De waarde van de dag

Woensdag 22 maart was mijn laatste werkdag voor een korte vakantie.
“Ga je nog wat leuks doen?” vroeg een collega.
Kennelijk begon ik helemaal te stralen. “O, heb je iets te vieren?”
In het Drents zei ik: “Wij gaot ies eem flink in de busse blaozen”.*

Met ons voltallige gezin zaten we vanaf donderdag de 23e op Gran Canaria; we hebben ons veertig jarig huwelijk uitbundig gevierd.
Vandaag is de onvermijdelijke ‘day after’.
Helemaal verreisd rolden we vannacht rond 04.00 uur ons bed in, om pas om 11.00 uur weer wakker te worden in koud Nederland.
Gerard werkte vandaag een paar uur vanuit huis en ik heb deze week vakantie, maar één gezinslid moest vanmorgen om 08.30 uur weer lesgeven in Emmen.
Als je zes dagen met z’n achten aan de ‘stammtisch’ van zo’n all-inclusive-restaurant aan het ontbijt hebt gezeten is het op de eerste dag daarna echt afzien.
Een paar quotes uit de gezins-app van vanmorgen:

‘Jonges, wat is dit. Ik ben alleen en ik heb geen ochtendpatat.’

Uit Emmen kwam een foto van een slecht uitgeslapen hoofd: ‘Ik ben niet alleen en wou dat ik dat wel was.’

Uit Groningen kwam de vraag: “Zou de snackbar al open zijn?”
Antwoord uit Almelo: “Ja, maar daar moet je heen. En BETALEN.”

We hadden een heerlijke vakantie.
Op het Instagram-account (klik hier) van deze website staan een paar foto’s van de afgelopen dagen.
Net als vier jaar geleden op Lanzarote (klik hier voor die blogserie) hebben we genoten van het mooie weer, het prachtige eiland maar vooral van elkaar.

Op de afbeelding hiernaast zie je de boardingpass van gisteren, het afgeknipte, onvermijdelijke plastic armbandje van het resort en het zonnejurkje dat ik als souvenir meenam.
Was ik in 2019 nog beledigd dat ik zo’n bespottelijk armbandje om moest (lees: Bezit uw ziel....), deze keer was ik er op voorbereid en droeg dociel het afzichtelijke, groene ding om mijn arm. Maar als we van het park afgingen schoof ik mijn zwarte FitBit-horloge er over heen….. tourist in disguise.
Alsof dat helpt als er zeven andere lange Nederlanders met een groen armbandje naast je lopen, maar dit terzijde.

De koffers zijn uitgepakt, de eerste boodschappen gedaan en het eerste ‘verse’ blog is weer geschreven.
De komende tijd zal ik af en toe een blog plaatsen over onze avonturen op het Spaanse eiland, dit verhaal is het eerste in een nieuwe blogserie.

*Weet je niet wat dat spreekwoord betekent?  Hierbij een link naar een artikel hierover op de website ‘Onze Taal’.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?

2. Neerstrijken over het leven op een all inclusive resort.
3. Verjaardag over Carlijns verjaardag die we op Gran Canaria hebben gevierd.
4. Opgetild over ‘zwemmen’ in de Atlantische Oceaan
5. Waardevol over het verlies van mijn rugtas
6. Wat een schatje over een schatje in een oud stadje.
7. Jardin Botanica over een botanische tuin
8. Playa de Ingles over het toppunt van toerisme op Gran Canaria
9. De STOM-lijst over wat niet zo leuk was tijdens deze reis.
10. De steen op het strand over het bijzonder souvenir dat Gerard en ik meenamen.

In 2003 kreeg ik in maart een hartinfarct.
42 jaar was ik toen.
Er werd een stent geplaatst; onderzoek wees uit dat ik een vaatziekte heb en dat het niet ondenkbaar was dat er weer eens iets zou gebeuren.
“Als ik u was zou ik niet wachten tot het pensioen met het doen van leuke dingen” zei de cardioloog destijds.
Toen we 25 jaar getrouwd waren is mijn grootste wens vervuld: we gingen met ons hele gezin een week naar Rome.
Voor de laatste keer als gezin op vakantie: papa, mama en drie dochters van 21, 19 en 14.

met de voetjes in de Tiber

We hadden een appartement gehuurd via een Nederlandse agent die banden had in Rome.
Hij had een taxi voor ons geregeld die ons ophaalde van het vliegveld en naar het huis bracht, waar de eigenaar ons al lachend op stond te wachten.
“I will give you all the information I know” riep hij en vertelde in zijn Italiaanse Engels allerlei tips om ons verblijf in Rome zo aangenaam mogelijk te maken.
We zaten even buiten de oude binnenstad,  vlak bij het metrostation Re de Roma aan een drukke verkeersrotonde.

De eerste dag kochten we gelijk een weekkaart voor de metro; we hebben dagelijks minstens twee keer het stadscentrum bezocht, al was het maar even voor een wandeling langs de Tiber.
De eerste dag trokken we uit voor de Sint Pieter: in drommen liepen we de route door de kerk, werden in de Sixtijnse kapel als ‘drom’ aangesproken door de pinnige suppoosten die ons  “SILENCIO!” toebeten en beklommen alle trappen van de wereldberoemde koepel.

Museï Vaticani

En verder hebben we natuurlijk alle highlights bekeken en ons vergaapt aan historisch Rome.

Over ons bezoek aan Forum Romanum schreef ik al eens een blog, omdat ik daar één van de gelukkigste momenten van mijn leven beleefde.
Hierbij een link naar dat verhaal: ‘Geluksmoment in Rome.‘
Ik was erg onder de indruk van de oudheden, de musea en de beroemde plekjes, zoals de Trevifontein en de Spaanse trappen.
We vielen als toeristen wel op door ons uiterlijk (blond, allemaal langer dan 1.80) dus we werden regelmatig aangesproken door mensen die ons werkelijk van alles wilden verkopen: zonnebrillen, tassen, rozen: maar nee.
We kochten wél iedere dag een ijsje, hebben een échte Italiaanse pizza gegeten, maar ook boodschappen gedaan, zelf gekookt en genoten van het niet te versmaden ‘Ontbijtje di Pappi’.

Er zat eigenlijk maar één nadeel aan deze vakantie: Rome is een drukke, lawaaiige stad en staat dag en nacht ‘aan’.
Waar je ook bent in Rome: overal raast het verkeer, luidruchtig optrekkend en toeterend aan je voorbij.
Na de eerste nacht in ons appartement (ambulances, vuilnisophaaldienst) dachten we dat we de hele week geen ook dicht zouden doen, maar na een hele dag Rome (Sint Pieter, wachten, slenteren, wachten, trappen klimmen) waren we zo moe dat we zelfs zonder oordoppen sliepen als marmotten.
Het was fantastisch: een onvergetelijke vakantie.

We zijn nog niet met pensioen en we doen heel veel leuke dingen.
Maar, zoals onze dochters plachten te zeggen: “Mama heeft Rome al gezien!”

Spelletjes.
Gek op.
Als ik een vrije dag heb, moet er meestal van alles gebeuren in het huishouden.
Die klussen knip ik op en tussendoor ga ik even zitten.
Een ander pakt dan een boek of een tijdschrift: ik ga even MAMBA doen.
Het is één van mijn ‘guilty pleasures’, lees er alles over op dit blog uit 2019.

Inmiddels ben ik er redelijk goed in.
Om in de lijst  met ‘highscores’ te komen moet ik al meer dan 8000 punten halen en dat lukt niet iedere dag.
Hoeft ook niet: ik maak even mijn hoofd leeg met zo’n dom reactie-spelletje en ga dan weer ‘ganz erholt’ verder met mijn dagelijkse bezigheden.
Op 14 februari overtrof ik mezelf: meer dan 18.000 punten.
Ik typte mijn naam in voor de Highscores: mijn beste score tot nu toe.
Er kwam een lijst in beeld die ik niet herkende: het was de ‘Globale Highscore’ waar kennelijk veel meer mensen aan mee doen.
Met mijn 18.807 punten stond ik op nummer 40.
Nou ja zeg!
Ik wist helemaal niet dat dat werd bijgehouden…..ik zag altijd alleen maar mijn eigen scores.
‘Een leuk onderwerp voor mijn blog’ dacht ik en maakte gelijk een printscreen, die ik opsloeg als afbeelding.
Het was maar goed dat ik het had opgeslagen, want toen ik had ontdekt hoe het zat met die lokale en globale scores was ik alweer van plek 40 af.
Verdrongen door ‘Gijs14febr’.
Die Gijs.
Stond best wel vaak in de lijst met data in februari.

Dat brengt mij bij de vraag: hoeveel tijd besteed je aan zulke dingen?
En wat is een plek in de lijst met hoogste scores je waard?
Een aantal jaren geleden had ik Candy Crush op mijn tablet, daar ben ik wat uren zoet mee geweest.
Steeds een level verder, op één of andere manier triggert me dat.
Wat ik ook erg leuk vond was Luxor, maar sinds we een nieuwe computer hebben waar geen CD’s meer in kunnen speel ik dat ook niet meer.

In die Globale highscorelijst van MAMBA kom ik niet meer; dat wordt immers steeds moeilijker.
Gijs doet zijn best maar.

Vandaag is 40 jaar geleden dat Gerard en ik elkaar het ja-woord gaven.
In ons trouwalbum staan de foto’s van die dag: 21 en 22 jaar jong, stralend en gelukkig.
In het voorjaar van 2021, we zaten midden in de coronapandemie, kwamen we op het idee een wandeling te gaan maken rondom het Blauwe Meer.
Al wandelend herinnerden we ons de foto’s die er gemaakt werden op onze trouwdag op verschillende plekken bij dat meer.
Een maand later gingen we daar nog eens wandelen en namen we Frea en Jon mee; we hadden het plan opgevat om de plekjes op te zoeken waar de foto’s van ons als bruidspaar gemaakt waren.
Frea en Jon zouden ons dan op dezelfde plek vereeuwigen; misschien konden we iets leuks doen met die foto’s voor de kaart die we vrienden en familie zouden sturen voor het feest ter gelegenheid van ons 40-jarig jubileum.

Het was nog een heel gezoek.
38 jaar geleden zagen de bomen en het struikgewas er natuurlijk heel anders uit!

En nog steeds stralend en gelukkig.

Andere blogs over deze dag:

Nog wel aan, niet meer dicht 2022

Een vervelend jongetje 2019

Hier wordt gewacht 25 maart 2017

‘Ja!” 25 maart 2015

Mijn moeder deed vroeger aan ‘de voorjaarsschoonmaak’.
Het huis werd met bezemen gekeerd, alle kasten werden uitgepakt, schoongemaakt en weer ingepakt, gordijnen naar buiten en alle meubels grondig gestoft en gezogen.
Als kind vond ik dat uitermate ongezellig.
Toen ik later zelf een huishouden kreeg ben ik het wel eens van plan geweest, maar mijn goede voornemens strandden steeds op praktische bezwaren, zodat ik mij heb aangeleerd het hele jaar door af en toe iets aan te pakken, op te ruimen en schoon te maken, zodat het het huis redelijk op orde en ‘aan kant’ blijft.

…..nieuwe planten,….

In ons vakantiehuis in Westerbork houden we wel een jaarlijkse voorjaarsschoonmaak: afgelopen weekend hadden we het huis voor onszelf gereserveerd.
Voordeel: daar zijn alle kasten leeg, je hoeft ze alleen maar even uit te nemen.
Kastjes en bedden van de kant, vochtige doek en stofzuiger er achter langs, dan is het al weer goed.
Vorig jaar was het een vervelende klus, want achter  en onder sommige kastjes was het echt vies.
Kennelijk was het toen in jaren niet gebeurd, want dit jaar viel het erg mee.
Wij kunnen er weer een hele zomer tegen: als er gasten hebben uitgecheckt wordt het huis schoongemaakt door de service-dienst van het Timmerholt en als we er af en toe zelf zijn hou ik het bij: even een doekje door de aanrechtkastjes en het is weer netjes.

In één van de borders heeft Gerard nieuwe planten gezet en er is een houtsnippers-paadje aangelegd om die border heen langs het water naar het terras.
Verder hebben we onszelf een naambordje voor het huis cadeau gedaan: dat heeft Gerard er zaterdag ook opgeschroefd.

Zondag hadden we een echte rustdag.
Na het geboester en getrek van zaterdag vond ik een dag alleen maar lezen en borduren heerlijk.
Tijdens Ajax-Feyenoord zat ik heerlijk aan het water: lente in Drenthe.
We hadden geluk met het weer dit eerste lenteweekend van 2023!

Meer weten over ons huis in Westerbork?
Hierbij een link naar een pagina met meer informatie.