Categorie: Geschiedenis Pagina 14 van 23

5 mei: Een meisje van acht.

Door Ada

Op 5 mei 2017

Gistermorgen zat ik alweer met mijn moeder in de auto, maar dit keer met een leuke reden: familiebezoek. Twee keer per jaar ga ik met haar een dag naar haar schoonzus Trijn (de jongste zus van mijn vader).
De reis duurt ongeveer een uur en dat uur praten we echt niet vol. Mijn moeder is niet een gemakkelijke prater en kan soms minutenlang zwijgend naast me zitten. In gedachten. Genietend van het Drentse landschap dat aan haar voorbij trekt.

“Vandaag is het vier en vijf mei, he?”
“Nou, alleen 4 mei, morgen is het 5 mei.”
“Ja tuurlijk”. Ze bedoelde dat het ‘herdenktijd’ is.
Stilte.

Out of the blue begon ze ineens een verhaal.
“Ik kan me nog zo voor de geest halen dat de oorlog begon….. vrouw Bruinsma, die naast ons woonde, kwam schreeuwend naar mijn moeder toe. Haar twee zoons werden allebei gemobiliseerd en moesten hun plaats in het leger innemen.”
(Mijn moeder was toen acht jaar; haar ouders hadden in 1940 al 8 kinderen.).
Wij wisten niet wat oorlog was. Maar dat de volwassenen zo in de war waren maakte indruk.
Vader moest eigenlijk naar Duitsland om te werken voor de Arbeitseinsatz.
Bij ons in de kelder was een verstopplek voor mijn vader; tussen de Keulse potten met zuurkool en snijbonen kon je wat stenen weghalen, daar paste hij net tussen.

Distributiebonnen 40-45

Er was een boer bij ons in het dorp. Dat was eigenlijk een NSB’er…..maar hij heeft wel veel voor mijn vader kunnen doen. Vader hoefde niet naar Duitsland.
Omdat wij thuis zoveel kinderen hadden kregen wij veel ‘suikerbonnen’ >>>, maar die waren wij niet allemaal nodig. Die kon mijn moeder dan weer ruilen voor wol en katoen, daar breide ze borstrokken van.
Honger hebben we niet gehad, we hadden een hele grote groentetuin en alles werd geweckt en ingemaakt.
Toen de oorlog was afgelopen werd er een jong NSB echtpaar kaalgeschoren en door het dorp gevoerd en uitgejouwd. Maar ik zag die ouders van die man bang in hun huis zitten en ik vond het zo erg voor hen….”

Bijna ademloos zat ik achter het stuur.
Het grootste gedeelte van dit verhaal had ik nog nooit gehoord.
Wat uit het verhaal van mijn moeder blijkt is de dunne scheidslijn tussen goed en kwaad. “Dat was eigenlijk een NSB’er. ..” maar voor het gezin van mijn grootouders van groot belang. Verder trof mij het mededogen van mijn moeder met de ouders van ‘foute’ Nederlanders.
De oorlog kent niet alleen slachtoffers aan ‘de goede kant’.

Gisteravond keek ik naar de dodenherdenking op de Dam in Amsterdam. Het verhaal van het meisje van acht uit Emmercompascuum klonk nog door in mijn oren.
Opdat wij niet vergeten.

Reageren

26 april: “Zilver op Oranje”

Door Ada

Op 26 april 2017

In Geschiedenis

Gisteravond wandelde ik met vriendin Jeannette door haar woonplaats Woudsend.
Tussen de buien door weliswaar, maar het was heerlijk.
Eerst keken we uit op de weilanden, toen wandelden we langs een jachthaven en vervolgens liepen we door smalle steegjes met kleine winkeltjes en oude huizen.

Wij delen de liefde voor boeken. Gisteren nam ik voor haar het boekje ’50: dingen die ik blijf doen’ van Saskia Noort mee. We horen per slot van rekening bij de doelgroep.
Zij had op haar beurt een paar boekjes voor mij: twee Drentse exemplaren (“die leveren hier in Friesland op de rommelmarkt niet zo veel op….) en een schoolboekje uit de serie “Lectuur voor de jeugd” uit 1923.
Het heet “Zilver op oranje”, ondertitel: Gedenkboekje bij het zilveren regeeringsfeest van H.M. de koningin door G.G. van As (Inspecteur van het Lager Onderwijs) met een woord vooraf van Zijne Excellentie Minister Dr. J. Th. de Visser. (let op titels en hoofdletters….)
“Bij dit boekje moest ik gelijk aan jou denken!”

1923 is bijna 100 jaar geleden. We kunnen ons nu niets meer voorstellen bij de devotie die spreekt uit dit boekje.
Wat een eerbied wordt hier ten toon gespreid.
Over de dierenliefde van Wilhelmina: Een eigenschap die de Koningin van jongsaf heeft getoond wil ik vertellen, omdat ik hoop, dat het jelui een spoorslag zal zijn om in dit opzicht op de Koningin te lijken.

Over de kroning in 1898: Dit was de eerste dag des feestes, de Dag van den Intocht……
De Dag van de Inhuldiging was minder een dag voor allen, wijl de plechtigheid zich binnen de Kerk voltrok, maar een dag van grooter beteekenis.
In de vroegte reeds klonken de tonen van bazuinmuziek over de stad. Zij kwamen aanzweven van de torentransen, zij doortrilden de harten, want het was een feesttoon etc. etc.
Met het boekje kijk ik even terug in de tijd.
Geen Story & Privé, geen paparazzi, geen mediacode.
Je kunt je bijna niet voorstellen hoe anders het allemaal is geworden; voor het vorstenhuis maar ook voor de onderdanen.

Vanavond kijk ik naar het interview met de achterkleinzoon van deze koningin.
50 wordt hij morgen.
Hoort ook al bij de doelgroep van Saskia.
Laat hij ook vooral zijn ding(en) blijven doen!

Reageren

5 april: ‘Provincie-Aaltjes’.

Door Ada

Op 5 april 2017

In Geschiedenis

Schoonzus Alie (ook een Aaltje) stelde begin dit jaar voor om ons jaarlijks ‘dagje oude stad’ (ook wel Aaltje-dag genoemd) dit jaar in Amsterdam door te brengen.
“Dan kunnen we naar de Hermitage, daar is een tentoonstelling over de Romanovs”.
Wat een wereld-idee!

Gistermorgen stapten we uit de trein op het Centraal Station in onze hoofdstad. We keken onze ogen uit; wij vinden Groningen al een grote stad…..
De ondergrondse metro bracht ons naar het Waterlooplein en even later kochten we een museumkaartje met audio-tour.

Tweeëneenhalf uur later stapten we weer naar buiten. We knipperden tegen het zonlicht; het leek wel alsof we weer een eeuw vooruitsprongen in de tijd. In die tweeëneenhalf uur hadden we de hele geschiedenis van het gezin van Tsaar Nicolas II beleefd. Er hingen jurken, kostuums, en stonden woonaccessoires en er waren veel familiefoto’s.
Maar ook Rasputin en Lenin keken we in de ogen. Er waren oude films, oude muziek, tekeningen brieven: bijna te veel om op te noemen.
Ook kregen we een goed beeld van Sint Petersburg in die dagen. Op het gebied van kunst en cultuur waren er grote ontwikkelingen gaande. De audiotour vertelde ons allerlei achtergronden en wetenswaardigheden.

Kippevel kreeg ik van het eenvoudige dagboekje van tsarina Alexandra. Aangrijpend is de laatste notitie op 17 juli 1918: ’11 uur. Grijze morgen, later heerlijke zon.’
Minutieus met potlood opgeschreven.
Op de volgende bladzijde was de datum al opgeschreven, maar die bleef leeg….
Die nacht werd het nietsvermoedende gezin met kogelschoten en bajonetsteken ter dood gebracht.
Nog maar honderd jaar geleden.

Na de Romanovs hadden we nog 3 uur om door Amsterdam te dwalen. Van dwalen was niet echt sprake, ik had van te voren een plattegrondje uitgeprint. We liepen naar het Rembrandtplein en genoten daar van een lenteterrasje onder toeziend oog van de meester himself.
Boemelend langs grachten, oude huizen, souvenir-winkeltjes tjokvol tulpenbollen liepen we heel langzaam weer richting Centraal Station, af en toe gehuld in een wiet-wolk van voor of achter ons lopende jongeren.
En wat was er weer veel te zien: de medemens kwam in vele verschijningsvormen voorbij. Kapsels, tattoos, sieraden, kleding…. verbaast u niet, verwondert u slechts.
Men zal ook wel iets van ons gevonden hebben.
Maar deze twee ‘Provincie-Aaltjes’ hadden een onvergetelijke dag!

(lees over andere Aaltje-dagen op 20 augustus 2016 >>> (Deventer) en 4 augustus 2015 >>> (Zwolle).

Reageren

29 maart: Met Geert op de bank.

Door Ada

Op 29 maart 2017

In Geschiedenis, Lezen

De afgelopen maanden zat ik regelmatig met Geert op de bank; met een kopje koffie of thee of een glaasje port. Ook zat ik ’s morgens lekker in het zonnetje met Geert of ’s middags met hem onder de pergola als het mooi weer was. Ik ging nog net niet met Geert naar bed, want dat vindt Gerard niet zo gezellig.

Geert is dit geval niet de populist van rechterflank van onze politiek, Geert is de schrijver van het boek ‘de levens van Jan Six’, Geert Mak.
Ik kreeg het boek op mijn verjaardag van de kinderen. Mak was gevraagd om een blik te werpen op het familie-archief van de huidige Jan Six met de bedoeling om daar een klein boekje over uit te brengen. Maar toen hij aan zijn zoektocht door het verleden van de familie Six begon bleek er stof genoeg voor een hééééél dik boek.

Het begint met verhaal van de Frans/Vlaamse familie Six, die door oorlogen en godsdiensttwisten vanuit Noord Frankrijk via Belgie naar Nederland trok. In 1586 kwam de familie Six in Amsterdam terecht. We lezen over grootvader Charles; over zoon Jean die trouwde met Anna Wijmer en samen met haar tot grote welstand komt en dan begint het verhaal van de eerste Jan Six die in 1618 in Amsterdam werd geboren. Mak neemt je mee op een reis door de tijd, je leest hoe het de Sixen de eeuwen door vergaat. Het verhaal gaat over de familie Six, maar ondertussen hoor je van alles over de politieke toestand in Amsterdam/Nederland, over de economische verhoudingen in de wereld en hoe de Amerikaanse Onafhankelijkheid, de Franse revolutie, de 1e en de 2e wereldoorlogen invloed hadden op de levens van de verschillende Jannen.

Het boek las ik met mijn tablet er naast. Beschreef Mak een schilderij, dan zocht ik het met behulp van Google op. Had hij het over een bekende figuur waar ik nog nooit van gehoord had, dan speurde ik op internet naar meer nieuws over deze persoon.
Wat een prachtig boek is dit. Je leest over de schilder Rembrandt die een prachtig portret schilderde van de eerste Jan, over Jan’s schoonvader Nicolaas Tulp, over huwelijken die gesloten worden, kinderen die geboren worden, archiefstukken die verrassende details aan het licht brengen, bijzondere attributen met een eigen verhaal, kortom: genieten als je van geschiedenis houdt.
Op de achterkant van het boek staat: Geert Mak is de geschiedenisleraar die we allemaal graag hadden willen hebben.

Wat Mak in zijn boek meesterlijk beschrijft is de ‘historische sensatie’ die hem regelmatig overvalt. In zijn epiloog schrijft hij daarover: ” .…. het contact krijgen met de verleden tijd, erin overgaan en ermee samensmelten, al is het maar voor de beperkte duur dat men een oude penning in handen houdt, door de ruïne van een middeleeuws kasteel stapt, of naar een lied van Schumann luistert en een déja-vu-ervaring meemaakt, waardoor men zich voelt teruggevoerd naar een plaats en een tijd die herkenbaar zijn, maar waar men toch nooit was.”
Hij maakt trouwens wel lange zinnen ……..

Hier beschrijft Mak precies wat ik ook beleef bij het betreden van oude gebouwen, het bladeren in oeroude boeken of het vasthouden van een stuk prehistorisch gereedschap.
“Iedere liefhebber van geschiedenis herkent dat” zegt Mak hier zelf over.
Hou je niet van geschiedenis, begin dan niet aan ‘de levens van Jan Six’; het is namelijk geen roman.
Maar herken je de historische sensatie uit de vorige alinea?
Snel naar de boekhandel of de bibliotheek!

Reageren

11 februari: Wat moet je er mee…?

Door Ada

Op 11 februari 2017

In Geschiedenis, Sweet memories

In het begin van het jaar schreef ik over het project ‘Een kastje per dag’ (zie >>>).
Even een kleine up-date. Het vordert gestaag. In de keuken heb ik nu bijna alle kastjes gehad. In het kastje boven de computer vond ik twee oude boeken die van mijn vader zijn geweest. Die had ik destijds gebruikt om het beeldscherm op te zetten in de toenmalige computerkamer. De boeken zijn meeverhuisd na de verbouwing en lagen nu verweesd en verstoft tussen de liedboeken.

Het zijn twee woordenboeken van Winkler Prins, een uitgave van Elsevier uit 1953. De boeken stonden vroeger bij mij vader in ‘zijn kastje’ naast ‘zijn stoel’ bij ons thuis in de kamer. We deden samen graag een spelletje Scrabble, maar er was wel eens discussie of het woord dat we hadden aangelegd wel een geldig woord was. Onze regel was: als het in de dikke woordenboeken staat is het een goed woord. Sweet memories.

Op het moment dat de boeken weer tevoorschijn komen zit ik weer met m’n vader aan de kamertafel met het beige pluchen tafelkleed. Kopje koffie, bandrecorder aan. Hij won eigenlijk altijd toen. Hij was fervent puzzelaar en mijn woordenschat kon niet tippen aan de zijne. “Pa, ik heb een Q…” Pa legde de letters dan wel zo dat ik mijn Q (10 punten) ergens kon aanleggen. Met ‘qua’ ofzo.

Er staat ‘Woordenboek’ op de boeken, maar het is veel meer dan dat, het is een soort encyclopedie met kaarten, plaatjes en tekeningen. Prachtig om even in te bladeren.
Maar in deze tijd van internet en Google geheel overbodig.
Dus, dacht ik, die kunnen wel naar de boekenmarkt.

Vanmorgen heb ik ze weer van het stapeltje ‘boekenmarkt’ afgehaald.
Voor in het eerste boek staat een heel klein zinnetje: Voor Kees van Fre 16-8-58.
Het verjaardagscadeau van mijn moeder voor mijn vader op zijn 28e verjaardag.
De beide boeken staan nu op een boekenplank in de kamer van één van de kinderen.
Wegdoen kan altijd nog.
Maar ik kan het niet.

Reageren

3 februari: Ondeugende leerlingen….

Door Ada

Op 3 februari 2017

In Alledag, Geschiedenis

Op mijn werk heb ik een duo-baan. Drie dagen werk ik als managementassistent voor een afdeling (dinsdag, woensdag en vrijdag) en op maandag zit Jacquelien er.
Als je met z’n tweeën hetzelfde werk doet, moet je blindelings op elkaar kunnen vertrouwen. En veel overleggen en het werk goed aan elkaar overdragen.
Minstens twee keer in de week hebben we telefonisch overleg. Na bijna 7 jaar samenwerken kennen we elkaar al redelijk goed; we vonden het eigenlijk wel tijd voor een team-uitje.

Gistermiddag om 13.00 uur zaten we in aan een tafeltje bij Brink 15 >>> in het centrum van Roden.
Verse jus d’orange en een glaasje wit. Lekker broodje. Klepperdeklepperdeklep.
Daarna brachten we een bezoek aan het Scheepstra-kabinet >>>. Zat ik met Jacquelien in de ouderwetse schoolbankjes. We schreven met een griffel op een leitje. We doopten een kroontjespen in een inktpot en schreven in ons mooiste school-handschrift. Dat resulteerde gelijk al in een zwarte vlek op de duim van Jacquelien; daar keek ze niet echt van op. “Ik krijg al verfvlekken op mijn handen als het blik nog dicht zit…..”.

We kwamen veel te weten over meester Scheepstra, zijn Aap Noot Mies leesmethode en zijn boekjes over Ot en Sien.
We vonden het jammer dat we ons niet konden verkleden in Ot en Sien-kleren. Pasten we net niet meer in.
Ondertussen deelden we onze herinneringen aan onze eigen schooltijd.
Als echte lagere school leerlingen waren we zelfs nog een beetje ondeugend.
Wie de volgorde van het leesplankje goed kent zal gelijk zien wat we hebben gedaan…..

We kochten bij de Hema een meisjes-baby-kraamkadootje voor een gezamenlijke collega waar we binnenkort op kraambezoek gaan. Eenmaal thuis bekeken we elkaars fotoboeken en aten we samen met Gerard stamppot boerenkool met worst.
Niet een groots en meeslepend team-uitje, maar wel erg gezellig.

We gaan dit vaker doen; volgende keer in Veendam…..

Reageren

29 januari: Beer before de Heer.

Door Ada

Op 29 januari 2017

In Geschiedenis

Afgelopen weekend waren we op bezoek bij dochter Frea en haar Jon in Nottingham.
Frea en Jon wonen sinds juni samen in een appartement en wilden dat heel graag aan ons laten zien. Donderdagmorgen vertrokken we met de bus van 09.06 uur uit Roden en om 09.50 uur zaten we in de trein naar Schiphol. Vervolgens vlogen we om 14.30 uur, namen we de bus naar Nottingham om 15.45 uur, waar we rond 16.45 uur onze dochter en schoonzoon in de armen sloten.

Het is niet zo dat we elkaar heel lang niet gezien hadden. We spreken elkaar regelmatig op Skype en begin december vierden ze nog Sinterklaas met ons.
We aten samen een lekkere pizza en daarna namen ze ons mee naar de oudste pub van Engeland: Ye olde Trip to Jerusalem. Gesticht in 1189. Het is uitgehakt in de zandstenen rots waar het kasteel van Richard Leeuwenhart op gebouwd is.
Voor ’the crusaders’ (ridders die op kruistocht gingen naar het beloofde land) was dit een pleisterplaats. Er wordt zelfs beweerd dat Robin Hood met de mannen uit Sherwood Forest hier samen een pint hebben gedronken.
De pub bestaat uit een aaneenschakeling van kleine ‘grotzalen’, die door trapjes en gangetjes met elkaar verbonden zijn. Robuust meubilair zorgt voor een middeleeuwse sfeer. Langs de wanden overal bordjes met legendes en verhalen over deze eeuwenoude pub. We bestelden een borrel en trokken ons terug in een nis. Daar zat ik met m’n glaasje port……need I say more?

“Stel je voor” zei ik “deze kroeg is ouder dan onze Catharinakerk.”
Waarop Frea opmerkte “Yeah, beer before de Heer…..”

Reageren

30 november: Herkenning

Door Ada

Op 30 november 2016

In Geschiedenis

Gistermiddag zat ik aan de lunch met 4 collega’s. Het was niet mijn dag. Slecht nieuws op het werk over een collega, emotie, concentratieproblemen. … een kom mosterdsoep van Cor ( de kok) doet dan wonderen. De lunch is sowieso een rustpunt op mijn werk. Even achter het scherm vandaan, even uit de drukte van telefoon, mail en agenda’s.

Het gesprek kwam op geschiedenis. Het gevoel dat je hebt als je op een plek bent waar geschiedenis is geschreven. Jan vertelde dat hij bij een prehistorisch monument tegen

Pré-historische ‘stone-circle’ in Derbyshire, Engeland (vakantie 2012)

een rechtopstaande steen leunde en zich op dat moment realiseerde dat eeuwen geleden andere mensenhanden die steen met een reden rechtop had gezet. Dan ben ik dus niet de enige die dat soort gevoelens heeft. In Rome in het Forum Romanum, bij het hunebed in Steenbergen, bij een pré-historische ‘stone-circle’ >>> in Derby-shire in Engeland of bij het eeuwenoude doopvont in onze eigen Catharinakerk : het idee dat je door dat monument verbonden bent met de generaties die je voorgingen.

Meestal wordt ik meewarig met rust gelaten als ik dat soort gevoelens benoem.
“Ja, mama heeft iets met geschiedenis….”
Tijdens de lunch van gistermiddag was er dus even een stukje herkenning.
Het gesprek ging nog verder. Over spulletjes die van je ouders of grootouders zijn geweest. Die eigenlijk niks waard zijn, maar die je in een vitrinekastje bewaart. Over een kapot horloge dat je om had toen je een ongeluk kreeg, dat ook in dat kastje ligt.
We hoefden elkaar niets uit te leggen.

De lunch was een eilandje in de zee van een rotdag.
Dan doet een waardevol gesprekje je goed.

Reageren

23 november: Vluchtelingen zijn er altijd al geweest.

Door Ada

Op 23 november 2016

In Geschiedenis

In deze periode kijk ik graag naar het programma Verborgen Verleden. Meestal neem ik het op, want het wordt uitgezonden op zaterdagavond en dan hebben we bijna altijd wat. Gisteravond keek ik naar de uitzending met Jeroen Krabbé in de hoofdrol. Als noordeling heb ik altijd wat moeite met het licht aanstellerige gedrag van celebrities uit de grachtengordel van Amsterdam, maar als je daar bijlangs* kijkt was het een prachtige aflevering.

Krabbé met een foto van het gezin van zijn moeder.

Krabbé’s moeder was Joods, Reiss was haar naam. Gedurende de aflevering komt Jeroen tot de ontdekking dat hij afstamt van de bekende joodse circusfamilie Kinsbergen (met ook andere bekende nazaten zoals Lex Goudsmit en Sylvia de Leur). We zagen hele oude beelden van een klein circus met paarden en gedresseerde dieren (honden en vogels). Verder kwam één van zijn voorouders voor in een boek waarin beschreven werd wat verdachten hadden uitgespookt voor ze in de gevangenis kwamen. Diefstal, zakkenrollerij, zelf nam Krabbé de term ‘adderengebroed’ in de mond. Het was niet een best milieu, zullen we maar zeggen.

Maar er was meer. Een ander deel van moeders familie had wortels in Marokko, dus aan het eind van het programma vertrok Jeroen met het vliegtuig naar Rabat, om daar meer uit de vinden over zijn roots. Hij stamt af van de familie Azulay, een familie binnen het joodse volk die bekend staat als rabbi’s en leraren.
Het leuke aan Verborgen Verleden is dat je meer te weten komt over een stukje geschiedenis van een land of een volk. In dit geval werden de Joden in Marokko belicht. Er zijn twee keer in de geschiedenis grote groepen Joden naar Marokko gekomen: de eerste keer 600 voor Christus (toen de tempel in Jeruzalem werd verwoest door Nebukadnezar) en de tweede keer in 1492, toen Isabella ‘de Katholieke’ in Spanje alle Joden en moslims dwong zich te bekeren tot het Christendom. Duizenden moslims en joden vluchtten toen naar Marokko.

Aan het eind van de uitzending constateerde Krabbé dat Nederland al eeuwenlang vluchtelingen heeft opgenomen en dat die vluchtelingen na een paar generaties volledig zijn geïntegreerd in de samenleving. Het Nederlandse volk bestaat voor een groot deel uit mensen die van oorsprong uit andere landen komen. In mijn familie zit ook een Duitse tak. En een Friese. Wie weet waar mijn voorouders helemaal vandaan zijn gekomen….. misschien waren het wel Vikingen! We zullen het nooit te weten komen, want zover kunnen we het niet terugzoeken.
Als dat wel zou kunnen zouden we bij Gerards familie denk ik uitkomen bij de hunebedbouwers.
Hij is namelijk 100 % Drents! (zie 30 september 2014 >>>) .

Hierbij een link naar de website van Verborgen Verleden >>>
Hier kun je de afleveringen die al geweest zijn terugkijken.

(* Dit is geen goed Nederlands maar onvervalst Drents: argens bijlangs kiek’n).

Reageren

25 oktober: ‘Aaltje, de volmaakte en zuinige keukenmeid’.

Door Ada

Op 25 oktober 2016

In Geschiedenis, Koken & bakken, Lezen

Vandaag ben ik jarig. Feest; geniet ik van! Hééél veel waarde op één dag.
Kaartjes van familie en vrienden, appjes, telefoontjes, cadeautjes en bezoek.
Maar wel druk: geen tijd voor een zeer uitgebreid blog.

Vorige week lag er op mijn bureau een ingepakt cadeautje met een briefje erbij.
Het briefje was geschreven door mijn duo-baan-collega Jacquelien:
“Beste Ada. Een verjaardagscadeautje van Ria (één van de managers voor wie wij werken, zij had vorige week vakantie), of ik wou zorgen dat je ‘m kreeg, bij deze. Heeft ze gevonden bij het opruimen van

….. uit 1891 ….

haar schoonmoeders huis en dacht: deze is voor Aaltje.
Er is 1 voorwaarde aan deze gift verbonden, Ria wil wel een keer iets uit het boek bij je komen eten. “

Vanmorgen pakte ik het uit: ik was was inmiddels wel erg nieuwsgierig wat er nou in zou zitten!
Het is de zeventiende geheel opnieuw bewerkte druk van “Aaltje” (Nieuw Nederlandsch kookboek)
Ondertitel: Aaltje, de volmaakte en zuinige keukenmeid.
Elke huishoudschool had in de negentiende eeuw haar eigen kookboek. Dit ‘Aaltje’ van Odilia Corver, 1e druk 1891, is het eerste moderne kookboek dat in Nederland verscheen.
Odilia was de directrice van tijdelijke kookschool in Amsterdam in 1887.

Geschiedenis, Lezen & Koken; drie thema’s van mijn website verenigd in één boek. Deze Aaltje is er erg blij mee! Nu maar eens kijken wat ik voor de manager ga koken als ‘volmaakte en zuinige keukenmeid’……

Reageren