De waarde van de dag

Gistermiddag was de afscheidsplechtigheid van oom Henk; samen met mijn broer ging ik naar Hoogeveen.
Neef Michel nam zelf aan het begin van de plechtigheid het woord.
Hij vertelde dat ze de zondag na oom Henks overlijden tussen de papieren een uitgeknipt gedichtje hadden gevonden van Toon Hermans.
“Dit gedicht zegt alles over de liefdevolle relatie die mijn ouders hadden.”
Hij las het voor.

Als de stilte komt. 

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.

Toon Hermans

Ontroering maakte zich meester van de aanwezigen.
Later hoorden we het levensverhaal van oom Henk; verder had zijn kleindochter een hele lieve brief geschreven over de goede herinneringen aan opa en van zoon Carlo werd een zelfgeschreven tekst voorgelezen over het moment dat je moet aanvaarden dat het echt niet meer goed komt.

Het was namelijk altijd nog goed gekomen met oom Henk. Hij had een paar keer een hartstilstand gehad, had een pacemaker en een nieuwe hartklep gekregen, was geopereerd aan een grote tumor in zijn rug en kampte de laatste tijd met problemen aan zijn galblaas.
Daar zou hij deze week aan geopereerd worden en dan zou het weer goed komen.
Toen ik voor de vierde keer werd getroffen door een hartinfarct beurde oom Henk mij voor de telefoon op. “Niet bij de pakken neer gaan zitten! Kijk maar naar je ouwe oom, ik heb al zoveel doorstaan en ik kom er altijd weer bovenop. Kop op!”
Tante Ann en de kinderen wisten vrijdagmiddag al dat het deze keer niet goed zou komen.

De plechtigheid was sober, maar deed recht aan oom Henk, ik herkende hem uit wat er over hem werd verteld. Een vriendelijke, plichtsgetrouwe en zeer sociale man met een groot rechtvaardigheidsgevoel en een onverwoestbaar optimisme.
En een liefhebbende echtgenoot en vader en een fantastische opa.
Het was moeilijk om te zien hoe intens verdrietig de familie was.
Wat zullen ze hem missen.

In de familie Boelen gaan we zijn verbindende rol missen.
Hij had contact met de meeste neven en nichten en vertelde altijd de laatste familienieuwtjes.
Als neven en nichten constateerden we dat we elkaar alleen nog maar zien bij dit soort verdrietige gelegenheden. Eén nicht van mij had ik al zo lang niet gezien, dat ik even dacht  dat mijn tante Tinie binnen kwam, maar het was haar dochter.
“Eigenlijk zouden we elkaar ook eens moeten ontmoeten bij een borrel en bitterballen.”
Met die positieve belofte gingen we uit elkaar.
Inmiddels hebben we samen al van die bitterballen genoten: hierbij een link naar het blog over de Boelen Bitterbal Bijeenkomst.

Op mijn eerste werkdag na de kerstvakantie lag er op mijn bureau een envelop met een kaart erin. Van collega Pieky! Ze was in het Heymanscentrum geweest, want haar schilderijen hangen daar op dit moment in de gang. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, want zoals je hebt kunnen lezen in haar blog als ‘Lezer van de maand’ is ze nog aan het revalideren in Beatrixoord.

Er zat een kunstwerk van haar in de envelop met de wens: ‘Een fijn, gezond, gezellig & creatief 2019!’
Een klein werkje van eigen hand met koffie- en theekopjes en de tekst: ‘Maak tijd”.
Onderaan stonden nog de woorden: ‘eindeloze druildagen’.
Net als zij heb ik in 2018 ook eindeloze druildagen gehad. Met een lichaam dat gebutst en gehavend uit de strijd kwam en zijn best moest doen om weer te herstellen.
Met een geest die dat proces niet snel genoeg ging, wat resulteerde in frustratie en onmacht.  Geduld oefenen en daar geen zin aan hebben. Tijd had ik genoeg……. en gelukkig ook een breed netwerk dat tijd maakte voor mij. Koffie kwam drinken, een dag met me op stap ging, mij luisterende oren bood en me af en toe een hart onder de riem stak.

Maak tijd.
Tijd is relatief.
‘Maak tijd’ staat bij mij voor het bewust omgaan met de tijd die je gegeven is.
Na de hartoperatie die mijn leven redde was ik zo blij dat mij ‘de tijd’ gegeven was; toen ervoer ik het als een groot cadeau.
En natuurlijk zwakt dat euforische gevoel in de loop van de maanden weer af en glipt de tijd soms weer door mijn vingers, maar ik blijf alert op waar mijn tijd blijft.

Het kaartje van Pieky helpt me daarbij.
De andere kerst- en nieuwjaarskaarten heb ik al weer opgeborgen, maar deze hangt aan ons prikbord.
Maak tijd!

Vandaag had ik een gewone werkdag. De druk is van de ketel, alle bila’s en overleggen voor 2019 staan in de agenda’s en de kwartaalrapportage-besprekingen zijn allemaal gepland: tijd om even wat dingen op en rond mijn bureau op te ruimen en rustig de tijd om de email-berg weg te werken. Om 10.00 uur zat ik van een verse beker cappucino te genieten.
A normal day is a lucky day.

Tussen de middag gaan we met een paar mensen naar het bedrijfsrestaurant om ons brood op te eten en nemen daarbij altijd een kop verse soep.
Ik hou het altijd bij soep alleen, maar je kunt de heerlijkste dingen krijgen; vanmiddag was ‘de-bal-met-satésaus’ in de aanbieding.
Geert kwam aanlopen met een dienblad vol lekkers. De bal, broodjes, croissantjes, hij ging er even lekker voor zitten.
Ruud vond er wel iets van.
“Zo! Geert weet ook wel wat een gezonde leefstijl is!”
Geert verblikte of verbloosde niet en diende hem onmiddellijk van repliek.
“Waist doe wel houveul jaor ik nog waarken mot? Ik heb dit gewoon neudig. En boetendes: waor bemuist die met!”

We kregen het over het echtpaar waarvan vanmorgen een rouwadvertentie in de krant stond. Ze waren allebei begin 80, meer dan 50 jaar getrouwd en op dezelfde dag overleden. Daar hebben we het dan even over. Wat zou er gebeurd zijn?
Jan wist het toevallig, via familie van familie van buren of zo (en daar weer een neef van zou Bert Visscher zeggen…). Die meneer was overleden en die mevrouw was daar zo van in het ongerede geraakt dat ze een hartaanval had gekregen die ze niet had overleefd.
We waren het wel eens: het is nu heel hard en verdrietig voor de nabestaanden, maar voor het echtpaar zelf is dit natuurlijk een mooi einde van hun huwelijk.

Het gesprek kabbelde door over het weer, schaatsen, ijsbanen, koersballen en zo kwamen we uit bij jeu de boulen. Dat mensen dat in de winter ook binnen doen. Jan vertelde dat een oude mevrouw die niet meer zo goed kon bukken een stok met een magneet er aan had, waarmee ze de ballen zo aan de stok kon klikken en ze daarmee omhoog kreeg.
Ruud knikte enthousiast. “Ja, zo’n ding heb ik ook, handig man!”

Even viel er een kleine stilte, gevolgd door hoongelach.
“Als ik jou was zou ik dat maar niet zo triomfantelijk met de hele wereld delen!’ merkte iemand op.
Over een gezonde leeftstijl gesproken…..

Gistermorgen, ik maakte de zaterdag-sudoku tijdens het ontbijt, belde mijn neef Michel met een verdrietige medeling: zijn vader, mijn oom Henk was die ochtend overleden. Hij had vrijdagmiddag een hersenbloeding gehad, was nog naar het ziekenhuis gebracht, maar men had niets meer voor hem kunnen doen.
Wrang detail is dat Michel gisteren 50 werd: er zou een groot feest zijn.
Oom Henk was de jongste broer van mijn moeder; hij is 77 jaar geworden.

Wat verloren zat ik na het telefoongesprek met m’n kopje thee aan de bar in onze woonkeuken.
Het bericht bracht me terug naar het plotselinge overlijden van mijn vader in 2008: zij zitten er nu net zo  voor.
De wereld vóór en de wereld ná het overlijden van je vader.
Een andere wereld.

De hele dag speelde oom Henk door mijn hoofd.
Deze week zal ik dus een gedeelte van de familie van moeder weer zien in verdrietige omstandigheden. Al weer, want de laatste keer was tijdens het afscheid van mijn moeder.

De viering vanmorgen in Op de Helte bracht mij niet wat ik er van had gehoopt.
De voorganger, een gastpredikant, was niet goed te verstaan; maar wat er gezegd wordt is wel een essentieel onderdeel van een kerkdienst, daarom ging de zeggingskracht verloren. Jammer.

silhouet van de Catharinakerk vanaf het wandelpad naast de Spijkerzoom.

De waarde van de dag werd bepaald door de rust van deze zondag.
Vanmiddag maakte ik een wandeling door de winterkou. Tegenover de ijsbaan wandelde ik het bos in, om achter de golfbaan langs weer naar voren te lopen. Dan kom je uit bij de Spijkerzoom achter de kerk.
Halverwege de wandeling werd ik ingehaald door een vrouw met een loslopende, zwarte hond.  In de verte kwam ook een vrouw met een  witte hond aanlopen, ook zonder lijn. Toen de honden elkaar in het vizier kregen renden ze naar elkaar toe en zochten contact. De witte ging er vandoor en de zwarte rende er achteraan.
“Abby! KOM HIER!”
“Jacob (uitgesproken als Djeekop) HIER!’
Geen reactie van de honden.
Er werd op fluitjes gefloten, geroepen en geschreeuwd, maar Abby en Jacob waren in geen velden of wegen te bekennen.
De dames verdwenen in looppas uit mijn blikveld, achter hun honden aan. In de verte zag ik tenslotte het gevecht van de baasjes met hun honden om ze aan de lijn te krijgen.

Soms kun je blij worden van iets wat je niet hebt.

Gistermiddag tijdens de FysiYoLates vroeg Trijntje ons of we ons wilden voorstellen dat we een lappenpop waren. We lagen op onze buik, moesten het rechterbeen over het linkerzwaaien, zodat je, draaiend over je heupgewricht, in de zithouding kwam. In het begin mochten we daarbij onze handen/armen gebruiken om omhoog te komen, maar als ‘lappenpop’ moesten we de benen en het heupgewricht het werk laten doen en de armen alleen maar mee laten zwieren.
Nou hadden die benen en dat heupgewricht daarvoor ook al enkele pittige oefeningen moeten doen, dus je begrijpt: deze lappenpoppen konden ook zuchten.
Met dat gedraai van ons ons lichaam leken we overigens in mijn ogen meer op wentelteefjes dan op lappenpoppen…..

Toen ik na de thee opstond voelde ik mijn rug en mijn spieren al.
“Ik moet even in beweging, anders wordt ik alleen maar stijver” vertelde ik aan Gerard en bedacht dat ik wel iets kon bakken.
Van vriendin Jeannette uit Woudsend had ik bij haar laatste bezoek ‘speculaas-mix’ gekregen. “Dit is beslist eenvoudiger klaar te maken dan dat suikerbrood van toen” zei ze erbij. (lees hierbij ‘Sûkerbole’ van 8 december 2015 >>>)>

Bij de speculaasmix die in het pakje zat hoefde ik alleen maar boter en drie eetlepels water te doen. Dan alles tot een deegbal kneden en met een deegrol uitrollen tot een plak van ongeveer een halve centimeter. Daarna bestrijken met losgeklopt ei en dan 25 minuten in de oven op 170 graden. Een stuk simpeler dan wat de kandidaten in ‘Heel Holland bakt’ moeten doen en het is wonderwel gelukt. Op de foto links zie je de uitgerolde deegplak, ik sneed er ruitjes van.
Ook geïnteresseerd in de speculaasmix? Je hoeft er niet voor naar Woudsend, je kunt het online bestellen:  hierbij een link naar de website van de Molen ’t Lam>>>.

Toen Jon gisteravond rond 17.00 u thuis kwam uit Groningen (hij heeft sinds 1 januari een kamer en gaat binnenkort verhuizen) hadden we koffie voor hem én verse speculaas.
Die lag af te koelen op het aanrecht.
Na één stuk leek het hem beter dat ik de speculaas even ergens anders neerlegde.
Gisteravond hadden we speculaas bij de koffie.
“Als één zo’n stuk je te groot is, mag je het ook doormidden doen, hoor” merkte ik op.
Wim en Jon: “Ha, ha! Te groot!  Ha, ha!”

Jon heeft zich inmiddels, net als Wim, al helemaal aangepast aan de familie Waninge.