De waarde van de dag

In oktober kregen we van  mijn neef en zijn vrouw vier kaarten voor Wildlands.
Zij hadden die prijs gewonnen in de postcodeloterij; de kaarten waren geldig tot 31 januari 2022, maar zij hadden geen plannen om daar op korte termijn heen te gaan.
Wij ook niet, maar ik toen ik onze dochters voorstelde om met z’n vieren een dag naar de dierentuin te gaan, was een datum zomaar gepland: 21 december ‘Lady’s day’.
Maar toen was het park dicht.
We hadden zaterdag 29 januari als laatste mogelijkheid vrij gehouden; toen dinsdagavond de versoepelingen werden aangekondigd had ik al snel een reservering op mijn naam.

Het was nog niet zo lang geleden dat we Wildlands bezochten: 1 augustus 2020 (zie ‘Kinderdag‘.)
Toen was het een dag boven de 30 graden, nu was het een graad of 8/9.
In januari ziet het park er heel anders uit.
Sommige dieren zie je helemaal niet, zoals de nijlpaarden, andere dieren zie je juist beter.
De otters bijvoorbeeld hadden we de vorige keer ook al gezien in hun prachtige verblijf, maar toen lagen ze te soezen in de zon.
Nu renden en zwommen ze achter elkaar aan als een groep uitgelaten pubers, zodat je heel goed kon zien hoe snel ze zijn op het land, maar vooral in het water.

Een dag alleen met de dochters; wat een feest.
Voordat we één dier gezien hadden, zaten we eerst beppend en kleppend aan koffie/thee .
Kleren, kapsels, werk, mannen: onderwerpen genoeg.
We houden alle vier erg van dierentuinen en we hebben ook allemaal onze favoriete dieren.
Frea en Carlijn  bijvoorbeeld stonden in verrukking bij de wasberen, die een nagebouwd kantoor hadden bezet en Harriët bleef wat langer bij de prairiehondjes.
Ratten hebben niet zo mijn voorkeur, maar ook daar staan de dames vertederd bij te kijken.
Zij hebben het dan weer niet zo op krokodillen, terwijl ik daardoor gefascineerd ben.

Wat we de vorige keer niet hadden gedaan kon nu wel: de boottocht door Jungola en het vrachtwagenritje ‘de Serenga-safari’.
We hoefden nu amper te wachten: we hadden met z’n vieren een boot van 16 personen voor ons alleen.  Na ons safari-ritje zagen we de volgende groep stilstaan met de vrachtwagen; er stond een groep wilde ezels in de weg.  Tja, een beetje avontuur hoort er bij.

Wat opviel: de vrijwilligers en de medewerkers waren allemaal erg blij dat het weer open was.
Soms spraken ze ons daar ook op aan. Bij de koffie-kassa ’s morgens: “Wat fijn dat we weer open zijn, hé?” en aan het eind: “Fijn dat jullie er waren, dames, wat heerlijk dat het allemaal weer mag!” Die sfeer merkte je ook om je heen. Mensen zaten tevreden aan hun lunch of een drankje, terwijl de kinderen speelden in de attributen: “Hè, gezellig weer!”

Naast de dieren kijk ik ook altijd graag naar hoe kleine kinderen op de dieren reageren.
Een peutertje dat een olifant ziet poepen en in opperste verbazing tegen zijn papa zegt: “Papa! HIJ POEPT!”
Een meisje dat tegen het plexiglas aan zoent met een pinguïn aan de andere kant.
Een kindje van nog geen jaar dat op de grond zit voor een groot aquarium en met open mond een kolossale zeeschildpad voorbij ziet zwemmen.
Van de dochters waar ik gisteren mee op stap was weet ik ook nog hoe ze vroeger reageerden en wat ze zeiden.
Sweet memories.

Vanmiddag zat ik op de bank met een breiwerkje naar de televisie te kijken.
Dat is op een doordeweekse dinsdag een grote uitzondering, maar ik hoorde vanmorgen iemand op de radio zeggen dat ik maandagavond iets gemist had, namelijk de aflevering ‘Tot de laatste snik’ in de serie Het uur van de wolf.

Dit stond er over in de TV-gids:
Veel oudere muzikanten worstelen met de vraag of ze niet moeten stoppen met optreden, maar Henny Vrienten had geen keus: hij moest stoppen vanwege gezondheidsproblemen. Jan Rot daarentegen treedt op tot hij erbij neervalt. Angela Groothuizen toert nog met de Dolly Dots. Bassist Rinus Gerritsen van de Golden Earring werkt aan een nieuw soloproject. Zanger Michel van Dijk maakt weer platen. Monique Klemann, zangeres van Loïs Lane, kan ook het niet laten. Zingen. Spelen. Zweten.

Geen spijt van mijn ongewone dinsdagmiddag.
Wat een mooie uitzending.
Je kijkt naar ras-artiesten, bijna allemaal de zestig gepasseerd, sommigen zelfs al in de zeventig.
Wat ze gemeen hebben is een niet te stoppen drang naar het podium.
Ze hebben plezier in het musiceren en beleven lol aan de interactie met het publiek.

Wat me vooral trof waren de interviews met de zusjes Klemann en Angela Groothuizen.
“Als oudere vrouw wordt je niet meer gezien. Je hebt een ouwe kop, dus je bent niet meer interessant.”
De vijf Dolly Dots (Ria Brieffies, de zesde Dot, is al overleden) staan in knalrode, strakke pakken een prachtige show te geven.
Sexy, maar niet bloot. Sexy Sixty, zeggen ze er zelf over.
En ja, niet meer superslank, maar wat een enthousiasme!
Zij laten zien: je wordt ouder, maar je hoeft je niet verstoppen.
Je mag er zijn, ook als je de zestig bent gepasseerd.
Gefascineerd zat ik te kijken.
Zij stralen uit: ‘Je leven is niet voorbij als je zestig bent; maak er wat van!’

Maar er waren ook tranen.
Jan Rot werd ook gevolgd en aan het eind van zijn optreden gaf hij nog een toegift.
“Mensen vragen aan mij hoe het komt dat ik zo positief blijf nu ik zo ziek ben. Dat zal ik uitleggen.
Stel: je bent op een fantastisch feest, je hebt het ontzettend naar je zin en dan belt je vader.
Hij zegt dat je onmiddellijk thuis moet komen. JA MAAR…het is nog zo leuk! Nou, zegt vader, nog een half uurtje dan.
Wat ga je dan in dat halve uur nog doen? Treurig in een hoekje zitten…?”
Hij spreidde zijn armen uit richting het publiek, kreeg een groot applaus en gaf nog een toegift.
Hij straalt uit: ‘Je leven is niet voorbij als je ziek wordt; maak er wat van!”

Via deze link kun je het programma bekijken, het duurt 55 minuten.

En voor de rest: maak er wat van!

Soms komt er nog een vervolg op een blog dat ik heb geschreven.
Vandaag twee ‘wordt vervolgd’ verhalen.

Waar?
Zaterdag schreef ik over boodschappen doen bij Jumbo in Leek.
Toen wist ik niet dat er ook een mega-Jumbo op het grootwinkelplein in Leek zat.
Dat verhaal speelde zich af op donderdag 20 januari.
Op zaterdag de 22e zouden Gerard en ik even naar de Praxis om behang uit te zoeken voor een slaapkamer die we aan het veranderen zijn.
Die middag had ik mijn dagelijkse ommetje nog niet gehad, dus ik zei tegen Gerard: “Als wij straks behang uit gaan zoeken, dan loop ik naar de Praxis en ga ik op de terugweg weer met jou mee, heb ik gelijk mijn ommetje gehad.”
“Lieverd. De Praxis zit in Leek.”
In Roden zit de Gamma. Voor mij zit er geen enkel verschil tussen die winkels, dus ik ging wandelen naar de Praxis in Roden, maar die heet Gamma.
Gelukkig duurt het nog 11 maanden voor het weer Sinterklaas is.

De zevende kabouter.
Naar aanleiding van het ‘Lezer van de maand’-blog van Lianne werd er in onze familie naarstig gezocht naar de zevende kabouter op het dagstarter-plaatje.
Eén van de tante’s had Lianne om een hint gevraagd.
Ook ik kon  nummer 7 niet vinden en dacht: ‘Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Het is voor kinderen, dan moeten wij dat als volwassene toch gewoon kunnen vinden.”
Wij dachten aan een verborgen kaboutertje in de tekening. Op de kop of zo, of achter een andere dwerg.
Lianne’s hint was: wat doet de meest rechtse kabouter?
Die is aan het zeven.
Ooooooooo!

Jon en Frea kwamen vrijdagmorgen even koffiedrinken.
Zij hadden de bewuste kabouter ook nog niet gevonden en waren verrast door het antwoord.
Later op de morgen kreeg ik een foto van Jon met deze tekst:
“Maar waar is nou die zeef?”

“Ken je die mop van die vrouw die naar de Jumbo in Leek ging?”
Het antwoord op deze flauwe grap zou in de traditie van deze mop moeten zijn: ‘ Ze ging niet!’
Ha ha.
Een grap van Wim Sonneveld uit de conference ‘de gulle lach’ met de mop van die 2 Amsterdammers die naar Parijs gingen.
Hierbij een link naar een YouTube-video met dat verhaal

Deze vrouw ging naar de Jumbo in Leek in het winkelcentrum ‘de Liekeblom’.
Wat was de grap? De vrouw ging wel, maar de Jumbo was er niet.
Wat is er gebeurd?

De Jumbo in Roden ging afgelopen dinsdag dicht voor één week; volgende week woensdag openen ze een splinternieuwe winkel aan de Heerestraat.
De vorige keer dat mijn vaste supermarkt dicht was, werden ze omgebouwd van Super de Boer naar Jumbo, dat duurde een week of wat.
Toen ging ik naar de Jumbo in Leek, parkeerde de auto naast de Liekeblom en deed mijn boodschappen.
Dat wou ik nu weer doen.
Toen ik het winkelcentrum binnen liep was al duidelijk dat daar geen supermarkt meer zat.
Dichte rolluiken en een heel groot leeg pand met lege schappen.
In de dichtsbijzijnde winkel vroeg ik waar de Jumbo was gebleven.
Weg.
Daarna had er nog een Plus in gezeten, maar die was ook weg.
Ze verwees me naar de Albert Heijn even verderop.

Bij de Albert Heijn wilde ik een scanner pakken, maar die kon je alleen activeren met een klantenkaart.
Die ik niet heb. Voordat zich stoom kon ontwikkelen die uit mijn oren kon komen was daar een lief meisje bij de klantenservice dat mij een anonieme klantenkaart gaf, daar kon ik mijn boodschappen mee scannen.
Het winkelen op zich ging prima en tevreden zette ik drie tassen met boodschappen in de auto.

Eenmaal thuis met de boodschappen vertelde ik aan Gerard wat er gebeurd was, dat die hele Jumbo er niet was.
Hoon was mijn deel.
“Er zit toch een mega-Jumbo in dat grote winkelcentrum in Leek bij de Praxis! Bij de LeenBakker! Bij de Kwantum!”
Sorry.
Ik wist het oprecht niet.
Boodschappen doen is niet mijn hobby, supermarkten hebben mijn interesse niet.
“Heb je dan van te voren helemaal niet op Google…..”
Nee.
Op de automatische piloot reed ik naar de Jumbo in Leek die ik wist te zitten.
Dacht ik.
Ik voelde me de muts der mutsen.

Maar er is natuurlijk helemaal geen man overboord.
Alle boodschappen die ik wilde hebben kon ik vinden.
Mijn leven is zelfs nog verrijkt, want ik heb nu ook een AH-klantenkaart….