Maand: mei 2021 Pagina 1 van 4

Het gebied boven Hoorn en Enkhuizen staat bekend om zijn tulpenbollen teelt; eind april jaar konden we daar tijdens onze fietstochten dan ook erg van genieten. De afbeelding  links nam ik vanaf de dijk: tulpen,  schapen en een prachtige lucht daarachter.

Op die fietstochten zagen we ook regelmatig  de bekende Noord-Hollandse stolpboerderijen.
De stolpboererij was de opvolger van de langhuisboerderij, die al in de Bronstijd voorkwam.; daarin  was genoeg opslagplek voor hooi en dieren.
In de zeventiende en achttiende eeuw ontstond er steeds meer vruchtbare landbouwgrond na de komst van droogmakerijen als de Beemster en de Purmer, toen ging het erg goed met de boeren uit West-Friesland en de stolpboerderijen schoten dan ook als paddenstoelen uit de grond.
Een kenmerk van de stolpboerderij is het piramidevormige dak, dat gemaakt werd van riet; daarom wordt dit type boerderij ook wel “de piramide van Noord-Holland” genoemd. Een deel van het rieten dak werd boven het woongedeelte weggelaten en opgevuld door geglazuurde dakpannen.

Het viel mij op dat de boerderijen vaak waren opgesierd met een speciale, lichtgroene kleur; later ontdekte ik dat dat ‘Westfries groen’ heet.
Voor wie daar meer over wil weten: hierbij een link naar Sjanne’s blog.

In de buurt van Enkhuizen ligt het dorpje Lutjebroek. “Daar wil ik in ieder geval even doorheen rijden” had ik van te voren  gezegd.
Dat ken ik van dat liedje ‘Was jij maar in Lutjebroek gebleven’ met de bijbehorende hengel  en wurrumen uit de titel van dit blog.
Het schijnt zo te zijn dat Lutjebroek een landelijk bekende naam is als metafoor voor een gehucht in de polder en als een algemene omschrijving van een kleine plaats zonder enig belang.
Hierdoor denken ook veel mensen dat de plaats niet echt bestaat of een oude, verdwenen plaats is; toch wonen er iets meer dan 2100 mensen in Lutjebroek (bron: Wikipedia)

Nog liefhebbers voor dat liedje van Trea Dobbs uit 1968?
Hierbij een link naar een uitvoering op YouTube. 

Waarschuwing: als je het weer hoort zit het weer uren als oorwurm in je hoofd.
Of om in de stijl van Trea te blijven: oorwurrum.

Met dit ‘ditten&datten-blog’ sluit ik de blogserie over Enkhuizen af.
Beniewd naar de andere delen?
Hierbij een overzicht.

1. Niet in Enkhuizen  –  over B&B La fattoria in Venhuizen.
2. Medemblik – Oud stadje in de regen.
3. Boerenkaas – Kaasboerderij Koopman.
4. Hoorn – Bontekoe en Coen in een oude haven.
5. Beatles in Blokker
6. Rijkdom, verval en voorzichtig herstel.
7. Tulpen, stolpboerderijen en wurrumen.

“Als we met Pinksteren in die huisjes zitten, ga ik in ieder geval een stadswandeling doen” riep ik al in februari.
Tot mijn verbazing was ik niet de enige: vijf medewandelaars had ik.
Eén stel ging in plaats daar van liever naar Zwolle.
Zaterdag de 22e fietsten wij al even door Hattem en zochten de VVV op.
Helaas, er was geen gids die ons kon begeleiden; in verband met de coronamaatregelen mochten ze nog niet met groepen op pad.
Daarom kocht ik een folder waarin de stadswandeling stond beschreven en bereidde me aan de hand van de stadsplattegrond een beetje voor.
Och, wat hadden ze een lol van te voren.
“Je moet nog zo’n stadsgids-vlaggetje en zo’n hoedje….”
Ja hoor, ja.
En of er ook een terrasje bij inbegrepen zat? Tuurlijk, dat mag ja weer!

Zondag de 23e mei, op 1e Pinksterdag, liepen we met z’n zessen door Hattem.
Het stadje was maar een klein onderdeel van het Hanzeverbond als je het vergelijkt met bijvoorbeeld Zwolle en Zutphen: Hattem genoot wel de handelsprivileges, maar mocht op de vergaderingen niet meebeslissen en moest zich via een andere stad laten vertegenwoordigen.
We liepen door een middeleeuws stratenpatroon, langs een bewaard gebleven stadspoort en bewandelden een deel van de stadsmuur.
Verder plukten we wat verse koriander uit een pluk-kruidentuin achter de pastorie, ontdekten restanten van het kasteel van de hertogen van Gelre en kwamen langs twee bewaard gebleven oude pakhuizen.

Hattem is beslist de moeite waard.
Man, wat had ik het druk met het foldertje en de bijgeleverde teksten.
Op de route letten, informatie delen…. ik vergat foto’s te maken, maar dat deden de anderen gelukkig al.
Ook het zoeken naar een terras kon ik met een gerust hart aan mijn gezinsleden overlaten, die vinden wel wat.

Eerlijk gezegd: als ik alleen met Gerard zo’n wandeling door de geschiedenis maak sta ik wat langer stil bij de verschillende items.
Loop nog eens een steegje in, zoek wat dingen op, maar daar kwam het nu niet echt van.
Helemaal niet erg: de hoofdlijnen hebben we gezien.

Eerlijk gezegd: het bleef niet bij één terrasje…..
We streken neer op het terras van ‘Het Spookhuis’, het enige nog overgebleven deel van het kasteel.
Het is nog een stukje ‘voorburcht’ met voornoemde bijnaam dat nu dienst doet als restaurant, waar we met de wandelgroep van koffie&thee&gebak genoten.
Toen zochten ‘zij’ hun auto op en ‘wij’ gingen op weg naar onze fietsen.
Onderweg daarnaar toe ontwaarde ik op een terras op de Markt de schoonzoon van het stel dat naar Zwolle was gegaan en niet meewandelde.
“Hééé…. niet in Zwolle?”
“Al terug! Kom er bij!”
Het eindigde met wijn en bitterballen.
Dan maal je toch niet om een oud pakhuis meer of minder?

“Hebben we al een scoreformulier voor het songfestival vanavond? ”
“Nee,  dat gaan we tijdens de patapas samenstellen.”

Het is zaterdagmiddag 22 mei en iedereen is weer terug van shoppen, wandelen en fietsen.
‘Almelo’ zou voor het eten zorgen; ze hadden bedacht dat we patat gingen eten, maar met één airfryer en 8 mensen duurt het even voordat iedereen verzadigd is.
“Je moet het zien als een tapas-etentje: kleine porties – duurt lang.”
Patapas dus.
Het maakte niet uit, we hadden immers vakantie.

Konden we ondertussen mooi het scoreformulier samenstellen.
“Wat moeten we beoordelen?”
Wordt het goed gezongen? Hoe is de act? Wat hebben ze aan?  Kun je in die kleren ijsdansen?
Er werd een poging gedaan om op Google  een scoreformulier samen te stellen,  maar dat lukte niet erg.
“We kunnen ook gewoon de Eurovision-app downloaden en een groep aanmaken” ontdekte iemand.
Dan ben je zo weer een uur verder.
“Waarom heb ik nog maar 1 vriend? ”
“Wie doet nou zo’n  foto!”
“Neehee. Iedereen moet iedereen uitnodigen.”
Jon kon eerst helemaal niet meedoen, want hij heeft nog een een Engels account.
“Ja. Dan hoor je er niet bij, hè?!”
Gelukkig mocht hij op de tablet van Gerard.

De meningen waren nogal verdeeld.
Over Portugal: “Dit is eigenlijk wel een mooi nummer.  Jammer dat die zanger zo afgeknepen schreeuwt. ”
Bij het lied over Mata Hari dacht een van de mannen dat het het over een Nederlandse kickboxer ging “Zingt ie nou Badr Hari?”
Op internet las ik later dat sommige mensen ook ‘natte haring’ hadden verstaan….
Frea  herkende Spanje (daar heeft ze een half jaar gewoond) in hun bijdrage.
“Die man doet gewoon Spanje! Hij kijkt zwoel, heeft z’n haar in de war,  heeft de bloes tot de navel open en staat hysterisch tegen de maan te zingen.”

De presentatoren deden erg hun best, maar toen Edsilia in haar auto James Corden na ging doen ging het wringen.
“O, wat slecht dit.  Kandienuuit?”
Wat wel in smaak viel waren de optredens van oud-winnaars  vanaf  daken in Rotterdam.
“O… Teach in! Wat leuk!  Ik wou dat ik daarop kon stemmen…”
De puntentelling was zoals altijd weer het hoogtepunt.
Iedereen riep van alles: “Cyprus geeft 12 punten aan Griekenland. Dat hebben ze van te voren al opgenomen.. ”
Over de act van Duitsland: “Dan kóm je op de televisie,  sta je in the greenroom nog met je hoofd in een levensgrote opgestoken  middelvinger….”

Wij vonden Frankrijk en Zwitserland eigenlijk wel potentiële winnaars,  maar ‘het publiek’ besliste jammer genoeg dat Italië het beste nummer had ingestuurd.
Onbegrijpelijk; wat een gerag…..

Nukandieweluit.

Vrijdagmorgen 21 mei deden al onze gezinsleden,  8 stuks,  een corona-zelftest.
Iedereen testte negatief. Zelden ben ik zo blij geweest met zoveel negativiteit; dat was namelijk de voorwaarde om met ons gezin het pinksterweekend een mini vakantie te vieren: de jaarlijkse Gradagen.

Geen idee wat dat is? Lees dan het blog ‘Gradagen‘ van 2 juni vorig jaar.

We hadden twee bungalows gehuurd op De Leemkuule  bij Hattem; we ontmoetten elkaar vrijdag 21 mei in de namiddag in opperste staat van opwinding.
Iemand riep: “Ik ben negatief en heéééeeeel positief! ”
We mochten elkaar eindelijk weer knuffelen en vasthouden.

We hadden al bijna twee jaar een klein flesje Limoncello uut Peize in huis; ooit gekregen van een trotse Harm Jan en Margreet.
Daarvan maakte ik met prosecco welkomstbubbels voor iedereen.
We stonden plechtig in een kring en hieven het glas.
Een memorabel moment.  Op ons.

Daarna was er thee/koffie met tante Lammie kwarktaart  en zat  één huisje vol  met acht kwekkende mensen die elkaar te lang niet in gezinsverband gezien hadden.
Een heel weekend met z’n achten aan tafel voor brunch en/of warme maaltijd.
En tussen de maaltijden door spelletjes doen, lezen, kleuren, handwerken, slapen, badderen en fietsen.
Er werden verhalen verteld en herinneringen opgehaald.
Gerard en ik hadden onze fietsen mee en wij hebben iedere dag wel 20 kilometer kunnen fietsen en zo de omgeving verkend: de IJssel, Hattem, Wapenveld, Wezep en Heerde.

Als lezer zou je nu kunnen denken: “Dat wordt weer een blogreeks”; maar nee.
Geen blog over het brandalarm dat afging in één van de huisjes, geen blog over buikpijn van het lachen (en de wijn) bij het spelen van Stef Stuntpiloot en geen blog over dartpijltjes in de muur en in de dakgoot. Ook geen blog over het misverstand over  ‘Hoe lang is een Chinees’ en ‘How long is a piece of string’.
What happened in the two cottages on the park in Hattem stays in the two cottages on the park in Hattem.
Natuurlijk komt er nog wel een verslag van de songfestival-belevenis op zaterdag, de mooie stadswandeling in Hattem op zondag en een blog over drie nieuwe spelletjes die we leerden, maar een meerdelige serie wordt het niet.

Vanmiddag zaten we helemaal verkleumd en natgeregend (verkeerde inschatting van buienradar op ons laatste fietstochtje) in de auto op weg naar huis.
Op de radio hoorden we het liedje ‘Time in a bottle’ van Jim Croce.
Als je tijd kon sparen in een flesje.
Dan zou ik het hele weekend er in doen en af en toe een stukje tijd over doen.