De waarde van de dag

In de laatste week van 2023 gingen Gerard en ik uit eten in de buurt.
We werden hartelijk ontvangen in een rijkelijk met lichtjes en guirlandes versierd gebouw; ook binnen waren de ruimtes mooi aangekleed met een aantal kerstbomen, ballen, slingers en andere kerstversieringen. Op de achtergrond klonk sfeervolle kerstmuziek.

We begonnen met een klein hapje, ‘fingerfood’ genoemd, dat mochten we met onze handen eten: bladerdeeg met witlof, kaas en noten. We kregen er een glaasje prosecco bij. Daarna verhuisden we naar een andere ruimte en werden we verrast met een kom kaasssoep (geserveerd in een heuse soepterrine!) met pastinaak en daarna kregen we nog een klein glaasje met een mengseltje van gerookte makreel, avocado en kruiden. Toen hadden we al drie gangen gehad en moest het hoofdgerecht nog komen: dat bestond uit gevulde pompoen (met o.a. spruitjes en vegakip), gebakken aardappels, salade en appelmoes. Het nagerecht kwam in een grote, glazen beker: een trifle met laagjes romig spul, jam, advocaat, cake. Dat had ik nog nooit gehad!

Al meer dan veertig jaar verzorg ik het eten in ons gezin en dat lukt prima.
Maar ik ben ‘zeer van de praktische’ zoals Kluk Kluk zou zeggen.
Gewoon de pannen op tafel, soep opscheppen vanuit de pan, kortom: niet te veel afwas creëren.
Maar wat ziet het er mooi uit als je de tafel versiert en alles in schalen en kommen opdient!
Wat een feest om zo ergens te gaan eten: een geweldige ambiance, fijne gesprekken en heerlijk eten.

Waar hebben we zo lekker en gezellig gegeten?
Bij etablissement ‘De Dominee’.
Het heeft geen sterren en staat in geen enkele restaurant-gids.
Van ons kreeg het 5 sterren.

Gisteren begon ik weer met dit blog na een dikke week vakantie; als ons gezin er is heb ik zomaar weer inspiratie genoeg.
Tijdens die blogloze dagen publiceer dan wel niet iedere dag, maar mijn dagelijkse schrijfsels zijn altijd wel  in mijn achterhoofd aanwezig.
In de kerkdienst op 1e kerstdag bedacht ik dat ik vast iets had geschreven over het ontroerende kinderkerstliedje “Als ik een herder was geweest” van Rikkert Zuiderveld dat we die avond daarvoor ook al op het kinderkerstfeest hadden gehoord.
Ook zou ik anders geschreven hebben over hoe leuk het is om te beginnen met een splinternieuwe Disneypuzzel met prinsessen die met kerst op tafel lag.
“Nee,  dat stukje paars hoort bij mijn jurk!” zei een schoonzoon die nooit had gedacht dat hij dat ooit zou zeggen.

Misschien had ik het dan ook wel had gehad over onze koffiemachine, die het niet goed meer deed.  Die kreeg van Gerard dezelfde behandeling als mijn telefoon (zie ‘Gaar‘) dus we hebben nu een nieuw apparaat. Dat ik vervolgens weer helemaal moet leren kennen en dat is niet mijn sterkste punt.

Dan had ik misschien ook wel een blog geschreven over de les ‘irisvouwen met theezakjes’ die ik kreeg van Ilse op mijn vrije vrijdagmorgen.
Zij vond een prullenbakje op tafel wel handig voor alle losse papiertjes en introduceerde daarmee een voor mij nieuw Frans klinkend woord dat zij van haar vader had geleerd: ‘une mande de prules’. Dat woord houden we er in en ik ga mij toeleggen op het vouwen van bomen, ballen en sterren. Wordt te zijner tijd vervolgd.

Gerard en ik bakten zoals alle jaren knieperties en oliebollen die gretig aftrek vonden; wel heerlijk om ieder jaar te eten, maar om daar nou jaarlijks een blog over te schrijven lijkt me niet wenselijk.
Benieuwd naar de recepten van die oudejaarsheerlijkheden?
Hierbij een link naar de knieperties en de oliebollen.

Dit jaar was er geen oudejaarsavonddienst in onze kerk; op 31 december zaten we ’s morgens in de Catharinakerk.
“Daar staan we dan” zei dominee Sybrand van Dijk “wiebelend op de drempel van 2023 naar 2024. Terugkijkend op het jaar dat we afsluiten en vooruitkijkend naar het nieuwe jaar met het licht van de geboorte van Christus in onze rug.”
Ook over deze waardevolle viering, waarin we antwoord kregen op de vraag: ‘Waar is God in een oorlog?’ schreef ik nog geen blog. Wel benieuwd? Je kunt terugkijken/luisteren via Kerkomroep. 

De dingen waar ik wel een blog over heb geschreven hou je van me te goed: vanaf gisteren weer iedere dag een stukje ‘Waarde van de dag’.

Op oudejaarsdag verzamelde ons gezin zich in de middag al rondom papa’s oliebollen en mama’s knieperties.
Inmiddels zijn er in de loop van de jaren al heel wat tradities ontstaan; einde middag een glaasje glühwein of warme chocolademelk bij de vuurkorf, vuurwerksterretjes om het oude jaar mee af te sluiten, de Disney-puzzel die die dag in gezamenlijkheid wordt afgemaakt, de spelletjes die gespeeld worden aan de keukentafel én……. minstens drie potjes sjoelen.

Om een beeld te schetsen van hoe dat sjoelen bij ons in zijn werk gaat een impressie van het tafelgesprek vanmorgen tijdens de nieuwjaars-brunch. We hebben net hartelijk gelachen om een instagram-post van Carlijn die ze ’the faces of sjoelen’ heeft genoemd, waarop de afzonderlijke gezinsleden verbeten, verbaasd, geconcentreerd, gefocust en fanatiek aan het sjoelen zijn.
Carlijn: “Ik sjoelde ooit eens met een clubje vriendinnen, die wilden allemaal zitten bij het sjoelen!”
Collectieve verbazing aan tafel. ZITTEN!?!
“Ja. En ik gooide constant 120 of meer, want ze hadden niet eens een wedstrijdbak.”
Vindt iedereen belachelijk.
Wie heeft er nou geen wedstrijdbak?
Ook door anderen worden duiten in het zakje gedaan.
“Die puntentelling! Dat je als je vier in de vier hebt zestien punten hebt en dat je zo alles bij elkaar optelt.”
Ons gezin komt woorden te kort om aan te geven hoe stom dat is.
“En als je alle schijven hebt gegooid dat dan iemand met de vinger voor het balkje langsgaat en alles wat er dan in schuift mag je ‘binnen’ rekenen.”
De gezamenlijk verontwaardiging bereikt haar hoogtepunt.
De schijf zit er pas in als hij er helemaal in zit. Dus geen millimeter buiten de opening.

Op de afbeelding hiernaast zie je Jon, die het sjoelende familielid wijst in welk vakje nog schijven moeten.
Volkomen zinloos, want de sjoeler weet dat zelf het best, maar het heeft alles te maken met de psychologische oorlogsvoering die bij een potje sjoelen hoort.
“Je hebt nog maar één in de drie.
Dan beginnen we te tellen bij 20 hè?
Dat weet je toch hè?
Als het nou maar lukt om nog eentje in de drie te krijgen….
kijk, hier zit de drie…”

Jon won.
Je bent echt wel ingeburgerd in Nederland als je de familie Waninge verslaat in hun eigen spel.
Soms slaat het Nederlanderschap zelfs wat door.
Toen Gerard aan het einde van de brunch vroeg wie er nog oliebollen mee naar huis wilde, vroegen de meesten om een ‘doggiebag’.
Jon wilde een hondzak.

Het gaat wel heel goed met de input voor deze rubriek: dank aan alle inzenders en meedenkers!

Tijdens een reünie met oud-collega’s vertelde Corry dat ze na haar pensionering het spelen op de dwarsfluit weer had opgepakt.
Een nichtje noemde dat instrument een zijfluit.

Na het vorige NMDA-blog kreeg ik een app van Dick en Janny: zij hadden nog een leuke over haar buurjongetje van vroeger uit Lutten.
Het Overijsselse jongetje ontmoet op het vakantieadres van vorig jaar zijn vakantievriendje opnieuw.
“Zo! Die is aardig uit de kloten geschoten” zei hij tegen zijn moeder.
Een geheel nieuwe variant van uit de kluiten gewassen.
Maar eigenlijk ook weer niet gek in een provincie waarin men zo van klootschieten houdt!

Het ligt al weer even achter ons, maar in verkiezingstijd hoorde ik lijsttrekker Mirjam Bikker van de Christen Unie een gesprek voeren over overbelasting van mantelzorgers. “We gaan inventariseren ‘waar loopt dat op knel voor de mantelzorgers’ en dan gaan we ermee aan de bak.”

Vriend Johan Boer was voorzitter geweest van de voetbal vereniging Fit Boys uit Beilen; hij nam afscheid. Er stond een interview met hem op internet. Hij had zich samen met de voorzitter van VV Beilen ingezet voor een fusie van beide voetbalclubs en de interviewer schreef in het interview: “Hij loosde samen met het bestuur en buurman vv Beilen de beide verenigingen door de coronaperiode heen.”
Je zou er haast overheen lezen, maar loodsen is toch echt iets anders dan lozen.
Navraag leerde dat de schrijver geen journalist was. Gelukkig maar.

Collega Petronet stuurde deze door: dochter en schoonzoon hebben een huis bezichtigd.
Schoonzoon zegt: “De eigenaar wil niet het bovenste uit de kan.”

Afbeelding: Richard Reid via Pixaby

In de dagen voor kerst was er veel aandacht voor een kerstbomenkweker; een vandaal had duizenden toppen uit zijn kerstbomen geknipt.
Hij vertelde aan de media dat er camerabeelden en getuigen waren en dat een privédetective onderzoek deed.
Al die informatie zou worden samengevoegd en dan ‘vallen alle puzzeltjes op hun plekje.‘
Maar daarmee de stukjes nog niet……

Er mag voor het eerst gefilmd worden in het AZC in Ter Apel.
Journalist maakte een mooie contaminatie: “Dat heeft wel impact gemaakt.”

Gehoord op de werkvloer: er komt een mail binnen over gebak dat besteld moet worden.
“We moeten niet vergeten dat er in Emmen ook een dependance van ons bedrijf is. Anders zijn zij weer het vergeten kindje.”
merkte iemand op.

Zo vlak voor kerst nog even een ‘kinder-verspreking’.
In het liedje ‘Nu sijt wellecome’ komt de zin voor: Gij komt van alzo hoge, van alzo veer.
Iemand hier uit de buurt vertelde dat een jongetje uit Nieuw Roden steevast zong: “Gij komt van alzo hoge, van Alteveer!”
(Alteveer is een plaatsje hier in de buurt).

Mijn vader tenslotte vertelde vroeger altijd het verhaal over één van zijn vriendjes die een babyzusje had gekregen.
Het meisje dronk uit moeders borst en het jongetje stond er met verstand naar te kijken.
Hij vroeg zijn moeder: “Heb ik dat vrogger ok had?” en op haar bevestigende antwoord had hij geroepen: “Harregat! Dat ha’k ja hielemaol niet lust!”

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (33) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Afgelopen dinsdag kwam het streekblad ‘de Krant’ uit. Daarin stond het Drentse kerstverhaal ‘Op de kloeten’ dat ik dit najaar heb geschreven.
Voor mensen die mij en mijn familie kennen is het wel duidelijk: dit is het verhaal van mijn moeder.
Niet Fenna en Pieter maar Fré en Kees.
En de verkering heette niet Jaap, maar Jan.
Het is niet letterlijk zo gebeurd; hier en daar heb ik het verhaal wat ‘opgeleukt’ en wat dingen bij bedacht, maar in grote lijnen beschrijf ik de laatste jaren van mijn moeder. Als je al langer met mijn dagelijkse schrijfsels meeleest heb je het allemaal al in blogs voorbij zien komen.
Pa overleed in 2008 en Ma in 2017 en ik ervaar bijna dagelijks wat ik schreef in dit kerstverhaal: ‘degene die we liefhebben verdwijnen niet uit ons leven. Ze lopen met ons mee. Ongezien, ongehoord, gemist, maar toch altijd dichtbij en in ons geliefd’.
Hierbij een link naar het verhaal:  Kerstverhaal – Op de kloeten
Woon je niet in het Noorden en heb je wat moeite met het lezen van de streektaal? Dan is er nu de mogelijkheid om dit verhaal door mij te horen voorlezen in een heuse podcast. Echt waar!

De mensen van Media Totaal Noord BV,  de uitgeverij die ‘de Krant’ uitbrengt, hebben vorige week iets nieuws geïntroduceerd: een app van ‘de Krant’ en bij die app hoort ook een podcast. Daarvoor werd ik uitgenodigd om mijn winterverhaal voor te lezen dat ik had ingeleverd voor de podcastserie ‘Winterverhalen’.  Dat was nog een heel avontuur: zat ik daar met een microfoon voor mijn neus mijn verhaal voor te lezen; het woord ‘spannend’ is een understatement. Toen het winterverhaal er op stond kregen we het over het kerstverhaal dat ik dit jaar mocht verzorgen en ze vroegen of ik dat toevallig ook bij me had; ja man!

Wat moet je doen om mijn verhaal te horen? De app van ‘de Krant’ downloaden; je vindt hem in Google Play-store of in de Apple App-store. Op de afbeelding rechts zie je hoe de app eruit ziet; de app heet De Kranten, met als subtitel ‘het nieuws uit jouw regio! Media Totaal Noord BV’.
Als je de app hebt gedownload zie je onderin vier mogelijkheden:
– nieuws
– de Krant
– Podcast
– Agenda
Onder het knopje ‘podcast’ vind je mijn verhaal en daaronder het eerste ‘Winterverhaal’ in de serie, geschreven en voorgelezen door Anne Doornbos.

Dinsdagmiddag was ik natuurlijk razend nieuwsgierig en zocht de podcast op.
Hij stond er al op.
Even later stond ik bij het aanrecht groente te snijden en luisterde ik naar mezelf; in gedachten zag ik mijn moeder zo weer zitten in haar nieuwe appartementje……wát een bijzondere gewaarwording!

Deze website heet ‘de Waarde van de dag’, maar boven de header-foto staat ook nog een sub-titel: ‘een alternatief voor de waan van de dag’.

Deze week had ik een gesprek met iemand van 78 die vertelde: “Ik kijk maar één keer per dag meer naar het Journaal. Meer kan ik niet aan. De ellende overspoelt me dagelijks met beelden van oorlogen, aardbevingen en mensen in deplorabele omstandigheden.
En ik kan er zo weinig aan doen. Maar het blijft maar in mijn hoofd zitten en ’s nachts droom ik er van. Het is te veel. Eén keer per dag, aan het begin van de avond; dan is het ook niet zo uitgebreid…..”
In de gekmakende wereld van vandaag denken we te veel, we zoeken te veel, we willen te veel en we vergeten plezier te beleven aan gewoon ‘er zijn’.

Vandaag een simpel alternatief voor de waan van de dag.
Het kwam voorbij op Instagram in een Engelse uitvoering met een mooi plaatje van bomen er bij.

Zet het nieuws uit.

Ga naar buiten.

Adem.

Het was nooit de bedoeling dat je de last van de hele wereld zou dragen.

Afbeelding: Buiten in Roden
oktober 2023.