Categorie: Alledag Pagina 118 van 263

Een datum.
16 augustus 2020.
Vandaag zou mijn vader 88 zijn geworden.
Verjaardagen werden in mijn ouderlijk huis uitbundig gevierd met veel familiebezoek en ‘grote groepen gezellig’.  Dat hebben wij van hen overgenomen,  maar dat heeft tot gevolg dat zo’n datum,  die jarenlang het aura ‘feest’ had,  altijd een bijzondere lading houdt.  Vanmiddag komen onze kinderen en mijn broer en zijn gezin bij ons voor het vieren van de jaarlijkse Cornelis clan dag; voor de 13e keer zonder Cornelis, voor de 3e keer zonder mijn moeder.  Maar daarover natuurlijk morgen meer.

Vanmorgen in de kerk was pa door de datum dichterbij dan anders. Arjan speelde het stuk ‘Morgenstimmung’ van Grieg uit Peer Gynt dat mijn vader ook mooi vond,  maar ondertussen doet het muziekstuk me ook heel erg denken aan het tweede deel van ‘De 7 zussen’ boekenserie. Zo zit een ieder in de kerk met zijn eigen gedachten en associaties.

We hoorden vanmorgen het verhaal waarin Jezus een Kanaänitische vrouw ontmoet,  die hem vraagt haar dochter te genezen. Het zwaartepunt van de overdenking lag op het grote geloof, waarmee de vrouw Jezus imponeerde. Jezus zegt dat het brood voor de kinderen Israëls bedoeld is en niet voor de honden.  De vrouw antwoordde dat de honden toch ook de kruimels eten die van de tafel van de kinderen vallen.

Wat bij mij bleef haken was de parabel die dominee Walter Meijles aan het begin van de viering vertelde: we zagen een afbeelding van een pakketje voor verpleegkundigen: een mondkapje, een plastic hoofdmasker en een veiligheidspak.
Hij zei: “In maart en april moesten de verpleegkundigen in de verpleeg- en verzorgingshuizen voor wat betreft dit veiligheidsmateriaal genoegen nemen met de kruimels die van de tafel vielen van de IC’s in de ziekenhuizen. Er was niet voldoende bescherming om hun werk te kunnen doen.  Maar ze deden het toch,  met gevaar voor eigen leven,  omdat ze de patiënten  niet aan hun lot wilden overlaten, die hadden hun zorg zo hard nodig.
Niemand heeft er voor gekozen dat dit zo gebeurde,  maar het gebeurde wel.
Je zou het doorzettingsvermogen van die verpleegkundigen kunnen vergelijken met het grote geloof van de vrouw in het bijbelverhaal.”

Met bewondering luister ik naar zo’n moderne gelijkenis,  die een eeuwenoud verhaal met zijn dilemma’s en wijsheden naar de tegenwoordige tijd brengt.

Niemand heeft er expliciet voor gekozen,  maar het gebeurde wel.
Hoe vaak is dit niet van toepassing in onze huidige maatschappij?  Mijn gedachten hierover namen mij even zo in beslag dat ik een stukje van de viering miste.
Dat heb je soms.

We zijn al weer aardig gewend aan een kerkdienst met ‘coronabeperkingen’.
Het zingen was vanmorgen weer fijn en de koffie aan het begin van de viering bevalt erg goed! Laten we dat er voor de toekomst maar in houden……

Maandagmorgen 10 augustus.
De keuken is inmiddels schoon en ik hang de was op in de schaduw.
De bril beslaat mij.

Maandag is mijn ‘witte-tornado-dag’: dan ruim ik het hele huis op en houd ik huis.
Meestal broes ik zo’n hele dag door, maar met deze warmte is de hele dag broezen niet zo’n goed idee.

Om 12 uur luister ik naar het weerbericht.
De eerste dagen aanhoudend tropisch warm en tot en met woensdag is de kans op een bui klein. Vanaf donderdag toenemende kans op een onweersbui en vanaf vrijdag overgang naar lagere maximumtemperaturen, maar nog steeds zomers warm.
En ik heb nog geen vakantie: morgen weer naar Groningen.

Net als voorgaande jaren neem ik een hittegolf-reces van mijn blog; een time-out dus. Even pas op de plaats, energie gebruiken voor dingen die nodiger zijn dan het schrijven van verhaaltjes.
Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
You’re welcome!

Allemaal sterkte met de warmte deze week, maar…. probeer er ook een beetje van te genieten als het kan. Voor dit weer gaan duizenden Nederlanders namelijk jaarlijks naar Zuid Frankrijk!

Zondagmorgen verloorloofde ik mij ‘geen wekker’.
Gerard had ouderling-dienst in Op de Helte, maar wij zouden ’s avonds ook al zingen in Roderwolde. Eigenlijk vind ik één kerkdienst op een dag wel genoeg, dus Gerard ging alleen.
Om 09.30 zat ik te luisteren en kreeg de viering op afstand mee.
Bij het onderdeel ‘om er in te komen’ vroeg voorganger Walter Meijles om aan je buurvrouw/buurman een compliment te geven en ook één in ontvangst te nemen.
O, dat vind ik altijd leuk, even interactie, maar daar zat ik in mijn eentje.
Onder het geroezemoes bedacht ik welk compliment ik Gerard zou geven na de viering.
De dominee vervlocht ‘het geven van een compliment’ heel mooi met het verhaal dat deze zondag centraal stond: Jezus loopt over het water, de discipelen denken een spook te zien en Petrus, die ook over het water wil lopen, wordt door Jezus’ uitgestoken hand uit het water gehaald.
Wanneer zien wij iemand zoals hij echt is? Of denken we een spook te zien waar we bang voor zijn? Is dat beeld reeel?
Liep Jezus eigenlijk wel over het water? Liep hij niet over het water? Zoals altijd werden er dingen uitgelegd, maar ook weer zinvolle vragen opgeworpen, genoeg stof om over na te denken. (Terugluisteren? Kerkomroep, Op de Helte, 9 augustus, 09.30 uur.)

Aan het eind van de middag pakten wij onze apparatuur en zangspullen in de auto en vertrokken naar Roderwolde voor de openluchtviering.
Sinds vorig jaar hadden wij al niet meer als duo opgetreden, dus het hoekje onder de kapstok waar de boxen en koffers met standers/microfoons staan was behoorlijk verstoft….ik moest gewoon weer uitzoeken welk kabeltje in welk gaatje moest en hoe ‘het dingetje’ voor de microfoons op de stander zat. Maar het inzingen ging goed en de apparatuur kon het geluid goed het theater inbrengen.

Ondertussen had koster Gerard een aantal stoelen met voldoende afstand ertussen klaargezet. Er waren 50 liturgie-boekjes gedrukt, maar er waren verrassend veel gemeenteleden gekomen; de boekjes raakten op. Een enorme opsteker voor de vespercommissie, die deze extra zomeravondvesper als een experiment had georganiseerd.

Als ik voor mezelf spreek was deze viering helemaal geslaagd.
Het musiceren, het samen zingen, o, wat heb ik het allemaal gemist de afgelopen maanden. Er zaten mensen in het publiek die ik maanden niet had gezien, wat heerlijk om heel voorzichtig weer te kunnen beginnen met ‘gemeente zijn’.
We gingen met z’n allen op reis. We hoorden over Abraham die op reis ging, we zongen de reispsalm 122 en andere reisliederen en in het kader van de overdenking luisterden we naar het verhaal van Mathilde, die met haar Ben een voetreis naar Rome had gemaakt.
Wát een verhaal.
Tijdens de stilte konden we nadenken over onze eigen reizen. Wat betekenen die reizen voor je? Hebben de reizen je leven/denken beïnvloed?
We sloten als kwartet de viering af met ‘An Irish blessing’
And  until we meet again, until we meet again,
may God, hold you in the palm of his hand.

Een vesper op een zwoele zomeravond onder de bomen in Roderwolde.
Experiment ruimschoots geslaagd.

Vrijdag in het marinemuseum viel mijn oog op het woord valreep; dat ken ik alleen maar van ons spreekwoord ‘op de valreep binnenkomen’.

Het museum leerde mij dat een valreep een soort laddertje van touw was, waarmee men aan boord klom van een groot schip. Reep is in dit spreekwoord dus eigenlijk touw.
Een schip dat op de valreep stond, stond op het punt te vertrekken.
Op die manier kreeg op de valreep de betekenis ‘op het laatste moment’.

In onze taal zijn heel veel uitdrukkingen en gezegdes afkomstig uit de scheepvaart.
Soms is dat heel duidelijk, bijvoorbeeld bij:
– iets voor de boeg hebben
– het loopt de spuigaten uit
– de beste stuurlui staan aan wal
– de boot afhouden. 

Soms is een woord zo ingeburgerd in onze taal, dat je de herkomst daarvan niet meer weet.
Als je werkeloos bent en je suf solliciteert kun je niet aan de bak komen. Dat betekent dat je niet het werk krijgt waar je gezien je opleiding en ervaring wel recht op zou hebben.
Die ‘bak’ was de naam van een houten balie of kuip, waar zes tot acht mensen op een schip samen uit aten. Wie niet aan de bak kwam, kreeg zijn portie eten niet opgeschept.

Als iemand zich heel zwaar heeft opgemaakt, dan heeft men zich opgedirkt.
Op zeeschepen was de dirk een soort touw, dat van de top van de mast naar het eind van de giek liep. Als een schip feestelijk werd versierd, dan bevestigde men kleine vlaggetjes aan de dirk. Dan was het schip dus opgedirkt.

Een wildebras betekent in het Nederlands een wilde jongen of een wild meisje.
Op een schip is een bras een lopend touwwerk om de ra naar de wind te zetten. Een wildebras is letterlijk een los touw dat aan de ra hangt en door de wind wild heen en weer wordt gezwiept.

En dan het oer-Nederlandse ruimschoots.
Het betekent: meer dan voldoende.
In de scheepvaart betekent ruimschoots ‘met lange uitgevierde schoot, waarbij het touw waarmee het zeil sterker of minder sterk aangehaald kan worden.

Dit blog ontstond toen ik het woord ‘valreep’ opzocht en terecht kwam op een pagina vol spreekwoorden en gezegden die afkomstig zijn uit de scheepvaart.
Zo gaat het vaak; ik zoek iets en vind iets anders wat ik ook interessant vind.
Mensen vragen mij wel eens waar ik de inspiratie vandaan haal voor een dagelijks blog.

Lagere School 1970

Mijn antwoord: een brede interesse en flinke dosis nieuwsgierigheid maakt dat er iedere dag wel iets om me over te verwonderen.
In neef Cor herken ik de puber in mezelf.
Hoe zat dat dan?
Waarom is dat?

Ergens las ik ooit de quote: Als je vriendschap sluit met het kind in jezelf krijg je toegang tot kinderlijke kwaliteiten zoals enthousiasme en speelsheid, veerkracht en creativiteit.
De Ada Vrieswijk uit de jaren ’60 en ’70 herken je niet altijd meer, maar ze is er nog wel!

“Pappe? Waorum……”

Het was weer tijd voor de jaarlijkse ‘Aaltje-dag’: een dagje uit met schoonzus Ali.
Wij hoeven nooit lang na te denken over wat we gaan doen.
Oude stad, museum, dagje winkelen: gezellig.
Tot nu toe bezochten we steeds een stad, maar afgelopen woensdag zochten we de wijdsheid van Noord Nederland op: Zoutkamp en Paesens-Moddergat.

Klinkt niet spectaculair hè?
Was het ook niet; het bracht precies wat Ali en ik van Aaltje-dag verwachten.
Zoutkamp was tot de aanleg van het Eemskanaal in 1876 de enige toegang tot de stad Groningen vanaf de zee, strategisch van groot belang dus. De Spanjaarden legerden er tijdens de Tachtigjarige Oorlog groot garnizoen. In 1576 bouwden ze de verdedigingsschans Soltecampe; zo werd Zoutkamp een bolwerk van de troepen van de  Spaanse koning.
Overal in het havengebied vind je nog sporen van de geschiedenis van Zoutkamp, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij ons in eerste instantie vooral richtten op de openingstijden van de plaatselijke bakker annex lunchroom, waar we genoten van koffie met iets lekkers. Heel lekkers. Als we dan toch een calorierijke dag hebben….

We wandelden door de haven, vonden stukken van de oude dijk en ontdekten dat garnalen een grote bron van inkomsten zijn in die omgeving.
Na een heerlijk ’twaalf-uurtje’ in ZK86 (van te voren gereserveerd) reden we over de Lauwersmeerdijk naar Noord Friesland en verwonderden ons ondertussen over hoeveel moois dit deel van het land te bieden heeft. Wisten we eigenlijk niet. Heel veel andere mensen kennelijk wel, want het mag dan een zeer dun bevolkt gebied zijn, het wemelde van de fietsers, wandelaars en dagjesmensen. Bij de boot naar Schiermonnikoog was het zelfs druk.

Langs monumentale boerderijen en ‘leeg landschap’ reden we naar onze volgende bestemming. Net als het dorpje Wierum waar we op Hemelvaartsdag waren is Peasens-Moddergat een pittoresk vissersdorpje. We wandelden van de oude kerk (1250) naar ons doel van die woensdagmiddag: het mini-openluchtmuseum ‘It Fiskershuske’.
Hier krijg je een goed beeld van de kustvisserij in voorgaande eeuwen en het leven van de mensen die daar toen woonden. Eén huisje is helemaal ingericht rondom de ramp van Moddergat in 1883, waarbij 83 vissers omkwamen.
In ‘Klaske’s Húske’ liepen we langs de kamers die ingericht zijn in de stijl van de vroege twintigste eeuw; het herinnerde ons in meerdere opzichten aan onze oma’s. Hun werkschorten en jurken hingen aan de kapstok en we herkenden veel van de antieke huisraad en sieraden.

Op de dijk, wind in het haar, met uitzicht op de Waddenzee constateerden we spijtig dat het alweer bijna vier uur was.
Jammer ja.
We hadden nog lang niet alles gezien en we waren ook nog lang niet uitgepraat.
Want naast het bezoeken van stukjes bijzonder Nederland is ‘beppen en kleppen’ namelijk ook een belangrijk onderdeel van een Aaltje-dag.

Benieuwd wat we deden op voorgaande Aaltje-dagen?
2019 Groningen
2018 Harderwijk Marius van Dokkum
2017 Amsterdam Hermitage
2016 Deventer stadswandeling
2015  Zwolle stadswandeling