!
Zaten we in het begin nog wat onwennig bij elkaar (zie het blog hierover van oktober 2020), nu kennen we elkaar al wat beter en wordt het gezellig.
Fijn, dat was ook precies de bedoeling.

We hadden dinsdagmiddag ‘inwoning’.
Even uitleggen: in onze PKN-gemeente vangen wij op verzoek van Inlia  een aantal vluchtelingen op.
Die wonen op dit moment in de kamers  van ‘de Bijkeuken’, een jeugdhonk dat zich bevindt in de oude pastorie.
Alie, één van de leden van Holy Stitch, is ook vrijwilliger bij die opvang en had een aantal vrouwen uitgenodigd om ook te komen handwerken.
Sommigen van ons hadden op haar verzoek extra garen en naalden meegenomen.
De communicatie gaat soms in het Engels, soms met een tolk en soms met handen en voeten.
Hoe vertaal je ‘stokjes’ en ‘vasten’?
Gewoon door het voor te doen.
Eén van onze dames hing al enthousiast over één van de gasten heen voor het aanschouwelijk onderwijs.
De koster zorgde voor koffie en thee en zei tegen de asielzoekers dezelfde dingen die hij altijd tegen ons zegt.
Eén van hen had de koffie laten worden; toen de koster haar daarop attent maakte zei ze dat ze dat lekker vond.
Met de Drentse gedachte ‘kolle koffie wo’j mooi van” in zijn hoofd zei hij: “Oh, that’s why you’re so beautiful!”
Ze lachte.
Of ze het grapje begrepen heeft….?

Na de thee raakte ik in gesprek met een jonge vrouw uit Syrië die Engels sprak.
Ze vertelde dat ze met twee plastic bootjes, één vol met mannen en één vol met vrouwen, over zee waren gevlucht.
Onderweg waren de twee boten elkaar kwijtgeraakt.
Op de mannenboot zat haar broer.
Een tijdlang had ze niets van hem gehoord, maar deze week was duidelijk dat de jongen toch was overgekomen en dat hij ergens in Den Haag was.
De blijdschap over dit heuglijke nieuws straalde van haar gezicht.
De zwangere vriendin naast haar hoopte dat ze over drie maanden, als de baby kwam, een dak boven haar hoofd had.

Dan zit je anderhalf uur later op de fiets op weg naar de tandarts.
Vervelende afspraak.
Luxe probleem.
Stel je voor dat je over drie maanden moet bevallen en vurig hoopt dat je dan onderdak hebt.

Je hebt van die schriftlezingen die iets bij je los maken.
Bij mij is dat bijvoorbeeld onze trouwtekst.
Of de teksten die zijn gelezen bij de begrafenissen van onze ouders.
En soms heb ik in het verleden een preek gehoord bij een tekst die me raakte en die ik om die reden nooit meer vergeet.
Gistermorgen werd in de PKN-viering de tekst voorgelezen (Lucas 14: 25-33) die me terugbracht naar het kerkje in Ferch (voormalig Oost Duitsland) in 2018.
Even een klein, maar essentieel gedeelte uit het blog over die kerkdienst:

Het bezoekersaantal haalde de tien niet. De dominee vroeg of we in een kringetje om hem heen kwamen zitten; het leek alsof we in een huiskamer zaten. Het zingen was niet best: de organist speelde alsof de kerk vol zat en de heren links en rechts van mij bakten er niet veel van. Ondanks dat was het een bijzondere ervaring. De preek ging over de uitspraak van Jezus dat je zijn volgeling niet kunt zijn als je je familie niet haat.

De voorganger bleef in de kring zitten tijdens zijn verhaal. Hij keek ons om beurten aan en legde uit dat ‘haten’ niet een erg goede vertaling was. Jezus bedoelde ‘afstand’. Je moet  soms afstand betrachten ten opzichte van je familie, je vrienden en je achtergrond.
“Ik ben opgegroeid in de voormalige DDR en studeerde bij een professor die ons leerde dat we zelf moesten nadenken. Dat was alleen wel moeilijk in ons land, want we mochten wel de krant lezen die door ons kerkgenootschap werd uitgegeven (onder staatstoezicht), maar we mochten de artikelen niet uitknippen, voorzien van eigen commentaar en bewaren.  Er werd voor ons gedacht.”
Maar ondertussen hadden de professor en zijn leerlingen mappen vol artikelen met eigen aantekeningen die natuurlijk niet in de boekenkast stonden.
“Jezus bedoelt dat je hem alleen kunt volgen ‘wenn Kopf und Herz frei sind’. Laat je niet binden door knellende banden die je vertellen wat wel en niet mag, wat wel en niet hoort en wat je moet denken. Altijd zelf blijven nadenken.”

Je familie, vrienden, bezit, werk, kerk en wat je ook maar bindt aan deze wereld niet áchterlaten, maar lóslaten.
Dominee Walter Meijles zei het zondagmorgen natuurlijk in andere bewoordingen, maar bedoelde hetzelfde.
Kijk met een liefdevol hart om je heen en doe wat je hart je ingeeft.

De viering van gistermorgen was niet alleen memorabel door het gesproken woord, maar ook door de muziek.
Arjan Schippers die stukken als ‘Stabat Mater’ en ‘Air’ speelde op het orgel en niet te vergeten het lied geschreven door Huub Oosterhuis dat we hoorden, gezongen door zijn dochter Trijntje.
Wil je het ook even beluisteren? Hierbij een link.

Hele blog lezen over die gedenkwaardige zondagmorgen in Ferch?
Hierbij een link: ‘Besuchen Sie unsere Gottesdienst?’

Vandaag zijn we niet in Roden.
Geen blog over de PKN-viering van vandaag dus, maar wel over die van vorige week.
Door het zomerreces van mijn blog heb ik daar vorige week niet over geschreven, maar dat was zo’n bijzondere viering, daar moet ik gewoon een blog aan wijden.

Het was een preek met als thema: ‘Help! Haat God vrouwen en homo’s?’
Dominee Sijbrand van Dijk hield zo’n goed verhaal, dat hij na het ‘Amen’ applaus kreeg.
Dat heb ik, zo lang als ik naar de kerk ga (heel lang) nog nooit meegemaakt.
Die preek zou iedereen moeten horen; daarom ga ik niet proberen om zijn verhaal samen te vatten maar zeg ik “Ga die dienst beluisteren”.
Je kunt hem terugluisteren via Kerkomroep, 7 augustus, 09.18 uur, of via het YouTubekanaal van onze gemeente.
Op de afbeelding zie je preekstoel zoals die er uitzag na de preek met daarvoor de voorganger. Deze foto is genomen na de viering.

In het dankgebed trof mij de zin:
“In onze wereld van nu raken wij elkaar steeds meer kwijt achter muren van woorden, achter deuren van meningen en achter gesloten  ramen van opinies. ”
Muren, deuren en ramen.
Die drie woorden brachten mij het kinderliedje ‘Samen’ te binnen van Elly & Rikkert.
Daarin wordt een metselaar beschreven die een huis bouwt: één voor één, steen voor steen, muren, deuren en ramen.
Daarna beschrijven ze het huis van God.

De Heer bouwt ook Zijn huis
Daar zijn wij de stenen van
Ieder heeft z’n plekje in dat huis
Dat God er wonen kan
Eén voor één, steen voor steen
Muren, deuren en ramen
Eén voor één, steen voor steen
Niet alleen, maar
Samen zijn wij het huis van de Heer
Samen, zoveel verschillende namen
Samen zijn wij het huis van de Heer.

Hierbij een link naar het liedje.

Zoveel verschillende stenen, zoveel verschillende namen, zoveel verschillende mensen.
“Hier ben ik. Ik mag er zijn, ik hoor er bij.”

Deze zomer stond ik vijf zaterdagen met m’n blikje Wilhelminapepermunt als gastvrouw in de Catharinakerk.
Bijna altijd leuk.
Bijna.
Eén middag raakte ik aan de praat met mensen uit een klein dorpje in de provincie Groningen.
Ze vroegen of Roden al ‘Samen op weg weg’ was en of de kerk als PKN-kerk werd gebruikt en ik beantwoordde hun vragen.
Toen vroeg ik: “Bent u in uw woonplaats ook al samen op weg?”
Afgemeten en streng klonk het: “Ja, maar wij niet! Wij kerken bij de Gereformeerde kerk in Drachten waar het ware woord des Heren nog wordt gepreekt zoals het verkondigd hoort te worden: volgens de normen en waarden waar wij mee zijn grootgebracht.”
Ze keek mij indringend aan.
Dan kun je natuurlijk in discussie gaan, maar in de loop van de jaren heb ik geleerd dat dat niet zinvol is.
“Fijn dat u zich daar thuis voelt! Heeft u de powerpoint van onze oude kerk al gezien?”

Waarom voegt deze mevrouw, die bij ons te gast is en op mijn pepermuntje sabbelt, mij zo pinnig deze woorden toe?
Die ene zin houdt gelijk een waardeoordeel in over onze PKN-gemeente en deed mij letterlijk een stap terug zetten.
Wil ik anders nog wel eens naar mensen toelopen om iets te vertellen over het gedeelte van de kerk waar ze op dat moment zijn, deze mensen heb ik met hun foldertje en hun pepermuntje verder alleen gelaten. Wij hoeven elkaar immers niet te bekeren op een zaterdagmiddag in juli.

Sinds dit jaar hebben we voor de kinderen die met hun ouders meekomen een puzzel-speurtocht door de kerk.
Voor de corona epidemie had ik aangeboden dat ik die wel wilde maken.
Het is een puzzel geworden waarbij kinderen aan de hand van foto’s bepaalde plekjes in de kerk moeten opzoeken, samen met hun ouders gaan opzoeken welk woord daar bij hoort (DOOPVONT bijvoorbeeld) en dat ze dat invullen in een puzzel.
De eerste keer dat ik de puzzel aan twee kinderen gaf vond ik het best spannend.
De ouders hadden een foldertje, de kinderen de puzzel; samen liepen ze onderzoekend door het gebouw en samen vulden ze de woorden in.
Later stond er een compliment in het gastenboek: missie geslaagd.

Zit je als gemeentelid regelmatig in de Catharinakerk en heb je je kleinkinderen een keer op bezoek?
Loop dan tijdens de openstelling van de kerk een keer binnen voor een gezamenlijk interactieve speurtocht: misschien leer je zelf ook nog wat over het oude gebouw!

“We hebben vanmorgen dus een hagenpreek!” merkte een bezoeker gistermorgen op.
‘We’ zaten met een deel van de PKN-gemeente in de bloeiende tuin van Ben en Mathilde in Foxwolde.
Het was een speciale viering ter gelegenheid van de ‘Jacobszondag’ die in Roderwolde altijd extra aandacht krijgt.
Roderwolde ligt aan het Jacobspad en de kerk is ook vernoemd naar de apostel Jacobus.
Dominee Sijbrand van Dijk had gistermorgen een ketting om met een grote Jacobsschelp er aan.
“Ik voel me net zo’n goeroe!” vertrouwde hij ons toe.
Zo zag hij er ook uit; zo’n volle baard helpt daar natuurlijk ook bij.

Wat is een hagenpreek?
Dat zijn protestantse preken die voor de beeldenstorm in de open lucht gehouden werden; het waren verboden bijeenkomsten, want iedereen was toen nog katholiek.
Het woord ‘haag’ had de betekenis ‘buiten de stad’ waar heggen en struiken zijn.
Het thema van deze Roderwolder hagenpreek was ‘Verwondering’.
We hoorden het eerste verhaal uit de bijbel, waarin de schepping wordt beschreven.

Het scheppingsverhaal is geen geschiedenisverhaal.
De voorganger wees ons op het misverstand dat de mens zichzelf altijd beschouwd heeft als ‘de kroon op de schepping’.
Dat de mens die benaming helemaal niet verdient laat de aarde nu zelf aan ons zien.
Het gaat in het scheppingsverhaal niet om de mens, maar om God en zijn hele schepping.
Helaas kan ik je als lezer niet verwijzen naar Kerkomroep, want de viering is niet opgenomen.

De entourage was fantastisch: mooi weer en die prachtige tuin van Mathilde en Ben,
Het bracht Gerard en mij even weer terug naar de vele campingdiensten waaraan wij vroeger als duo meewerkten.
We zaten onder een bloeiende catalpa-boom; bij iedere windvlaag waaide er wat bloesem af, wat een behoorlijke ‘zooi’ veroorzaakte op het gras.
Eén zo’n bloemetje viel tijdens het zingen op mijn schoot.
Toen ik het van dichtbij bekeek zag ik pas hoe mooi één zo’n bloemetje is.
Kijk nou.

Hoezo zooi!
Het thema van de viering kwam zomaar uit de boom vallen.

In  de laatste editie van Kerknieuws deed predikant Sijbrand van Dijk een oproep: Ik wil het in deze vakantieweken wel eens hebben over bijbelteksten waarvan je denkt:”Wat moet je dáár nou mee?”
Mijn verzoek is: mail me jouw meest aanstootgevende bijbelgedeelte.
Toen ik Sijbrand sprak na onze familiedag toen ik Henk terugbracht na zijn schilderworkshop vertelde ik hem mijn ‘bijbeltekst des aanstoots’: In de tien geboden hoorden we vroeger iedere zondag de zin: “……..die de ongerechtigheid der vaderen bezoek aan de kinderen, aan het derde en aan het vierde geslacht van hen die Mij haten.”
Vond ik als kind vreselijk om te horen. Oneerlijk ook.

Gistermorgen in de viering was dit het thema.
Natuurlijk was ik benieuwd naar wat de voorganger er over zou vertellen.
Het was verrassend en het was emotioneel.
Hij legde de nadruk op ouders en kinderen en op de opvoeding die we van onze ouders hebben gehad.
“Opvoeding is vormen en vormen is beschadigen” zei hij daarover.
Ouders geven generatie op generatie via hun genen karaktereigenschappen door en via hun opvoeding geven ze hun leven door.
De zonzijde van hun leven, het plezier , de humor, maar ook de innerlijke gevechten, de teleurstellingen en de bitterheid.
Ze geven ook hun verwachtingen door waar jij als kind soms niet aan kunt voldoen.

Ieder kind krijgt een rugzak mee van wat de ouders hem of haar hebben meegeven.
Het valt niet altijd mee om je leven te leiden met dat wat er in jouw rugzak zit.
Maar je kunt je ouders niet blijven verwijten dat jouw leven niet tot bloei komt door wat zij in jouw rugzak hebben gestopt; dan blijf je in hun leven hangen en kom je nooit in je eigen leven terecht.
De dominee vertelde over een hilarische cartoon van Peter van Straten.
Twee oude mensen zitten op een bankje. De vrouw zit gebogen en kijkt treurig.
De man zegt: “Maar Ans, je bent nu 80, je kunt je ouders niet overal de schuld van blijven geven..”
Accepteer dus wat er in die rugzak zit: dit is wie ik ben.
Er zitten dingen in jouw familie en die heb jij nu.
Je bent geroepen om je rugzak op te nemen en er nieuwe wegen mee in te slaan.
Jouw leven is jouw eigen verantwoordelijkheid en het is aan jou wat je met jouw rugzak doet.
Het maakte nogal wat los; ik zag menigeen een traan wegvegen en bij het koffiedrinken werd er ook nog heftig over nagepraat.

En die straf voor het derde en het vierde geslacht?
Dat werd ook uitgelegd, maar als ik dat op dit blog omstandig ga uitleggen gebruik ik veel te veel woorden voor één blog.
De preek eindigde hoopvol: de voorganger las de woorden die na die moeilijke zinnen over het boeten van het 3e en 4e geslacht in Deuteronomium staan: ‘….. maar als ze mij liefhebben en doen wat ik zeg, bewijs ik hun mijn liefde tot in het duizendste geslacht.’
Advies voor iedereen die ouders heeft gehad: ga deze preek van Sijbrand van Dijk luisteren, je steekt er veel van op en je knapt er van op.
Dat advies geldt ook voor iedereen die kinderen heeft opgevoed.
Hierbij een link naar Kerkomroep: zondag 17 juli, 09.30 uur in Op de Helte.

Nog een paar woorden dan: Arjan Schippers kreeg gistermorgen applaus na zijn pianouitvoering van ‘The circle of life’ uit The Lion King.
Nog een reden om de kerkdienst terug te luisteren!

En Sijbrand, het antwoord op jouw vraag na de dienst is 10.

“Mag ik u een pepermuntje aanbieden?”
Gistermiddag stond ik voor het eerst weer sinds 2019 als gastvrouw in de Catharinakerk.
‘Toeristendienst’ noemde een vriendin het ooit.  Wat mij betreft één van de leukste vormen van vrijwilligers werk die je kunt doen.

Piscina *

“Wat bijzonder dat in deze protestantse kerk nog te zien is dat het voor de reformatie een katholieke kerk was!”
Hier spreekt een kenner.
In een mum van tijd zijn we verwikkeld in een gesprek dat begint met de piscina en Gods water over Gods akker laten lopen, verder gaat over het verschil tussen protestants en katholiek, dat overgaat naar een dominante katholieke vader en verplichte kerkgang en eindigt bij een moeilijk afscheid van vader, levenslang affiniteit voelen met het geloof en  toch niet meer naar de kerk gaan. Een wonderlijke combinatie van het delen van geschiedenisverhalen en het bieden van een luisterend oor.
“Het was mij een aangenaam genoegen. ”
Dat genoegen was geheel wederzijds.

Aan het eind van de openstelling maakten we kennis met de ouders van collega rondleider Peter,  de heer en mevrouw Jager.
Hij was predikant in Roden van 1968 tot 1983.
Hij was destijds de eerste ’tweede’ predikant van hervormd Roden,  vanwege de enorme groei van ons dorp in die periode. Hij klom nog even  op de preekstoel en constateerde dat het beklimmen van de  trap vroeger al lastig was,  maar dat het nu hij boven de tachtig was echt wel moeilijk werd.

Bij een kopje thee vroeg ik hem naar zijn ambtsperiode in Roden.  Hij was de predikant die vond dat het oude doophek rond de preekstoel moest verdwijnen om plaats te maken voor een liturgisch centrum. De ouderwetse banken werden ingeruild voor stoelen en hij introduceerde de liturgische kleuren in onze gemeente.
Ik herinner mij vanuit die tijd vooral het gemopper van mijn vader over ‘die katholieke fratsen’ die in Hoogersmilde destijds nog niet aan de orde waren, maar landelijk wel al werden ingevoerd.

De tijd vloog gistermiddag voorbij.
Er kwam nog een moeder die met haar zoontje even een kaarsje wilde aansteken.
Die hoef je niets aan te bieden en niets te vertellen.
Dat het iets met hen had gedaan was wel duidelijk.
Ze hoefden niets uit te leggen, ook daar is een kerk voor.

Van te voren had ik er naar uitgekeken: weer dienst draaien in de eeuwenoude Catharinakerk.
De afgelopen jaren heb ik het gemist.
Collegavrijwilliger Bea had chocolaatjes mee en constateerde dat mensen daar niet altijd zin aan hadden ‘als ze net zo’n pepermuntje van jou hebben weggeknapt…. ‘
Peter voorzag een concurrentiestrijd, maar dat is geenszins het geval.
In de kerk is geen ruimte voor concurrentie; of je nou chocola of pepermuntje uitdeelt, voorop staat de gastvrijheid en de aandacht voor de mensen die een kijkje komen nemen.
Dominee van vroeger of ex-katholieke tuinder uit Tuitjenhorn, orgelkenner of geïnteresseerde in archeologie.

Ook een keer langskomen?  De Catharina kerk is geopend op donderdag-, vrijdag- en zaterdagmiddag in juli en augustus van 14.00 tot 16.30 uur. Welkom!

* Een piscina is een ondiep bekken naast het altaar van een kerk dat wordt gebruikt voor het wassen en afvoeren van het water waarmee men het altaarlinnen en het doekje waarmee de wijnbeker wordt afgeveegd wast. Er zit een afvoerpijpje in dat rechtstreeks naar het kerkelijk erf loopt. Wanneer resten van de geconsacreerde hostie dan werden weggespoeld stroomde het op het kerkhof, zodat ook de doden op het kerkhof (gewijde grond) deel aan het sacrament zouden krijgen. Daar komt het spreekwoord ‘Gods water over Gods akker laten lopen’  vandaan.

Eigenlijk hadden wij al lang vakantie van de cantorij moeten hebben; na Pinksteren stopt normaal gesproken het seizoen en zien we elkaar eind augustus weer.
Maar dit jaar zongen we een maand langer door, want pastor Astrid Mekes nam afscheid van onze gemeente op zondag 3 juli en de cantorij werd uitgenodigd om in die viering mee te doen.
Astrid had de inhoud van de viering zelf bepaald en had veel bekende liederen uitgezocht, die we als cantorij al vaak gezongen hadden.
Mochten we al denken: “MAKKIE!” dan hadden we buiten waard Karel gerekend. Die had Astrid het idee aan de hand gedaan dat wij een Franse versie van het Onze Vader konden zingen én een bewerking van Psalm 8 van Gaudimel.
Hierbij een link naar de uitvoering van dat stuk die tenor Jelle ons stuurde ‘om mee te oefenen’: Psalm 8
Daar hadden we onze handen vol aan, dus een makkie was het niet gistermorgen.

Na de energievretende familiedag (verslag zie gisteren) was 08.30 uur repeteren wel vroeg.
Het was bij het inzingen ook niet allemaal even zuiver; Karel adviseerde ons om onze oren naar elkaar te richten.
Een omfloerste manier om te zeggen: zelf niet zo hard zingen, naar het orgel en de andere stemmen luisteren.
De uitvoering van Psalm 8 van Goudimel ging in de viering gelukkig goed.
Daarna zongen we al die mooie, bekende liederen die Astrid had uitgezocht: ‘Licht dat ons aanstoot in morgen’, ‘De vreugde voert ons naar dit huis’ en ‘Zo vriendelijk en veilig als het licht’ om maar eens een paar te noemen.

We hoorden in deze viering verhalen over Jacob en over psalm 84, maar op mij maakte het kinderverhaal de meeste indruk.
Op internet vond ik een website waar het hele verhaal op staat, zie ‘Over de grote rivier‘, een troostend verhaal over afscheid nemen.
Het slotlied was ‘Ga met God en Hij zal met je zijn’, in wisselzang gezongen met de gemeente en de cantorij.
Dat sloot naadloos aan bij de zegen die Astrid meekreeg toen ze uit het ambt werd ontheven:

God zal met je meegaan
als licht in je ogen
een lamp voor je voet
als hand op je hoofd
een arm om je schouder.
Als baken bij ontij
een verte die wenkt
als groet op je lippen
en hoop in je hart
als stem die je uitdaagt
een woord dat je de weg wijst.
Zo zegene u God, de vader, de zoon en de Heilige Geest.

Er was een mooi gedicht van Bea, er waren toespraken met mooie woorden, een fotopresentatie ’12 jaar Astrid’, koffie met gebak, fijne gesprekken met oude bekenden en een lekkere lunch.
Een volle zondagmorgen die tot na tweeën duurde.
’s Middags deden we even helemaal niks.

Gistermiddag volgde ik via Kerkomroep de dankdienst voor het leven van Jansje Bos.
Gemeentelid van onze kerk.
Jansje en ik kenden elkaar niet zo goed; onze gemeente is groot en we zaten niet bij elkaar in ‘kringetjes van de kerk’ zoals bijvoorbeeld koor en gespreksgroepen.
Vorig jaar in een kerkdienst stapte er als lector iemand naar voren die ik in eerste instantie niet kende.
Toen ze begon te praten hoorde ik dat het Jansje was; ze had een maagverkleining ondergaan en was drastisch afgevallen.
Ze had een longziekte en het was beter voor haar conditie als ze wat gewicht zou verliezen.
Na de viering sprak ik haar aan; “Mens, ik herkende je niet tot ik je stem hoorde!”
We maakten even een praatje. Toen vertelde ze dat ze iedere dag de blogs op mijn website las en daarvan genoot.
Ik smeedde het ijzer toen het heet was en vroeg haar om eens een blog te schrijven in de rubriek ‘Lezer van de maand’.
Ze zei direct toe. “Leuk!”
In december kreeg ze te horen dat de conditie van haar longen hard achteruit ging en ze ging een traject in om in aanmerking te komen voor een longtransplantatie.

Haar bijdrage voor ‘de Waarde van de dag’ is gepubliceerd in de maand maart van dit jaar.
Wil je het nog eens lezen? Hierbij een link naar haar verhaal.
Toen we heen en weer mailden over dat blog kwamen we tot de ontdekking dat er veel raakvlakken in onze levens waren.
“Ik kom een keer bij je op de koffie, dan gaan we wat beter kennismaken!”
In april zocht ik haar op.
Ze zat toen al aan de zuurstof en ik schrok van haar conditie, maar daar ging het maar twee minuten over.
Wat gezellig hebben we het gehad.
Geschiedenis, muziek, familie, onderwijs, kerk, onze jeugd, we raakten niet uitgepraat.
Toen ik wegging zei ze: “Wat een aangename kennismaking! Als ik straks weer ben opgeknapt kom ik bij jou koffiedrinken. En dan ga ik ook meedoen met Holy Stitch!”

Jansje is niet meer opgeknapt; ze is overleden voordat de longtransplantatie kon plaatsvinden.
Tijdens de viering heb ik haar beter leren kennen door de verhalen van haar zoons, haar zussen, haar neef en haar collega/vriendin.
Omdat ik Jansje niet goed heb gekend, zal het gemis in mijn persoonlijke leven waarschijnlijk niet groot zijn.
Maar na de dankdienst weet ik toch wat ik mis, nu er geen tijd meer is om elkaar beter te leren kennen.

In het licht van de longtransplantatie die te laat kwam vraag ik hierbij aandacht voor ‘Give & Live’, een recreatieve fietsclub voor orgaanontvangers, donoren en iedereen die met orgaandonatie te maken heeft. De club is ontstaan uit samenwerkingen tussen stichting Donerik & Friends en het UMC Groningen met als serieus einddoel de beklimming van de Mont Ventoux (de Transplantoux). In het weekend van 25 juni zal ook Hetty Veerman (in 2015 nieuwe longen gekregen) de Mont Ventoux op fietsen; daar zal zij binnenkort een gastblog over schrijven.
Nu al meer weten? Hierbij een link naar ‘Give & Live’.  Je kunt zelfs nog doneren!