Categorie: Lezen Pagina 6 van 17

Op mijn verjaardag kreeg ik van vrienden het boek  ‘De meeste mensen  deugen’ van Rutger Bregman.
Zij vonden het ‘net iets voor mij’. Dochter Harriët had het ook gelezen en vond dat ook.
‘Een nieuwe geschiedenis van de mens’ is de subtitel.
Het boek leest als een trein; ik hou van geschiedenis.
De hele wereld heeft er al iets van gevonden, daarom op dit blog vandaag geen recensie maar een beschrijving van de indruk die het op mij maakte.

Dit boek was voor mij geen ontspanning zoals anders wanneer ik een boek lees.
Daarmee wil ik niet zeggen dat het niet boeiend was,  want het zette me regelmatig aan het denken.
Bregman beschrijft keer op keer een onderzoek dat in het verleden heeft aangetoond dat de mens van nature slecht is, dat onze beschaving maar een dun laagje vernis is en dat de mens in de grond niet te vertrouwen is. Vervolgens doet hij nader onderzoek naar het onderwerp en blijkt het geschetste beeld niet te kloppen: hij vertelt in zijn boek dat in al die wetenschappelijke onderzoeken een verkeerd beeld van de mensheid is neergezet.  De mens is van nature vriendelijk en tot helpen en samenwerken bereid.

Ik wil het heel graag met hem eens zijn,  maar ik zie en hoor toch ook veel rottigheid om me heen.
Hoe zo’n zieke geest moet je bijvoorbeeld hebben om een martelcontainer te ontwerpen en te maken…
Maar met zijn betoog laat de schrijver zien: het kwade is sterk,  maar het goede is met meer.

Bregman heeft een gereformeerde opvoeding gehad.
In het licht daarvan refereert hij ook een aantal keren aan dingen die Jezus zegt in de bijbel, bijvoorbeeld over het toekeren van de andere wang.
Wat hij daarover zegt had ik al eerder gehoord in een overdenking van Theo van Beijeren in 2019.
Wie schrijft die blijft, daarover schreef ik destijds een blog, dus ik kan het hier citeren:

“Jezus zegt: ‘Als iemand je op de wang slaat, bied hem dan ook de andere wang aan.’
We hoorden dat deze uitspraak niet bedoeld is als ‘Laat maar over je heen lopen’, maar meer als een manier van in het leven staan.
Als iemand je met kwade opzet onheus bejegent, reageer dan niet op dezelfde manier, maar reageer met liefde.
Vaak rekent de andere partij daar niet op, die verwacht op zijn actie een re-actie; heel vaak haal je, door niet gelijk boos te reageren, de angel uit de situatie.
Voor ruzie zijn immers altijd twee partijen nodig.
De predikant maakte daarbij wel gelijk een kanttekening: sommige situaties zijn te erg (o.a. vrouwenmishandeling/vernedering, kindermisbruik), dan is het niet mogelijk om de andere wang toe keren.”

De mooiste zin in het boek vind ik deze:
‘Van de mooiste dingen in het leven krijg je alleen maar meer als je ze weggeeft: vertrouwen, vriendschap en vrede’.
De boodschap die Bregman wil overbrengen is: ‘Doe het goede en ga ook uit van het goede bij je medemensen.’
Doe’s lief dus.
Is dat ook niet wat wij elke zondag in de kerk horen?

Vorig jaar kocht ik bij Daan Nijman het boek ‘Zusje’ van de schrijfster Rosamund Lupton in de maand van het spannende boek.
Drie keer ben ik er in begonnen en twee keer legde ik het weer weg.
De derde keer kreeg het boek mij te pakken en las ik het uit.
Dat is ook gelijk het probleem met dit boek: het gegeven is spannend en maakt nieuwsgierig, maar het duurt allemaal te lang.

Dit is wat je weet als je begint met lezen.
Beatrice hoort dat haar zus wordt vermist en vliegt van New York naar haar geboortestad Londen.
Daar gaat ze op onderzoek uit en ze graaft steeds dieper in het leven van zus Tess.
Wat is er de laatste maanden gebeurd met haar? Met wie ging ze om? Waarom zocht ze geen hulp?
Ze stuit op een geraffineerd en griezelig complot en dreigt daar zelf ook slachtoffer van te worden.

In het boek zijn verschillende ‘vertellijnen’ door elkaar heen gevlochten.
De eerste lijn is de brief die Beatrice aan haar zusje schrijft. Die begint met “Lieve Tess. Ik zou er echt alles voor over hebben om nu, op dit moment, bij je te zijn…….” en ze beschrijft voor haar zusje hoe de journalisten hijgerig bij haar appartement staan om maar niets te missen van dit sappige verhaal. In deze brief lezen we ook allerlei details over hun jeugd en het gezin waarin ze opgroeiden.
Daarnaast er is het verhaal in de huidige tijd: wat gebeurt er en wie zijn er bij betrokken?
De derde vertellijn speelt na de climax: er staat een rechtzaak op de rol en Beatrice voert gesprekken met haar advocaat waarin ze nauwgezet vertelt wat er is gebeurd en wie ze allemaal verdacht. Tussendoor maakt Beatrice ook nog een enorme ontwikkeling door en gaat ze steeds meer op haar jongere zus lijken.

Beatrice is een vasthoudend type.
Ze is er van overtuigd dat de vermissing niet is wat het lijkt en dat er sinistere motieven een rol spelen.
Als lezer ben je getuige van de miskenning van Beatrice en er waren momenten waarop ik dacht: “Is dit nou wel reëel? Ga je niet te ver in je verdenkingen?”
Daar komt bij dat de verdenking steeds op iemand anders komt te liggen, zodat bijna iedereen in de omgeving van Tess de mogelijke dader kan zijn.

De drie verschillende vertellijnen in het boek worden langdurig uitgesponnen en maken het boek onnodig ingewikkeld.
Verder gebruikt de schrijfster prachtige volzinnen en mooie stijlvormen, vandaar het predikaat ‘literaire thriller’.
Maar bij een spannend boek zit mij dat soms in de weg.
Dan wil ik gewoon weten hoe het zit en hoe het afloopt.
En dat is in dit boek het meest vervelende: JE WEET NIET HOE HET AFLOOPT!
Dan voel ik me gewoon bekocht: koop je een spannend boek, lees je een verhaal van 350 pagina’s en dan weet je niet hoe het afloopt.
Hou je van literatuur, mooie woorden en prachtige zinnen: koop dit boek (of leen het van mij) en geniet.
Wil je een detective lezen en weten wie het heeft gedaan?
Lees dan gewoon een ‘whodunnit’; bijvoorbeeld een boek van Peter Robinson over DCI Banks. (zie 18 april 2015).

Twee boeken kocht ik in coronatijd naar aanleiding van de oproep om je plaatselijke boekhandel te steunen: ‘Achterstallig geluk’ van Lieneke Dijkzeul en ‘Bonuskind’ van Saskia Noort.
Beiden schrijfsters waar ik al wel vaker iets van had gelezen; altijd leuk, daar kon ik me geen buil aan vallen.
Over het eerste boek schreef ik al een blog, over het tweede boek blijft het blog achterwege.
Toch een buil aan gevallen.
Op deze website staat positiviteit voorop, ik ga dus niet uitgebreid vertellen waarom ik het niet leuk vond.
Het boeide me tot één-derde van het boek, daarna was het vervelend en niet om door te komen.
Jammer.

Toen ik na een jaar weer bij Het Goed was had ik een boek uit 2006 van Esther Verhoef gekocht, ‘Rendez vous’.
Ook van haar had ik al wat boeken gelezen, maar deze heb ik kennelijk gemist.
Deze week heb ik vakantie, dus ik las het woensdagavond laat nog uit.
Spannend man.

Het boek begint met een fragment van een vrouw die in een politiecel is opgesloten vanwege een misdaad.
Ze heeft een paniekaanval, moet overgeven en je leest dat ze denkt: ‘Ik heb mijn leven vergooid. En voor wat? Voor wie?’
Dan zit ik al op het puntje van m’n stoel.
Wat is er dan gebeurd?
Wat heeft ze gedaan?
Het antwoord op die vragen zal gedurende het hele boek op zich laten wachten.

Dan begint het verhaal.
Eric en Simone hebben hun huis in Nederland verkocht en vertrekken samen met hun twee jonge kinderen naar Zuid-Frankrijk.
Dat gegeven heeft me altijd al geïntrigeerd; hoe gaat het dan met die kinderen? Die spreken immers geen Frans!
In het boek lees je vervolgens hoe moeilijk het in het begin is om te wennen in een ander land.
Het oude huis dat ze hebben gekocht moet grondig worden verbouwd, dus het gezinnetje woont eerst in een caravan.
Ook niet optimaal dus. En waar haal je in een onbekende omgeving goede bouwvakkers vandaan?
Gelukkig is daar Peter, ex-Nederlander, die ‘mannetjes’ regelt en zo proberen Eric en Simone hun droom te realiseren: een ‘chambre d’hotes’, een Franse benaming voor een soort ‘Bed & breakfast’.

We maken nader kennis met één van de bouwvakkers Michel; het is kennelijk de mooiste man van Frankrijk en Simone is niet erg goed bestand tegen zijn verleidingskunsten.
De belevenissen van het gezin gaan ondertussen ook gewoon door: er moet worden genetwerkt, er zijn feestjes en afspraken met andere Nederlanders, schoonmoeder krijgt een herseninfarct en Simone leert dat de Fransen op een heel andere manier koken: ze heeft die zakjes ‘mix voor spaghettisaus’ helemaal niet meer nodig!
Leuk om die gewone belevenissen en problemen van een gezin dat pas is geëmigreerd tussen de spannende verhaallijnen door te lezen.

Want spannend is het!
Wat is er toch aan de hand met Peter?
En heeft Michel een dubbele agenda?
Krijgt Eric geen argwaan?
Steeds als er weer een hoofdstuk is afgesloten kom je even weer terug bij die vrouw in die politiecel en steeds worden er kleine stukjes van wat er gebeurd is verteld.
Een heerlijke vakantie-thriller.
Het boek is zelfs verfilmd: op de website van de schrijfster vind je een trailer.