Categorie: Geschiedenis Pagina 15 van 22

22 mei: Toerist in eigen land

Door Ada

Op 22 mei 2016

Afgelopen weekend waren we in Delft. Een ‘steden-tripje’ naar deze Oranje stad stond al lang op mijn verlanglijstje. Vrijdagmiddag om 15.00 u kwamen we aan in het hotel, checkten in en fietsten 10 minuten later de stad in. Eerst op zoek naar de VVV, dat tegenwoordig ’tourist info’ heet. We kochten een combi-ticket: museum Prinsenhof, Oude kerk, Nieuwe kerk, een stadswandeling-boekje en ergens een kop koffie/thee.
We begonnen met een bezoek aan de Nieuwe kerk. Met verbazing liepen we op weg naar de kassa door een toeristenwinkel met de meest afschrikwekkelijke prullaria. Brrrr.

Na de kermis van die tourist-shop werden we in de kerk verrast door de soberheid van het interieur. Er waren mooie informatieborden met de geschiedenis van de kerk, de reformatie & beeldenstorm en een overzicht van de stadhouders, koningen en koninginnen die over ons land geregeerd hebben. Achterin de kerk is het grafmonument van Willem van Oranje, de Vader des Vaderlands. De toegang tot de grafkelders van de leden van de koninklijke familie is afgesloten met een dekplaat. In een nis waren op drie beeldschermen fragmenten te zien van de bijzettingen van Prins Claus, prinses Juliana en Prins Bernhard. Dan ziet het er heel anders uit! Dan zie je de trap die naar beneden leidt, helemaal versierd met bloemen. Er hing een bijzondere sfeer in die kerk….

Daarna begonnen we aan de historische stadwandeling.

De Oostpoort in Delft

We waren niet de enige toeristen. Overal liepen groepjes mensen begeleid door een stadsgids, in de grachten voeren rondvaartboten en we hoorden veel buitenlands waarvan we het meeste niet eens verstonden. Er werden ettelijke foto’s gemaakt, ook door ons. Wat een plaatje van een stad. Een mengeling van Leeuwarden, Groningen en Leiden. We slenterden langs grachten met prachtige oude pandjes. Eén poort uit de oude stadsmuur is nog bewaard gebleven: de Oostpoort. (zie foto rechts).

We liepen regelmatig in de weg: met één oog in de folder en het andere op een mooi gebouw lette ik niet op waar ik liep. Menig geïrriteerde Delftenaar fietste al bellend om ons heen. Je zag ze denken: stomme toeristen. Ze hadden ‘wel een beetie geliek…..’
Meer weten over deze fantastische stad? Kijk op de toeristen-pagina van de gemeente Delft >>>

Reageren

15 mei: Songfestival & geschiedenis.

Door Ada

Op 15 mei 2016

In Alledag, Geschiedenis

Gisteravond keken we naar het Eurovisie Songfestival. Als Nederland in de finale zit is het altijd leuk om met een hele club te kijken. Twee dochters en schone zonen zaten bij ons op de bank, dochter en schone zoon in Engeland waren er bij via de app-groep.

Iedereen had een A-viertje met een score-tabel met vier kolommen, gemaakt door Harriët. Dit waren de rubrieken: uiterlijk, valsheid, spastische acts op de achtergrond en liedje. Het formulier werd helemaal ingevuld, voorzien van venijnig commentaar. Iedereen vindt overal wat van en roept dat allemaal door elkaar heen. Dus we hebben het songfestival wel gezien, maar we hebben niet alles gehoord.

– Die jurk! Wat een rare hobbezak!
– Mooi badpak hoor….
– Wat een gejank, kannie wat zachter?
– Ik word hier helemaal overprikkeld van.
– Ze doen heur best um weer nul punt’n te krieg’n.
Uit Engeland hoorden we ook het commentaar van de BBC. Dit zeiden ze over hun eigen inzending: ‘They have done such a great job. They are slightly awkward* ….’
Ondertussen genoten we van verse boterkoek bij de koffie en Vietnamese loempias bij de borrel.

De punten van de vak-jury en die van de tele-voters waren uit elkaar gehaald en dat leverde een zinderende ontknoping op. Oekraïne won.
Frea had al eerder op de avond aangegeven dat ze dat een prachtig lied vond, met name om de inhoud.
Het liedje heet 1944 en gaat over de deportatie van de Krimtartaren.
(Jozef Stalin deporteerde in de 2e Wereldoorlog grote groepen onrust veroorzakende etnische groepen naar Siberië en Centraal Azië. De Krimtartaren ondergingen dat lot in mei 1944. De overgrootmoeder van de zangeres verloor een dochter tijdens die barre tocht. Meer info zie >>> )
Een gedurfd onderwerp. Want op de achtergrond schemert de annexatie van De Krim door Rusland begin 2014.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij daar gisteravond niet echt mee bezig waren. Het liedje werd door ons zelfs niet echt met gejuich begroet, maar won dus door de stemmen van de vele Europeanen die er op gestemd hadden.
Rusland, de gedoodverfde winnaar, werd derde, na Australië.
Eén van de schoonzonen merkte op: “Iets zegt me dat Poetin dit niet erg leuk gaat vinden.”

“We moeten leren van de geschiedenis” zei de zangeres van Oekraïne.
Zij verdient ons respect en onze bewondering.

(*ongemakkelijk)

Reageren

5 mei: Gedenken en vieren.

Door Ada

Op 5 mei 2016

In Geschiedenis

Deze dagen staan in het teken van doden herdenken en vrijheid vieren.
Ik ben geboren in 1960, 15 jaar na de Tweede Wereldoorlog.
Mijn ouders waren 12 en 13 toen de oorlog was afgelopen, mijn schoonouders 23 en 20.
De oorlog was een nare periode, maar naderhand konden zij hun leven weer oppakken.
De families waren niet zwaar getroffen door de oorlog en de ouders waren niet ‘fout’ geweest.
Afgelopen dinsdag 3 mei stond er een interview in het Dagblad van het Noorden met Jeanne Diele-Staal. Haar vader was NSB’er. Zij vertelde hoe dat voor haar was geweest.

Toen na de oorlog alle kinderen op een boerenkar werden gehesen voor een feestelijke rondrit mocht zij als enig kind niet mee. Haar juf zei: “Jij hoort nu niet meer bij Nederland.”
Dit verhaal maakte indruk op me. Het was een schrijnend verhaal. Klik op deze naam Jeanne Diele-Staal voor een PDF met het verhaal van Jeanne.
Het is niet het artikel uit het DvhN, maar ik haalde het van de website van de stichting Aandacht voor pesten. Het eindigt met een oproep om aandacht te hebben voor pest-gedrag.
Want wat kan een kind er nou aan doen dat vader koos voor de NSB?

Reageren

29 maart: Familie en Franse appeltaart.

Door Ada

Op 29 maart 2016

In Geschiedenis, Koken & bakken

Afgelopen zaterdag was er een familie-bijeenkomst van neven en nichten van mijn vader.
Vorig jaar schreef ik hier ook al over, zie 28 maart: Vrieswijken >>>.
Volgend jaar weer.
Dan mag ik hun foto’s zien. schreef ik toen aan het eind van het blog.

Zij hadden nu boeken met oude foto’s bij zich.
Vorig jaar plaatste ik een foto van mijn vader, zijn twee broertjes en de oudste nicht op dit blog, vandaag een foto van het gezin waar mijn grootvader Andries Vrieswijk uit kwam. Een klein gezin. Op de foto zien we vader Cornelis Vrieswijk en zijn vrouw Trijntje Gringhuis (mijn overgrootouders).
Tussen hen in staan mijn opa Andries en zijn zusje Trijntje. Mijn opa is op deze foto ongeveer 15 jaar, zijn zus ongeveer 5 jaar. Er zijn nog drie zusjes geweest die voor en na Trijntje zijn geboren, maar die zijn alle drie op jonge leeftijd overleden. Daar kwamen we achter toen we de archieven naplozen: opa en en zijn zus hebben het daar nooit over gehad.

De nichten hadden de fotoboeken eigenlijk voor mij meegenomen, maar ze zaten zelf ook te genieten van al het oude materiaal: ze hadden de foto’s ook al heel lang niet meer gezien.

Gastvrouw Mini had een heerlijke appeltaart gebakken: Franse appeltaart met frangipane. Anders dan anders.
Natuurlijk vroeg ik om het recept en dat kreeg ik via de mail. Eerst wilde ik het als een PDF op dit blog zetten, maar het staat op internet: hierbij een link naar het recept op de website van Rutger bakt: Franse appeltaart met frangipane.

Reageren

28 maart: Schone zonen.

Door Ada

Op 28 maart 2016

In Geschiedenis

Als je drie dochters hebt zeggen de mensen: “Ach, de zonen komen vanzelf als de dochters ouder worden.” Zo is het. Wij hebben inmiddels ook drie ‘aanhang-zonen’.
Onze dames zitten in de fase dat het nog niet zeker is of deze jongens ook onze schoonzonen worden. Van de drie heren die op de prachtige fotoshoot staan ter gelegenheid van ons dertig-jarig huwelijk in 2013 is er nog één over. En er zijn ook al weer twee nieuwe!

Mijn vader mocht als het ging over schoonzonen graag Wim Sonneveld aanhalen, quotes uit de conference die als volgt begint: “Me dochtertje is vandaag getrouwd” >>>.
Dan moet je denken aan zinnen als: “Ene Harry! Ik droom nog wel eens van hem als ik zwaar getafeld heb….!” of “En allemaal mee-eten….ik heb wat voedsel verstrekt aan die knapen”.

Wij kunnen het goed vinden met alle drie de ‘schone zonen’. Wij huldigen het standpunt: wat bij onze dochters hoort hoort bij ons, dus ze zijn regelmatig bij ons in huis en gaan mee naar familieaangelegenheden. Natuurlijk moeten ze wennen aan ons meidengezin, de onderlinge goedmoedige spot en de ‘Disney- en Bert Visscher-lol’. Het helpt ook dat ze alle drie wel van spelletjes houden, die zijn namelijk niet te vermijden als je bij ons wilt horen.
Vandaag bepaalde schoonzoon C. voor een deel de waarde van mijn dag. Hij weet inmiddels dat ik van geschiedenis houd en van hem kreeg ik vanmorgen een app-je.
“Historische beelden van Groningen uit 1919 verschijnen on-line” met daarbij een linkje naar de betreffende pagina >>>.
Maar dat was leuk!
Het filmpje duurt ongeveer 8 minuten en laat je Stad zien zoals die er uit zag in 1919.
Paarden en wagens, bakfietsen, fietsen, de toenmalige mode: je kijkt je ogen uit!

Het komt vast wel goed met mij en de schoonzonen: gisteren schonk W. al een glaasje port voor me in zonder dat ik daar om gevraagd had; maar hij hoort dan ook al 7 jaar bij ons!

Reageren

20 februari: Breien in het Fries Museum

Door Ada

Op 20 februari 2016

In Breien, Geschiedenis

Gistermiddag was ik in Leeuwarden bij dochter Carlijn.
Op het programma stond een bezoek aan het Fries Museum >>>.
Het was beslist de moeite waard. We hebben genoten van de tentoonstelling ‘het ferhaal fan Fryslan’, waarin alle facetten van de Friese geschiedenis aan de orde kwamen.
We zagen het zwaard van Grutte Pier, we maakten kennis met Mata Hari, we zagen schilderijen en andere kunstwerken uit Friesland, er was een tentoonstelling ‘Goud, gevonden schatten uit de middeleeuwen’; kortom, we kwamen ogen en oren te kort.

Nieuw spreekwoord!

Breien in het Fries Museum.

Waar we vooral benieuwd naar waren was de tentoonstelling Breien. Ik had er al een aantal mensen over gesproken en de meningen waren unaniem lovend.
Carlijn en ik kunnen dat volmondig beamen.
We liepen langs vitrines met beschrijvingen en voorbeelden van de geschiedenis van het breien, er hingen prachtige gebreide creaties van ontwerpers en kunstenaar en er was een ruimte waar we zelf mochten breien.
De geschiedenis van het breien begint in de late middeleeuwen. Eerst was ‘breier’ een beroep en een mannenaangelegenheid; ze breiden stugge onderkleding. Later werd het een tijdverdrijf voor adellijke vrouwen. Zij gingen met steeds fijner garen breien, zodat het leek op kant, o.a. mitaines (lange handschoenen om te voorkomen dat je armen bruin werden van de zon; dat was niet chique…).
Weer later werd breien een noodzaak: als je niet veel geld had kon je zelf kleren breien. In de jaren 50, na de tweede wereldoorlog, was het heel gebruikelijk dat kinderen in zelfgebreide kleding rondliepen.
In de jaren ’90 van de vorige eeuw raakte het breien ‘uit’.

Vanaf 2010 begon het aan een revival en tegenwoordig is het weer heel hip.
Als je je fantasie en creativiteit gebruikt kun je van een losse draad alles maken wat je wilt.
We hebben ons werkelijk vergaapt aan een soort sprookjeswereld van breiwerken die in één ruimte was gecreëerd. Fantastisch.

Ben je in de gelegenheid om naar Friesland te reizen de komende maanden?
Ga er heen! De tentoonstelling Breien duurt nog tot augustus, maar ook de vaste collectie is prachtig en bezorgt je een aangename middag in Leeuwarden.

Carlijn heeft een foto-album aangemaakt op de website Imgur. Hierbij een link naar dat album. Imgur Carlijn >>>
Let op: er zijn 25 foto’s. Na foto 10 moet je naar een volgende pagina, klik daarvoor op de kleine blauwe lettertjes “Load remaining 15 images”.
Imgur is een engelse website…..gelukkig zijn het voornamelijk foto’s!

Reageren

10 februari: Een koggeschip uit de vijftiende eeuw.

Door Ada

Op 10 februari 2016

In Geschiedenis

Vanmiddag zat ik met vier mannelijke collega’s te lunchen.
Daar zit ik dan bij met mijn breiwerkje, mijn boterhammen en mijn beker karnemelk.
Het breiwerkje is allang geen onderwerp van gesprek meer, het is helemaal geaccepteerd.
Meestal zijn het geanimeerde gesprekken.
Politiek, werk, verkeer rond Groningen, hebben ze vandaag lekkere soep: er is altijd genoeg te bespreken.
Soms heb ik pech met alleen mannen: dan gaat het over voetbal.
Of over hun diensttijd. Sterke verhalen, spannende avonturen, veel plezier.

Eén collega komt oorspronkelijk uit Smilde. Af en toe hebben we het daarover.
Vorige week leek het wel of ik met hem in dienst gelegen had, want we kregen het over de Christelijke MAVO in Smilde. Hij is van 1953 en ik van 1960, maar we hadden nog wel dezelfde leraren gehad. Die in zijn tijd én in mijn tijd dezelfde bijnamen bleken te hebben. Gompie. Sjimmie. Heerlijk om af en toe eens ontzettende ouwe koeien uit de sloot te halen.

Vandaag ging het gesprek over het middeleeuwse koggeschip dat bij Kampen uit de IJssel is gehaald. Iemand had gelezen dat het zo’n belangrijke maritieme archeologische vondst was. Iemand anders wist er meer van en vertelde dat het schip waarschijnlijk vroeger opzettelijk tot zinken is gebracht om een dam in de IJssel te bewerkstelligen. “Kampen was vroeger een heel belangrijke Hanzestad, net als Deventer en Groningen.” vulde mijn buurman aan. “Vroeger liep er helemaal een handelsroute langs de Hanzesteden, tot Riga aan toe!” (zie >>>)
Iedereen wist er iets van en iedereen vond het interessant. Van zo’n gesprek wordt ik helemaal blij en het kleurt mijn dag: een beetje positieve aandacht voor onze geschiedenis.

Vanavond na het eten zag ik een stukje van het NOS-journaal met beelden van de berging van het oude schip. ( meer info zie >>>) Er stonden honderden belangstellenden langs de kade. De man die het schip ontdekt had stond er met z’n neus bovenop; hij vond het ontzettend spannend.
Toen de operatie gelukt was, reageerde hij opgelucht. “Ik ben er helemaal emotioneel van!’

Bij zo’n fragment van een archeloog die vecht tegen z’n tranen zit ik ook te slikken voor de televisie. Wat een mooi nieuws-item op het journaal.
Een positieve uitzondering in het overige nieuws van tegenwoordig.

Reageren

31 januari: Verjaardag van de koningin

Door Ada

Op 31 januari 2016

In Geschiedenis

31 januari, de verjaardag van een koningin die nooit koninginnedag is geworden.
We hebben al meer dan twee jaar ‘koningin Maxima’, maar in mijn brein is het woord koningin verweven met Beatrix.

Al vanaf dat ik als klein meisje genoot van het fotoboek “Beatrix, van baby tot bruid” dat bij Oma Vrieswijk in de kamer stond, ben ik een Oranje-aanhanger. Ook nu ze weer prinses is volg ik met belangstelling haar gangen en vind dat ze het nog steeds goed doet.
Vorig jaar op 31 januari >>> schreef ik al over mijn respect en bewondering voor haar.

Toen ze abdiceerde en Willem Alexander koning werd is er een afschrikwekkelijk koningslied gemaakt. In die periode kwam Brigitte Kaandorp met het lied ‘Lieve Koningin’. Hierbij een link naar het filmpje op you tube >>> .
Als blijk van waardering voor een fantastisch koningin.

Reageren

15 januari: Trouwdag van mien olders(2)

Door Ada

Op 15 januari 2016

In Geschiedenis, Streektaol

Sommige daotums blieft biezunder, veurig jaor schreef ik al over dizze daotum: de trouwdag van mien olders >>>.

Die trouwdag kwam eind december eem uutgebreid under mien aandacht. Sinds november veurig jaor bin ik bezig om mien moe’s levensverhaal op te tekenen en ien van de vraogen in zo’n levensboek is: “Hoe was uw trouwdag?”
Mien moe is niet zo’n verteller. Maor as ik vragen stel, gef ze antwoorden en alle antwoorden samen vormt heur verhaal. Hielemaol as ik d’r dan aandere vraogen bij stel: “Wat vunn’n ie daor dan van?” bijveurbeeld. Of “Waorom was dat?”

Inmiddels heb ik een mooi beeld van hoe de jeugd van mien moe was.
Zesde kind in een rij van 10.
Bittere armoede, gien speulgoed voor zuchzölf, alles mus deelt worden.
Gien ‘mooie mantel’. As ze al ies een uitje haar, weur d’r een jasse leend van een zus of buurwichie.
Maor het was een warm, gezellig gezin.

Heur moe (mien oma) was ‘zo schoon as sukker’.
De bakker destieds haar oma wel ies mega-compliment gegeven: “bij vrouw Boelen is het altied zo schoon, daor ku’j wel van de vloer eten!”
(Dat is bij mien student-dochters ok wel ies zo, maor dan is het gien compliment…)

1956 Dikke verkering

Ze was 14 jaor toen ze de deure uutgung voor een ‘betrekking’.
Daor (in Oldenzaal) ontmoette ze mien va op heur 17^e.

Toen ze trouwde op heur 28^e kocht ze heur eigen prachtige trouwjurk.
Supertrots was ze daor op.
De trouwdag zölf was hiel mooi west, vertelde ze.
Ze trouwden in Zeumhuuzen in Zuud-Holland. Daor woonden mien grootolders destieds.
Mien va had een mooi nei pak en een gehuurde hoge hoed. Ik zie hum d’r allent maor met in de handen staon op foto’s, hij hef hem vast niet veul op had die dag……
Olders en breurs en zusters waren d’r allemaol bij en ’s aomds was d’r een gezellige visite in een zaaltje.
“Met een accordeonist” miende mien moe zich te herinneren. “Toen ha’j nog niet van die grote bruuloften zoas tegenwoordig”. (Toen könn’n ie mekaar dus ok nog gewoon verstaon op zu’n feest, dacht ik d’r achteran.)

Het ‘levensboek-mes’ snedt aan twee kanten.
Mien moe kreg een mooi boekie van heur leem’, met foto’s en verhalen.
Deur die verhalen krieg ik inzicht in heur leven en in het ‘waorum’ van sommige dingen.

Reageren

12 januari: Hier. In Roden. Maar dan 5000 jaar geleden.

Door Ada

Op 12 januari 2016

In Geschiedenis, Lezen

In de kerstvakantie kregen we bezoek van ‘meester Henk’, de onderwijzer van groep 3 / 4 van basisschool ‘de Haven’.
Hij kwam een bloemetje brengen en even horen hoe het met Gerard was.
We dronken genoeglijk koffie en we kregen het over de Rodense Boekenmarkt, waar Henk sinds jaar en dag vrijwilliger is.
Hij was inmiddels gepromoveerd tot ‘zaalhoofd’ vertelde hij trots.

“Heb je mijn boek al eens gelezen?” vroeg hij.
Nee, daar was het nog niet van gekomen, al had ik er wel van gehoord toen het uitkwam.
Het boek heet “Dricka en de nomaden op de kwelder” (zie meer info >>>).

Hunebed D1 bij Steenbergen

Het speelt zich af in en om Roden, Borger en Texel, maar dan 3000 jaar voor Christus.
We lezen over ‘ons’ hunebed bij Steenbergen, over het grote hunebed bij Borger, over het dagelijkse leven in de dorpen Rona, Borga en het kamp Tesla en we volgen de levensloop van het steentijd-meisje Dricka.
Het heeft wel wat weg van de boeken van Jean M. Auel in de serie De Aardkinderen (deel 1 ‘de stam van de Holebeer’) over het meisje Ayla.

Het is een jeugdboek, maar ook als vijftig-plusser kun je er nog erg van genieten.
Wil je weten wat ik er van vond? Klik dan hier Dricka voor een recensie van het boek.

Reageren