De waarde van de dag – Pagina 233 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

28 april: Koningsdag & wortelstamppot.

Door Ada

Op 28 april 2019

“Ga je nog wat doen op Koningsdag? ” vroeg mijn collega vrijdagmorgen toen ik haar een goed weekend wenste.

Ga je nog wat doen? Deze collega ken ik nog niet zo lang; die weet nog niet dat ik een koningshuis aanhanger ben. Ik vertel haar van de vlag, de oranje tompoezen, twee en een half uur televisie kijken met koffie, kinderen en een hoop commentaar, van de vrijmarkt in Roden en de oranje wortelstamppot. En dan heb ik de NOS-samenvatting en Blauw Bloed van zaterdagavond nog niet genoemd. Dat ga ik doen.

Mijn collega sprak zich niet uit, maar lichaamstaal doet ook veel.
Zij moest met haar kind naar de vrijmarkt en daar keek ze niet echt naar uit.
Zo beleeft iedereen deze nationale feestdag op zijn eigen manier.

Frea en Jon waren dit jaar sinds 7 jaar weer in Nederland en genoten van de hierboven beschreven dag. Toen we na de vrijmarkt aan de thee zaten bekeken we de eerste familieband die we ooit maakten met video-opnames uit 1994 en 1995. We hebben nu immers weer een videorecorder die het doet! Carlijn was toen een half jaar, Harriët 5 en Frea net 8. Wat een feest om zo’n oude video met het hele gezin te bekijken.
Wat hebben we veel om met dankbaarheid op terug te kijken.
Maar soms was het ook confronterend.
Het 35-jarig huwelijksfeest van mijn ouders stond ook op die band.
Met de hele familie een middag kegelen met kinderen, broers/zwagers en (schoon)zussen. Een zaal vol ooms en tantes en wat hadden we een lol met elkaar. Mijn broer en ik, allebei dertigers, zaten naast elkaar te ginnegappen; de Vrieswijken en de Boelens zaten gemengd aan lange tafels, troefden elkaar af als het ging om kegelprestaties en tetterden en schetterden vrolijk door elkaar heen.
“Daar heeft ook iedereen zo’n lol en zo’n lawaai, net als bij ons altijd!’ constateerden onze dochters.
“Ja, het is immers ook familie van ons.”
Zij dachten dat die luidruchtige herrie alleen van de Waninge-kant kwam….

Maar naast al die vrolijkheid zag ik tafels vol mensen die er niet meer zijn.
Van de hele groep die we zagen lachen en praten zijn er nog 5 over, waarvan één in een beschermde woonvorm woont. Met de begrafenis van broer Jan in mijn achterhoofd zag ik ineens onze dierbare huidige familiekring.
Wij waren dit jaar 36 jaar getrouwd.
Over 25 jaar……

Kwetsbaar zijn we.
Daar zijn we goed van doordrongen.
Daarom koesteren we onze familie- en vriendenbanden.
Daarom vieren we alle verjaardagen en jubilea en daarom zoeken we elkaar als gezin regelmatig op.
Gistermiddag zaten we met z’n achten aan de oranje wortelstamppot.
Leve de koning!

Reageren

27 april: Goed gevoel in 1872.

Door Ada

Op 27 april 2019

In Alledag

Als ik thuis de lunch gebruik lees ik, al etend, de teksten op de verpakkingen van broodbeleg etc. Daar moet je niet te veel bij nadenken en dat doe ik meestal ook niet, want het is altijd baarlijke nonsens om de verkoop van het product te stimuleren.

Maar op het pak karnemelk staat een jaartal.
1872.
Mijn ‘ geschiedenis-genen’ worden getriggerd door jaartallen.
Wat was er dan in 1872?
Ik citeer: “Al sinds 1872 willen we elke dag bijdragen aan een goed gevoel. Samen met onze koeien natuurlijk.”

Dat geloof je toch niet? Wie gelooft dat nou!
In 1872 hadden ze toch nog nooit van ‘een goed gevoel’ gehoord….
En ‘onze koeien’ al helemaal niet.
Waarom zet je dit soort non-informatie op een pak karnemelk?

“Ja, maar dat moet je niet zo lezen” zei Carlijn.
Er staat eigenlijk: ‘Sinds 1872 bestaat onze melkfabriek en verdienen wij daar geld mee…’

Ja kind, zo is het inderdaad.
Er zou eigenlijk moeten staan: “Sinds 1872 bestaat onze melkfabriek en verdienen wij geld met melk die gegeven wordt door koeien van boeren wiens melk wij afnemen voor een minimum prijs. Wij maken vette winsten met luxe zuivelproducten waar onwetende consumenten te veel voor betalen omdat wij ze een rad voor de ogen draaien door in te spelen op hun goede gevoel.”

Steeds als ik die tekst met het jaartal zie denk ik: stom.
Ben ik nou de enige die het zo ervaart?

Bij die melkfabriek zitten dure reclamejongens die dit soort teksten bedenken. Wat mij betreft slaan ze de plank volledig mis. Hou daar eens mee op. Deze karnemelk kocht ik destijds niet vanwege de wervende teksten op het pak, maar omdat mijn moeder het heerlijke karnemelk vond.

Zet gewoon op het pak: lekkere romige karnemelk.
IJskoud de lekkerste.
Aanbevolen door oma Vrieswijk.

De pakken vliegen de winkel uit; mark my words.

Reageren

26 april: Een ‘Opa-Knuffel’.

Door Ada

Op 26 april 2019

In Alledag

Eind vorige week schreef ik onder de titel ‘Een krater‘ over het overlijden van Gerards broer Jan; gistermiddag was zijn begrafenis in de Protestantse Kerk in Hoogersmilde.
Een klein kerkje; daar konden die honderden mensen die verwacht werden niet allemaal in, dus er waren voorbereidingen getroffen. In de aangrenzende zalen waren grote schermen neergezet zodat mensen de viering konden volgen en buiten op het gras stonden partytenten met statafels waar men ook naar de viering kon kijken.
Iemand vroeg: hadden ze dan niet beter uit kunnen wijken naar de Koepelkerk in Smilde?
Nee.
Wij namen afscheid van Jan als onze broer/zwager, zijn gezin nam afscheid van hun man/vader en opa. In de viering werd Jan gekenschetst als trouw, vasthoudend, een rots in de branding, een voorbeeld, een gezinsman, iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, maar ook als iemand die genoot van het leven in al zijn facetten. Er kwamen talloze foto’s voorbij waarop zijn leven in beelden voorbij kwam.

In de dankdienst zongen we liederen die Jan zelf had uitgezocht. Het was een wonderlijke mengeling van psalmen, opwekkingsliederen en evangelische liederen. We zongen zelfs een Drentse versie van het lied van Huub Oosterhuis, ‘De steppe zal bloeien’, vertaald door Renate Bolhuis als ‘Het onlaand zal bluien’.

De manier waarop het gezin afscheid nam van Jan was ontroerend en indrukwekkend.
Alle vier kinderen hadden een stukje tekst ingesproken over wat hun vader voor hen betekend had.
Samen droegen ze hem de kerk binnen, samen droegen ze hem de kerk uit, samen begeleidden ze hem naar zijn laatste rustplaats.
Hennie, Gerard’s zus, sprak namens de broers en zussen en haalde enkele herinneringen op. Na het overlijden van oudste broer Henk in 2011 veranderde de plaats van Jan in het het gezin.
“Maar eigenlijk is die plaats niet zo belangrijk ” zei ze. “We doen de dingen altijd samen.”

De twee kleinkinderen, vier en drie jaar oud, droegen ook hun steentje bij.
Ze hielpen mee de kist naar binnen en naar buiten duwen, er lagen mooie tekeningen naast Jan en op de kist hadden ze met verf een handafdruk gemaakt, zodat er voor op de kist twee knalrode en twee gifgroene handjes stonden.
Ds. Donker vertelde een speciaal kinderverhaal in de viering.
Er waren eens twee jongetjes, Peter en Matthijs, die verdrietig waren omdat hun opa was overleden.
Mama zei dat opa nu in de hemel was en toen het avond was gingen ze met z’n tweeën voor het raam staan om naar de hemel te kijken. De buurvrouw zag hen en vroeg de volgende dag wat ze zo laat nog voor dat raam deden?
“Kijken of we opa ook zien in de hemel.” zeiden de jongetjes.
De buurvrouw constateerde dat ze opa wel heel erg zouden missen.
Zij wilde wel een knuffel voor hen maken. Een ‘Opa-knuffel’.
“Dan moet hij wel grote oren hebben” vonden de jongens “want Opa kon altijd goed luisteren ” “Ja, en ook een lange slurf, want hij kon mooie verhaaltjes vertellen”.
“Hij moet ook een sjaal om, want als we naar buiten gingen naar de dieren was het altijd koud.”

Toen haalde de dominee twee olifantenknuffels van de preekstoel en gaf de jongens elk een eigen ‘Opa-knuffel’. Met grote oren, een slurf en een sjaal om.

Dag ‘grote broer’.
Net als Lammie, je kinderen en je kleinkinderen zullen we je ontzettend missen.

Reageren

25 april: ‘Het huis in de vallei’ van Roisin McAuley

Door Ada

Op 25 april 2019

In Lezen

In mijn boekenkast lag een boek waarvan ik niet meer weet waar het vandaan komt. Gekocht bij Het Goed ? Op de Roderboekenmarkt? Geleend van iemand? Ben jij die iemand? Geef me dan even een seintje.
Het heet ‘Het huis in de vallei’ en het is geschreven door Roisin Mc Auley.
Op de achterflap staat:
Vier mensen.
Drie geheimen.
Twee liefdesverhalen.
Eén huis.

Als je op internet naar de schrijfster zoekt, dan wordt ze vergeleken met Maeve Binchy; die kenmerkende stijl van verschillende verhaallijnen die soms bij elkaar komen vind je inderdaad terug in dit boek.
We maken kennis met twee vrouwen: Diana, een vrouw van 62 die met haar broer Henry in een oud Engels landhuis woont en met Louise, een vrouw van 40 die succesvol is in de filmindustrie. In de hoofdstukken wordt het verhaal verteld vanuit de twee hoofdpersonen: Diana maakt zich zorgen om de staat waarin hun huis zich bevindt (er is geen geld voor het repareren van het dak) en Louise is op zoek naar een oud Engels landhuis om het te gebruiken als decor voor een nieuwe film. De verhaallijnen raken elkaar en ook de verhalen van de mensen in de omgeving van beide dames vermengen zich.

Het was een aangenaam boek. Eind goed, al goed. Wat ik bijzonder vond waren de dingen die ik las over de strijd in Noord Ierland tussen de protestanten en katholieken en de rol van de Engelsen daarin. De mooie sfeertekening van de voorbereidingen voor de kerst in Engeland. Het schier onoverbrugbare verschil tussen de oude Engelse adel en de andere sociale klassen.

Minder goed vond ik de vele ‘bijrollen’, hun namen en verhalen, waardoor ik soms dacht “Wie is dit nou weer.. .! ” Ook vond ik het jammer dat er niet meer werd prijsgegeven over het huis. De personen hadden geheimen, maar het huis niet. Geen eeuwenoude spookverhalen, geen griezelige kamers en geen ‘lijken in de kast’; maar dat is geen tekortkoming maar meer een gemis dat ik heb gevoeld omdat dat nu eenmaal verhalen zijn waar ik van smul.

Maar ook zonder deze specifieke enge verhalen heb ik erg genoten van dit verhaal.
Voor mij blijft dit voor altijd verbonden met onze gezinsvakantie in Lanzarote, ons eigen romantische verhaal na 36 jaar.
In het vliegtuig op de heenweg, aan de rand van het zwembad en op onze eigen kamer.
De laatste 50 pagina’s las ik op het vliegveld van Arrecife.

Reageren

24 april: Het sprookje van de versmaadde videobanden.

Door Ada

Op 24 april 2019

In Alledag

Er was eens een vrolijk gezin in Drenthe: papa, mama en drie dochtertjes. Toen de kindjes klein waren kregen ze op hun verjaardag vaak een Disneyvideo kado, want ze hielden erg van samen naar een mooie film kijken. Op zaterdagavond was het altijd feest; dan kregen de meisjes een glas yogidrink en een bakje chips en dan keken ze samen naar een film. Assepoester. Of Dombo. Of Alladin. Er waren zoveel films dat ze iedere week een andere konden kiezen.

De videorecorder en de videobanden kregen in het nieuwe millennium concurrentie van de dvd-speler en de bijbehorende dvd’s. Heel langzaam verdwenen de videobanden naar de achtergrond en op het laatst stonden ze te verstoffen in een televisiekastje op een slaapkamer. Heel af en toe werd er nog eens eentje naar beneden gehaald om aan de nostalgische gevoelens van de dochters te voldoen.

Op een kwade dag ging de videorecorder stuk en konden de banden niet meer afgespeeld worden. Maandenlang keek niemand er nog naar om, tot de papa van het gezin rücksichtlos aan het opruimen ging.
“Die banden kunnen wel weg; doen we niks meer mee!”
Dat ging de mama toch wel aan het hart.
Er waren zulke mooie herinneringen verbonden aan die banden.
En ze waren toen ook best wel duur……
“Eerst maar aan de meiden vragen of zij er iets mee kunnen”.
“Wat moeten we er mee als we geen videorecorder hebben?”
Dat was eigenlijk wel een goede vraag.
De banden werden in tassen gepakt en naar Het Goed gebracht.

Maar sprookjes lopen altijd goed af…..!
Bij Het Goed wilden ze de banden bij de innamebalie niet hebben.
“We kunnen ze aan de straatstenen niet kwijt, meneer.”
Meneer in kwestie liep nog even de winkel in en wat vond hij daar tot zijn grote genoegen?
Een videorecorder die het nog deed.
Toen hij thuiskwam sloot hij de video-recorder aan op de TV en enkele minuten later zagen de papa en de mama Simba uit ‘de Leeuwenkoning’ met z’n vader op het televisiescherm verschijnen.
De tas met videobanden staat nu weer op een slaapkamer.
Heel af en toe wordt er nog eens eentje naar beneden gehaald om aan de nostalgische gevoelens van de dochters te voldoen.
En ze leefden nog lang en gelukkig.

Reageren

23 april: Roodborstje. Everzwijn. Neushoorn.

Door Ada

Op 23 april 2019

In Alledag

Eerste Paasdag waren we te gast bij dochter Harriet in het kattenoppashuis in Enschede.
(Hoe dat zo komt? Lees ‘Bed & Breakfast’ maar dan anders’>>> uit 2016)
Frea , Jon en Wim waren er ook, Carlijn en Cees waren elders beschäftigd. We konden lekker buiten zitten en hebben genoten van het gezinssamenzijn. Iedereen nam wat mee en ervaring leert dat je dan altijd meer dan genoeg hebt. Frea maakte een frisse salade, Harriët kookte een pan heerlijke soep en ik had een hartige taart mee. Zonder spekjes, met oude kaas.

Zoever op vogeltjesjacht.

Wijntje, toastje, kaasje; we waanden ons weer in Italiaanse sferen.
Kat Zoever wentelde zich in de aandacht en scharrelde wat in en rond het huis.
’s Middags las ik de zaterdageditie van de krant en vonden we dat nog wel even moesten bewegen.
We haalden een Italiaans ijsje op de markt (yoghurt-passievrucht!) in Enschede, dat we opaten op de trappen van de Sint Jacobus kerk op het Marktplein. Bijna niets in Enschede is heel oud, omdat in 1862 bij een grote stadsbrand het hele centrum is verwoest. Maar oud of niet, ik wilde toch graag even naar binnen kijken. Wat me opviel was de lichtinval door kleine ronde ramen in een koepel op het dak. Het gaf een bijzonder effect: stralenbundels die naar binnen schijnen. Op Wikipedia>>> vind je een foto hiervan.

Met z’n allen om de grote keukentafel was het ouderwets gezellig. We haalden herinneringen op aan vroeger en benoemden het spelletje “laatste letter wordt eerste letter” Dat deden we wel eens met dierennamen.
Jon had geen idee wat we bedoelden; voor we het wisten zaten we er middenin.
Aap.
Paard.
Dromedaris.
Jon spreekt al heel goed Nederlands, maar bij dromedaris keek hij vragend rond. In het Engels kan een ‘camel’ één of twee bulten hebben.
Er passeerden heel wat dieren de revue waarbij Jon de wenkbrauwen optrok.
“This is a lesson for me.”

Bij de L probeerde ik hem een beetje te helpen: een blauw insect?
“Dragonfly? Dat is niet met een L.. ” Hij kent het woord libelle niet.

Op de terugweg in de auto werd het spel nog even voortgezet. Toen Jon voor de zoveelste keer een dier met een S moest bedenken kwam hij er niet meer uit. Frea opperde: “Weet je wat? Een fabeldier mag ook.”
“Sfinx!” riep Jon.
Mmmm. Een dier met een X.
“Een Xenotaurier Rex! Een dinosaurus die alleen maar vreemde dieren eet….”

Dat heb je dan op de achterbank zitten; toen we Frea, Jon en Wim op het station in Groningen hadden afgezet reden we in stilte naar Roden.
We zijn niet meer zo gewend aan kinderen op de achterbank…..

Reageren

22 april: Wát voor bloemen?

Door Ada

Op 22 april 2019

In Bloemen

Met Pasen had ik boerenkoolbloemen voor het raam staan.
Wát voor bloemen?
Boerenkoolbloemen.

Dat kwam zo.
Maandag de 15e had ik een bosje potloodnarcissen meegenomen om voor pasen wat bloemetjes in de vensterbank te hebben, maar dat was een flut-bosje.
De bloemetjes kwamen niet goed uit, werden bruin en slap en bekijken nu de binnenkant van onze GFT-container.

Bij ons in de groentetuin staan nog wat restanten boerenkool en met het warme weer van de afgelopen dagen is die enthousiast gaan bloeien. Boerenkool-kerstbomen met gele bloemen. “Die zijn ook geel” dacht ik; ik knipte vier bloemen af en zette ze voor het raam.
Geen narcissen maar bloemkoolbloemen.
Kan best.

Reageren

21 april: Een krater.

Door Ada

Op 21 april 2019

In Alledag

Vorige week schreef ik over de bijzondere kerkdienst in Hoogersmilde. Toen vertelde ik “sinds december is Jan ernstig ziek; hij heeft een agressieve vorm van maagkanker en vecht voor zijn leven.”

Op woensdag 10 april was hij met zijn vrouw Lammie en twee van hun kinderen naar Keulen afgereisd voor een ‘laatste strohalm-behandeling’. Het zou zwaar worden, maar Jan had zijn hoop gevestigd op deze behandeling. Het is niet goed afgelopen; zijn lichaam kon de behandeling niet meer aan. In de nacht van woensdag 17 op donderdag 18 is Jan overleden.

Met Jan en Lammie op onze reis naar Canada-juni 2017

Verslagen zaten we als broers en zussen op vrijdagochtend bij elkaar.
We stelden een advertentie op.
“Met verslagenheid hebben wij kennis genomen van het overlijden van onze geliefde, sterke broer, zwager en oom….” M’n maag deed pijn toen ik het bericht had uitgewerkt en zijn naam zwart op wit in de tekst zag staan.

Niet te bevatten.
Onze Jan.
Overleden.

Mensen die mijn blog volgen weten dat ‘familie’ een grote rol speelt in ons leven. In de advertentie hebben we de zin “wij zullen hem missen in onze familiekring” laten opnemen. Dat is mooi Nederlands voor ‘ zijn overlijden veroorzaakt een krater in onze familie, we kunnen hem niet missen. ‘

Het Paasweekend stond voor ons helemaal in het teken van Jan’s overlijden. Natuurlijk: de cantorij zong op Goede Vrijdag en Eerste Paasdag, Het waren mooie vieringen, maar m’n hoofd was ergens anders. We hebben met ons gezin bij elkaar gezeten en ons gerealiseerd hoe moeilijk deze Paasdagen voor Lammie en de kinderen moeten zijn.

Wat fijn dat we zondag de 14e die viering nog hebben kunnen opnemen. Die zondagavond hebben Jan en Lammie in Keulen die kerkdienst nog bekeken en beluisterd. Ze bedankten de initiatiefnemers er later voor, ze hadden het bijzonder gewaardeerd. Jan heeft de Paasviering niet meer mee mogen maken. Hij is gestorven in de vaste overtuiging dat in het huis van zijn Vader vele woningen zijn en dat er voor hem ook een plaats bereid was.

Wij moeten verder zonder hem; donderdag nemen we afscheid van hem in de kerk in Hoogersmilde. ‘De kerk waarin we al zoveel met elkaar hebben meegemaakt ‘ schreef ik vorige week.

Dopen, trouwen, begraven.

Momenten in ons leven die we markeren met een viering in de kerk.
Lachen, huilen, elkaar vasthouden; deze vorm van religie is voor ons van toegevoegde waarde in ons leven.
Menigmaal de waarde van de dag.

Reageren

20 april: Lezer van de maand Sijcolien Smith

Door Ada

Op 20 april 2019

In Lezer van de maand

Hoe kennen wij elkaar?
Ada heb ik leren kennen via de basisschool waar de kinderen op zaten.
Verder hebben onze kinderen veel gespeeld met elkaar en hebben ze bij Gerard en Ada op het kinderkoor gezeten.

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben op 20 april 1963 geboren in Roden en heb hier mijn hele leven al gewoond voor mijn gevoel.
Dit is niet helemaal waar, want volgens de gemeente heb ik een jaar in Apeldoorn gewoond en 3 jaar in Assen. Maar dat was omdat ik daar werkte en ook daar op het terrein woonde: in Assen op het terrein van Hendrik van Boeijen-oord en in Apeldoorn op Groot Schuylenburg.

Verliefd, verloofd, getrouwd?
Ik ben getrouwd met Piet Smith, al bijna 32 jaar; wij hebben 2 dochters één van 27 Brenda en één van 24 Judith.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Ik ben werkzaam bij het fitnesscentrum in Roden als facilitair medewerkster voor 12 uur per week en ook bij de kerk maak ik nog schoon.
Verder help ik 1 ochtend in de week bij de kleuters op basis school de Parel.
Dit is bij de kleuterjuf waar Judith bij in de klas heeft gezeten.

Wat wil je met de lezers delen?

Ik schilder graag met bijenwas; dit doe ik met een strijkijzertje of op een hotplate.
Bij een hotplate ligt het papier hierop.
Dan is het papier al warm en smelt je de bijenwas daar direct op.
Je kunt dan met verschillende gereedschappen de was bewerken maar je kunt het ook met een tissue weer weghalen.

Het mooie van deze manier van schilderen is dat als je het niet mooi vindt je het er makkelijk weer overheen kan of je haalt alles met een tissue weer weg.

Als je deze techniek toepast met een strijkijzertje, dan smelt je de was op het ijzertje en zet je het dan op je papier. Hiervoor gebruik je wel speciaal papier en ook een speciaal stijkijzertje.

Toevoeging van Ada: op de april-pagina van de ZWO-kalender van 2019 prijkt een mooi kunstwerk van Sijcolien. Het schilderij heet: “Op weg naar een nieuwe, betere wereld, de vrijheid tegemoet’.
Een foto daarvan vind je hier links.

De foto’s van Sijcolien heb ik gemaakt tijdens een demonstratie van schilderen met bijenwas die ze gaf op zaterdagmiddag 6 april.

(klik op de foto’s voor een vergroting).

Reageren

19 april: Lanzarote 9 – All inclusive.

Door Ada

Op 19 april 2019

In Alledag

“Eigenlijk was onze vakantie helemaal niet zo toeristisch” mijmerde Carlijn op de terugreis naar Nederland.
“Nou….. die kamelen wel natuurlijk. ”
Dat moet ik even uitleggen.

Toen wij in de auto op weg waren naar de vulkanen, zagen we onderweg een plek waar je met kamelen een ritje kon maken door het vulkanisch gebied. Jon, Carlijn, Harriët en Cees vonden het leuk om dat een keer te doen, dus zij gingen met z’n vieren het ‘kamelen-avontuur’ beleven. Achteraf was het allemaal wel wat tam en voorspelbaar geweest, maar dan kun je toch zeggen dat je op een kameel een vulkaan hebt beklommen.

Even terug naar Carlijn die het nog wel mee vond vallen met het toerisme op Lanzerote.
“Trouwens, die markt in Teguise was ook wel toeristisch.
Maar verder niet.
Nou ja, bij die vulkaan met die bus…..
En het hele park waar we op zaten…..
En dat zwembad met glijbanen en golfslagbad….. ”

Ach kind, het was hartstikke toeristisch!
Alleen maar eigenlijk; maar wat was het leuk!
Met z’n achten de toerist uithangen; even de boel de boel laten, even niet politiek correct, even onbekommerd genieten. We hebben ons prima vermaakt en ons helemaal kunnen opladen.
Eenmaal terug in Nederland lag er weer genoeg op ons bordje en inmiddels hebben we alle maatschappelijke draden weer opgepakt. We kijken nog vaak naar de foto’s van Lanzerote en halen nog regelmatig de vakantiequotes aan en herinneringen op.

All inclusive .
Inclusief het gedoe rondom het reizen.
Inclusief het prachtige eiland.
Inclusief het vakantiegevoel en inclusief de dankbaarheid voor 36 goede jaren en een warme gezinsband.

Heel erg toeristisch.
Heel erg bijzonder.

Hierbij een link naar Lanzarote 8 – Flora en (bijna geen) fauna >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren