Verzamelen voor de Stadsschouwburg,
Dochter Carlijn woont in de stad Groningen in een appartement aan het Van Starkenborgkanaal (zie het filmpje uit mijn vorige blog).
De wijk waar ze in woont heet ‘de Korrewegwijk’ en gisteravond was er in de Stadsschouwburg in Groningen een theaterprogramma waarin die wijk centraal stond.
Gemaakt door mensen uit de Korrewegwijk. Dit was al de vierde voorstelling deze week, stuk voor stuk uitverkocht.
We hadden kaarten voor ons hele gezin, aangevuld met Sam, vriend van de familie.
We verzamelden op het plein voor de Stadsschouwburg en wisselden even wat wetenswaardigheden uit. “We gaan dit jaar naar Lubeck” vertelde ik over onze vakantie.
“O leuk! Waar ga je die show zien?” Sam dacht Lubach. “O. Stad in Noord Duitsland…..?”
Kortom: het was weer als vanouds.
Wij werden aangesproken door DWDW-gids Chris: hij ging een groep begeleiden op hun reis door het theater en we mochten bij hem aansluiten.
Het publiek zat niet in de zaal en de artiesten stonden niet op het podium.
We begonnen de avond zittend op het podium met alle groepen.
Het toneel was de zaal; als je de Stadsschouwburg kent, dan weet je dat er aan de zijkanten van die mooie balkons zijn. Die waren ingericht als ‘kamers met ramen’ waarvoor mensen stonden die bewoners uitbeeldden. Daarna zagen we oude beelden van de Korrewegwijk en werd met een dans uitgebeeld hoe de wijk in de loop der jaren veranderd was.
Toen gingen de groepen apart op pad. Het voert te ver om alles te benoemen wat we hebben gezien, ik haal de dingen die mij het meest aanspraken even voor het voetlicht.
“Hoe de wereld soms te groot kan zijn – de verhalen achter gesloten gordijnen”.
Ook nu zaten wij weer op het podium en liet men op de balkons en in een ‘appartement’ midden in de zaal zien hoe eenzaam, angstig en alleen je soms kunt zijn in een drukke wijk
Portret van een demente oudere.
in een stad. Ik werd geraakt door Timen. Dat komt omdat Timen vertelde dat hij in het Hamrikheem woont. Het Hamrikheem staat in de Korrewegwijk en is onderdeel van de afdeling waar ik voor werk, ik schreef er in 2016 een blog >>> over. Timen belde met ‘zien mamme’ en ontroerde door zijn kwetsbaarheid te laten zien.
We zagen werken van twee studente’s die een poosje hadden meegelopen op een afdeling met demente ouderen.
We genoten van de verhalen van een medewerkster van het Floreshuis >>> die zo blij was dat klanten nu konden pinnen, dat ze zich bijna niet kon voorstellen dat iemand nog contant wilde betalen. Of dat iemand vegetarische kippensoep wilde. Kippensoep ZONDER KIP!
Aierboale
We kregen een kwart eierbal tijdens een cabaretvoorstelling over Cafétaria Koning, een familiebedrijf dat al 70 jaar een begrip is in de Korrewegwijk. Eén van de stamgasten leerde ons zelfs de Groningse uitspraak van de befaamde, prijswinnende ‘aierbaole’.
We kwamen al reizend met Chris in alle uithoeken van de Stadsschouwburg. In de orkestbak bijvoorbeeld hadden kinderen uit de wijk hun dromen verbeeld, op de plek waar we anders in de pauze een kop koffie drinken hoorden we nu een prachtig gedicht van een psychisch kwetsbare vrouw (met hulphond Flip) en we maakten in de catacomben kennis met de ‘nieuwe buurjongen’ Aeham, die uit Syrië komt.
Hulphond Flip: was ‘in dienst’ dus we mochten hem niet aaien.
Hij verzorgde een korte solovoorstelling waarin alle aspecten van zijn leven aan de orde kwamen. Onthutsend, onderhoudend en ontroerend.
Net als over Carlijn heeft Albert ook een video gemaakt van Aeham.
Hierbij een link naar die video >>>.
Maar wij kwamen natuurlijk voor Carlijn.
Die zong in de Korrewegwijk-band en daarmee werd de voorstelling afgesloten.
Carlijn vertelde na afloop dat deze voorstelling heeft opgeleverd dat de bewoners van de wijk elkaar beter hebben leren kennen. Er is verbinding ontstaan en dat was gisteravond goed te merken: er was zelfs een Korrewegwijk-koor dat flash-mob-achtig begon te zingen tussen het publiek!
Mensen: wat een mooie theateravond was het. Heel afwisselend met een lach en en traan en minstens 5000 stappen.
Wij kwamen voor Carlijn….
Gerard ging voor mij tijdens de afterparty water halen, maar kwam terug met witte wijn.
“Water is wijn geworden!” riep ik tegen Sam “Net als op de bruiloft in Kana!”
Sam had geen idee wat ik bedoelde.
Als vanouds dus.
Tenslotte: vandaag ga ik ruimschoots over mijn eigen limiet van 500 woorden per dag; en dan heb ik nog niet eens alles genoemd……
niet in de felle zon te zitten, maar om deze tijd van het jaar is hij op z’n mooist.
De bloesem van onze fruitbomen heeft dit jaar de voorjaarsnachtvorsten overleefd en aan de bomen zitten piepkleine peertjes en appeltjes.
