Maand: maart 2021 Pagina 2 van 4

Op mijn werk krijg ik af en toe een mail van Petra Broekhuizen van het bureau ‘Zakelijk Schrijfadvies’.
Dat is natuurlijk gewoon reclame, maar ik lees haar mails meestal wel, want er staat bijna altijd zinvolle informatie in.
Halverwege maart kreeg ik bijvoorbeeld dit ‘schrijfweetje’ over het gebruik van ME of MIJN.
Dit schreef ze er over.

Is het ‘me’ of  ‘mijn’?  Ai. Dit is helaas een taalfout in opkomst. Me huis, me auto, me baan.
Ja, het klopt dat bezittelijk voornaamwoorden zo kunnen klinken, als je ze snel (of slordig) uitspreekt.
Maar nee, het woord ‘me’ gebruik je nooit wanneer je het woord ‘mijn’ bedoelt.
Het is dus: mijn huis, mijn auto en mijn baan. Het gaat namelijk over jouw bezit.

Een taalfout in opkomst; tegenwoordig kom je die steeds meer tegen.
In ons maandblad ‘Kerknieuws’ schreef iemand ‘Wat je nog herinnert….’ terwijl bedoeld werd ‘Wat je je nog herinnert’.
Twee regels verderop stond ‘Ik besef me dat..’ terwijl dat moet zijn “Ik besef dat….”; beseffen is immers geen wederkerend werkwoord.
(Meer weten? Zie Wederkerend werkwoord.)
Wil je wél me gebruiken, dan moet je ‘Ik realiseer me’ gebruiken en dat is gelijk de reden waarom het zo vaak fout gaat.
Toen ik één van de dochters wees op de fout zei ze: “Is dat fout dan?”

Taalfouten in opkomst; zoals ‘het meisje die daar loopt’  i.p.v. het meisje dat daar loopt.
Hoe is het met jouw? Als jou niet wijst op bezit, is het zonder w. Ezelsbruggetje: vervang jou door u, dan weet je wanneer er een w achter jou moet.
Ik zal dat even uitprinten: een samenvoeging van uitdraaien en printen.
Twee museums, twee datums. Museum en datum zijn Latijnse woorden, meervoud is dan musea en data.
Bovenstaande voorbeelden worden zo vaak fout geschreven dat het inmiddels geaccepteerd is als gangbaar Nederlands.

Hoe groot is het belang van foutloos Nederlands voor de samenleving?
Steeds meer haalt men de schouders op over verkeerd gebruik van d’s, t’s en dt’s.
Steeds minder mensen ergeren zich aan het verhaspelen van ‘hen’ en ‘hun’, ‘dat’ en ‘wat’  en ‘kun’ en ‘kan’.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over al die Engelse termen die heel sneaky 😉 onze taal binnensluipen.

Het Nederlands is een levende taal en continu aan veranderingen onderhevig.
Daarover schreef ik ook al eens een blog onder de titel ‘Sale’, waarin ik ook de invloeden van het Frans en het Duits benoemd.
Ooit las ik eens ergens dat over vijftig jaar het Engels de voertaal zaal zijn in Nederland; het Nederlands zal dan een inheems dialect zijn, net als nu bijvoorbeeld het Drents.
Maar het gaat wel heel hard mensen.
Ik vraag me af of het nog vijftig jaar duurt…..

Op vrijdagmiddag 5 maart stapten wij ’s middags na onze aankomst in ‘de Beddestee’ op de fiets: we gingen een rondje ‘Dwingelderveld’ doen.
We maken tegenwoordig dankbaar gebruik van de ‘Fietsknooppunten-app’. We hebben nog een oude Fietsknooppuntenkaart van Groningen en Drenthe; met die kaart erbij stippelen we van te voren een route uit en voeren vervolgens de knooppunten in  de app. Dan weet je ongeveer hoeveel kilometer het is.
Deze tocht was ongeveer 35 kilometer, dat leek ons goed te doen. De ervaring leert dat de tocht altijd langer duurt, omdat we onderweg nog van alles willen bekijken en soms een stukje omfietsen om dat te bezoeken.

Het was die vrijdag prachtig weer, maar het was wel koud: 3-5 graden.
Daar hadden we rekening mee gehouden, dus met handen, oren en hoofd goed beschermd fietsten we door het natuurgebied.
Ook in deze weersomstandigheden is een bankje een fijne plek voor een mini-picknick, zie foto links. Als je op de foto klikt krijg je een vergroting, dan zie je goed hoe mooi het gebied is.
Halverwege de route passeerden we een camping waar al mensen druk bezig waren om de veldjes klaar te maken voor de zomer.
De Noordster heet die camping. “O? Zijn we hier zo dicht bij Dwingeloo?” Voor mijn gevoel fietsten we nog  in de bossen van Ruinen…..

Onderweg kwamen we de Dwingeloo Radiotelescoop tegen; die kun je ook niet missen, want hij staat nog geen 50 meter van het fietspad af.
Er stond heel veel informatie bij op grote borden, dus ook daar moesten we even van de fiets af. Het is een immens ding, dat eigenlijk helemaal niet past bij een Nationaal Park. De telescoop staat er vanaf 1956; zou dat gebied toen al nationaal park geweest zijn? Of is het park om de telescoop heen afgebakend? Kip of ei, ik weet het niet. Eén van de lezers misschien?
Wil je meer weten van deze kolos op de heide? Hierbij een link naar een folder met meer informatie.

We fietsten even een stukje om naar Pesse (blog komt nog, deel 5 in deze serie) en fietsten daarna weer naar Ruinen.
Toen we vlak bij Ruinen waren moesten we eigenlijk nog twee knooppunten ‘ophalen’, een klein driehoekje van ongeveer twee kilometer, maar daar hadden we geen zin meer in. Koud, stijf, zere kont: we wilden naar ons warme B&B.
De mevrouw van de knooppunten-app raakte in de war. “Klopt uw route nog?!?” riep ze bezorgd.
Ja, hoor, de andere punten doen we morgen wel
’s Avonds trakteerden we onszelf op een dinertje dat bij ons werd bezorgd door hotel Kuik.
Stoofpotje. Zalm.
Niks te vieren eigenlijk; we dronken een glas op de goede dingen in het leven.

Benieuwd naar de andere delen uit de ‘Ruinen-blogreeks’?
1. Van schaatsijs naar softijs.  
2. B&B ‘de Beddestee’
3. Wel honderd lammetjes!  
5. Allemaal familie
6. Ommetje met Bram de Ram
7. Coucangé 

Wat in het vat zit:

8. Van landgoed naar plaggenhut
9. Gehaakt lampionnetje

We horen bij de ‘risico-groep’, dus Gerard en ik hebben vandaag al gestemd voor de Tweede Kamer Verkiezingen.
In de ‘Ommetjes-competitie’ met ons gezin hebben we ontdekt dat je voor een ommetje dat je maakt vóór 9 uur ’s morgens een ‘vroege-vogel-bonus’ krijgt van twee punten, dus om half 9 negen vanmorgen liep ik al richting gemeentehuis.

Mondkapje, handen ontsmetten: we weten al niet anders meer.
Er zat een mevrouw achter de tafel die mij blij meedeelde dat ik de allereerste persoon was die zij ging helpen als vrijwilliger, ik voelde me vereerd.
Twee serieuze mannen stonden links en rechts van haar om haar te vertellen wat ze moest doen. Stemmen is een gewichtige zaak, dat voelde ik aan alles.
Ik kreeg het stemformulier en een rood potlood en mocht doorlopen naar het kiesho(e)kje.
Wat een ellenlang papier, wat een gefrommel om die vouwen weer goed te krijgen.
Het volgende punt op de zorgvuldig uitgestippelde route door het gemeentehuis was Roel die ik ken van de kerk.
“Moi! Lang niet gezien! Hoeist!” Zelfs je stem uitbrengen wordt een uitje, je spreekt weer eens iemand.
Bij Roel moest je het rode potlood weer inleveren (ik had gelezen dat we dat mochten houden, dus ik had hem al bijna in mijn zak gestoken…) en mocht je je stemformulier in een XL-melkbus doen.
Dat was ’t al weer.
Net als de wijzen uit het Oosten kreeg ik de opdracht ‘om via een andere route terug naar mijn huis’ te lopen.
Dat gold trouwens alleen tot de buitendeur, daarna mocht ik zelf mijn route weer bepalen.

Nu maar afwachten of mijn uitverkorene morgenavond een zetel krijgt in de tweede kamer.
Het spant er om.

Benieuwd naar mijn avonturen bij de vorige verkiezingen?
Lees dan ‘Die ouwe zuil….’ uit 2019.