De waarde van de dag – Pagina 208 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

16 januari: Ben ik een luie naaister?

Door Ada

Op 16 januari 2020

Over het Schoolmuseum in Ootmarsum schreef ik een blog op 30 oktober >>>: toen ging het vooral over lezen, schrijven en rekenen.
Vandaag gaat het over één van mijn hobby’s, namelijk handwerken.
Als het over handwerken gaat hoor je vrouwen vaak gruwelverhalen vertellen over de handwerklessen op de lagere school. Die verhalen hoor je dan vooral van vrouwen die er helemaal geen aardigheid aan hadden en het dus ook niet konden.

Een bloemlezing:
“Je had van die dunne, stalen breinaalden waar de steken door mijn zweethandjes niet overheen konden glijden omdat ik van de stress veel te strak breide!”
“Mijn haakwerkje werd alsmaar smaller, omdat de steek aan de zijkant niet duidelijk zichtbaar was; die nam ik dus niet op. Zo ging ik van 20 naar 19 naar 18 stokjes om er bij 9 stokjes achter te komen dat er er iets niet in orde was. De frustratie!”
“Bij het borduren trok ik de draad zo strak aan, dat de stof helemaal naar elkaar toetrok, wat rare ribbels veroorzaakte. Van juf moest ik het weer uithalen. Zelden zulk dom werk gedaan.”
Diep kinderleed klinkt door in die verhalen.
“Ik nam het mee naar huis en daar maakte mijn moeder het af.”

In het voornoemde museum was een kamertje ingericht met handwerkjes die op de lagere school waren gemaakt.
Hoe herkenbaar!
Geborduurde bladwijzers, gebreide hemdjes, gehaakte kruikenzakken,: mijn zelfgeborduurde merklapjes uit 1969 (zie foto’s) hadden er zo tussen kunnen hangen.
Ik raakte niet uitgekeken.
Aan de wand hing een hele grote plaat met een tekening van alle mogelijke borduursteken én een tegeltje met spreekwoorden die betrekking hebben op handwerken.

– Een vrouwenhand en een paardentand zijn altijd in beweging.
– Elke dag een draadje is een hemdsmouw in het jaar.
– Ook de beste breister laat wel eens een steekje vallen.
– Een zondagse steek houdt geen week, bij ons in Drenthe beter bekend als: ‘Zundagswark is niet stark’.

Eén spreekwoord staat er niet bij: Lange draden, luie naaisters.
Heeft vroeger ooit een handwerkjuf tegen mij gezegd in een borduurles.
Het idee daarachter is dat je met een korte draad vaker moet afhechten en dat af- en aanhechten is minder leuk dan het borduren zelf.
Bij lange draden moet je in het begin heel hoog ophalen met je arm en heb je meer kans op knoopjes en slijtage.
Gelukkig mag ik al lang zelf bepalen hoe lang mijn borduurdraden zijn.

Reageren

15 januari: Waarom (nog) niet in Roden?

Door Ada

Op 15 januari 2020

In Kerk & gemeente

Maandagmorgen belde ik met Melanie ‘oet Slien’.
Begin februari ga ik bij de PKN-gemeente in Sleen een avond verzorgen over Daniël Lohues en we hadden even overleg over hoe we dat het beste vorm kunnen geven.
In ons gesprek vertelde ze dat ze zondagmiddag 12 januari een hele bijzondere kerkdienst hadden gehad in het kader van ‘Preek van de leek.’ Dat is een concept waarbij iemand die bekend is uit de media (cabaretier, politicus, schrijver etc.) een kerkdienst voorbereid en daarin zijn visie geeft, gebaseerd op bijbelteksten.
Meer weten? Hierbij een link naar informatie >>> over dit concept op de landelijke PKN-site.

In Sleen hadden ze zondagmiddag Harm Dijkstra te gast, bekend van RTV Drenthe en van het duo ‘Roelof & Harm’ (o.a. ‘de mooiste meid van Slien’)
Melanie was erg enthousiast: “We hadden een stampvolle kerk en het was een geweldige middag!”

Toen was mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Daar had ik ook wel bij willen zijn, maar wij zaten zondagmiddag in Almelo.
Maar tegenwoordig kun je alles terugkijken en luisteren, zelfs kerkdiensten, dus ik zocht op www.kerkomroep.nl de Ontmoetingskerk in Sleen op en luisterde met ‘oortjes’ in tijdens het soppen van de keuken naar de viering met Harm.

Melanie had niets te veel gezegd.
Harm vertelt en Harm zingt en dat doet hij in het Drents.
Hij boeit en ontroert.
En hij heeft gelijk.

Als het over kerkdiensten in Roden gaat, adviseer ik vaak op mijn blogs om terug te luisteren; naar een specifiek koor, of een preek, of een mooi muziekstuk.
Ook nu kan ik je adviseren om de ‘Preek van de Leek’-viering in Sleen terug te luisteren.
PKN Sleen, Ontmoetingskerk, 12 januari 14.00 uur.

Waarom hebben we in Roden zoiets nog nooit gedaan?

Reageren

14 jannewaori: Tuunhaezen en appelmaechies.

Door Ada

Op 14 januari 2020

In Streektaol

Met de mieste familie en vrienden praot wij gewoon in oonze eigen streektaol, maor sommigen bint daor niet met opgruit, dus dan praot wij gewoon Nederlands.
Zaoterdagaomnd gungen wij een kaortie leggen bij Hans en Bea in Peize die wij ok al dattig jaor kent, maor waor wij gien Drents met praot. En uutgerekend daor heurden wij een Drents woord dat wij nog nooit heurd hadden.
Tuunhaeze.

Hoe kwamen wij daor nou bij?
Het begunde d’r met dat Gerard vertelde dat wij in mei dit jaor 40 jaor verkering hebt en dat wij daorum een weekendje weg bespreuken hadden.
“Wij hebben deze week al 51 jaar verkering” vertelde Bea.
Ie hebt altied baos boven baos.
Bea vertelde dat ze nog slim jong was toen ze met Hans thuuskwam.
“Wat vonden je ouders daarvan?” vreug ik.
“In eerste instantie waren ze niet blij met een ’tuunhaeze’.
Hans was die tuunhaeze, want die zat op de tuunbouwschoele in Frederiksoord, waor Bea destieds woonde. Meer daorover weten? Lees heur bijdrage in rubriek Lezer van de maond.

Tuunhaeze. (Afb. David Mark via Pixabay)

De leerlingen die op die tuunbouwschoele zaten hadden niet zu’n beste naom in die umgeving umdat ze nogal ies de bloemegies buuten zetten. Eigenlijk wel logisch a’j op de tuunbouwschoele zit, maor dit terzijde.
Moar volgens Hans waren dat veural de luu die verder weg kwamen en die in de kost waren bij gastgezinnen in Frederiksoord. Hij kwam zölf uut Möppel en woonde nog bij zien olders thuus en kreeg van die bovengenuumde bloemegies nooit veul met.

Dat het goed kommen is met heur verkering is wal duudelijk, anders hol ie ’t gien vieftig joar met mekaar uut.
Het woord ’tuunhaeze’ hebt wij nog wel eem ontleed met mekaar.
Wij preuten in Hoogersmilde ok met die ‘ae’, van de beroemde bokkewaegen die over de Smilde kwam jaegen en het waeter dat tegen de glaezen klaetert.
Het woord ‘haeze’ hadden wij in de jaoren ’80 an de Vaortweg in Smilde al ies deur buurman Vos in een uutdrukking heuren gebruuken. Hij zag iene lopen die ’t bien breuken haar en zee: “Die vangt gien haezen meer!”
De taol die in Frederiksoord praot wordt is, net as het Smildigers, verwant an het Stellingwarfs, een underdiel van het Nedersaksisch.
Goed om te ontdekken dat Hans & Bea en wij toch gewoon ‘Saksen under mekaar’ bint.

Ze praot het dan wel niet, maor ze kunt het wal verstaon.
Dat bleek ok uut het kovviekoppie dat ik veurzet kreeg.
Want och man, wat ku’j ’t d’r an toe hebben.
An kovvie.
Met een appelmeisje.
Appelwichie.
Appelmaechie in het Smildigers.

Reageren

13 januari: People who suck the happiness out of you.

Door Ada

Op 13 januari 2020

In Kerk & gemeente

life is
too short
to spend time
WITH
people who
suck the
happiness
OUT
of you.

Deze tekst stond gistermorgen levensgroot op de beamer in de PKN-viering in Op de Helte.
Het leven is te kort om tijd door te brengen met mensen die het geluk uit je zuigen.
Let op de woorden ‘with’ en ‘out’ die vet gedrukt staan, die samen het woord ‘without’ (zonder) vormen.
De dominee had het al een paar keer voorbij zien komen op Facebook.
Het hoort bij het credo van onze tijd: JIJ bent belangrijk.
Jij moeten shinen.
Andere mensen moeten je daarbij niet in de weg staan.
Andere mensen zijn er alleen maar ter meerdere eer en glorie van jou: jij moet ontwikkelen, jouw geluk is prior1teit 1.
Je kunt het alleen!
Je kunt wel zonder al die stumpers die het geluk uit jou zuigen.
Dominee Van Dijk vroeg zich af wat er was gebeurd met het woord ‘Solidariteit’, dat in de jaren ’80 breed werd gedragen.

In zijn overdenking liet hij ons inzien dat we het helemaal niet alleen kunnen.
De mens is hoe dan ook verbonden met zijn medemens: gezin, familie, collega’s, vrienden, buurt, maatschappij.
Vandaag kun je een zelfstandig mens zijn die denkt alles alleen te kunnen, morgen kun je kwetsbaar en afhankelijk zijn van zorg van anderen.
Vertel mij wat.

Vlak voor de zegen kwam er nog een klein stukje kerkdienst dat de hele preek samenvatte.
De voorganger vertelde dat hij ooit in een gesprekskring had gepraat over de vraag: “Wat is mens zijn?” Er kwamen vele beelden voorbij maar de essentie van het mens zijn zat

Liefde geven, liefde ontvangen….

volgens de kring niet in wat men bereikt had of wat men bezat maar: ‘Liefde geven, liefde ontvangen, dat maakt mij tot mens.’
In die groep had een mevrouw gezeten die daarna zei:
“Dat zinnetje heeft mij geraakt, want ik ben de moeder van een zoon met een verstandelijke beperking die nooit carrière zal maken, die nooit iets zal bereiken, die alleen maar is wie hij is: die liefde geeft en die liefde ontvangt.”

(Afbeelding: Nineva Minova via Pixaby)

Reageren

12 januari: Protheses en bh’s.

Door Ada

Op 12 januari 2020

In Alledag

Een week geleden zagen we onze vrienden.
De moeder van één hen woonde naast mijn moeder, zij hadden een brief meegenomen; er was voor mijn moeder nog post gekomen.
Die brief kwam van Margreet Dik, Compressie & mammacare specialist.
Zij helpt vrouwen na een borstamputatie met het aanmeten van een prothese en verkoopt daarbij speciale bh’s waar die prothese in kan.
Op haar tachtigste werd bij mijn moeder borstkanker geconstateerd en omdat ze verder nog kerngezond was herstelde ze wonderwel van de operatie en de bestralingen en ze heeft daarna dus nog zes jaar geleefd.
In oktober 2017 is mijn moeder overleden aan de gevolgen van leverkanker,
Ze heeft een vol en rijk leven gehad, we hebben goed afscheid kunnen nemen en we kijken in dankbaarheid terug op haar leven.

De brief van Margreet bracht mij in gedachten even terug naar de jaren voor mijn moeders overlijden, toen ze steeds meer zorg en aandacht nodig had.
Als Margreet kwam (ze komt op verzoek voor afspraken bij mensen thuis) was ik er ook bij, want mijn moeder vond dat soort dingen altijd spannend.
Zuinig als ze was vond ze de bh’s die Margreet verkocht altijd wel duur, maar als ik haar een zetje gaf (“Toe maar mam, je kan het zat doen, waarom zou je bezuinigen!”) kocht ze bij haar prothese twee mooie bh’s.
Ze ging er heel voorzichtig mee om, waste ze met de hand en toen Margreet na twee jaar terugkwam voor een nieuwe sessie, waren die vorige eigenlijk nog best goed.
Maar ze kocht wel nieuwe.

Aan Margreet schreef ik naar aanleiding van de brief een mail.

Graag wil ik je bedanken voor je geduld en voor de aandacht die je had voor mijn moeder.
Eerlijk gezegd hoop ik dat ik nooit van jouw diensten gebruik hoef te maken, maar als dat ooit aan de orde is zoek ik je op.

Nou dacht ik toch dat ik het verlies van mijn moeder al helemaal had verwerkt….. zat ik toch nog in tranen die mail te typen.

Mocht je belangstelling hebben voor het werk van Margreet: hierbij een link naar haar website>>>.

Reageren

11 januari: Tunisch entre-lac haken.

Door Ada

Op 11 januari 2020

In Haken, Handwerken

Eind november schreef ik dat een nieuwe uitdaging op handwerkgebied aanging: tunisch entre-lac haken.
Inmiddels zijn we drie maanden verder en heb ik de techniek onder de knie.
Daarbij maakte ik gebruik van deze website >>>
Met de restjes van de ‘chique vierkantjes-deken‘ maakte ik een kussenovertrek; dat ligt nu te shinen op mijn kamer in het jaren ’60-clubstoeltje dat ik nog heb van de eerste huisinrichting van mijn ouders. (zie foto).

Dit kussenovertrek was een oefenproject om de haaktechniek te leren, nu ga ik met deze techniek en heel mooi garen een sjaal haken.
Bij ‘Blij dat ik brei‘ heb ik een bol Unicat garen besteld.
Dat is speciaal garen dat bestaat uit meerdere draden, waarbij de overloop van de verschillende kleuren per draad verspringt. Hierdoor ontstaat een mooi gemêleerd kleurverloop, wat het werkstuk karakter geeft.
Eén bol bevat 900 meter 4-draads, ongetwijnd verloopgaren, de samenstelling is 50% katoen, 50% acryl en kost € 24,95.
Je kunt kiezen uit meer dan 100 kleur-combinaties, maar ik koos voor Tamara (zie foto).
Voor dit garen gebruik ik een deel van mijn verjaardagsgeld; zo’n dure bol garen bestellen voelt voor mij echt als een cadeau.
Gistermiddag heb ik het besteld; ben zo benieuwd wanneer mijn pakje komt!

Naschrift.
Van Jeanet van ‘Blij dat ik brei’ kreeg ik een mail.
Ze hadden de kleur niet op voorraad, die moet besteld worden; kan wel even duren.
Ze wilde wel een foto maken met de kleuren die op dit moment in de winkel zijn, misschien zat daar een alternatief bij?

Lief hé? Maar ik hoef geen alternatief. Ik wacht geduldig de levertijd af.
Ondertussen kan ik nog breien of borduren.
Of lezen. Of muziekmaken.
Of blogs schrijven……. er zijn zo veel leuke dingen!

Reageren

10 januari: Ik heb wel wat beters te doen.

Door Ada

Op 10 januari 2020

In Alledag

In december verwachtte ik op een morgen rond 09.30 uur één van de managers voor een kort overleg.
Hij kwam wat later; hij verontschuldigde zich daarvoor, hij was bij de school van zijn dochtertje geweest. Het meisje (4) zong in een kerstkoortje en de ouders waren uitgenodigd om te komen kijken. Zijn vrouw had er op aangedrongen dat hij nou eens ging, zij was al zo vaak op school. Hij was geweest, het was erg leuk geweest, maar, zo voegde hij er aan toe: “Ik heb eigenlijk wel wat beters te doen.”

Als door een wesp gestoken vertelde ik hem dat hij nooit iets beters kon doen dan kijken naar zijn dochtertje in een kerstkoortje.
“Niemand zegt op zijn sterfbed: had ik maar meer tijd op kantoor doorgebracht.”
Dat is natuurlijk wel een gek begin van een werkoverleg, maar het had het gewenste effect; hij liet mij op zijn telefoon een filmpje zien van het koortje en hij wees trots zijn devoot zingende dochtertje aan.

Gisteren werd de waarde van mijn dag bepaald door een wandeling in Roden.
Met mijn broer, die herstelt van een longembolie, maak ik sinds begin december wekelijks een wandeling. Soms komt hij na mijn werk in Zuidlaren en dan lopen we daar een stuk, soms ga ik naar Assen en gisteren kwam hij dus in Roden.
Om 10.00 uur zaten we samen aan de koffie en rond 12.45 uur zwaaide ik hem uit, weer helemaal bijgepraat.
Toen moesten de donderdagse klussen nog: boodschappen doen en de wc’s soppen.

Ja, samen wandelen en teuten kost tijd.
Tijd waarin je ook iets anders zou kunnen doen.
Maar niet iets beters.

Reageren

9 januari: Gevallen voor ’the Crown’

Door Ada

Op 9 januari 2020

In Alledag

In maart 2018, na de hartoperatie, moest ik minstens drie maanden revalideren.
Van zwem-vriendin Ans kreeg ik destijds een DVD-box van de eerste serie van The Crown.
Dat leek haar net wat voor mij; ik was immers ook al enthousiast over Downton Abbey.
Tijdens de maanden revalidatie was het prachtig weer en zat ik heel veel buiten en toen ik in augustus weer aan het werk ging had ik nog maar twee afleveringen gezien.
Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe het kwam, maar ook daarna kwam het maar niet van om de serie te bekijken. Wat niet meehelpt is dat Gerard het helemaal niks vindt, dus samen kijken is geen optie en op avonden dat ik in de gelegenheid ben om alleen naar de televisie te kijken vind ik vaak andere dingen ook leuk om te doen. (Zoals bloggen en fotoboeken maken).

Toen ik vakantie kreeg op 19 december had ik een lijstje gemaakt met wat ik in de vakantie wilde doen en één van die dingen was ’the Crown’ zien.
Inmiddels is de vakantie voorbij en heb ik de hele serie gezien; toen ik eenmaal was begonnen kon ik haast niet meer stoppen, wát een mooie serie.
Net als bij de boeken van Geert Mak heb ik de tablet bij de hand om dingen op te zoeken.
Het verhaal begint in 1947 als Elizabeth II gaat trouwen met de Griekse prins Philip. Het eerste seizoen behandelt de periode vanaf haar huwelijk en loopt tot 1953, als haar zus Prinses Margaret’s haar verloving met Captain Peter Townsend verbreekt.

Zelf ben ik geboren in 1960, dus deze eerste serie speelt zich af in een periode in de geschiedenis die ik niet zelf heb meegemaakt.
Met de huidige queen Elizabeth (nu 93) op je netvlies kun je je bijna niet voorstellen dat ze er in de jaren ’50 zo uit zag als de actrice die haar speelt. En dat de hoogbejaarde prins Philip, haar man, zo’n ‘angry young man’ was zie je er nu ook niet meer vanaf.
Winston Churchill, minister president toen Elizabeth koningin werd, was tijdens zijn leven al haast een legende, maar in deze serie zien we een aftakelende oude man die zijn positie niet wil opgeven.
Verder ontdekte ik tijdens het kijken een stukje Engelse geschiedenis dat ik nog niet kende: de smogramp die Londen trof in 1952. Weet je ook niet wat dat was? Hierbij een link >>> naar een artikel daarover op Wikipedia.

Het zal niet allemaal helemaal waarheidsgetrouw zijn wat we zien in de serie, maar het komt er wel dichtbij.
Conclusie: ze zijn niet te benijden.
Wat een gedoe; wat een instituut, dat Engelse koningshuis, die mensen worden geleefd.
Aan de andere kant is deze serie voor mij als royalty-liefhebber natuurlijk prachtig.

Als ik nu naar het oude mensje kijk dat Elizabeth is geworden bekruipt me een soort van medelijden. Zoveel plichtsbesef dat je jezelf een fijne oude dag ontzegt.
En waarom? Er zijn immers al drie troonopvolgers……

Reageren

8 januari: Reminder. ’t Lek zo gewoon….

Door Ada

Op 8 januari 2020

In Alledag

De eerste zaterdagavond van het jaar is standaard gereserveerd voor onze vriendengroep vanuit onze jeugd in Hoogersmilde.

4 fotoboeken – 40 jaar vriendschap.

Deze keer was die bijeenkomst bij ons gepland en zaterdagavond zaten we genoeglijk bij elkaar en wensten elkaar ‘veul heil en zegen veur ’t neie jaor.’
Met twee leden van deze groep ben ik al bevriend sinds mijn puberteit; in die periode zaten we samen in de zondagsschoolleiding.
In 1980, ik was toen 19, organiseerden we met elkaar onze eerste vriendendag op Hemelvaartsdag; een eenvoudige rekensom leert dat wij dit jaar ons 40-jarig jubileum vieren.

Eind 2018 bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om van die veertig jaar een fotoalbum te maken met van ieder jaar een paar foto’s.
Toen realiseerde ik mij al dat dat een hoop werk zou zijn, maar als ik op tijd zou beginnen zou ik het in stukjes kunnen doen: iedere maand 3 jaar of zo.
Vanaf 2007 heb ik mijn foto’s digitaal en ook op datum gearchiveerd, dus dat was niet zo’n probleem, maar van 1980 tot 2006 moest ik alle foto’s uit onze eigen albums scannen.
Steeds haalde ik twee albums tegelijk naar beneden, die ik naast de printer legde. Had ik even tijd, dan scande ik weer een jaar.
Ik hoef vast niet uit te leggen dat dit weliswaar veel werk is, maar ook heel leuk!

Op deze manier kregen we die al die oude albums weer eens in handen en haalden Gerard en ik heel wat goede herinneringen op.
Op de eerste foto’s in het boek zijn we allemaal nog geen twintig, de laatste foto’s zijn gemaakt tijdens ons laatste Hemelvaartsweekend in Aalten. Allemaal 50-plussers.

Vlak voor kerst had ik het fotoboek klaar; ik bestelde vier exemplaren en op 30 december kwam het pakje binnen.
Zaterdagavond heb ik het met een klein toespraakje overhandigd.
In het bijgaande kaartje met een toepasselijke afbeelding van een schilderij van Marius

Toepasselijke kaart…..

van Dokkum had ik gezet: ’t Lek zo gewoon, maor ’t is hiel biezunder: 40 jaor vriendschap.
Het boek werd door de stellen uitgebreid bekeken en ik kreeg complimenten en bedankjes.
Maar daar heb ik het niet voor gedaan: dit boek is bedoeld als reminder.
Kijk eens hoe goed we het hebben gehad met z’n achten en hoe waardevol deze contacten zijn.
Voor ons voelt deze vriendengroep net zo vertrouwd als onze familie; bij rouw, trouw en andere feestjes zijn zij er, naast onze kinderen en broers & zussen altijd bij.

Later dit jaar gaan we met z’n achten een week naar Marokko om dit 40-jarige jubileum te vieren; we kijken er met elkaar ontzettend naar uit!

Om het jubileum luister bij te zetten had ik zelf een Mozart-taart gebakken, gebaseerd op de Mozart-vlaai van Limburgia en geïnspireerd door ‘Heel Holland bakt’.

Biscuitdeeg gemaakt en gebakken in een springvorm en in drie laagjes gesneden, botercreme gemaakt en die tussen de laagjes gesmeerd en afgewerkt met slagroom, advocaat en chocoladevlokken.

Hij was heel erg lekker, maar het biscuitgebak was iets te vast gebleven, dat moet ik een volgende keer anders doen……
Robèrt maar eens raadplegen.

Reageren

7 januari: Nederlands maar dan anders (13)

Door Ada

Op 7 januari 2020

In Alledag

Het was al even geleden (september) dat ik het vorige deel van deze serie op mijn blog plaatste, maar inmiddels heb weer een blog vol verzameld.
Deze keer begin ik met een aantal ‘moderne spreekwoorden’, die ik las op een blaadje van onze dagelijkse scheurkalender.

– Zij is in dat huwelijk degene die de afstandsbediening vasthoudt.
– Hij heeft twee LinkedIn-handen
– De vinger aan de polls houden
– Waar rook is, is een doofpot
– Joost mag ’t tweeten.
– Door de zure app heen bijten.
– Je eigen Windows ingooien
– Lachen als een vrouw met botox

In de media gaat niet altijd alles goed.
Jeroen Pauw constateerde dat er ‘veel spanning op de ketel stond’.
Iemand in zijn programma was opgegroeid met muziek: “Het is me met de paplepel ingevoerd.”

Op radio 1 werd een telefoongesprek gevoerd met een woordvoerder van Groen Links.
Ze mopperde op een minister die de kool en de geit wilde sparen.
“De minister hinkt op twee benen!”

Carlijn las in een tijdschrift dat een slim iemand zijn hersens op een vreemde plaats had zitten: “Die heeft een goed stel hersens op zijn schouders.”
Dat moet je niet visualiseren.

Van Carlijn kreeg ik ook weer een aantal mooie uitspraken vanuit haar omgeving:
Iemand vond dat hij het goed voor elkaar had: “Ik heb mijn schapen op een rijtje!”
Vriendin Irene hoorde iemand vertellen dat hij zich niet wil laten naaien door oplichtwebsites en dus verder onderzoek ging doen voor hij iets kocht: “Zo ben ik niet in aap gelogeerd.”
Iemand anders wilde zeggen dat iets met veel bombarie wordt gebracht, maar ze neemt het iets te letterlijk: “Dat ging met heel veel bombardement”.

Soms hoor je een hele leuke combinatie van uitdrukkingen.
Bij dit voorbeeld gaat het om een betrouwbaar iemand waar je wel mee voor de dag kunt komen: “Hij is voor mij als een trots in de branding!

Van schoonzoon Jon hoorde ik ook een bijzonder verhaal.
Hij verkeert in studentenkringen en neemt daar ook veel woorden van op.
Toen hij samen met Frea op bezoek was bij vrienden met een klein kindje zei hij dat hij nog ging ‘vreten en zuipen’, waarna de vrienden hem vroegen of hij zijn woordkeuze wat wilde aanpassen aan hun kleine wereldburger.
Jon was oprecht verbaasd. Later zei hij daar zelf over: “Ik was verteld (I was told) dat dat ‘even snel iets eten en drinken’ betekende.”
Een ander prachtig nieuw woord kwam ook uit Jon’s woorden-koker:
hij veronderstelde dat een bos, in vergelijking met de bebouwde kom van een dorp, een ‘beboste kom’ zou zijn.
Al doende leert men en waar gehakt wordt vallen spaanders; in Jons geval heeft iedereen begrip voor zulke uitglijders. Ik moet er erg om lachen.

Klik hier voor een link naar deel 12 >>> uit de serie Nederlands maar dan anders, daar vind je ook linken naar de delen 1 tm 11. Vergeet niet om af en toe even te kijken op het instagram-account Treintaal. Daar kwam ik vorige maand deze prachtige verhaspeling tegen: “Hij maakt het met de Franse vlag schoon.”

Reageren