Categorie: Alledag Pagina 176 van 264

14 juni: Ik kiek overal, maor ik heur hier.

Door Ada

Op 14 juni 2018

Een paar weken leden under het eten zee Gerard: “D’r is een probleem op de dartiende juni, dan hebt wij kaorten veur Daniël Lohues.” Een tweedaagse excursie van zien wark veul ok net op dizze daotum. Jammer veur Gerard, fijn veur mien breur: gisteraomnd zaten wij met ’n beiden in de Stadsschouwburg in Grunnen.
‘Vlier’ het de solo-veurstelling waor as Daniël Lohues dit veurjaor met langs de theaters van Nederland toert. Het is veurlopig de leste veurstelling in dizze vorm: in het naojaor giet hij met een band ‘elektrisch’ op poppodia speulen.

De CD ‘Vlier’ haar ik al een paar keer beluusterd; ik was dus slim beneid naor de verhaolen die d’r bij heurt. D’r zaten genog verhaolen in dizze veurstelling, maor niet allent over nummers van zien neiste CD. Ok over de achtergrond van het lied ‘Karke’ bijveurbeeld uut 2007.
Het verhaol over meinsen die niet huuft te wachten bij de hemel in rij (een uutspraak van de pater uut zien jeugd) en het eeuwenolde verhaol van de boer; “en hij ploegde voort”.

Lohues is een noordeling in hart en nieren en pakt de zaal muiteloos in deur aandacht te besteden an de aardbevingsproblemen op het Grunningse platteland en creëert gezamenlijke lol over de randstedelijke arrogantie ten opzichte van de rest van het land. Hij zung zölfs een loflied op de A28 die hum nao elk optreden weer naor Erica brengt.

Van kwart over acht tot kwart over elf zat ik in mien zachte theaterstoel allent maar te genieten. Wat een artiest. De mieste nummers die hij zung ken ik uut de kop en ik heur ieder klein verschil ten opzichte van de CD-opnames. Virtuoos piano- en gitaarspel in combinatie met herkenbare verhaolen en teksten in de streektaol; Daniël Lohues bezörgde oons weer een fantastische aomnd.

Op zun aomnd wordt d’r veul lacht, maar of toe emotioneert een lied: gisteraomnd gebeurde mij dat bij ‘ Ik heur hier’ . Hierbij een link naor een YouTube-bestand met het lied>>>

Het beschref precies mien eigen gevulens ten opzichte van Drenthe: ik ben graag in een mooie olde stad, veural as d’r qua geschiedenis wat te beleven valt. Ik hol van de stranden langs oonze Noordzee, ik geniet van een reis naor het buutenlaand waor het ok bijna altied onuutsprekelijk heerlijk is, maor ienmaal weer in Drenthe weet ik: ik heur hier.

Hier tussen zand en veen
ieken en vlier
ik kiek overal
maor ik heur hier.

Reageren

12 juni: Houding!

Door Ada

Op 12 juni 2018

In Alledag

Vanmorgen kwamen we weer bij elkaar met het gymnastiekclubje van de hartrevalidatie.
“Hoe is het gegaan de afgelopen dagen?”
Het ging eigenlijk wel goed, maar ik heb de laatste weken steeds pijn bij het inademen.
De fysiotherapeuten adviseerden mij het volgende: zorg voor voldoende ruimte achter je borstbeen.

Tegenwoordig slaap ik weer in mijn favoriete slaaphouding (op mijn zij, in de foetus-houding) en dat zou wel eens de boosdoener kunnen zijn. Dan lig ik zo 5 á 6 uur in die gebogen houding en als ik dan wakker word doet alles pijn.
De omgeving van de wond is nog niet helemaal genezen en heeft last van die in elkaar gevouwen stand van mijn bovenlichaam.
Advies: toch maar weer op je rug slapen en ook overdag letten op je houding.
Achter de computer niet over je toetsenbord gebogen maar rechtop.
Aan tafel niet met je ellebogen op tafel een beetje vooroverhangen maar rechtop zitten.

Na de revalidatie ging ik koffiedrinken met mijn dochters bij de IKEA.
In het begin ging ik keurig rechtop zitten, maar o, wat moet ik er om denken.
Voor ik het weet zit ik weer met een bolle rug in elkaar gedoken in mijn koffie te roeren, ondertussen vrolijk teutend met de dames.

Nu ik dit zit te typen zit ik braaf met m’n schouders tegen de rugleuning van de bureaustoel aan. Maar nu merk ik pas hoe krom ik anders zit: ik word er bek-af van.
Het goede nieuws is dat het inademen al iets minder pijn doet.

Reageren

11 juni: Improvisatie-toneel.

Door Ada

Op 11 juni 2018

In Kerk & gemeente

Gisteren was het zondag, maar we begonnen de dag niet met een kerkdienst.
We sliepen uit na de gezellige verjaardag met de vrienden en zaten pas laat aan de koffie.
Vorige week was ons gevraagd of we wilden meewerken aan de ‘Waai-binnen’-bijeenkomst, die gisteravond werd gehouden in de hal van Op de Helte.
Het thema was ‘Reisverhalen’.

“Willen jullie dan een gezin dat op vakantie gaat uitbeelden? Het leukst zou zijn als dan jullie eigen dochters op de achterbank zitten.” Onze dochters zagen dat wel zitten. “Leuk!”
Het was de bedoeling dat we improvisatietoneel zouden doen. Voor ons helemaal nieuw, dat kun je dus niet voorbereiden. “We gaan het zien!” zegt Gerard in dit soort situaties, dus wij togen rond 19.00 met twee dochters en één schoonzoon naar de kerk.

Zo’n ‘Waai-binnen’-bijeenkomst is een nieuwe vorm voor een viering. Dit staat er over op de PKN-website: Dit is een andere vorm van ontmoeting en viering; een laagdrempelige ontmoeting, soms in de kerkzaal, maar meestal in de ontmoetingshal met statafels en zitjes. Met live muziek, en uitdagende thema’s, humor en cabaret, film en video, interactie – samenzijn met een lach en een traan. De sfeer is meer die van een uitgaansgelegenheid dan een kerkdienst.

Gisteravond speelde er een combo van drie muzikanten life-muziek, Albert (van Holthoon) & Friends, er kwamen twee backpackers logeren in Bed&Breakfast ‘Op de Helte’ en liepen daarmee regelmatig heel erg in de weg en een nacht-taxichauffeur vertelde verhalen uit de praktijk. Verder vertelde Mathilde ons enthousiast over haar voetreis naar Rome en lieten Walter en Bart, de twee predikanten/reizigers, ons kennismaken met verschillende aspecten van reizen.

…… in de file bij Luik…..

Halverwege zaten wij met onze dochters in de auto op weg naar Parijs. We speelden eerst de situatie uit: vader is moe en erg aan vakantie toe, moeder verheugt zich vooral op het weerzien met een erg leuke campingbuurman, dochter Suze (die vroeger Steven was maar een succesvolle transgenderoperatie heeft ondergaan) moet plassen en dochter Roos is alleen maar bezig met haar mobiele telefoon. Het gezin staat in de file bij Luik.
Bij improvisatietoneel wordt het tafereel af en toe even ‘bevroren’ en mag het publiek zeggen hoe het verder gaat.
We lieten het op ons afkomen.
Dochter Roos zat vreselijk vervelend met haar benen tegen mijn stoel te bonken.
Mijn telefoon werd uit het autoraam gegooid omdat ik aan het appen was met de leuke buurman die al op de camping aangekomen was.
Schoonzoon Cees werd onbedoeld nog betrokken in het gebeuren als hinderlijke gast in de file die steeds de aandacht van Suze probeerde te trekken.
Vader Tom kon het (op verzoek van de aanwezigen) niet meer aanzien en banjerde dwars door het publiek heen om de lastpost tot de orde te roepen.
Het voert te ver om alle gebeurtenissen die ons gezin overkwamen te beschrijven, maar we vonden het alle vier erg leuk om te doen.

Het bracht ook weer van alles boven.
Carlijn die vroeger achter mij de auto zat: “Kan die stoel nog wat naar voren?”
Een speelgoedje van Carlijn dat met 120 op de snelweg onbedoeld uit het autoraam werd gegooid.
Voor ons bepaalde de act met onze dochters de waarde van de dag.
Meiden: bedankt!

Reageren

10 juni: Aardbeiengebak.

Door Ada

Op 10 juni 2018

In Alledag

Gisteravond zaten we op ons terras aan de koffie met onze vriendengroep. We hebben op dit moment een heleboel aardbeien in de tuin en daarmee maakte ik met eierkoeken en verse slagroom een lekker gebakje.
Met een scherp mesje sneed ik de bovenkant van de eierkoek open zodat ik hem kon openklappen.
Op de binnenkant deed ik twee eetlepels slagroom en twee eetlepels gesuikerde aardbeien.
Daarna vouwde ik de eierkoek weer dicht en bestrooide hem met poedersuiker.
Toen ik mijn eigen gebakje al op had, bedacht ik pas dat ik hier een mooi blog over zou kunnen schrijven, dus toen gebruikte ik het taartje van Sinet voor twee foto’s. Of ik dat er wel even bij wilde zetten; bij deze.

Na de koffie buiten gingen we toch maar naar binnen, we zijn tenslotte al op leeftijd. We weten nog hoe onze ouders van te voren al riepen “Wij gaot toch niet buut’n zitt’n, hè?” onder het opwerpen van allerlei bezwaren: te koud, te veel wind, te warm, tocht, vliegen en wespen.
Gisteravond was het geen discussie: de kaarsjes waaiden uit en iemand in een korte broek had kippenvel op zijn benen….

Toen we iedereen uitzwaaiden stonden de data voor de volgende verjaardagen al weer gepland tot en met januari 2019. Dit jaar ben ik in september al jarig. Verder moeten we eigenlijk het Hemelvaartsetentje nog eens overdoen omdat we toen niet compleet waren. Als er geen reden is voor iets leuks bedenken we gewoon iets… .

Reageren

8 juni: We noemen het anders.

Door Ada

Op 8 juni 2018

In Alledag

Op een informatiebijeenkomst voor hartpatiënten sprak ik na afloop één van de organisatoren. Tijdens de power-point-presentatie zagen we bij het onderwerp ‘ontspanning’ wat plaatjes van iemand die aan het vissen was en van fietsers.
“We hadden hier eerst wat yoga-plaatjes op deze plaats, maar daar kregen we nogal wat commentaar op. Yoga spreekt onze patiënten kennelijk niet zo aan.”

Daar was ik het niet mee eens en dat meld ik dan ook.
“Weet je wel hoe goed yogaoefeningen zijn?”
Ja, dat wisten ze wel, maar yoga heeft gewoon geen goede naam.
Dank je wel Youp van het Hek en andere prominente Nederlanders die je belachelijk maken als je aan yoga doet.

Afgelopen dinsdag, na het revalidatie-sportuur, vroeg ik aan de fysiotherapeuten die ons begeleiden of ik mijn dagelijkse yoga-oefeningen aan de anderen mocht laten zien in de vorm van een proefles. Vonden ze een goed idee.
Vanmorgen kregen we dus na het half uur fietsen allemaal een mat en deed iedereen mee met mijn oefeningen. Het lijkt redelijk eenvoudig, maar dat was het voor de meesten niet.
Zelf werd ik er ook heel moe van, omdat ik naast het doen van oefeningen ook aan de anderen uitlegde wat ze moesten doen.
Niet iedereen kon alle oefeningen meedoen; hoefde ook niet. Ik wilde graag laten zien hoe eenvoudig het is om iedere morgen in een minuut of 12 je hele lichaam op te warmen en alle onderdelen even te activeren. Even, want je doet alle oefeningen maar kort. En natuurlijk hoef je het geen yoga te noemen: Gerard doet iedere morgen rek- en strekoefeningen maar doet hetzelfde als ik.

‘Zwait’n dokter” riep één van de mannen. “Dust doe dit alle mörgens? Bliksem!”
Bij de koffie vertelde één van hen dat het hem niet was meegevallen; hij vond zelf dat hij erg stijf was, gelijk bij de eerste oefening kon hij al niet met z’n handen bij z’n voeten komen. “En eigenlijk beweeg ik wel heel veel, ik loop wel 10.000 stappen per dag, maar dat is maar één soort beweging.

Iedereen was het er over eens dat yoga iedere morgen heel verstandig zou zijn.
Maar ook bijna iedereen dacht dat hij dat niet ging doen. “Dat gaat me niet lukken, dat hou ik toch niet vol.” Jammer. Want als je boven de vijftig komt wordt je lichaam strammer en dit is een goede manier om je lijf wat soepel te houden.
Iedere dag 12 minuten.
12.
Van de 1440 minuten die je iedere dag tot je beschikking hebt.
Wil je weten welke oefeningen ik ’s morgens doe?
Kijk dan op het blog Yogaclinic in Bakkeveen >>>.
Daar vind je een link naar een PDF met een beschrijving van de oefeningen.
En bedenk: je hoeft niet gelijk alles te doen; drie of vier is ook al goed.

De fysiotherapeuten hadden ook een eigen matje en deden alle oefeningen mee.
Zij waren enthousiast. “Nu hebben we ook eens een paar leuke oefeningen met een mat, hier gaan we beslist wat mee doen.”
Soms vind ik mezelf een yoga-Jehova; ik loop nog net niet met foldertjes langs de deuren.
Maar net als bij de échte Jehova’s: het is voor een goede zaak.
Roept uit aan alle stranden, verbreidt van oord tot oord…..

Reageren

7 juni: Soms valt het tegen, soms…

Door Ada

Op 7 juni 2018

In Alledag

…valt het mee. Na Pinksteren schreef ik over de terugslag in het revalidatieproces die me overviel. De huisarts vertelde me dat dat de spreekwoordelijke man met de hamer was geweest. Veel patiënten die een hartoperatie hebben ondergaan ontmoeten die man. Ik kan hem inmiddels na 14 jaar hartproblemen tot mijn vaste kennissenkring rekenen, maar dit terzijde.

Een week duurde het voordat ik weer wat vooruitgang bespeurde. Nu ben ik gedurende de dag bezig om ‘actief’ en ‘passief’ af te wisselen en om gezellige dingen over de week heen te doseren. Het mooie weer helpt natuurlijk ook mee; het is geen straf om nu met een handwerkje buiten te zitten.

En toen was ik vanmorgen dik een uur voor de wekker aan wakker. Echt wakker, voor het eerst sinds de tien weken die het herstel nu duurt. Ik had goede zin om de dag te beginnen, deed m’n yogaoefeningen, pakte de vaatwasser uit en maakte ontbijt. Om 08.30 uur was ik op mijn fiets bij de Jumbo en deed ik voor het eerst weer als vanouds de wekelijkse boodschappen. Vanmiddag had ik een afspraak bij de kapper in Een, daar kon ik heerlijk op de fiets naar toe. De vorige afspraak was 7 weken geleden. Toen was het ook prachtig weer, maar toen mocht ik nog niet fietsen. En ook niet autorijden, dus Gerard was toen mee als chauffeur .

Wat een zaligheid. Ik genoot van de fietstocht en van mijn herwonnen vrijheid. Voor de rest van de dag deed ik het weer rustig aan. Blog schrijven op mijn tablet in de schaduw, kopje thee, perenijsje, haakwerkje. Zo langzamerhand voel ik dat het beter met me gaat. De schrijnende pijn aan mijn borstbeen is weg, de wond is goed genezen en steeds minder gevoelig en de verlammende vermoeidheid bepaalt steeds minder vaak mijn dag. Gisteren liep ik gedachteloos de trap op en realiseerde me pas een minuut later dat ik niet happend naar adem de laatste trede had genomen.

Dit alles geeft de burger moed. Drie stappen vooruit en niet twee stappen maar één stap achteruit; de Waninge-variant van de Echternachse processie.
Nu het allemaal niet meer zo pijnlijk en moeizaam gaat heb ik me voorgenomen van het laatste deel van de revalidatie te genieten.
Vandaag lukte dat in ieder geval al prima!

Reageren

6 juni: Met de schoonzussen in Roden.

Door Ada

Op 6 juni 2018

In Alledag

In het begin van mijn revalidatieperiode nam ik de organisatie van de schoonzusjesdag op mij. (zie Een complexe afspraak >>>).

Toen leek 6 juni nog heel ver weg en nu is het al weer achter de rug.
Met z’n zevenen zaten we vanmorgen in onze tuin in de schaduw aan de koffie met tante-Lammie-kwarktaart. Schoonzus Lammie verkeerde in de aanloop naar deze dag even in de veronderstelling dat zij die taart moest maken, maar dat was een misverstand.
De taart was gemaakt door mij naar het recept uit de jaren ’70 van mijn tante Lammie.
(Klik hier >>> voor het recept).

Wat heerlijk om elkaar weer te spreken. Door ziekte en andere redenen was het al heel lang geleden dat we compleet waren, dus de eerste twee uren van deze dag waren al gevuld met bijpraten, de wifi-code van ons internet instellen op de mobiele telefoons en het laten zien van wat foto’s van de laatste tijd.
Na de koffie wandelden we naar de Brink voor een lunch in Brink 15, daar hadden ze op het terras, ook weer in de schaduw, een tafel voor ons gereserveerd.
Je zou zeggen dat ik in mijn woonplaats bekenden tegen het lijf zou lopen, maar Lammie spande wat dat betreft de kroon: zij ontmoette zelfs een mevrouw die ze in Polen had ontmoet…….
Met z’n zevenen hebben we behoorlijk wat lawaai en met z’n zevenen afrekenen veroorzaakte een kleine file bij de kassa. “Nee, ik hoor niet bij hen!” riep een mevrouw in die file die er van werd verdacht ook bij onze tafel te hebben gezeten. Je kon ons horen denken: ‘Dat mocht ze willen!’ We maakten een mooie wandeling langs de kerk en ‘de Mensinge’, bewonderden kuikentjes van meerkoeten en eenden én de kuikens van de ooievaars.

Eigenlijk had ik daarna naar het Scheepstrakabinet gewild, maar daar hadden ze vanmiddag een groep van 24 mantelzorgers op bezoek, dus daar konden we niet terecht. Dus bedachten we iets anders: we gingen met elkaar een kijkje nemen in kringloopwinkel Het Goed. Net iets voor ons; de dames scharrelden langs de schappen op zoek naar eierdopjes en borden, rommelden in CD/DVD-bakken en probeerden enkele meubels uit. Niet omdat ze die wilden kopen, maar om uit te rusten….
In het kleine koffiebar gedeelte (waar 4 tafels en 8 stoelen staan) zetten wij alle stoelen rondom één tafel en vulden gelijk de hele ruimte; ons gesnater trok regelmatig de aandacht van derden.

We sloten de dag af met een ijsje op het terras van de Italiaanse ijssalon.
Het duurde even voordat we daar met z’n zevenen zaten: eentje moest nog naar het postkantoor en twee waren onderweg blijven hangen in een leuke kledingwinkel en waren druk aan het zoeken en passen gegaan.
Toen ze zich bij ons op het terras voegden moest de aankoop natuurlijk wel uitgebreid geshowd worden!

Schoonzussendag.
Wat doe je nou eigenlijk helemaal?
Eigenlijk niks bijzonders.
Maar wat een bijzondere dag!

Reageren

5 juni: Wierdenland in Ezinge

Door Ada

Op 5 juni 2018

In Alledag

Op 2 juni vertelde ik al dat ik met nicht Coby naar Groningen was geweest. Ze bleef een nachtje slapen en de volgende dag stond Ezinge op het programma. Niet echt een flitsende locatie om met een meisje van 17 naar toe te gaan, maar dat had een reden. Het ligt in de bedoeling dat zij volgend jaar, na het behalen van haar VWO-examen, archeologie gaat studeren in Groningen. Zoekend op internet naar ‘iets met archeologie’ kwam ik terecht op de website van museum Wierdenland in Ezinge.

Het was een schot in de roos; samen met Coby ontdekte ik een stukje vaderlandse geschiedenis dat ik nog niet kende. De wierden in Groningen (en de terpen in Friesland ) werden al bewoond in 600 voor Christus. Professor van Giffen, die alle hunebedden in kaart heeft gebracht deed van 1923 tot 1934 onderzoek op de Groninger wierde Ezinge.

Op deze website ga ik het niet allemaal uitleggen. Op internet vond ik een heel duidelijk informatief filmpje van drie minuten over de opgravingen van Van Giffen. Het heet “Goed bewaarde geheimen van Ezinge”, hierbij een link >>> naar dat filmpje.

In het museum Wierdenland zie je de resultaten van die opgravingen. Op de foto links zie je tegen de achterwand een dwarsdoorsnede van de aardlagen in de wierde en op de voorgrond liet men zien hoe een muur van zo’n boerderij er dan uitzag . Er was een mooie film en in vitrines liggen allerlei objecten die destijds zijn gevonden. Verder ligt een deel van de skeletten die zijn gevonden tentoongesteld in de ruime zalen. Je zag, mooi vormgegeven in een tijdlijn, de ontwikkeling van het wierdedorp Ezinge van 600 voor Christus tot het eind van de vorige eeuw. Bijzonder is dat pas rond de 13e eeuw een stenen kerk werd gebouwd bovenop de wierde: daarvóór was het Christendom nog niet zo prominent aanwezig in het noordelijke deel van ons land en was er midden op de wierde een groot waterbekken. Mét het Christendom kwamen de kloosters op en daarmee ook het grootgrondbezit, het begin van het kapitalisme. Zo had ik het nog nooit bekeken.

Coby en ik keken ons de ogen uit.
Het museum is beslist een aanrader; ga er eens heen, geschiedenis kan zo leuk zijn!
Aangename bijkomstigheid: het is daar prachtig. Het dorpje Ezinge ligt verstild in het Groningse landschap en is ook een bezoekje waard. Knoop de fietsen maar eens achter op de auto en breng een dagje door op het Groningerland. Ook daar zijn namelijk fietsknooppunten. Dan wel een dag uitkiezen met niet zoveel wind……

Hierbij een link >>> naar de website van Museum Wierdenland.

Reageren

4 juni: Een koor!

Door Ada

Op 4 juni 2018

In Kerk & gemeente

Voicemail

Gistermorgen was er iets bijzonders in de viering van de PKN-gemeente in Op de Helte.
Er zong een koor! Nou zingt er wel vaker een koor, maar een koor zoals dit zien we niet vaak bij ons in de vieringen. Het ging om ‘Voicemail’>>> uit Veenhuizen.
Een aantal van de zangers/zangeressen kenden wij al van onze medewerking aan de IKR-tentdiensten in Norg, dus vanmorgen was het andersom: zij zongen voor ons.

Voicemail zong een aantal Engelstalige liederen en één Russisch gebed.
We hebben er van genoten; ze zongen o.a. een mooie bewerking van het lied ‘Another day in paradise’ van Phil Collins. Het is altijd bijzonder hoe zo’n lied, dat meestal als geluidsbehang aan je voorbij trekt, ineens een andere betekenis krijgt als de tekst vertaald wordt.

We hoorden vanmorgen dat Jezus en zijn discipelen aren plukken op sabbat en daarop worden aangesproken door de Farizeeën. Wat mag wel en wat mag niet op zondag?
Voor de kinderen vertelde de voorganger een toepasselijk verhaaltje van Winnie de Poeh en Knorretje die op bezoek gaan bij Konijn en niet alleen de kinderen moesten lachen om de stemmetjes die de dominee opzette.

De zondag in vroegere tijden werd bepaald door regeltjes en wetjes voor van alles en nog wat. Niet fietsen, niet zwemmen, geen ijsjes kopen….. iedereen kan zich dit nog wel herinneren. Even stipte de predikant nog aan dat dat vooral een Gereformeerde aangelegenheid was, de Hervormden stonden er van oudsher wat liberaler in.
Gegniffel alom; ja, daar herkenden we ons wel in.
Wij maakten daar in onze jeugd al grappen over “Kan dit wel door de N.C.R.V.-beugel?”
De strekking van de overdenking was dat we vaak heel goed zelf wel weten wat wel en niet kan. Soms moet je kunnen afwijken van de wetten en regels. Als voorbeeld noemde de voorganger een echtpaar dat een uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoeker in huis had opgenomen en zich had ingespannen om alsnog een verblijfsvergunning voor hem te verkrijgen. Het tonen van Gods liefde in deze wereld overstijgt alle regels en beperkingen; er is maar 1 gebod waar wij ons aan moeten houden: God liefhebben met heel ons hart, onze kracht, ons verstand en onze ziel en onze naaste liefhebben als onszelf.

Ben je benieuwd naar het koor, het verhaal van Winnie de Poeh en het verhaal over de zondagsrust? Luister dan de viering terug op Kerkomroep >>> (3 juni, Op de Helte, 09.30 uur.)

Reageren

3 juni: Wat….!

Door Ada

Op 3 juni 2018

In Alledag

Vorige week schreef ik dat er koolmeesjes in ons nestkastje zaten. Af en toe zaten de ouders tetterend in de jasmijnstruik naast ons huis. Dat betekent: onraad! Als ik dan ging kijken zat er meestal een kat onder het huisje te staren.

Eén keer was het een kabaal van jewelste in de buurt van het huisje. Drie eksters zaten schreeuwend in de jasmijn ruzie te maken en naast het huisje zat een kat op de schutting. Ik veronderstelde dat die eksters de kat met hun lawaai wilden wegjagen ter bescherming van de kleine meesjes in het huisje (vogels onder elkaar dacht ik), maar Gerard hielp me uit de droom. Eksters verschalken ook graag een koolmeesje. O.

Vanaf maandag was het spanning en sensatie naast ons keukenraam. We zagen steeds een klein mezenkopje voor het gat verschijnen en als de ouders aan kwamen vliegen met een lekker hapje zat er altijd al een open snaveltje te wachten. (klik op de foto’s voor een vergroting)
Zaterdag was het plotsklaps gedaan met de vogelactiviteit. De jongen waren uitgevlogen zonder dat wij het gezien hadden; er klonk geen gepiep meer uit het huisje. Aan het eind van de zaterdagmiddag keek Gerard even in het kastje en inderdaad: het nestje was verlaten.

Rond zes uur zaten we aan de koffie en ontwaarden toch weer beweging rondom het nestkastje: een loerende buurtkat.
Die zag ons en bleef stoïcijns zitten.
Wij zagen het tekstballonnetje boven zijn kop: “Wat…. ! Ik zit hier gewoon; kiek nie zo! ”

Te laat. Gelukkig maar.

Reageren