Categorie: Alledag Pagina 74 van 263

Met mijn neef Jan en zijn vrouw Janny  spreken Gerard en ik twee keer per jaar een zondag af: in het voorjaar bij hen en in het najaar bij ons, dus wij zaten gistermorgen rond negenen in auto op weg naar Epe.
Het zijn van die mensen die je een half jaar niet spreekt en met wie je zo weer verder praat waar je de vorige keer was gebleven.
Die vorige keer was in oktober, toen waren ze te gast in Casa Grada. Janny’s moeder was toen ziek en ze zaten in een periode van veel heen en weer reizen naar het ziekenhuis.
In november is haar moeder overleden. We hadden elkaar al wel weer even via Skype gesproken, maar gisteren konden we het er even uitgebreid over hebben: het afscheid, de crematie en over hoe het nu met haar en met haar vader gaat. We keken samen met hen naar de diapresentatie die ze hadden gehouden tijdens de plechtigheid; daardoor kwam het allemaal nog even weer terug.
En ook al hebben wij haar ouders nooit ontmoet: het is goed om dit samen te delen.

Neef en nicht zijn van een vrijstaand huis in Apeldoorn verhuisd naar appartementencomplex Waayenberg in Epe.
Geen tuin meer, maar twee ruime balkons.
Het complex ligt zo’n drie kilometer van Epe af in een landelijk gebied.
Na het eten stelde Jan voor om nog even een wandeling te maken: “Niet zo lang, we kiezen deze middag het hazenpad’.
De betekenis van dat spreekwoord is: ‘Op den vlucht slaan, den weg van een haas gaan. De haas is gehouden voor het type van een vreesachtig dier en zijn naam is gegeven aan enen lafaard…..’
Dat klonk dus niet heel heldhaftig.

Het had achteraf niets met heldhaftigheid te maken: een paar minuten later liepen we op de Hazenweg. (klik op de foto’s voor een vergroting)
Het was een heerlijke wandeling.
We kwamen geen hazen tegen, maar we zagen wél de eerste lammetjes van dit jaar.
De boer maakte even een praatje met ons over de heg. De beestjes waren al 6 weken oud, maar moesten ’s nachts nog wel naar binnen.
En we hadden een ontmoeting met een koe.

Wat zijn de beesten groot van dichtbij….

Eenmaal weer in hun woonkamer aan de thee zagen we toch nog die haas.
Maar die kwam helemaal niet van dat pad, die kwam van de warme bakker.
Een paas-haas-petitfourtje; lekker!
Het haasje was al op voordat de koe hem kon vangen.

Gisteravond kwamen kwamen Harriët en Cees bij ons eten.
Niet gewoon eten, maar met de Pizzarette.
Dat is een mini–oventje waarin je zelf mini-pizza’s kunt bakken.
Was ooit het kerstpakket dat we kregen van één Gerard’s vorige werkgevers.
Het werkt een beetje hetzelfde als gourmetten: je zit met elkaar aan tafel en ieder maakt z’n eigen mini-pizza.
In de wintermaanden doen we dat drie keer, zodat we met ieder stel afzonderlijk een gezellige avond hebben.

Voor een maaltijd met 4 personen maak ik net zoveel brooddeeg als voor een breekbrood (voor het recept zie Pizza-breekbrood).
Vervolgens rol ik het uit en steek er met een bijgeleverd scherp rondje kleine pizzabodempjes uit. Die kun je op een soort ‘spateltje met handvat’ leggen en die beleg je vervolgens met allerlei lekkers dat je op een pizza kunt doen.

De eerste keer dat we het ding gebruikten vond ik het helemaal niks: het deeg bleef plakken aan de spateltjes-met-handvat en het werd daardoor een enorme knoeiboel.
Na jaren ervaring heb ik de slag te pakken en weet ik hoe het moet. Het deeg rol je uit op bakpapier, je steekt de rondjes uit en laat het bakpapier onder de rondjes zitten, die knip je met de schaar mooi rond om het plakje deeg heen.

In de loop van de jaren weet ik wat de lekkerste dingen zijn om de pizzaatjes mee beleggen: dunne plakjes ontbijtspek, geurige salami en gerookte ham.
Verder zorg ik voor genoeg kaas: Gorgonzola smeerkaas, Mozzarella, oude kaas, room-Brie, Parmezaanse kaassnippers en ‘gewone’ Millner belegen kaas.
Kleine tomaatjes, champignons, rode paprika, uien, groene en rode pesto, tomatensaus en een paar schijven ananas maken het af.

Mini-Stapeloni’s  …..

Stel je voor: een bodem-rondje met een beetje tomatensaus, een dun plakje spek, drie schijfjes brie met een beetje groene pesto erop…..
Of een beetje tomatensaus, plakje ham, ananasschijf en een laagje Millner.
Je eet je vingers er bij op.

Het probleem in ons gezin is vaak dat men te enthousiast is met het beleggen.
Daarbij moet je denken aan de befaamde ‘Waninge-Pizza-Stapeloni’.
(Geen idee? Lees dan het blog ‘Pizza Quatro Stapeloni’ uit 2016.)
Kaas heeft de eigenschap te gaan smelten als het warm wordt, het is dus niet moeilijk om te bedenken wat er gebeurt als er te veel kaas op zo’n pizzaatje zit.
Dan helpt een rondje bakpapier ook niet meer.

Gelukkig is de bakplaat van roestvrij staal en bestaan er pannensponsjes.

Twee weken geleden, vrijdag 18 maart, klikte ik setje 15 op mijn tanden.
De eerste twee dagen voelt dat vervelend, maar op zondag zijn mijn tanden en ik vaak al weer gewend aan de nieuwe beugel.
Zo niet bij setje 15.
Zaterdag de 19e werd ik namelijk ziek.
Griep. Hoofdpijn en beroerd.
Dan kan die beugel niet inblijven, je kunt die strakke beugel dan gewoon niet aan je tanden velen.

Zaterdag én zondag lag de beugel in het tandenborstelglas in de badkamer.
Maandag was de hoofdpijn al minder en ik probeerde het weer mét beugel; het viel me niet mee.
In. Toch maar weer uit. Iets langer in. Weer uit.
Die week heb ik mijn best gedaan, maar ik had hem beslist minder in dan anders; pas woensdag lukte het weer een hele dag.

Gistermiddag moest ik me weer melden bij de tandartspraktijk; ik zag de bui al hangen.
Het had tot maandag geduurd voordat de beugel echt goed zat, dus ik verwachtte dat setje 15 een week of twee langer zou moeten zitten.
Vertraging in het proces, daar zit je natuurlijk niet echt op te wachten. 56 weken vind ik eigenlijk wel lang genoeg.

Voordat ik in de stoel ging liggen meldde ik bovenstaande al bij Martijn.
Tot mijn verwondering was het toch goed gegaan: setje 15 zat goed ‘los’ op mijn tanden, het volgende setje kon geplaatst worden.
“We liggen mooi op schema, het gaat nog helemaal volgens de verwachting!”
Geen zand in de machine dus, we gaan gewoon op dezelfde voet/tand verder.

Setje 16 zit er nu opgeklikt, setje 17 kreeg ik mee voor over twee weken.
Als je een beetje mee hebt geteld weet je dat ik nu over de helft ben!
Nog 26 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Eigenlijk zou dit blog in het Drents moeten, maar dat was gisteren ook al; dat vind ik zelf te veel van het goede, dus vandaag een verhaal over een Drentse avond in het Nederlands.
Gisteravond waren Gerard en ik te gast in Hardenberg.
Daar was ik in 2019 uitgenodigd om in 2020 een avond te verzorgen onder de titel ‘Verbinding en ontmoeting rondom muziek en teksten van Daniël Lohues’.
Door de coronalockdowns werd de avond twee keer uitgesteld, maar drie keer is scheepsrecht en gisteren mocht het doorgaan.

Vorige week bereidde ik de avond voor en het viel me niet mee.
Hoe was het ook al weer?
Wat vertelde ik ook maar weer bij dat lied?
De liederen die ik zou zingen had ik ook al twee jaar niet meer geoefend; en waar is dat boxje dat ik altijd gebruik voor het afspelen van de muziek van Lohues?

Iedere keer ben ik weer nerveus en iedere keer blijkt dat achteraf nergens voor nodig.
Ook nu was er gelijk een gemoedelijke sfeer. Ik merkte wel dat de mensen moesten wennen aan mijn Drents, dat natuurlijk wel anders is dan de streektaal die men in Hardenberg spreekt.
Verder voelde het kennelijk wat onwennig: net als in Roden wordt er onderling bijna geen streektaal meer gesproken.
Als zo’n avond eenmaal is begonnen word ik vanzelf enthousiast en heb ik veel plezier in het vertellen, zingen en luisteren naar de muziek.
Als het over Daniël Lohues gaat hou ik bijna niet meer op: moeiteloos zou ik nog drie avonden kunnen vullen met andere liederen en teksten.
Gisteravond zat er iemand in het publiek die net zo gek was van Lohues als ik.
Tijdens het eerste interactie-moment zat ik bij hem aan tafel en waar we het ook over kregen: hij kende het ook.
“He’j die neie CD al heurd?” Jah! “En die podcast ‘Lijstjes’ met Gijs Groenteman?” Jah!  ‘Wa’j ok bij dat barokconcert met dat klassieke orkest?” Jah!
Zijn buurman constateerde dat wij een avond bij elkaar moesten gaan zitten, na die avond zouden we nog niet uitgepraat zijn.
Een gelijkgestemde ziel: ik ben dus niet de enige.

Toen ik met deze avonden begon was mijn insteek: die teksten van Lohues zijn zo bijzonder, dat zouden meer mensen moeten weten.
Tijdens zo’n avond belicht ik verschillende aspecten van zijn werk en dat geeft dan weer stof tot praten en nadenken.
Omdat Lohues zo dicht bij zichzelf blijft is het voor noordelingen herkenbaar. Hij bezingt zijn emoties, zijn geloof, zijn relaties en zijn dagelijkse leven.
Een mooi voorbeeld daarvan is een lied over een gebeurtenis bij de kassa in de HEMA in Klazienaveen. Daarover schreef ik al eens een blog onder de titel ‘Geen boven- en onderkant’, daar kun je het lied ook beluisteren.

Wat vond ik het leukst?
Bart, de voorzitter van de commissie, kenden wij van vroeger: hij bracht zijn jeugd door in Hoogersmilde.
Maar hij sprak bijna nooit meer Drents en opende de avond dan ook in keurig Nederlands.
Toen hij de avond afsloot deed hij dat in het ons zo vertrouwde Smildigers.
Hij was het nog niet verleerd!

Meer weten over een ‘Lohues-avond’?
Hierbij een link naar een verslag van eenzelfde avond in Sleen , van daaruit kun je doorklikken naar eerdere bijeenkomsten.

Als wij in Westerbork zijn is onze agenda niet altijd leeg.
De kinderen komen regelmatig langs voor ‘een gezellig ding’ en er zijn inmiddels al groepen vrienden en familie geweest  voor een housewarming.
Het was nog niet voorgekomen dat we een heel weekend met z’n tweeën in Casa Grada waren. Als er afgelopen weekend wel iets gepland was hadden we dat waarschijnlijk afgebeld: ik was nog lang niet de oude.
We maakten twee wandelingen, waarbij ik toch regelmatig op een bankje moest zitten om uit te rusten.
Eén boek had ik mee: ‘De zevende zus’. Inmiddels is het uit (blog volgt).
Als ik niet ziek was geworden, was dat beslist niet het geval geweest.
Wat een zaligheid als je dan in het staartje van een griep je helemaal kunt wijden aan zo’n boek!

We genoten het afgelopen weekend van de tijd die we met z’n tweeën konden doorbrengen.
Dat we daarmee boffen en dat dat niet vanzelfsprekend is drong op drie specifieke momenten even extra tot mij door.

– Sinds kort volg ik de ‘Saarpodcast – 50+ maar nog lang niet dood’ waarin drie dames ons bijpraten over alles waar je als 50+-vrouw tegenaan loopt.
Eén van de dames, Els Rozenbroek, 64 jaar, werd ineens geconfronteerd met uitzaaiingen in haar lever, waardoor ze sinds twee weken in een achtbaan van onderzoeken, spreekkamergesprekken en chemokuren zit. Een moedig mens; ze vertelt er open en eerlijk over. Half juli van dit jaar schreef ik een vervolgblog over Els onder de titel: ‘Els vertelt over haar naderende dood’. 

– Op zaterdagmorgen na de wekelijkse Zumba  las ik het blog ‘Dagelijkse (onzin) Dingen‘. Een blog van een mevrouw net als ik; ze blogt niet dagelijks, maar wel gezellig, veel over handwerkdingen en af en toe over haar dagelijkse leven. Vrijdag had ze dit gedeeld met haar lezers: Vanmorgen vroeg is geheel onverwacht mijn allerliefste lief overleden. Krap 6 weken na zijn 60e verjaardag moeten we hem voor altijd missen.  Zoveel liefde en nu zoveel verdriet!
Ik schrok er gewoon van. Zo onverwacht. Onvoorstelbaar. Die ochtend schreef ik een reactie met een condoleance bericht en probeerde de draad van de dag weer op te pakken, maar ik kreeg het bericht niet uit mijn gedachten. En nee, ik ken haar niet persoonlijk en haar man ook niet, maar door haar blogs heb ik haar toch wat beter leren kennen.
In augustus 2022 was Annemarie ‘Lezer van de maand’ op deze website; lees hier haar bijdrage.

– Op zaterdagavond zaten we met z’n tweeën in een wachtruimte bij de pizzeria waar we een pizza hadden besteld. “Even geduld, meneer, mevrouw, bijna klaar!” Ik pakte een streekblad van de leestafel en tussen de advertenties van de plaatselijke middenstanders en berichtjes over jubilea en pubquizen zag ik ineens een overlijdensadvertentie van onze vroegere buurman Gerrit. Vader in het jonge buurgezin waar ik vroeger als puber zoveel avonden had opgepast. Die samen met zijn vrouw Tineke nog op onze bruiloft was. Die we af en toe nog eens tegenkwamen omdat ze in hetzelfde appartementencomplex woonden als mijn moeder. “Hoe is met jullie? En de kinder?”
Nog geen 70.

In december schreef ik een blog onder de titel ‘Om de hoek in ieders leven‘.
Dit weekend werd ik er even weer met de neus bovenop gedrukt.

In het weekend van onze trouwdag verbleven we in Casa Grada op het Timmerholt in Westerbork. Vrijdagmiddag de 25e was het zulk mooi weer,  dat we de hele middag aan het water op het terras konden zitten.  Beetje vissen,  beetje borduren. Nog niet helemaal hersteld van de griep die me een week eerder overviel gaf ik me over aan de rust en de warmte; ik knapte zienderogen op.

’s Avonds  wilden we met z’n tweeën uit eten.  Even wat anders dan Chinees of pizza;  na het debacle in Borger hoopten we op een gezellig diner.  We reserveerden een tafel bij museumrestaurant De Ar in Westerbork. We werden vriendelijk welkom geheten en begeleid naar onze tafel. Ik vond het haast zonde om te gaan zitten: er was zoveel te zien, ik kwam ogen te kort!  Het lastige is dat je niet overal uitgebreid kan gaan koekeloeren, want overal zitten mensen aan tafels te eten en te drinken. Wij zaten in de oude koestal die was ingericht als een oude scheersalon, achter ons zat een stel naast een nabootsing  van een oude garage waar een vreemdsoortige motor stond met vier wielen en twee zadels.

Vijf minuten later  proostten we op onze 39 jaar en bogen ons over de menukaart. We namen een kom  soep als voorgerecht en kozen uit de ruime kaart als hoofdgerecht een aangeklede schnitzel en een gevulde varkenshaas. In het restaurant heerst een rustige,  gemoedelijke sfeer die nog wordt versterkt door de achtergrond muziek,: voornamelijk jaren 60. 70 en 80-muziek die niet te hard stond.  Daar ben ik nou eenmaal gevoelig voor: slechte en te harde muziek (lees gerag&rampestamp) kan mijn eetlust behoorlijk aantasten.

We hebben heerlijk gegeten. Tussen het eten door vergaapte ik me aan o. a. een antieke poppenkast met allerlei oude handpoppen,  oude aardappelmanden aan het plafond en vitrinekasten vol servies en curiosa. Museum en restaurant: een leuke combi! We werden vlot en erg vriendelijk bediend en toen bijna aan het eind van ons etentje het kaarsje in ons lantaarntje op tafel uit ging,  kwam iemand van de bediening het opnieuw aansteken met een olijke opmerking over romantiek. Dan sta je bij mij al met tien punten voor. We voelden ons welkom,  we voelden ons gezien en we voelden ons verwend. Deze mensen   maakten alles goed wat in Borger verkeerd ging.

Toen we weggingen zagen we bij de ingang een prachtige antieke arreslee staan. We spraken af dat we De Ar vaker gaan bezoeken en dat we dan gaan vragen wat een goede tijd is om meer aandacht aan het museumaspect van deze uitspanning te geven. Alleen een kop koffie met appeltaart behoort namelijk ook tot de mogelijkheden.

Nog niets meegekregen van ‘Borger’?
Lees dan’het blog ‘Gastvrijheid‘ van begin februari.

39 jaar geleden gaven Gerard en ik elkaar op deze dag het ja-woord.
Wij vierden die trouwdag zoals iedereen in onze sociale kring dat destijds deed: eerst het officiële gedeelte in het gemeentehuis in Smilde, daarna vroegen we Gods zegen in de Hervormde kerk in Hoogersmilde en ’s avonds vierden we een enorm feest met iedereen die destijds een rol speelde in ons leven.
Ik denk er met veel genoegen aan terug: we hadden een prachtige dag en we hebben er van genoten.

Ieder jaar halen we het foto-album nog even naar beneden en bladeren we door onze herinneringen.
En ieder jaar moeten we constateren dat er weer een aantal mensen zijn overleden die aanwezig waren op onze trouwdag.
Toen de laatste zus van mijn moeder overleed in december vorig jaar heb ik naar mijn neef wat foto’s opgestuurd voor het In Memoriam.
Eén van de foto’s was die van de hele familie van mijn moeder op het bordes van het gemeentehuis met ons als bruidspaar in het midden. geflankeerd door mijn trotse ouders.
De sluier had ik dicht om mijn schouders getrokken; het waaide namelijk best hard en als ik de sluier losliet kon je de mensen achter mij niet zien.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Er zitten meer van die foto’s in dat boek.
De hele familie van mijn vader bijvoorbeeld en die van Gerard’s vader.
De familie van Gerards moeder was er niet bij op die dag, in die familie was dat niet zo de gewoonte.
Er is een groepsfoto van het gezin waar Gerard uit komt, toen al een heel bordes vol en een foto van mijn ouderlijk gezin; dat stak wat magertjes af bij al die groepen: het bruidspaar, mijn vader en moeder en mijn broer.

Als mensen tegenwoordig trouwen gaat dat heel anders dan wij toen deden.
Je kunt tegenwoordig zelfs een ‘weddingplanner’ inhuren, om de dag tot in de puntjes voor te bereiden.
Wij organiseerden het destijds gewoon zelf.
Weinig toeters en bellen, geen grote bruidstaart en geen balonnenboog.

De jurk hangt nog in de kast, evenals het trouwpak.
We kunnen ze nog wel aan, maar ze kunnen niet meer dicht.
Het trouwboeket heb ik lang bewaard, maar heb ik in verdorde staat op den duur weggegooid.
De trouwbijbel hebben we nog, maar we lezen al lang uit een andere vertaling.
Het trouwboekje ligt, mét de vermelding van de geboorte van drie dochters, in een doos met belangrijke stukken.
De ringen dragen we nog allebei; de inscripties zijn wat vager geworden en die van mij is al eens wat ruimer gemaakt.

Vanavond vieren we deze memorabele dag met een etentje voor twee.
Verheugen we ons op.
We zijn na 39 jaar namelijk nog steeds niet uitgepraat.

Andere blogs over deze dag:

Een vervelend jongetje 2019

Hier wordt gewacht 25 maart 2017

‘Ja!” 25 maart 2015

Als je ziek bent kijk je ineens heel anders tegen het leven aan.
Waar ik anders altijd tijd tekort kom, heb ik dezer dagen een overvloed aan tijd.
Maar ik kom tot niks.
Moe. Zie afbeelding.
Ik dwing mezelf om kleine klusjes te doen; als ik een bak aardappels uit de kelder heb gehaald moet ik eerst weer zitten om bij te komen van inspanning.
Een lichaam dat niet goed functioneert: dat was al een tijdje niet meer aan de hand.
De hartoperatie in 2018 was de laatste keer dat mijn leven vanwege gezondheidsproblemen helemaal werd stilgezet.
Dit is gelukkig een stuk minder erg en ook veel minder langdurig: ik ga nu uit van een week.

Alles waar ik me normaal mee bezig houd wordt afgezegd: werk, sport, koffieafspraken en clubjes.
Gisteren was mijn zwager jarig: na twee jaar corona kon die verjaardag eindelijk weer gevierd worden, konden wij er niet bij zijn.
Gerard gaat dan namelijk niet alleen, het is leuker om een keer met z’n tweeën te gaan; potje klaverjassen met z’n vieren is ook leuk.
Op mijn werk hebben we grote problemen om het secretariaat bemand te houden: drie zieken en één collega op vakantie in een warm land.
Eerlijk gezegd: ik laat het los.
Het helpt niet om me zorgen te maken, op dit moment ben ik niet van toegevoegde waarde.
Volgende week maar weer ‘met mekaar met de bek op het stuur’.

Ook het huishouden, waar ik anders redelijk consequent in ben, laat ik even voor wat het is.
Iedere dag zet ik een warme maaltijd op tafel en ik zet af en toe een wasmachine aan.
Gerard doet nog wat kleine dingen tussendoor en de rest komt wel weer.
Net als mijn werk: ik laat het los.

Stacy Starlight in 1999

Wat is dan met zo’n lamlendig lichaam de waarde van de dag?
Dochters die even bellen en de dag wat minder lang maken.
Het heerlijke weer, waar ik nu even van kan genieten in een tuinstoel uit de wind in zon.
Schoonzus (van de jarige zwager) die nog even wil bijpraten nu we niet op de verjaardag komen.
Eén van de leukste dingen van de dag was de reactie van Roos op een blog uit 2020 over ons kinderkoor.
Je vindt haar reactie aan de rechterkant van mijn website.
Roos speelde de hoofdrol in de musical ‘Op zoek naar het licht’; met verve leefde ze zich in in de rol van Stacy Starlight.
Krijg je aan het einde van zo’n lamlendige dag de groeten van miss Starlight herself!

Wil je het bijbehorende blog uit 2020 over het kinderkoor waar Roos zulke goede herinneringen aan heeft nog eens lezen?
Hierbij een link: ‘Wenkbrauwen als dirigeerstok’.