De waarde van de dag

Afgelopen dinsdag kwam het streekblad ‘de Krant’ uit. Daarin stond het Drentse kerstverhaal ‘Op de kloeten’ dat ik dit najaar heb geschreven.
Voor mensen die mij en mijn familie kennen is het wel duidelijk: dit is het verhaal van mijn moeder.
Niet Fenna en Pieter maar Fré en Kees.
En de verkering heette niet Jaap, maar Jan.
Het is niet letterlijk zo gebeurd; hier en daar heb ik het verhaal wat ‘opgeleukt’ en wat dingen bij bedacht, maar in grote lijnen beschrijf ik de laatste jaren van mijn moeder. Als je al langer met mijn dagelijkse schrijfsels meeleest heb je het allemaal al in blogs voorbij zien komen.
Pa overleed in 2008 en Ma in 2017 en ik ervaar bijna dagelijks wat ik schreef in dit kerstverhaal: ‘degene die we liefhebben verdwijnen niet uit ons leven. Ze lopen met ons mee. Ongezien, ongehoord, gemist, maar toch altijd dichtbij en in ons geliefd’.
Hierbij een link naar het verhaal:  Kerstverhaal – Op de kloeten
Woon je niet in het Noorden en heb je wat moeite met het lezen van de streektaal? Dan is er nu de mogelijkheid om dit verhaal door mij te horen voorlezen in een heuse podcast. Echt waar!

De mensen van Media Totaal Noord BV,  de uitgeverij die ‘de Krant’ uitbrengt, hebben vorige week iets nieuws geïntroduceerd: een app van ‘de Krant’ en bij die app hoort ook een podcast. Daarvoor werd ik uitgenodigd om mijn winterverhaal voor te lezen dat ik had ingeleverd voor de podcastserie ‘Winterverhalen’.  Dat was nog een heel avontuur: zat ik daar met een microfoon voor mijn neus mijn verhaal voor te lezen; het woord ‘spannend’ is een understatement. Toen het winterverhaal er op stond kregen we het over het kerstverhaal dat ik dit jaar mocht verzorgen en ze vroegen of ik dat toevallig ook bij me had; ja man!

Wat moet je doen om mijn verhaal te horen? De app van ‘de Krant’ downloaden; je vindt hem in Google Play-store of in de Apple App-store. Op de afbeelding rechts zie je hoe de app eruit ziet; de app heet De Kranten, met als subtitel ‘het nieuws uit jouw regio! Media Totaal Noord BV’.
Als je de app hebt gedownload zie je onderin vier mogelijkheden:
– nieuws
– de Krant
– Podcast
– Agenda
Onder het knopje ‘podcast’ vind je mijn verhaal en daaronder het eerste ‘Winterverhaal’ in de serie, geschreven en voorgelezen door Anne Doornbos.

Dinsdagmiddag was ik natuurlijk razend nieuwsgierig en zocht de podcast op.
Hij stond er al op.
Even later stond ik bij het aanrecht groente te snijden en luisterde ik naar mezelf; in gedachten zag ik mijn moeder zo weer zitten in haar nieuwe appartementje……wát een bijzondere gewaarwording!

Deze website heet ‘de Waarde van de dag’, maar boven de header-foto staat ook nog een sub-titel: ‘een alternatief voor de waan van de dag’.

Deze week had ik een gesprek met iemand van 78 die vertelde: “Ik kijk maar één keer per dag meer naar het Journaal. Meer kan ik niet aan. De ellende overspoelt me dagelijks met beelden van oorlogen, aardbevingen en mensen in deplorabele omstandigheden.
En ik kan er zo weinig aan doen. Maar het blijft maar in mijn hoofd zitten en ’s nachts droom ik er van. Het is te veel. Eén keer per dag, aan het begin van de avond; dan is het ook niet zo uitgebreid…..”
In de gekmakende wereld van vandaag denken we te veel, we zoeken te veel, we willen te veel en we vergeten plezier te beleven aan gewoon ‘er zijn’.

Vandaag een simpel alternatief voor de waan van de dag.
Het kwam voorbij op Instagram in een Engelse uitvoering met een mooi plaatje van bomen er bij.

Zet het nieuws uit.

Ga naar buiten.

Adem.

Het was nooit de bedoeling dat je de last van de hele wereld zou dragen.

Afbeelding: Buiten in Roden
oktober 2023.

Toen ik aan de leden van het PKN Chistmascarolskoor vroeg wie er op 15 december om 16.45 uur kon zingen bij de opening van de kersttentoonstelling van ‘de Mensinge‘ kreeg ik nog niet de helft van het aantal handen omhoog.
O dus. Vrijdagmiddag om 17.00 uur is ook niet echt een handige tijd natuurlijk…..
“Dan zingen we met wie er wel is; als er geen mannen zijn, zingen we gewoon 2-stemmig met de aanwezig dames.”
10 mensen gaven zich op.
Op het Sinterklaasfeest vroeg ik aan ons gezin of er nog iemand met ons mee wilde zingen op vrijdag de 15e; ik zette een pan zelfgemaakte nasigoreng met toebehoren in als lokkertje.
Frea en Jon hadden allebei een vrije dag en wilden wel meezingen en -eten.
Gerard had iets van zijn werk omgezet en zo kwam het dat we gisteravond niet tweestemmig, maar drie- en soms zelfs vierstemmig konden zingen: had ik toch nog twee mannen in het kerstkoor!

Foto: Dit is Roden.nl

Het was een besloten bijeenkomst voor genodigden en vrijwilligers.
Er was warme chocolademelk mét slagroom, een glaasje glühwein en er kwamen schalen met oliebollen langs.
De sfeer was fijn: de Mensinge is van buiten prachtig verlicht en er stonden twee vuurkorven.
Wij zongen onze liederen, maar lieten ons na 20 minuten de warme dranken en oliebollen ook goed smaken.
De kerstexpositie van Landgoed Mensinge werd officiëel geopend door Ed Scherbeijn, ad interim directeur.
Daarna mocht iedereen naar binnen; er was door de vrijwilligers hard gewerkt!
Ik ben sowieso al groot liefhebber van de oude havezathe, maar nu was het echt een lust voor het oog!
Elke kamer was versierd met mooie kerstbloemstukken, versierde kerstbomen en overal in het gebouw zag je guirlandes met lichtjes.

Op ‘Dit is Roden’ vond ik mooi artikel over deze gebeurtenis: hierbij een link naar dat verhaal.
Er staat wel een foutje in de tekst: Ook waren er verschillende leden van de cantorij van de Catharinakerk die de opening door hun liederen ten gehore te brengen, de opening extra sfeervol maakten.
Journaliste: foei. Huiswerk niet helemaal goed gedaan.
In dat artikel vind je een video van het sfeervolle gebeuren.
Daarin is ons gelegenheidskoortje goed te zien en te horen: je hoort aan het eind zelfs nog een mooie solo van schoonzoon Jon.
Wat fijn dat die hulptroepen uit Groningen ons nog kwamen versterken. Frea en Jon: bedankt!
Als bedankje kregen alle zangers twee relatiekaarten voor een bezoek aan de Mensinge: daar ga ik één dezer dagen nog wel even heen tijdens een ommetje.
De hulptroepen genoten daarnaast natuurlijk ook van de nasi.

De expositie is te bewonderen vanaf zaterdag 16 december t/m 2e kerstdag. Deze dagen is het museum geopend van 13.00 tot 17.00 uur. U bent van harte welkom!

Vrijdagmorgen 07.00 uur.
Een beetje verkouden word ik wakker.
Gerard gaat naar zijn werk; hij brengt me nog een kus ‘Werkze. DOEG!’
Bed is lekker warm en ik heb geen haast.
Even bijkomen, doezelen, maar wel alvast de radio aan.

Afbeelding: Facebook van Ouders van Nu

Er komt iets voorbij van ‘Ouders van nu’: dat tijdschrift verschijnt vandaag voor het laatst op papier, het gaat verder als on-line platform.
In de tijd dat ik zelf moeder was nam ik het blad wel eens mee van de bibliotheek, maar ik heb nooit een abonnement gehad.
Met zo’n titel heb je natuurlijk altijd een actueel blad.
Ergens las ik dat het 1967 voor het eerst op de markt kwam; links zie je een afbeelding van het 1e exemplaar.
Toen waren mijn ouders ‘Ouders van nu’: mijn broer was 3 en ik 7.
Toen mijn opa’s en oma’s ouders van nu waren waren er geen tijdschriften over kinderen en opvoeding.
Hoe je met kinderen om moest gaan leerde je van je familie en je sociale omgeving.
Er was een huisarts en als je geluk had een vroedvrouw of een wijkzuster, maar verder moest je het zelf maar uitzoeken.

Verder maakt het ook best veel uit of je in de stad of op het platteland ouders was.
In mijn eigen tijd als moeder was de overgang van Smilde naar Roden al een wereld van verschil.
In Smilde werden we als jonge ouders bemoederd door Zuster Warries van het Groene Kruis. Dat was een gezellige zestiger, die maandelijks samen met de huisarts in een gemoedelijke sfeer je kind onderzocht en de groeicurves bijhield.
Je kreeg praktische adviezen. Bijvoorbeeld bij Harriët, toen 2 maanden.
“Zo’n gezond kind hoeft geen nachtvoeding meer. Geef het aan het eind van de avond maar een halve uitgeperste sinaasappel met een verkruimelde halve Liga-koek. Dan heeft ze een lekker vol buikje en slaapt ze tot de volgende morgen.”
Was ook zo.
Toen we verhuisd waren naar Roden moest ik naar het consultatiebureau met veel strengere dames en kreeg ik heel andere adviezen.
In mijn onschuld vertelde ik over het Liga-papje.
FOUT!

Ouder van toen

Ik kwam er al snel achter dat men in Roden vond dat ‘ze’ het in Smilde helemaal niet goed hadden gedaan.
Ouderwetse, achterhaalde ideeën over kinderen en opvoeding hielden ze er daar op na.
Maar onze dochters deden het prima en ik ging de dingen niet heel veel anders doen; ik zei het alleen niet meer hardop.

Vanmorgen kwam ik een Holy Stitch-lid tegen in de supermarkt.
“Ik heb maar even een plastic kerstkleed gekocht voor over de tafel. De kinderen komen met kerst en het gaat tegenwoordig allemaal zo anders!”
Iedere generatie vindt van de volgende generatie dat ze het niet goed doen.
“In onze tijd….”
Ouders van nu doen het op hun eigen manier; zolang je je kroost genoeg liefde en aandacht geeft kan er mijns inziens niet zo heel veel fout gaan.