Categorie: Muziek Pagina 14 van 37

Op 23 mei 2017 schreef ik het laatste blog over de Catharinacantorij (Lezen? Zie Waardig afscheid van de cantorij >>>).
Samen met Ilse zou ik na de zomervakantie in 2017 aanschuiven bij de nieuw te vormen Cantorij Roden, waar zowel leden van de Op de Helte-cantorij als leden van opgeheven Catharina-cantorij bij zouden zingen. De repetities waren op vrijdagavond van 19.00-20.30 uur.

Na die zomervakantie bleek dat de repetitieavond op verzoek van cantrix Thysia was verplaatst naar de dinsdagavond.
Mijn Franse les avond.
Probleem.
In eerste instantie koos ik voor de Franse les.

Maar het ging wringen mensen.
Als de Cantorij Roden meewerkte aan een viering zat ik met heimwee in de kerk te kijken naar het koor en te genieten van hun vierstemmige gezang.
Daar hoorde ik ook bij. Het zingen, de repetitielol, maar ook een bijdrage leveren aan een kerkdienst en de beleving van een viering als koorlid: ik miste het.
Het knopje ging om toen ik ’toeristen-dienst’ had in de Catharinakerk op de Open Monumentendag in september 2018 (zie 10 september: Hier ligt mijn voorvader >>>).
De cantorij verzorgde ’s middags een gastoptreden en ik zou er zo wel weer bij willen staan. Op dat moment heb ik besloten om met mijn medeleerlingen van het Franse klasje te gaan praten, met als resultaat dat we met ingang van 2019 naar een andere avond gaan.

…. bijna drie kilo in je rugtas……

Zo kwam het dat ik gisteravond om 19.30 uur op de altenrij van de Cantorij  Roden zat. Naast Ilse, met bassen Jaap en Joop achter ons; wat heerlijk vertrouwd was het weer. De drie dikke liedboeken zaten weer in mijn oude ‘Cantorij-rugtas’. Die wegen per stuk bijna een kilo (A4-formaat) dus dan heb je alleen aan liedboeken al bijna drie kilo op je rug.  En ja hoor: we zongen drie liederen, allemaal uit een ander boek. Het grote geheister kon weer beginnen. Dat geheister was ik na anderhalf jaar alweer een beetje vergeten. We hadden trouwens maar een halve repetitie want de tweede helft hadden we nieuwjaarsborrel. Gezellig.
Wat een goed begin van het nieuwe jaar.
Toen we naar huis gingen zei Ilse: “Het was mij een aangenaam genoegen!”
Het had mijn tekst kunnen zijn; het genoegen was geheel wederzijds.

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2016

In juni 2017 werkte de Catharina-cantorij voor het laatst mee aan een viering; daarna werd het koor opgeheven. Eind november 2017 zagen we elkaar weer op de eerste reünie en gistermiddag kwamen we voor een tweede reünie bij elkaar in De Deel.
Wat heerlijk om elkaar in deze samenstelling na een jaar weer te zien!
Natuurlijk was het niet zo dat ik de reünisten een jaar niet had gezien.
De meesten kom ik regelmatig tegen in de vieringen of elders in het dorp.

We dronken koffie/thee, kletsen gezellig met elkaar bij, maar we gingen natuurlijk ook met elkaar zingen. Erica had enkele liederen voorbereid en zo stonden we na een jaar wat onwennig in onze stemgroepen in te zingen. Maar die onwennigheid duurde maar erg kort: het was al spoedig weer net zo’n gezellige chaos als vroeger. Het was de bedoeling dat we om half vier met zingen zouden beginnen maar iedereen bemoeide zich zoals gewoonlijk weer met iedereen. Voordat de laatste tenor op de goede plaats zat (namelijk naast de andere tenoren) en iedereen de goede muziek voor zich had was het al kwart voor vier. Maakte niet uit. We hebben vierstemmig gezongen en dat voelde weer heel vertrouwd.

Toen was het tijd voor een glaasje fris of wijn en zongen we ‘Daor bluit mien eerappellaand’ van Ede Staal en ‘Hier kom ik weg’ van Daniël Lohues. Stond nooit op ons repertore, maar het was erg leuk om te zingen; wel heel ver buiten de comfortzone  van sommigen van ons wiens roots in andere delen van het land liggen.

De organisatie had iedereen gevraagd om iets lekkers mee te nemen: hetzij voor bij de koffie/thee, hetzij voor het buffet aan het einde van de middag.
We pasten het bijbelse principe van de ‘vijf broden en twee vissen’ toe: we zetten alles op tafel en delen zo met elkaar wat er aan eten wordt binnengebracht.
“Om in stijl te blijven hebben wij twee broden en vijf kazen meegebracht!” merkte een alt snedig op.

Er bleef natuurlijk van alles over. Het gaat te ver om te spreken over 12 manden, maar er was meer dan genoeg lekkers:  soep, brood, salade, hartige taarten, kleine hapjes en zelfgebakken cake/koek.
Zo kwam het dat wij vanmorgen thuis een stukje cake-tulband met appel bij de koffie hadden. Namens Gerard, Jon en Frea: bedankt Roelie, het was lekker!