De waarde van de dag

Deze week kon je genieten van beelden van de Elfstedentocht van 25 jaar geleden.
Leuke beelden, mooie herinneringen, maar ik heb er niks mee.
Schaatsen, wintersport, sneeuw: de pret ontgaat mij.
Enerzijds omdat ik de bijhorende sporten niet kan, anderszijds omdat ik niet van kou hou.

Gerard was, toen wij verkering kregen, een fanatiek schaatser en begin jaren ’80 heb ik het echt wel geprobeerd.
En eerlijk gezegd lukte het ook wel een beetje (ik kon zelfs pootje over!), maar ik viel vaak, had zere enkels en vond er niks aan.
We hebben de kinderen het ook geleerd.
En ook dat waren geen natuur talenten.
De eerste keer dat we voor Frea schaatsjes met dubbele ijzertjes hadden geleend van de buren om haar het schaatsen te leren vond ze het niet erg leuk.
Toen wij even druk waren met de slee en Harriët waren de schaatsjes met dubbele ijzertjes zomaar kwijt.
Toen we vroegen waar ze ze had neergelegd zei ze met een stalen gezicht: “Zijn weg!”
Huh? Die zijn toch niet zomaar weg?
Toen we goed keken zagen we een paar meter verderop een verdacht bultje sneeuw op het ijs.
Daar vonden we de schaatsjes. Mooi begraven onder de sneeuw, die met kleine handschoentjes en laarsjes nog een beetje was aangestampt.

….Aaltje trok de slee….

“Wat deden wij eigenlijk toen met die Elfstedentocht in 1997?” vroeg Gerard dinsdagavond. Geen idee. Zou er nog iets van in ons fotoboek staan?  Even opzoeken. Vervolgens werd ik even ondergedompeld in beelden van ons gezin destijds.  25 jaar geleden.  Frea was 10, Harriet 8 en Carlijn 3. Alle opa’s en oma’s waren er nog.  Het foto-jaaroverzicht bestond uit verjaardagen,  kinderfeestjes, schoolactiviteiten, gezinsvakanties,  familiebijeenkomsten en alles wat tussendoor gebeurde.  In januari 1997 lag er ijs en gingen we met ons hele gezin schaatsen. Lees: Gerard en de oudste dochters schaatsten, Aaltje trok de slee met Carlijn erop, want Aaltje had vijf jaar eerder al besloten nooit meer te gaan schaatsen.

Er waren trouwens geen foto’s van ons kijkend naar de Elfstedentocht, sterker nog,  het hele woord kwam in het fotoboek niet voor.  Het schaatsfestijn kon kennelijk toen ook al niet rekenen op mijn warme belangstelling. Wij betalen wel ieder jaar contributie aan de IJsvereniging Roden; in ruil daarvoor krijgen we twee ledenkaarten.  Eerlijk gezegd beschouw ik die bijdrage als een gift voor een goed doel, want inmiddels staat Gerard ook niet echt vaak meer op de ijzers en er gaan winters voorbij zonder een bevroren ijsbaan.  Mocht er toch nog eens geschaatst kunnen worden,  dan kunnen onze kinderen gebruik maken van onze kaarten, want de dochters hebben het schaatsen én skeeleren wél goed onder de knie gekregen. Ik maak dan wel foto’s.

Aan het begin van het nieuwe jaar begonnen we deze week ook met de nieuwe bijbelse dagkalender; iedere dag lezen we bij het avondeten een klein stukje uit de bijbel, met daarbij een korte overdenking. Die lezingen vallen samen met het rooster van PKN, zodat we ’s zondags vaak een viering hebben met één van lezingen van de afgelopen week.
Zaterdag 1 en zondag 2 januari lazen we niet; we aten iets gemakkelijks en het kwam er niet van.
Gisteravond na de zuurkoolstamppot namen we het nieuwe boekje in gebruik, het ging die avond over de 12-jarige Jezus in de tempel.
Mijn oog viel op de pagina van zondag de 2e.
Op die dag hadden we het verhaal van Simeon en Anna moeten lezen, die baby Jezus in hun armen houden.
Boven de overdenking stond: ‘De Simeon van de oude Rembrandt’.
Na het eten las ik die bladzijde alsnog.
Rembrandt schilderde Simeon meerdere keren.
In het stukje werd een verband gelegd tussen de oude Simeon en de oude Rembrandt.
Eén zin uit het verhaaltje bleef hangen:
…..Na Rembrandts dood vonden ze in zijn huis aan de Rozengracht nog een onaf doek……

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Hoe ziet dat doek er dan uit?
Na wat speurwerk op internet kwam ik op een interessante website:  ‘Man van Taal’ van Hans van der Gaarden.
Op het blog  ‘Rembrandts Simeon’ uit 2015 werden al mijn vragen beantwoord.
Hierbij een link naar dat blog. met mooie afbeeldingen van Rembrandts schilderijen van Simeon.
Dit schrijft hij in de laatste alinea van zijn verhaal.
De catalogus vermeldt dat dit een onvoltooid schilderij is dat werd aangetroffen in Rembrandts atelier na zijn overlijden.
Maar dan toch wel van een voltooid leven.
Zo kun je sterven.
Het verhaal van Simeon en Anna ook lezen?
Hierbij een link naar Lukas 2 in de Basisbijbel on line.
Even doorscrollen naar vers 22.

Rembrandt kwam deze week ook nog voorbij in een actualiteitenrubriek.
Dit was het persbericht dat op 3 januari uitging:

“Het onderzoeksteam van Operatie Nachtwacht is erin geslaagd een extreem gedetailleerde foto van De Nachtwacht te maken. Deze afbeelding beslaat 717 gigapixels en is vanaf vandaag voor iedereen te zien op de website van het Rijksmuseum: rijksmuseum.nl/nachtwacht. Het is de grootste en meest gedetailleerde foto die ooit van een kunstwerk is gemaakt. De foto is vier keer zo scherp als de foto die het Rijksmuseum zo’n anderhalf jaar geleden publiceerde, waardoor je nog verder kunt inzoomen en minutieuze pigmentdeeltjes in de verf van De Nachtwacht haarscherp zichtbaar worden. De foto is gemaakt ten behoeve van het onderzoek van Operatie Nachtwacht.”

Klik op die link!
Met het plusje en het minnetje rechtsonderin kun je in- en uitzoomen op het schilderij.
Fascinerend wat je dan ziet.

Na de kerstdagen kwam er abrupt een einde aan de kerstsfeer.
Zaterdag 1e kerstdag, zondag 2e kerstdag, maandag 27 begrafenis.
Voor de kerstvakantie overleed heel plotseling mijn tante Lammie, drie weken na haar  man, oom Albert.
Over zijn begrafenis schreef ik op 4 december het blog ‘Verdrietig. En waardevol. ‘
Die maandag na kerst ontmoetten we onze familie dus weer in erg verdrietige omstandigheden.

Ze was na het overlijden van ome Albert heel dapper geweest.
Had dingen al vrij snel weer zelf willen doen en wilde ook niet volledig afhankelijk zijn van de kinderen.
Maar o, wat miste ze haar maatje. Vanaf haar 15e hadden ze verkering gehad; volgend jaar zouden ze 55 jaar getrouwd zijn.
Ze is heel plotseling overleden. Er was niet een oorzaak te vinden, het kon het hart geweest zijn, maar de kinderen hebben dit niet meer laten uitzoeken.
“Soms sterven mensen aan een gebroken hart” zei iemand na de begrafenis.
Dat zou in het geval van tante Lammie zo maar kunnen.
In mijn omgeving ken ik maar heel weinig echtparen die zo verknocht aan elkaar zijn en zo liefdevol met elkaar om gaan.

Voor de kerstdagen had ik mijn neven en nicht al gevraagd of ik iets mocht zeggen tijdens de plechtigheid.
Naast haar rol als echtgenote,  moeder en oma vond ik dat ook de rol van zus genoemd moest worden bij haar afscheid,  ondanks het feit dat er niemand van haar broers en zussen meer in leven is. Namens de familie Boelen heb ik iets verteld over het gezin,  wat wetenswaardigheden benoemd en verteld over de warme band tussen  de broers en zussen. Op de afbeelding hiernaast, gemaakt toen opa en oma 25 jaar getrouwd waren, is tante Lammie het kleine meisje vooraan. (klik op de afbeelding voor een vergroting)
Mijn opa en oma Boelen trouwden in juli 1921 en het gezin bestond uit tien kinderen, die ik allemaal in mijn toespraak heb benoemd.
Honderd jaar na de trouwdag van opa en oma begeleidde de familie mijn tante naar haar laatste rustplaats op 27 december 2021.

Tante Lammie is 77 jaar geworden.
Als ik aan het eind van het jaar een nieuwe weekkalender in gebruik neem, schrijf ik daar aan de hand van de verjaardagskalender altijd de naam bij de datum van mensen die ik op hun verjaardag een kaartje stuur of even bel.
In het nieuwe jaar staan oom Albert en tante Lammie er beiden niet meer op.
Het blijft me vooreerst onwerkelijk voorkomen.

Dit was het laatste stukje van mijn toespraak:
Vandaag haalde ik even herinneringen op aan het gezin Boelen.
10 kinderen die enorm van elkaar verschilden.
Introvert en extravert.
Praters en zwijgers.
Wat heb ik vooral van de familie geleerd?

Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn om van elkaar te houden.

Tenslotte.
Tante Lammie kwam af en toe in een blog voorbij.
Het recept van haar overheerlijke kwarktaart vind je bijvoorbeeld in dit verhaal  Tante Lammie kwarktaart
en haar ragoutbroodjes staan ook nog regelmatig op ons menu, daarover lees je meer op Zondageten – ragoutbroodje
Toen ik haar er eens op attent maakte dat deze recepten op mijn website stonden, riep oom Albert met zijn twinkelende blik: “Daar ke’je geld voor vrage, Lam! Worre we misschien toch nog rijk!”

Ze waren al rijk.  Met elkaar.

Vandaag was een rustige zondag.
De kerkdienst was on-line en de verjaardag van neef Cor vieren we op een ander moment wegens de bezoekerslimiet.
Het was een beetje een afkick-dag.
Afkicken van het ‘kerst-en-oud-en-nieuw-gevoel’ waar ik zo van hou; dit jaar had ik geen vakantie van het werk, dus het was wel veel drukker dan anders.
Verder was er de maandag na kerst ook nog een begrafenis in mijn moeders familie, daarover zal ik morgen een blog schrijven.
Dat alles betekende maar weinig vrije tijd voor mij de afgelopen week.
De 1000-stukjes puzzel bijvoorbeeld is nog niet veel verder dan waar de kinderen en ik hem achterlieten met kerst: de randjes en een klein stukje boom, dakrand en lucht.

Knieperties en rollegies.

Wat waren de hoogtepunten de afgelopen 9 dagen waarin ik niet heb geblogd?
– De feestelijke viering van 1e kerstdag van onze PKN-gemeente mét de cantorij én een trompettist en Erwin Wiersinga op het orgel.
Mét mondkapjes, anderhalve meters en geen koffie. Maar toch.
– Glühwein op Waninge-plaza  en het vierstemmig zingen van kerstcarols met ons gezin op 1e kerstdag.
– De foto die ik kreeg van één van de dochters van het knieperties bakken. Dit jaar had ik daar geen tijd voor, maar zij spraken met z’n drieën een middag af en bakten een voorraadje. Met mijn ‘Hörnchenautomat’ en oma’s recept.
– Samen foto’s kijken en herinneringen ophalen.
– De inmiddels traditionele Sylvester-party met ons gezin, dit jaar met ouderwetse hapjes zoals augurkjes met boterhamworst, cocktail-prikkertjes met een zilveruitje, droge worst en een stukje kaas, tonijnsalade, gemaakt volgens mijn vaders recept en Gerards overheerlijke bollen, gemaakt volgens het Waninge-recept. En warme gehaktballetjes na 12.00 uur middernacht.
– Het afschuwelijke gezamenlijke geblèr enkele minuten voor twaalf tijdens het meezingen met Bohemian Rhapsody.
De vader van Jon, die vroeg om een opname van dat lied met het filmpje van een mooie carol in gedachten vroeg zich in arren moede af waarom Jon dit in ’s hemelsnaam een koor noemde.
Wees gerust: het zal via dit blog niet tot u komen.
– De uitgebreide  brunch op nieuwjaarsdag met o.a. Kaiserschmarrn (hierover deze week meer), croissantjes en verse jus d’orange.

Vanmiddag ontdeed ik het huis van alle kerstversieringen.
Bomen er uit, lampjes in de dozen, ballen, sterren en slingers opgeruimd en weer voor een jaar op zolder gezet.
Het geeft me altijd een ‘nieuw begin’ gevoel: oude jaar afgesloten met feesten en gezelligheid, nieuwe jaar begonnen met opruimen van alle zooi en het invullen van de jaarkalender en agenda.
Al wat afspraken met ons gezin vastgelegd voor het komende jaar en met z’n tweeën week 1 van het jaar besproken: welke dagen werken we, wanneer werken we thuis, wat gaan we eten en wat hebben we het komende weekend.
Het gewone leven begint weer, voor zover je kunt spreken van ‘gewoon’ met een corona-lockdown.

De afgelopen weken dus geen vakantie, maar…… week 2 heb ik vrij genomen.
Een week helemaal voor mezelf.
Dan lukt het met die puzzel vast ook wel.

Met het blog van vandaag sluit ik het jaar 2021 af met een kerst- en nieuwjaarsgroet voor alle lezers van dit digitale tijdschrift.
Bij wijze van kerstkaart deel ik een afbeelding van een kersttafereeltje dat we zagen op onze vakantie op Gotland.
De foto is genomen in de kathedraal in Visby, gewijd aan de heilige Maria.
Midden op de afbeelding zie je Maria met op haar schoot het kindje Jezus.
Links van haar staat Jozef, met achter hem de os en de ezel.
Rechts zien we de drie koningen die hun geschenken aanbieden: mirre, wierook en goud.
Als je op de foto klikt wordt hij groot, dan zie je ook alle details in het tafereel.

Waar ik ook ben  op vakantie: altijd zal ik even een kerk binnenlopen.
Een kerk vertelt de geschiedenis van de plaats waar hij staat en is meestal een oase van rust in een drukke stad.
Ook in Visby was dat zo; we staken daar een kaarsje aan voor de geliefden die niet meer bij ons zijn.
En ook al begrijp je de taal van het land waar je bent niet: de beelden en symbolen in een kerk zijn overal hetzelfde en altijd herkenbaar.

Aan het einde van 2021 wil ik je graag fijne feestdagen wensen.
Daarbij wil ik je de Drentse nieuwjaarswens ‘Veul heil en zegen in ’t neie jaor’ meegeven.
Ex-voorganger Bart Elbert deed daarbij ooit een kleine toevoeging: ‘dat wij elkaar tot heil en zegen mogen zijn’.
Een kleine, maar belangrijke toevoeging.
We wensen een ander ‘veul heil en zegen’, maar elkaar tot heil en zegen zijn maakt het actief.
Je moet zelf iets doen.
Proberen om elkaar tot heil en zegen te zijn.
Niet alleen de waarde van de dag, maar voor een heel jaar!

Meer lezen over ons bezoek aan de kathedraal in Visby?
Lees dan het blog ‘Een schot in Visby‘ van 2 september van dit jaar.

Vanaf vandaag heb ik minstens een week kerstvakantie: begin 2022 meld ik mij weer!

….een weekje kerstvakantie!

Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Of wil je graag een keer jouw waarde van dag beschrijven?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
You’re welcome!

Boosterprik.
Bijna was het het woord van het jaar geworden.
We moeten allemaal boosteren eind dit jaar of begin volgend jaar; om de klipklap komt het woord in de media voorbij.
Ook ik gebruik het woord wel eens, maar dan niet met twee oo’s maar een oe.
Boesteren.
Het is niet hetzelfde als boosteren, ook al spreek je het bijna hetzelfde uit.
Boesteren deed mijn schoonmoeder. Even een situatieschets.

Mijn moeder was een zeer propere huisvrouw.
Zij had geen  baan en haar huishouden was haar alles.
De hele week was ze er druk mee; je kon bij ons thuis letterlijk van de vloer eten.

Mijn schoonmoeder daarentegen was boerin.  Haar hart lag bij het verzorgen van de dieren en hun behuizing; verder was ze graag in de tuin aan het werk en hield ze van het inmaken van groente en fruit. Het huishouden had niet haar prioriteit. Maar het moest natuurlijk wel gebeuren,  dus af en toe werd de geest vaardig en ging moeder naar eigen zeggen ‘an t boester’n’.
Het huis werd met bezemen gekeerd; na het boesteren kon het huis er weer even tegen en was het een poosje weer een kwestie van bijhouden.

Het Engelse woord booster betekent:  aanjager, opkikker, oppepper.
In het Nederlands is boesteren een haast vergeten  woord dat betekent: schoon boenen, in korte tijd zeer hard werken, ruw schoonpoetsen, schrobben, grondig schoonmaken.
Je kunt ook door een bos heen boesteren: buiten de paden door het struikgewas lopen.

Het woord boesteren blijft voor mij voor altijd verbonden met mijn schoonmoeder.
Doekje om het haar, stofzuiger en een emmer sop in de aanslag.
Rode konen van het harde werken en een diep tevreden glimlach.
“Zo. Dat he ‘k eerst weer had!”

Vanmorgen wist ik nog niet waar ik vandaag over zou bloggen.
Soms dient zich niets aan; dan publiceer ik een blog dat ‘op de plank ligt’.
Tijdens de koffie vanmorgen kreeg ik een app van collega Corry, een video met een boodschap van Paul van Vliet.
Eerlijk gezegd weet ik niet waar het vandaan komt en wat de context is, maar het raakte me en daarom deel ik het vandaag als de waarde van mijn dag.