Categorie: Haken Pagina 3 van 10

Als ik op deze website iets deel op het gebied van handwerken, dan is dat omdat ik dat zelf leuk vond om te maken.
Wat ik dan deel is een voorbeeldje, een beschrijving van de steken of een patroon, in ieder geval een uitnodiging aan andere handwerksters om ook zoiets te maken.
Vandaag een blog over een stoelkussenhoes die ik heb gehaakt voor één van onze buitenstoelen.
Dat moest een stevig stofje worden dus ik maakte dat met de techniek ‘Tunisch entre-lac haken‘.

Vier kleuren grijs koos ik uit, want de stoelen zijn bijna zwart en het andere kussen is lichtgrijs, dus dat is een mooie combi.
Het was een mooi idee, maar ik heb me er flink op  verkeken.
Het tunisch entre-lac haken komt precies en omdat het stoeldekje stevig moest worden haakte ik het met een iets kleinere haaknaald.
Daardoor was het haken niet echt ontspannen (goed kijken waar je insteekt, soms een beetje wurmen om de naald er in te krijgen) en het duurde lang.

Halverwege de voorkant (de bovenkant van het kussen)  bedacht ik dat ik niet de hele hoes met de ingewikkelde Tunische steek ging haken. Die andere kant ligt immers op de kop tegen de zitting van de stoel aan, daar kon ik wel gewoon stokjes haken.

Achterkant: kan wel met stokjes…..

Ook het opstaande randje aan de zijkant haakte ik met stokjes en 1 kleur: lichtgrijs.
Wat een gepruts.
Wat een gedoe.
Als je bedenkt hoeveel ik op mijn werk in één uur verdien, dan is dit kussen niet te betalen; materiaal nog niet eens meegerekend.
Ik had beter een nieuw kussen kunnen kopen.
Dat is natuurlijk wel vaker zo met handwerken, want garen is duur, maar dan beleef je tenminste plezier aan het proces van het maken/prikken.

Mijn advies: niet aan beginnen.
Aan de andere kant: het is wel heel mooi geworden……

Jaren  trokken we als duo-baan collega’s  samen op (vanaf 2009) . Jacquelien en ik vormden een goed stel en samen ‘runden’ we het management van de afdeling  Ouderenpsychiatrie. Als het aan ons had gelegen was dat zo gebleven,  maar ons werd niets gevraagd en op een gegeven moment hoefden we het fort niet meer te verdedigen.

Zij ging met haar uren naar de Opnamekliniek in Zuidlaren en ik ging deel uitmaken van het secretariaat van Team290.
In het begin belden we elkaar nog minstens één keer in de week. In de laatste fase van onze samenwerking was dat nog werkoverleg: hoe doen we dit, wat gaat daarmee gebeuren, maar toen ik bij de kliniek in Groningen ging werken werd dat al minder en belden we om de twee weken. Sinds ik bij Team290 werk hebben we qua werk helemaal niets meer met elkaar te maken, dus bellen we op momenten dat we allebei vrij zijn.

Toen we vorig jaar juli ons officiële afscheidsetentje hadden met z’n tweeën kreeg ik van haar een prachtig boek, net iets voor mij!
(Weten welk boek? Lees dan het blog ‘Samenwerkschap’ van juli 2020.)
Destijds had ik haar een exemplaar van mijn boek beloofd dat uit zou komen rond mijn 60e verjaardag, maar dat kwam er niet….(zie TBONTB)
Dus ik bedacht iets anders.

Het werd een zelfgemaakt buitendekentje voor frisse momenten.
Zo’n dekentje dat tegenwoordig in de HoReCa op elk terras ligt om over je benen te gooien.
Stiekem overlegde ik met Jacquelien’s zus. “Wat vindt ze mooie kleuren?”
Van Jacqueliens bijdrage als Lezer van de maand weten we dat ze weg is van Griekenland, dus het werd een dekentje van twee kleuren blauw en wit.
Op internet vond ik ‘de dekensteek’; als je die haakt ontstaan er allemaal kleine golfjes, wat weer doet denken aan de Griekse zee.
Hierbij een link naar de website ‘de Breiclub’, waar de dekensteek duidelijk wordt beschreven met een teltekening én een instructiefilmpje.
9 bollen garen voor haaknaald 5 bestelde ik op internet en ik begon met de deken.
Ik begon met één vierkantje wit, en in ruitvorm haakte aan dat vierkantje twee donkerblauwe vierkantjes vast.
Aan die twee vierkantjes haakte ik drie lichtblauwe vierkantjes vast en vervolgens ging ik weer over op wit: 4 vierkantjes.
Toen ik 6 vierkantjes op een rij had minderde ik weer rij voor rij naar één vierkantje: toen was het dekentje klaar.
Misschien vraag je je af waarom er knoopjes aan het dekentje zitten? Daarover meer in een volgend blog onder de titel ‘Hoe een dekentje kussen werd’.

Gisteren begon ik met een nieuwe blogserie over Enkhuizen & omstreken, vandaag sluit ik de reeks blogs over Ruinen af met een verhaal over de lampionnetjes van Ina.

De eerste middag van ons verblijf in Bed&Breakfast ‘de Beddestee’ had ik op mijn telefoon al een haakvoorbeeld gekregen voor een lampionnetje.

Eigenares Ina had overal rondom het huis gehaakte lampionnetjes hangen waar waxinelichtjes in konden.
Daarvoor gebruikte ze jampotjes, pindakaaspotjes, appelmoespotjes: ze hingen er in allerlei soorten en maten
Die hangt Ina  er in het voorjaar in, doet er regelmatig nieuwe kaarsjes in en laat ze in weer en wind hangen.
Na één jaar zijn ze dan lelijk en uitgelubberd. Dan haalt ze ze uit de boom, knipt het gehaakte hoesje er vanaf, doet de potjes in de vaatwasser en haakt er vervolgens een nieuw hoesje omheen.
We waren daar in februari, dus we hebben niet gezien hoe het er uitziet als overal kaarsjes in branden, maar ik vond het een leuk idee.

“Heb je daar ook een patroon van?” vroeg ik.
“Nee. Ik doe eigenlijk maar wat. Eerst een cirkeltje haken en als dat zo groot is als de bodem van het glazen potje dan stop je met meerderen. Je haakt zo hoog als het potje moet worden.”
Op de afbeelding links zie je hoe ze te werk gaat.
“Dan hecht je af, rijgt er een koordje door en trekt het strak. Vervolgens haak je er nog een ‘ophanglus’ aan. Ik stuur je wel even een foto.”
Voordat we de tassen hadden uitgepakt had ik de foto al binnengekregen op mijn telefoon.

Leuk. Maar ‘ik doe eigenlijk maar wat’ is wel wat vaag, dus ik zocht op internet naar beschrijvingen voor het haken van zo’n lampionnetje.
Daarbij kwam ik op een soort verzamelpagina met links naar werkbeschrijvingen van het omhaken van potjes voor waxinelichtjes, lantaarntjes en windlichtjes.
Hierbij een link naar die pagina: Freppi.

Ina had thuis ook een aantal luxe windlichten staan die ze zelf omhaakt had, versierd met zijden lintjes en een ophanglus van touw.
Ook mooi.
Als ik klaar ben met de twee haakklussen die nog op het programma staan  (een zomer-buitendeken en een kussenovertrek voor onze buitenstoelen) ga ik ook zo’n glazen potje ‘omhaken’.
Waar ik dan natuurlijk ‘kond van doe’ in dit digitale magazine!

Benieuwd naar de andere delen uit de ‘Ruinen-blogreeks’?
1. Van schaatsijs naar softijs.  
2. B&B ‘de Beddestee’
3. Wel honderd lammetjes! 
4. Fietstocht Dwingelderveld
5. Allemaal familie
6. Ommetje met Bram de Ram
7. Coucangé 
8. Van landgoed naar plaggenhut. 
9. De gehaakte lampionnetjes van Ina.

We zitten in een kerst-lockdown ten gevolge van het coronavirus.
We hadden al kerstkalkoen, kerstboom en honderdduizend andere kerstvariaties van dingen, de kerstlockdown beleeft zijn primeur in 2020.
Ik ben maandag niet meer naar de winkel gegaan om nog snel kerstinkopen te doen; we kunnen gewoon naar de supermarkt en we doen het met wat we hebben.
En we hebben zat.

Ten opzichte van de lockdown in maart ben ik er een stuk laconieker onder.
We zijn al gewend aan het dragen van mondkapjes, we ontsmetten handen en winkelwagentjes en we zoenen en/of knuffelen niemand.
We zien onze kinderen in tweetallen (zolang dat nog mag) en prijzen ons gelukkig dat we in Nederland wonen en met z’n tweeën zijn.
Op 9 januari heb ik een afspraak staan bij de kapper.
“Daar zie ik wel een aap van fietsen” placht mijn vader in dit soort gevallen te zeggen.
Wij begrepen dan precies wat hij bedoelde, maar het is geen bestaand spreekwoord.
Ik heb het opgezocht, maar het is niet te vinden.
Mijn vader bedoelde: ik denk dat het uit de hand loopt of dat het niet door gaat.
Ik zie die aap nu ook fietsen; geen kapper op 9 januari.

“We komen er uit te zien als wilden” schreef Herman Sandman destijds in april in zijn column over onze haardracht in het dagblad, maar dat viel uiteindelijk erg mee.
En wordt het echt te lang, dan kan het altijd nog in een staartje.
Van Alie Drenth kreeg ik een leuke tip: om een eenvoudig haarelastiekje kun je een mooie scrunchie haken.
Er zullen lezers zijn die niet weten wat dat is: een scrunchie is een met stof beklede elastische haarband die wordt gebruikt om middellange tot lange haartypes vast te maken. Grote, uitgebreide stijlen en kleine, bescheiden vormen zijn verkrijgbaar in veel verschillende kleuren, stoffen en dessins.
Van Alie kreeg ik er zelfs één die ze zelf gemaakt had, mét het haakpatroontje erbij.
Daar maakte ik voor dit blog een PDF van: klik hier scrunchie haken  om het te downloaden.
Op de afbeeldingen zie je links de scrunchie die Alie voor mij heeft gehaakt, rechts de scrunchie om een melkbeker heen gespannen; dan kun je iets beter zien hoe het qua haken in elkaar zit.