Gistermiddag, 10 augustus, zaten we in de Pauluskerk in Beilen voor de afscheidsdienst van Jan Boer, de (schoon)vader van onze vrienden Johan en Nelly. Jan’s gezondheidstoestand ging de laatste maanden achteruit, dus het overlijden kwam niet onverwacht. Tijdens de plechtigheid vertelde dochter Martha dat ze de afgelopen weken samen met haar vader veel tijd had doorgebracht met het bespreken en uitzoeken van foto’s.
Dit had heel veel goede momenten voor hen samen opgeleverd, maar had ook geresulteerd in een overzichtelijk en volledig ‘In memoriam’ in woord en beeld. Johan en Martha namen ons mee in de geschiedenis van hun vader: zijn kindertijd, zijn jeugd, zijn trouwdag, het vaderschap, zijn werk als boer, zijn grootvaderschap en het laatste deel van zijn leven als pensionado.
Toen ik broer en zus daar zo dapper zag staan voelde ik plaatsvervangend de spanning en de emotie die met zoiets gepaard gaan; mijn broer en ik hebben dit ook in de rouwdiensten van onze ouders gedaan. Moeilijk om te doen, want je moet huilen, maar zo waardevol om daar ondanks die emotie toch te gaan staan. Je kunt het namelijk maar één keer doen.
De dienst werd geleid door voorganger Alja Streutker. In overleg met de familie sprak ze in de dienst afwisselend Nederlands en Drents. Wat klonk dat vertrouwd en bekend; teksten in de streektaal ‘raakt mij achter ’t vessie’.
Ook de organist was bijzonder in deze dienst.
Jan en zijn vrouw Trijn waren groot liefhebber van orgelconcerten en samenzang.
In de gesprekken over het naderende afscheid had Jan gezegd: “Het zul wal hiel mooi wezen as Ronald Knol bij mien afscheid zol willen speulen.” Hij had gedacht dat dat vast niet kon, maar het was toch gelukt. Zo kwamen de vele liederen die de familie had willen laten zingen, maar die niet in de orde van dienst pasten toch aan bod: Ronald vlocht allemaal bekende melodiën door elkaar die ik eigenlijk allemaal herkende.
De jeugd van Johan/Nelly en Martha valt voor een heel groot deel samen met die van Gerard en mij. Die speelde zich af in Hoogersmilde: lagere school, zondagsschool (als leerling en als leiding), jeugdclubs en koor van de kerk; ook onze ouders kenden elkaar en bezochten elkaars verjaardagen. De kerk zat dus vol met bekenden, die wij soms jaren niet gezien hadden. Sommigen sprak ik, maar lang niet iedereen.
Hoeft ook niet, daarvoor waren we immers niet bij elkaar.
Voor mij voelde het als vertrouwd en bekend Hoogersmilde, maar dan in de kerk in Beilen.
De afsluiting van de viering was daarom extra beladen: die vond plaats op de begraafplaats in Hoogersmilde, waar we al zo vaak stonden; voor het laatst in april bij de begrafenis van Gerards broer Jan.
Na afloop liepen Gerard en ik nog even langs de grafstenen van onze ouders.
Wij schuiven op in de generaties; op dit soort dagen worden we daar weer duidelijk bij bepaald.
