De waarde van de dag

Zonsondergang op het strand bij Tofta, Gotland.

Gisteravond om 23.30 uur plaatste ik deze foto op het Instagramaccount van deze website.
Dit had ik er bij gezet:
Vanavond om 22.00 u thuis na een fantastische vakantie op Gotland.
Vanaf morgen foto’s en verhalen op www.adawaninge.nl
Morgen is inmiddels vandaag geworden; hierbij deel 1 van de nieuwe blogserie ‘Gotland’.

Elk van onze drie dochters kregen van ons een afstudeervakantie aangeboden.
Nadat ze hun studie hadden afgerond gingen we een week met z’n  drieën naar een bestemming van hun keuze.
Frea koos er voor om in 2011 met ons naar Granada te gaan, de stad in Zuid-Spanje waar ze in 2007 een half  jaar gestudeerd had en Harriët wilde ons in 2014 graag Kroatië laten zien, waar ze ooit met een bandje waar ze in speelde was geweest. Beide reizen waren zeer de moeite waard.

Carlijn behaalde haar diploma in 2018, maar door ziekte en corona was het er nog steeds niet van gekomen.
Zij wilde graag naar Gotland, een Zweeds eiland in de Oostzee.
Totdat Carlijn haar wens kenbaar had gemaakt had ik daar nog nooit van gehoord.
Ver weg ja.

Hoe gaan we dan?
Met de auto, daar waren we al snel uit.
Door Denemarken of door voormalig Oost Duitsland?
We kozen voor de ferry van Rostock naar Trelleborg waar je ongeveer 6 uur op zit.
Daarna moet je dan nog 5 uur reizen naar Oscarshamn en daar neem je de ferry naar Gotland, die ook nog weer 3 en een half uur duurt.
Dat lukt natuurlijk nooit in één dag, dus we trokken er twee dagen voor uit.

Zo’n reisdag met een tijd waarop je ingecheckt moet zijn op de boot (14.00 uur) is best spannend, helemaal als je van collega’s  die ook naar Zweden gingen horrorverhalen hoort over ’twee uur in de file bij Hamburg…!’
Maar bij Hamburg verliep het allemaal erg vlotjes en we hadden voor Rostock nog anderhalf uur over.
En toen ontstond er toch nog een file.  Er was een ongeluk gebeurd.
Door de heel handige ‘Rettungsgasse’ die op de Duitse autobanen automatisch door de weggebruikers wordt gecreëerd (een vrije baan tussen de linker- en de rechterhelft van de weg) zoefde ons een politieauto voorbij met sirenes en blauw zwaailicht.

Op de ferry in de Oostzee.

Stress! Hoe lang gaat dit nog duren? Het liep met een sisser af.
Op de afbeelding links een foto genomen vanuit het raam van de ferry. Rechts een andere ferry, links een regenboog.
Toen we van de boot af kwamen in Trelleborg rond 21.15 uur reden we nog anderhalf uur en kwamen rond 23.00 uur bij het besproken hotel in Christianstad aan.
Stijf van de hele dag zitten, hangen en wachten, opgelucht dat we een bed hadden.
We schonken nog een glas wijn in, even bijkomen, met in ons achterhoofd de gedachte: “Morgen 06.30 uur ontbijt.”
Dan moet je namelijk gelijk al weer in de ‘op-tijd-stand’: de boot naar Gotland vertrekt om 11.50 u en we moeten om 10.50 u ingecheckt zijn….!

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland? Hierbij een overzicht van alle gepubliceerde delen:

1. Afstudeervakantie van onze jongste; de reis naar Gotland.
2. Mayonaise bij het ontbijt? Zweedse smeerkaas en een kloosterruïne in Roma.
3. Jungfrun: een wandeling naar een rotspunt die op een jonge vrouw lijkt.
4. Een Schot in Visby over een bijzondere stadswandeling met prachtige verhalen van Aidan.
5. 7 jaar een geheime grot: drie jongens ontdekken een grot en bewaren 7 jaar hun geheim, tot……
6. Faro: een eiland boven Gotland
7. Gotland Museum in Visby history-nerds halen hun hart op.
8. Torentje  Hoge kliffen, een klauter-wandeling en een zelfgemaakt torentje; avonturen op het zuidelijkste puntje van Gotland,
9. Koud!  Het water aan de oostkant van Gotland is veel kouder dan aan de westkant….
10. Rondje muur en tuin.  Een zelfbedachte wandeling langs de stadsmuur en de oase in de binnenstad in de vorm van een botanische tuin.
11. Trullhalsar over een oeroude en mysterieuze begraafplaats.
12. Verhalen van Gotland  Een paar losse flodders over Visby en Gotland die ik nog niet verteld had…
13. De eerste dag na de laatste dag over de ambivalente gevoelens vlak na deze fantastische reis.

Op 5 augustus namen we onze vrienden Hans en Bea mee langs de dorpjes Hoogersmilde, Dwingeloo en Diever.
We kwamen op die fietstocht door voor ons heel bekende straten, maar er was ook een gedeelte, met name het gebied onder Dwingeloo en Diever dat Gerard en ik nog nooit gefietst hadden.
Nieuw dus voor ons.
Wij kwamen er wel achter dat het voor Hans en Bea helemaal niet nieuw was.
Die hebben met hun caravan al op zoveel boerencampings in Nederland gestaan en daar in de buurt rondgefietst, dat je beter kunt vragen waar ze nog niet zijn geweest.
Maar dat mocht de pret geenszins drukken, zo verdwalen we tenminste niet.

In Diever gingen we naar binnen in de Pancratiuskerk.
Daar was de jaarlijkse tentoonstelling van de schilderskring Diever; daar was ik in 2019 ook al eens geweest met het MAVO-reünieclubje.
Het blog heette destijds Slimme schilders in Diever.
Ook nu was het weer mooi om langs al die verschillende schilderijen te lopen en ze te beoordelen.
We leverden alle vier onze briefjes in waar we de drie werken hadden opgeschreven die we het mooist vonden. 

Donderdag 5 augustus was de laatste week van die tentoonstelling, dus als je nu naar Diever gaat kun je er helaas niet meer terecht.
Meer weten over de schilderskring Diever?
Hierbij een link naar hun website.

Een gesprekje met één van de leden van de schilderskring leerde dat men hoopt dat er in die maand niemand in Diever komt te overlijden die vanuit de Pancratiuskerk begraven moet worden.
Dan moeten alle beschikbare vrijwilligers worden opgetrommeld om de panelen met tentoongestelde schilderijen op te ruimen……. en de dag er na allemaal weer neer te zetten.

De dag beëindigden we met autoritje langs mijn ouderlijk huis aan de Servatiusstraat in Hoogersmilde.
Overal waar je fietst of rijdt in die omgeving zie je wel ergens de televisietoren. Het is voor mij een soort kompas: zie ik de toren, dan weet ik waar ik ben en welke kant ik uit moet.
De foto hiernaast maakte ik op een septembermorgen in 1982.
Ik woonde nog bij mijn ouders thuis; ik stapte ’s morgens de voordeur uit en zag een sprookjesachtige zonsopgang.
Destijds ben ik weer teruggegaan om mijn fototoestel op te halen.
Deze foto is me erg dierbaar: de toren bepaalde het straatbeeld in mijn jeugd en hoort bij het dorp waar ik opgroeide.
Sweet memories.

De titel van dit blog werd een aantal jaren geleden vaak uitgesproken als je aan mensen vroeg: “Hoe ist?”
Daar moest ik regelmatig aan denken tijdens onze vakantie bij Dordrecht.  Niet dat we het druk hadden,  maar het was daar druk. Heel druk.
Dat kwam vooral tot uiting in het verkeer.
Gewoon even naar de Jumbo leverde een groot aantal rotondes en stoplichten op.
Wachten, even optrekken, weer wachten.
Als we vanaf ons vakantieadres ergens naar toe wilden hadden we geluk als we op de snelweg niet in een file terechtkwamen.
Bijkomend nadeel was dat de N3 tussen Papendrecht en Dordrecht er in die weken uitlag,  zodat onze navigatie naarstig op zoek ging naar alternatieve routes,  waardoor we soms kilometers moesten omrijden.

Iedereen is onderweg en (bijna) iedereen heeft vliegende haast.
Dat is het noorden niet veel anders, maar daar wonen gewoon minder mensen.
De vorige eigenaren van het huis op Het Timmerholt vertelden dat de drukte op de Nederlandse wegen één van de redenen was waarom ze het verkochten.
“De afstand Rotterdam-Westerbork is maar twee uur en een kwartier, maar dat is het nooit, het is altijd veel langer.  Het wordt pas rustiger na Zwolle!”

Wat schiet mij dan door het hoofd?
Een regel uit een liedje van Daniël Lohues.
‘en bi’j die brugge ienmaol over, dan bi’j zowat weer thuus…‘
Het heet ‘Ten oosten van de Iessel’ het staat op het album ‘Allennig III’.
Als je het als noordeling beluistert weet je precies wat hij bedoelt.
Klik hier voor een uitvoering op YouTube.

Toen wij terugkwamen uit Dordrecht kwamen we niet over de IJssel, want wij rijden altijd over Almere-Joure.
Het gevoel dat Lohues bezingt in bovenstaand lied bekruipt je ook als je Almere achter je hebt gelaten.
‘Zowat weer thuus….’

Met dit tiende deel sluit ik de blogserie ‘Thuredrith’ af.
Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tien delen.

Vorige week schreef ik over het bezoek dat we met vrienden Hans en Bea brachten aan Stal De Pondarosa met de hondjes en de paarden.
Schoonzus Ali gaf ons een waardevolle tip.
“Als je nou straks van Dwingeloo naar Diever fietst, ga dan over Westeinde. Dan kom je langs havezathe Oldengaerde en aan die weg staan prachtige boerderijen.”
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd; als ik zoiets hoor is een andere route eigenlijk al niet meer mogelijk…..

Achteraf bleek de route die Gerard had uitgezet met de fietsknooppunten-app daar ook langs te gaan, dus de plannen hoefden niet te worden gewijzigd.
‘Er langs fietsen’ kan dan eigenlijk ook niet, dan wil ik ook graag even van de fiets af.
We konden niet om het gebouw heen lopen, want het is (nog) niet geopend voor publiek.

Op internet vond ik twee interessante weetjes over dit landgoed:

* Het landgoed heeft in de loop der jaren verschillende eigenaren gehad.
In de 18e eeuw was dat Wynoldus Munniks, die hoogleraar in de plantkunde was aan de universiteit in Groningen.
Hij heeft het landgoed verrijkt met vele plantensoorten, waaronder een krentenboompje, dat hij uit Canada had gehaald.
De krentenbossen bij Dwingeloo danken hieraan hun ontstaan.

* De laatste eigenaren waren Johannes Govert Westra van Holte (burgemeester van Dwingeloo)  en Wilhelmina Aleida Homan.
In december 2013 werd het landgoed Oldengaerde door hun vier kleindochters overgedragen aan Stichting Het Drentse Landschap.

Op de afbeelding rechts het landgoed zoals wij het vorige week op de foto zetten.
Als je op de foto klikt zie je een vergroting.
Dan zie je ook die afzichtwekkelijke rij afvalcontainers op de oprit staan.
Bea en ik vroegen ons af of het nou echt nodig was om die lelijke dingen zo in het zicht te zetten; het doet echt afbreuk aan het totaalbeeld.

Hierbij een link naar de  pagina van Oldengaerde op de website van ‘Het Drentse Landschap’.