De waarde van de dag

“Natuurlijk ga ik mee naar tante Trijn, zij is toch een beetje onze derde oma!” zei één van onze dochters een aantal jaren geleden.
Uit die opmerking ontstond na het het overlijden van mijn moeder een nieuwe traditie: de laatste zaterdag van februari is het ‘Derde-oma-dag’ en ga ik met onze dochters een dagje naar Klazienaveen.

Met twee dochters sprak ik af op de carpoolplaats bij Zuidlaren.
Daar was het een drukte van belang, want de F-jes van FC Zuidlaren speelden gisteren ‘uit’ en de autoverdeling van de stuiterende minivoetballertjes vond plaats terwijl ik even stond te wachten op mijn dames.
Op dat soort momenten ben ik blij dat ik geen moeder van jonge kinderen meer ben.
Derde dochter kwam vanuit Almelo naar Zuid-Oost Drenthe en zo zaten we gistermorgen met drie generaties aan aan de koffie.
Met z’n drieën vulden de dochters de bank en al beppend en kleppend vlogen de uren voorbij

Die generaties deelden elkaars werelden: de kleinkinderen en de katten, de hulp in de huishouding en de gebeurtenissen op het werk en  natuurlijk het breien/haken/borduren: “Wat ben je aan het maken?”
Neven Paul en Adriaan staken nog even ‘de kop um de deure’ en kwam met stoere verhalen over bier tappen tijdens de carnaval en een uur later kwam nog een vriend van de familie langs die jarig was en tante Trijn had gemist tijdens de koffievisite. Een gevalletje van ‘als Mohamed niet bij de berg komt….’

In tegenstelling tot voorgaande jaren gingen we niet lunchen in het dorp; deze keer liet tante Trijn een lichte maaltijd bij haar thuis bezorgen.
Lekkere broodjes met roomkaas, broodjes gezond, kip-saté, het was allemaal heerlijk.
Daarna wilden de dames nog even Klazienaveen in, tante Trijn en ik bleven thuis.
Hadden we even tijd om wat foto’s bekijken én het nog even te hebben over ons onderwerp: royalty.
“Kijk, ik heb de nieuwe Vorsten….”
“En dat er zóveel mensen waren op dat plein in Denemarken toen Frederik koning werd!”

Zo’n dag voelt als een mini-familiedag.
Elkaar weer even vasthouden en in de ogen kijken en genieten van elkaars gezelschap.
In de familieverhoudingen is tante Trijn de oud-tante van onze dochters; ze is immers een zus van mijn vader.
Maar dat klinkt wel héél ver weg.
Wij houden het op ‘derde oma’; op het kaartje dat bij de grote bos tulpen zat die we voor haar meenamen stond: van je bonus-(klein)dochters.

Klik hier voor het blog ‘Haar grote broer’ over deze dag in 2023. Onderaan dat blog kun je doorlinken naar voorgaande edities.

Eind januari werd ik ziek; daardoor kon ik niet naar de begrafenis van een aangetrouwde neef.
Sommige dingen kun je niet inhalen, maar een condoleance-bezoek natuurlijk wel, dus ik sprak met mijn nicht af dat ik haar zou komen opzoeken.
Was ik naar die begrafenis geweest, dan had ik de plechtigheid meegemaakt, had veel handen geschud van mensen die ik niet goed ken en had ik tijdens de koffie waarschijnlijk bij een tante en wat neven gezeten.

Gistermiddag reed ik naar Sleen, want daar woont ze.
In 2022 was ze met haar man van hun grote huis in Erm verhuisd naar het dorp en daar is ze nu erg blij mee.
Trouwens: wat een mooi dorp!
“Wat woon je hier op een prachtige plek!” vertelde ik haar bij onze begroeting.

Het was fijn om uitgebreid bij te praten.
Ze vertelde over de laatste weken: de val, de heupfractuur, de operatie en hoe het daarna snel bergafwaarts ging.
Over het hospice waar hij maar een paar dagen was.
“Het is goed zo” zei ze “hij wilde zelf niet meer”.
Uitgebreid vertelde ze hoe goed de periode was verlopen na het overlijden, hoe waardevol het afscheid was geweest en dat de kinderen en kleinkinderen zo mooi hadden gesproken tijdens de plechtigheid.
Maar als het rumoer rondom de dood van je liefste is verstomd moet je wel weer verder.

Dapper mengt ze zich weer in haar sociale kringen: naar de kerk, naar koffiedrinken, naar het koor.
Dochter en zoon komen regelmatig, er is familie die naar haar omkijkt dus het gaat goed.

Tussen de regels door hoor ik het gemis.
De stilte.
De lange avonden.
Het lege huis.

Achteraf bezien is het helemaal niet zo verkeerd dat ik niet naar die begrafenis kon.
Nu werd zij niet in beslag genomen door anderen in de condoleance-drukte, was de hectiek rondom het overlijden voorbij en hadden we met z’n tweeën ruimschoots de tijd om het over de afgelopen periode te hebben.
Maar natuurlijk ook over haar kinderen en kleinkinderen.
Over onze familie en haar zusjes.
En over vroeger.
Nicht is zo’n tien jaar ouder dan ik; toen zij trouwde was ik 11, dus ik heb daar destijds niks van meegekregen.
“Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet?”
Ze begon helemaal te stralen en vertelde dat haar man eigenlijk verkering had met haar vriendin en zij had verkering met een gezamenlijke vriend. Ze zouden een avond met z’n vieren ergens oppassen, maar die vriend en die vriendin bleken het samen heel gezellig te hebben, waardoor nicht door Albertus met de woorden “Wij stapt op!” werd meegenomen achterop op zijn brommer. “Vieftien was ik…”.
En zo is het gekomen.

En toen was het al weer heel gezellig.
Fijn dat er dan veel goede herinneringen zijn die je samen kunt ophalen.

Week van de jaren ’60 op Radio 5!
De hele week oude, herkenbare muziek.
Je kon stemmen voor de Evergreen-lijst van de jaren ’60, maar daar ben ik mee gestopt.
In februari 2022 schreef ik er al eens een blog over: ‘Mijn jaren ’60 hoor ik niet terug‘.
Natuurlijk ben ik wel begonnen met die stemlijst, maar ik had er al snel tabak van: Corry Brokken stond er niet eens in!
En Freddy Quinn ook niet!
Die kun je natuurlijk wel als ‘vrije keuze’ invullen, maar dat heb ik de vorige keer ook al gedaan en ik voel me een roepende in woestijn.
Naar mijn bescheiden mening is de keuze te eenzijdig en veel te veel Engels. In die jaren was de muziek die ik hoorde voornamelijk Nederland, Duits en Frans.
Döt ok niks.
Ondanks dat het niet helemaal mijn smaak vertegenwoordigt, geniet ik wel erg van deze week.

Gistermorgen was er een leuk item bij Bert Haandrikman; het ging over de afkortingen die studenten tegenwoordig gebruiken.
“Vrijmibo: kladiladi!”
Die vrijdagmiddagborrel weet ik dan nog wel, maar ‘kladiladi’?
Bleek ‘Klap die laptop dicht!’ te zijn.
En deze zin?
“Gisteravond was echt een leipe esca, ik ben zo bokkie vandaag.”
?
Dit betekent: Het is gisteravond behoorlijk uit de hand gelopen, ik ben zo Brak, Onzeker en Kwetsbaar vandaag.
Boschado is boodschappen doen, een brogeroza is een broodje gerookte zalm een bopla met biba is een borrelplank met bitterballen.

Kijken we even terug naar de jaren ’60, dan waren er toen ook hele hippe woorden, die nu niemand meer gebruikt.
Toen was iets ‘mieters!’
Patricia Paay zingt: ‘… ik vond je altijd reuze-sloom’ en als je iets saai vond, noemde je dat ‘duf’.
Je organiseerde een ‘knalfeest’ en nodigde ‘fuifnummers’ uit.

Conclusie?
Ik word oud.
Dat merk ik ook op het werk als we met elkaar zitten te lunchen.
Er komen allemaal bakjes op tafel met salades, kwarkjes en wrapjes.
Daar zit ik dan tussen met mijn beka en mijn broodtrommeltje met een broka en een bropi* .

*Beker karnemelk, broodje kaas en broodje pindakaas.
😉

Vrijdagmiddag in de gymnastiekzaal bij Trijntje Hagenauw.
We hebben ons al weer mooi opgerekt en besluiten de les met een oefening die je alleen kunt doen, maar ook met z’n drieën tegelijk.

Trijntje legt uit:
Je gaat in langzit op de linkerkant van je matje zitten, daarna breng je je rechterschouder naar de grond; dan lig je in een hoek van 90 graden.
Vervolgens til je je linkerbeen en je linkerarm op en die breng je tegelijk naar de andere kant, zodat je op linkerschouder komt te liggen.
Daarna ga je weer zitten: dan ben je 180 graden gedraaid.

Klinkt redelijk simpel en dat was het eigenlijk ook, maar het duurde wel even voordat iedereen het voor elkaar had.
“Nu gaan we dat met drie mensen tegelijk doen” vertelde Trijntje “dan draaien je benen als molenwieken om elkaar heen.”
Klinkt ingewikkeld, maar als je deze Facebook-video bekijkt snap je het gelijk; aanschouwelijk onderwijs.
(optionele cookies afwijzen, dan komt het filmpje tevoorschijn).
Hilarisch.

En ik kon het ook.
Echt waar!
Erg leuk om te doen én heel goed voor je rug, je heupen en je benen.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een  link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Staat het meest duurzame huis van de provincie Drenthe in Roden?
Dat zou maar zo kunnen, want wij zijn genomineerd: onze woning maakt kans op de titel: ‘Duurzaamste Huis van de Provincie Drenthe!
Wij hebben onze jaren `60 woning verduurzaamd met diverse maatregelen.
In 2011 is de woning geïsoleerd en voorzien van schuimbeton vloeren met vloerverwarming.
In 2018 is de gasgestookte CV installatie vervangen door een full Electric warmtepomp.
Geïnteresseerd? Lees dan de blogserie ‘Van gas los’ uit 2018.
Om zelf energie op te wekken hebben we  26 zonnepanelen laten aanbrengen op 3 dakvlakken.
En in de tuin is een groot water voorraadvat geplaatst van 1500 liter om in droge tijden de tuin te besproeien en voor ander schoonmaakwerk buitenshuis.
Nieuwsgierig geworden?
Hierbij een link naar de site van de Duurzame huizenroute; bij de provincie Drenthe zie je onze woning staan.
Je kunt dan op ons stemmen maar je kunt ons huis ook bekijken.

Wil jij ons helpen om de prijs te winnen?
Stem dan ook op ons!
Hierbij een rechtstreekse link naar ons huis.
Stemmen kan tot 1 maart.

Dit blog mag je natuurlijk ook delen: hoe meer mensen er van weten, hoe beter.
Alvast bedankt!!