De waarde van de dag – Pagina 226 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

10 juli: De entourage van de knooppuntenbordjes.

Door Ada

Op 10 juli 2019

De eerste aanblik van de Maas…..

Wij vinden dat je een vakantiegebied het best kunt verkennen op de fiets en dan het liefst aan de hand van fietsknooppunten. We pakten de in Valkenburg gekochte kaart erbij en stippelden een route uit richting Maastricht. Doel: kijken naar de voorbereidingen van Rieu op het Frijthof en de brug over de Maas.

We hadden prachtig fietsweer; de omgeving van Maastricht is oogstrelend mooi en de eerste aanblik van de Maas vormde de achtergrond van een knooppuntbordje.
We gingen natuurlijk even het centrum in, maar niet te lang, want we wilden nog door het gebied ten oosten van Maastricht fietsen.
We kwamen door plaatsen als Cadier en Keer en Bemelen.
Onderweg kochten we bij een boerenkraam een grote bak kersen en verbaasden ons over het feit dat we, ondanks onze elektrische ondersteuning, ‘met de bek op het stuur’ moesten om de heuvels op te komen.

In Zuid Limburg waan je je in het buitenland.
Dat kan ik eenvoudig illustreren met twee foto’s.
De foto links maakte ik bij knooppunt 66: een zeer katholieke entourage waar ons vrede werd toegewenst.
De foto rechts is genomen op een kruispunt van wandelwegen in de buurt van Bemelen, onderdeel van het Pieterpad, (staat ook op de wegwijzer) met op de achtergrond rotsen.
In het plaatsje Berg genoten we van kip (Gerard) en zalm (Ada) op het terras van dorpscafé ’t Voske, met twee tafels naast ons drie dorpelingen die heel veel plezier hadden.
Waarover, dat konden we niet volgen.
Plat Zuid Limburgs.
Dat schreef ik ook al: je waant je in het buitenland.

Reageren

9 juli: Rieu in Maastricht.

Door Ada

Op 9 juli 2019

In Alledag

In het hotel in Zuid Limburg maakte ik op maandagmorgen een praatje met de man die ons thee bracht bij het ontbijt. “Het is nog geen hoogseizoen, hé?” constateerde ik. “Nee, maar dit is de stilte voor de storm. André Rieu komt dit weekend in Maastricht!”
“Oh? Leeft dat dan nog hier? ”
Uit zijn reactie bleek dat dat een hele domme opmerking was.
Rieu leeft daar. En hoe…

Hij neemt het hele plein in beslag….

In de lounge van het hotel lag een Limburgs tijdschrift; een echte ‘glossy’, genaamd Chapeau. Daarin stond een interview met André Rieu. Hij vertelde in dat gesprek dat de horeca aan het Vrijthof in het begin helemaal niet zo blij was met zijn concerten; hij neemt immers het hele plein in beslag en is zo prominent aanwezig dat niemand er om heen kan. Maar de vrede is inmiddels getekend. De hotels en restaurants mogen kaarten voor de concerten verkopen in arrangementen gecombineerd met hun eigen etablissement. Er wordt enorm veel verdiend in de maand dat Rieu zijn concerten geeft. Bezoekers uit meer dan 80 landen komen in deze periode naar Zuid Limburg; alle hotels in de omgeving van Maastricht zitten tjokvol. Eén strikte eis stelt Rieu: geen alcohol schenken vlak voor en tijdens een concert.

Duizenden mensen gaan deze maand genieten van de show van Rieu. Wij gingen tijdens een fietstocht naar Maastricht om de voorbereidingen te bekijken. Je weet niet wat je ziet. Het Vrijthof is helemaal volgebouwd.
Inderdaad. André Rieu leeft nog hier.
Hierbij een link naar de website ‘Theater aan het Vrijthof’>>>.
Heb je even een idee.
En vergeet vooral niet om het filmpje even te bekijken.

Woensdagmorgen kwam een mevrouw ons een potje thee brengen bij het ontbijt.
Aan haar vroeg ik of ze nog naar Rieu ging dit jaar. Nee, maar ze was in het verleden wel al vier geweest.
“en het is zooooo fantastisch mooi! Een belevenis!”
Ik bood mijn excuses aan voor die hele domme opmerking tegen haar collega op maandagmorgen. “Het is voor jullie natuurlijk net zoiets als de TT bij ons in Drenthe.”

“TT? ”
Ik legde uit dat dat wereldberoemde motorraces in Assen waren.
Ze had er echt nog nooit van gehoord.

Reageren

8 juli: Korenaren en koeienstaarten.

Door Ada

Op 8 juli 2019

In Alledag

Liturgisch bloemstuk dat o.a. de veelkleurigheid van onze gemeente verbeeldt.

In het blog van 1 mei j.l. >>> schreef ik dat we binnen onze PKN gemeente een nieuwe predikant hadden beroepen: Sijbrand van Dijk. Gistermiddag was het dan zover dat we hem in ons midden mochten verwelkomen in een feestelijke intrede-viering.

De Cantorij Roden werkte ook mee aan deze viering. Anderhalf uur van te voren zouden we al beginnen met inzingen, maar toen ik om 13.00 u aan kwam fietsen groepten alle cantorij leden voor de kerkdeur bij elkaar: er was geen sleutel! Hulp kwam van onvermoede kant: Sijbrand was ook al zo vroeg aanwezig en had al een sleutel; nog niet eens bevestigd en gelijk al een sleutel-figuur…..

Het zijn altijd bijzondere vieringen. Volle kerk, familie en vrienden, gasten en een ietwat gespannen gemeente. Hoe is hij? Hoe preekt hij? Wie hebben we binnengehaald? Op de tweede altenrij in de cantorij kreeg ik het allemaal goed mee. Eerst de formaliteiten rondom de intrede (heel serieus allemaal), omzongen met toepasselijke liederen. Het gesprek met de kinderen daarna was heerlijk ontspannen en belooft wat voor de toekomst. Sijbrand stond met drie ‘gestolen’ korenaren uit Roderwolde op het podium en leerde de kinderen dat de boer weet dat het koren klaar is om te oogsten ‘als het tikt in de knikjes’. Huh? Geen van de kinderen stelde een kritische vraag, dus qua overredingskracht zit het wel snor met deze voorganger.

Kennismaking met Sijbrand van Dijk

In zijn overdenking brak Sijbrand een lans voor de onvoorwaardelijke omhelzing. Luisteren, geen vragen stellen, maar er zijn. Dat is genoeg. En hou je mening maar even binnen. Onze kerk is toch meer dan een gemeenschap van meningen? Bij zo’n opmerking moet ik altijd aan mijn vader denken. Och, wat waren wij het over veel dingen oneens. Maar we gingen naar dezelfde kerk en hielden van elkaar. Verder stal Sijbrand mijn hart door het onder de aandacht brengen van ‘de boerenwijsheid van de dag’ van Oma Duck: een mening is als een koeienstaart. Hij kan alle kanten opzwiepen, maar hij raakt zelden de vlieg.
Een voorganger die een personage uit de Donald Duck een podium geeft kan bij mij een potje breken.

Het slot van zijn verhaal was persoonlijk: hij citeerde zijn zus die helaas zelf niet bij de plechtigheid aanwezig kon zijn vanwege de gevolgen van de ziekte van Alzheimer.
Zij schreef ooit:
‘Helder oordeel
scherpe zinnen
kloek gemoed
doen niet altijd ons beminnen
maar wilt u ieders harte winnen
doe dan goed’.

Het was een mooie viering. Als cantorijlid ontving ik een paar welgemeende complimenten die ik ga delen met mijn zang-collega’s.

De komende weken gaan wij in verschillende vieringen naar Sijbrand luisteren. Ben benieuwd of hij nog meer Donald Duck figuren citeert.
Mijn favoriet Mik Mak bijvoorbeeld.
‘Geen paarse draken enzo……’
Vast niet.

Reageren

7 juli: Valkenburg.

Door Ada

Op 7 juli 2019

In Alledag

Hotel Geulzicht ligt tussen Maastricht en Valkenburg in. Zondagavond fietsten we voor een maaltijd én een eerste verkenning naar Valkenburg. Het was een warme zomeravond en de terrassen zaten bomvol. We vonden een tafeltje, bestelden allebei het menu van de dag en proostten op deze geslaagde kennismaking met Valkenburg.

Maandag gingen we weer richting Valkenburg om de kennismaking te verdiepen. We begonnen met een bezoekje aan de VVV. Ik durf rustig te zeggen dat ik al veel ervaring heb opgebouwd met VVV-medewerkers en ik werd aangenaam verrast door de dame die ons hielp. Niet arrogant en niet gehaast. Niet betweterig en niet gericht op zoveel mogelijk verkopen. Ze vertelde enthousiast over wat we zouden kunnen doen, ontdekte in ons gesprek waar mijn interesses lagen (o.a. oude kerken) en maakte ons attent op een kerk die buiten Valkenburg lag. We verlieten het kantoor met een kaart van Zuid Limburg met fietsknooppunten en een stapel folders met ideeën.

We begonnen met een bezoek aan de gemeentegrotten. We stapten in een treintje met een gids en keken onze ogen uit. De mergelgrotten in Zuid Limburg zijn door mensenhanden gemaakt en maken onderdeel uit van het leefgebied van de plaatselijke bevolking. Meer weten? Zie deze link naar Wikipedia >>>.

We zagen houtskooltekeningen die door de jaren heen gemaakt zijn bij verschillende gelegenheden, maar we zagen ook een schuilkelder voor duizenden mensen met wc-en doucheunits en zit-slaaptafels voor als er een nucleaire oorlog uitbreekt. Aan het einde van de treinrit keken we naar de lichtshow ‘Gimme shelter’ over de schuilplaats die degrotten waren voor soldaten en bevolking tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Daarna wilden we de kasteelruine bekijken. We liepen de trap naar die ruine op in het centrum, maar werden bovenop de trap weer naar beneden verwezen, waar we na honderd meter lopen bij een glazen entree kwamen. (Op de foto hier rechts: een maquette van het voormalige kasteel, met op de achtergrond de ruïne.) Na drie trappen stonden we bij een lelijk glazen gebouw met een kassa: entreekosten 7 euro. Dat was me te gortig. Dat ga ik niet betalen voor het bekijken van een ruïne; dat riekt naar uitmelken van toeristen.
In Roden betaal je voor toegang tot de Mensinge €6,=. Dan kom je in een compleet ingericht, authentiek 14e-eeuws kasteel. (hierbij een link naar hun website >>>) Maar dit terzijde.

We waren wel welkom in de oude kerk. Daar brandden we een kaarsje voor hen die in onze herinnering voortleven. Verder aten we een ijsje, dronken ergens een glaasje en streken neer op een terras bij een zo op het oog oud gebouw. Na de heerlijke pasta met vis aan tafel 39 vroeg ik de jonge ober naar de herkomst van het gebouw. Hij had werkelijk geen idee: “maar ik vraag het even aan de baas, die weet het vast wel”. Ik liep achter hem aan en hoorde hem vragen:”die vrouw van 39 wil graag weten wat dit vroeger voor een gebouw was? ”
Het was het oude gemeentehuis, vandaar die stenen valk op het dak. Verder was het ook nog postkantoor geweest. Ik bedankte de baas voor het delen van zijn kennis en vertrouwde hem toe dat ik “die vrouw van 39” wel als een compliment beschouwde.

Reageren

6 juli: Dikke dames schilderen.

Door Ada

Op 6 juli 2019

In Alledag

Gerard werkt vanaf november voor een bouwmanagement-bedrijf in Groningen.
Het hoofdkantoor van dat bedrijf zit in Etten Leur en één keer per jaar komen alle medewerkers van dat bedrijf bij elkaar in Brabant voor een feestelijk samenzijn voor de zomervakantie, afgesloten met een barbecue.
‘De mannen’ hebben dan nog de vergadering; ze bespreken de cijfers van het 2e kwartaal.
De meegekomen vrouwen hebben hun eigen programma: wij gingen ‘dikke dames schilderen’. Via de mail hadden we van te voren al gekozen welke dikke dames we wilden schilderen.

Toen we gistermiddag aankwamen maakten we als groep Groningen eerst kennis met de andere dames, maar dat was weinig zinvol. Je schudt een hand, roept blij je naam en weet na 30 namen echt niet meer welke naam bij welke dame hoort. Gef ok niks.
We namen plaats aan tafeltjes waar 4 mensen konden zitten en toen werd het wat overzichtelijker; 3 namen kan ik nog wel onthouden.
De ‘doeken’ lagen voor ons klaar: onze keuze was al met potloodlijnen aangegeven, we hoefden het alleen maar in te kleuren en zwarte lijntjes aan te brengen.

Dat klinkt eenvoudiger dan het is.
Gelukkig kregen we allemaal een schort, want we knoeiden wat af met elkaar.
We hoorden teksten als: “Hé! Waarom zit jouw kleur op mijn schilderij?”
“Hoe krijg ik nou paars? Twee kleuren samen? Wat gek. Bij mij wordt dat bruin…”
Twee uren zaten we heerlijk te kliederen met elkaar.
Zet vier vrouwen bij elkaar aan een tafeltje: na twee uur weten ze alles van elkaar.
Wat voor werk, hoeveel kinderen, wat voor hobby’s, familieproblemen, echt van alles passert de revue.

…. en we zijn niet eens dik…..

Mijn schilderij stelde twee vrolijke dames voor met een glas in de hand.
Tijdens het schilderen moest ik regelmatig aan mijn boekenvriendin in combinatie met mijzelf denken. En wij zijn niet eens dik.
Hoe lang is het eigenlijk geleden dat wij samen een glas wijn dronken?
We doen altijd heel braaf, omdat we eigenlijk altijd nog moeten rijden als we elkaar zien.
Midden tussen de gezelligheid met dames van wie ik er niet één kende overviel me een soort heimwee naar haar. Ik appte haar een foto van wat ik aan het doen was en meldde dat ik aan haar moest denken. Ze appte direct terug. Snapte wat ik bedoelde en we spraken af dat we dat binnenkort gaan afspreken.

“Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?” vroeg meneer Kaktus vroeger in zijn show.
Ik heb geleerd dat je heel erg je best kunt doen om het leuk te hebben met een groep vreemde vrouwen; dat gaat me ook best goed af al zeg ik het zelf.
Maar ik heb het zelf leuker met vrouwen waar ik al een geschiedenis mee heb opgebouwd.
Waarbij je aan één woord genoeg hebt.
Waarbij één blik van verstandhouding voldoende is.
Volgende week spreek ik haar weer.
Dan gaan we misschien niet gelijk aan de wijn, maar dat is natuurlijk maar bijzaak.
Ik kijk er naar uit.

Reageren

5 juli: Een kasteel-hotel in Zuid Lumburg.

Door Ada

Op 5 juli 2019

In Alledag

“Van 28 juni tm 8 juli ben ik afwezig vanwege een korte zomer-break. Dinsdag 9 juli ben ik er weer.” Deze boodschap kregen mensen die een mail stuurden naar mijn werkadres.
Die ‘korte zomer-break’ brachten we gedeeltelijk door in Zuid Limburg.
Zondag einde middag kwamen we aan bij het hotel dat we vier nachten hadden besproken: ‘Hotel Geulzicht’ in Berg & Terblijt.
Een kasteel-hotel; dat was ons de vorige keer in Tangermünde (zie blog 7 juli 2018 >>>) goed bevallen.
We werden ontvangen door de eigenaar, een gemoedelijke Limburger die zetelde in een ietwat rommelig, oud kantoor waar tussen de oude boeken en foto’s een computerscherm met een toetsenbord stond. Maar het invullen van het formulier gebeurde nog gewoon met de hand.

Geulzicht is een relatief jong kasteel, gebouwd in het begin van de twintigste eeuw, toen het onder rijke industriëlen ( de zogenaamde nouveau riche) mode was om een kasteel voor zichzelf te bouwen in een bepaalde stijl. Meer informatie over dit kasteel vind je op deze link naar een artikel over Geulzicht op Wikipedia>>>.
Daar kun je ook lezen dat het kasteel heeft toebehoord aan Jean Nelissen, de sportjournalist, door Mart Smeets destijds ‘de Neel’ genoemd.
Het kasteel ligt op het parcours van de Amstel Goldrace; de weg naar het kasteel toe heette de ‘Hennie Kuiper-allee’.

Wij hadden een ruime kamer tot onze beschikking met een eigen terras. Als we daar zaten keken we uit over het Geuldal en floten de vogels onophoudelijk in het bos naast en achter ons. Ergens aan de bosrand zat een buizerdnest, want we ontwaarden een moeder (of vader) buizerd die een jong vliegles gaf.
We beleefden vier heerlijke dagen, daarover vertel ik natuurlijk meer in volgende blogs.
Het kasteel voldeed ruimschoots aan onze verwachtingen.
We ontbeten ’s morgens in een chique eetzaal, waar een glazenkast stond die nog aan prins Hendrik had toebehoord.
Op de foto hiernaast zie je het ontbijtbuffet; in de spiegel zie je Gerard aan tafel en ik maak een foto. (klik op de foto voor een vergroting).
Het meest hebben we genoten van ons terras; na het ontbijt gingen we heerlijk buiten zitten met een sudoku (Gerard) of een borduurwerkje c.q. boek (ik) of onze tablet (allebei).

Vakantie.
Even geen werk, huishouden en sociale verplichtingen.
Op een zonnig terras van een kasteel in Zuid Limburg.
Verrukkelijk.

Hierbij een link naar de website van Hotel Geulzicht >>>
Daar vind je ook een fotootje van de eigenaar op zijn zetel in zijn kantoor.

Reageren

4 juli: Rug-Urken

Door Ada

Op 4 juli 2019

In Lezen, Sweet memories

Op 2e Pinksterdag zaten we met ons gezin bij elkaar aan de thee.
Het was mooi weer, we zaten buiten op het terras en de dames haalden herinneringen op aan vroeger tijden. Dat kwam omdat we ’s morgen een oude video hadden gekeken van onze gezinsvakantie naar Hamelen in 2003.

Carlijn (toen net 9 jaar): “Ik weet nog dat ik toen een Donald Duck-vakantieboek kreeg waar een verhaal van Douwe Dabbert in stond. Dat ging over een land waar ze veel augurken aten. Maar ik las dat woord de eerste keer niet goed, want de A in dat lettertype leek wat op de R.
Ik dacht dat er rug-urken stond, dus het hele verhaal las ik rugurken.” Op de foto links zie je dat plaatje, daaronder zie je een
uitsnede van de tekst; daar zie je heel duidelijk dat de a en r erg op elkaar lijken….
Carlijn vertelde verder:
“Pas bij het laatste plaatje schreeuwde iemand heel hard AUGURKEN en in kapitalen was het duidelijk dat het geen r maar een a was.”

Hilarisch vind ik zo’n verhaal, daar moet ik echt onbedaarlijk om lachen.
Het ging om het verhaal ‘Douwe Dabbert en de verwende prinses’ , dat herinner ik me

Douwe Dabbert en de verwende prinses gaan op pad….

omdat het in de jaren ’70 in de Donald Duck als vervolgverhaal stond.
Geweldig verhaal, dat wist ik nog. Mijn broer en ik lazen die Donald Ducken meerdere malen en bij mij op zolder staan nog complete jaargangen.
Op internet vond ik informatie over de verhalen van Douwe Dabbert; er stond zelfs bij dat ‘Douwe Dabbert en de verwende prinses’ in 1975 in de Donald Duck had gestaan.

……eeeeh……zou die jaargang misschien bij ons….? Jaaah!

Toen ik de letters in de tekstballonnetjes las snapte ik precies wat Carlijn bedoelde.
(de foto’s op deze pagina’s heb ik gemaakt uit de oude Donald Ducken met mijn telefoon)
De jaargang van 1975 ligt nu beneden op de bank.
Het verhaal van Douwe Dabbert heb ik al weer gelezen.
Sweet memories.

Reageren

3 juli: Dat eeuwige gewicht.

Door Ada

Op 3 juli 2019

In Alledag

58 ben ik nu.
Superslank ben ik nooit geweest, maar ook niet heel erg dik.
Vanaf mijn tienertijd heb altijd een beetje overgewicht gehad.
Ik kom uit een bourgondische familie en ben in een bourgondische familie getrouwd; we houden van ‘gezellig’ en lekker eten.

Nu ik ouder word merk ik dat ik een beetje aankom.
Terwijl ik eigenlijk meer beweeg dan vroeger.
En eigenlijk gezonder eet.
Dat heeft alles te maken met de overgang; de verandering van je hormoonhuishouding heeft tot gevolg dat je stofwisseling vertraagt.
Dus.

Op Saar Magazine (digititaal tijdschrift voor 50+ vrouwen) las ik een artikel met de titel ‘Op gewicht blijven zonder flauwekul: zo doe je dat’.
Klik hier >>> voor dat artikel.
Met die tips ga ik maar eens aan de gang.
Als het goed is zie je dus niks bijzonders aan mij: ik zal waarschijnlijk niet afvallen, maar ik hoop dat ik ook niet meer aankom.
Ik ben bezig met op gewicht blijven zonder flauwekul.

Reageren

2 juli: Nacho’s

Door Ada

Op 2 juli 2019

In Alledag

… langs delen van de oude vestinggracht….

In het Hemelvaartsweekend brachten we met onze vrienden een bezoek aan het stadje Bredevoort. Bij de plaatselijke VVV haalde ik een een plattegrondje en de beschrijving van een stadswandeling. Bredevoort is een voormalige vestingstad en tijdens de wandeling liepen we o.a. langs delen van de oude vestinggracht en over de restanten van de oude vestingwallen. Meer weten over Bredevoort? Klik hier voor een link naar de website >>>.

Op de markt zat een brouwerij annex terras, waar we na de wandeling dorstig en hongerig neerstreken.
We bestelden iets koels te drinken en vroegen daarna om een grote schaal nacho’s met kaas en een broodplank met smeersels en verschillende soorten droge worst.
Het leven kan zo goed zijn.
Goed om daar eens samen met vrienden bij stil te staan.

De nacho’s waren heerlijk, maar er zat wat weinig kaas op.
Wat mij betreft worden ze nooit meer zo lekker als in Enschede in juli 2015 met Harriët.
“Die kun je zelf ook maken hoor” zei één van de vrienden. “Dan kun je er net zoveel kaas op doen als je wilt!”

Wat een goed idee ja.
Op 2e Pinksterdag kwamen de dochters allemaal thuis en ging ik het uitproberen.

Zak nacho’s, grote ovenschaal en geraspte, oude Goudse kaas.
Laagje nacho’s, laagje kaas om en om afwisselen, eindigen met een laagje kaas.
Tien tot twaalf minuten in de oven op 200 graden.
Je kunt het zo uitgebreid maken als je wilt, want er kan nog veel meer bij: dipsausjes, uien, tomaten, guacamole…… leef je uit: internet biedt heel veel varianten.
Wij vonden dit al heel lekker: voor herhaling vatbaar.

Reageren

1 juli: Fietstocht met ‘inloop-kerkdienst’.

Door Ada

Op 1 juli 2019

In Kerk & gemeente

Volgende week zaterdag staat ons dorp in het teken van het ‘Festival Roden Proeft’.
Er is in dat weekend van alles te beleven op het gebied van ‘Cultuur, Kunst & culinair’.
Hierbij een link naar de festival-website>>>.

Onderdeel van het voorprogramma van dit festival was een fietstocht met de naam ‘Kerken & Kroegen’. Dit stond er over in de plaatselijke pers:
Op zondag 30 juni worden er verschillende fietstochten georganiseerd. Zo is er een recreatieve tocht van ongeveer dertig kilometer, welke de deelnemers langs verschillende kerken zal voeren. Daar zal of een koor optreden, of een ‘lekenpreek’ worden gehouden. Dit is een luchtige, losse manier van preken. Uiteraard voert de tocht haar deelnemers langs de mooiste plekjes in Noordenveld.

‘Daar zal of een koor optreden…’ en wat denk je?
Dat was het ‘Af&Toe-koor’ van onze PKN-gemeente. Om half twaalf verzamelde zich een groep van zo’n 13 mensen voor de Jacobskerk in Roderwolde. We zouden drie kwartier repeteren; we zongen 3 bekende liederen: Onze Vader, Laat zo je licht maar schijnen en Wait for the Lord. Dan zouden we even lunchen en vervolgens zouden rond half 1 de eerste gasten voor de inloopviering op hun fiets arriveren. Dat gebeurde inderdaad volgens plan, maar wat niet in het plan was opgenomen was dat de dominee er niet was. Dat veroorzaakte bij mij wel enige stress. “Jij hebt toch altijd wel wat teksten paraat!” riep iemand jolig. Klopt; ik zit inderdaad niet gauw om woorden verlegen, maar wat op dat moment aan teksten in mijn hoofd zat was niet geschikt om te delen met het publiek. Op het moment dat ik met de telefoon in de hand stond om de voorganger te bellen kwam hij aangereden.

Pfffff. Einde paniek.

Hij had tekstboekjes voor iedereen en creëerde alleen al door zijn aanwezigheid rust in de tent….. eeh kerk.

Niemand wist precies wat er verder ging gebeuren. Hoeveel mensen zouden er komen? Zouden ze in en uit lopen? Toen we begonnen met zingen zat de Jacobskerk mooi vol; maar de deur stond open en toen ds. Meijles midden in zijn ‘luchtige lekenpreek’ was stopte buiten de volgende groep fietsers. Lachend en snaterend, zoals het een groep fietsers bij mooi weer betaamt, liepen ze naar de deur. De preek werd onderbroken, de groep werd welkom geheten, ‘gaat u zitten, er is nog plaats’ en weer door.

Leuk vind ik zoiets. Het mag allemaal wel wat losser in de kerk en zo’n experiment spreekt me erg aan. Bij de tweede sessie waren er beduidend minder mensen, maar ‘waar twee of drie in mijn Naam vergaderd zijn…. ‘. In dit soort adhoc optredens ligt de kracht van het ‘Af&Toe-koor. Een maand geleden stuurde ik een mail aan alle ‘kaartenbakkers’, waarna zich 13 mensen opgaven. Die stuurde ik vorige week de muziek en gistermorgen stond er een koor. Niet te moeilijke liederen, mooie bijdrage aan de ‘inloopviering’.

Hierbij een link naar een uitvoering van Wait for The Lord die ik vond op YouTube. ‘Wait for the Lord’ >>>

Reageren