Categorie: Alledag Pagina 104 van 263

Een nieuwe blogreeks: Ruinen.  Het eerste deel heb je waarschijnlijk al gelezen (niet? klik hier), dat ging over een wandeling met Harriët op het Dwingelerveld.
Toen wist ik nog niet dat dat het eerste deel werd van een serie.  Toen we die zondagmiddag terugreden naar Roden constateerden we dat het een omgeving was die we nog niet kenden, die wilden we nog een verkennen. Door corona is onze agenda in de weekenden helemaal leeg; toen het in het eerste weekend van maart goed weer leek te worden reserveerden we een kamer in B&B de Beddestee.

Vrijdagmiddag stapten we uit de auto op de oprit van het opgegeven adres en werden enthousiast begroet door Ina.
Op een bordje naast de deur van onze kamer werden we al hartelijk welkom geheten.
Toen ze ons alles had laten zien waren Ina en ik al druk met het bespreken van het haakpatroontje van die leuke lampionnetjes die overal rondom het huis hingen.
Binnenkort een blog met meer info.

Wijn & kruudkoek

Op de tafel in de kamer stond een bordje met twee plakken zelfgebakken Drentse kruudkoek, een stolpflesje pinda’s,  twee wijnglazen en een klein  flesje wijn: bij wijze van welkom.
Wat attent!  En wat lekker.
We hadden een ruime kamer met uitzicht op de weilanden rondom Ruinen. Het was gezellig ingericht, met oog voor detail; kussens,  lampen, kaarsjes, het oogde verzorgd.
Er was een grote tafel waaraan we een spelletje konden doen en genoeg kastruimte om onze spullen op te ruimen.  Ook onze fietsen konden in een schuurtje. Groot voordeel van dit B&B in coronatijd: er konden drie stellen logeren, maar we hadden allemaal onze eigen buitendeur.

We waanden ons in een mini-hotel: in de ruimte onder het B&B was een grote zaal waar ’s morgens een uitgebreid ontbijtbuffet klaarstond, waar we ook van mochten meenemen voor de lunch. Ook dit was helemaal coronaproof georganiseerd: als je je ontbijt ging halen deed je een streng lampjes aan dat op de trap hing. Zolang die lampjes brandden moest je wachten tot de andere gasten weer op hun kamer waren.
Niet gezellig, wel veilig.
Gedurende het weekend ontdekten we dat Ina gewoon erg geniet van haar rol als gastvrouw.
Ze geniet als haar gasten genieten en ze houdt voortdurend een oogje in het zeil.
Ze stuurde nog een foto van een ander haakwerkje, zorgde dat er steeds genoeg voorraad thee/koffie en toebehoren was,  nam de afwas mee en verwelkomde nieuwe gasten; stralend draaide ze zaterdagmiddag exact hetzelfde verhaal af als wat ze ons een dag eerder had verteld.

Twee dingen waren jammer:

-dat we vanwege corona niet in het gastenverblijf waar het ontbijt stond mochten blijven zitten  om het op te eten.  Daar was het zo gezellig ingericht,  daar kunnen ze in menig hotel nog een puntje aan zuigen.

-dat het geen zomer was.  Wat had ik graag op een zwoele zomeravond naast die gehaakte lampionnetjes ergens rondom het huis in de tuin gezeten. Overal stonden setjes stoelen waar ik ons al zag zitten.  Met de wijn en de pinda’s…..

Benieuwd naar dit Bed & Breakfast?

Hierbij een link naar hun website. 
Op Instagram vind je nog meer foto’s.

Benieuwd naar de andere delen uit de ‘Ruinen-blogreeks’?
1. Van schaatsijs naar softijs.  
3. Wel honderd lammetjes! 
4. Fietstocht Dwingelderveld
5. Allemaal familie
6. Ommetje met Bram de Ram
7. Coucangé 

Wat in het vat zit:

8. Van landgoed naar plaggenhut
9. Gehaakt lampionnetje

Naast ons gezin, onze familie, onze vrienden en kerkelijke contacten hebben we meer sociale groepen waar ik wel eens een blog over schrijf.
Drie dagen in de week ga ik naar mijn werk; op het blog beschreef ik fietstochten, gebeurtenissen op kantoor en belevenissen met collega’s.
Drie voorbeelden: ‘Jan’ (over een kamer waar iemand op een brancard lag) ‘Lastig parkeren‘ en ‘Ondeugende leerlingen‘, een verslag van een teamuitje.

Daarnaast heb ik meer dan tien jaar Franse les gevolgd in het klasje van juf Helen du Fossé.
Eén keer in de week op dinsdagavond met 7 leerlingen, die ik in de loop van de jaren steeds beter leerde kennen. Natuurlijk leerde ik Frans spreken en schrijven, maar we hadden ook heel veel plezier met elkaar. Lees bijvoorbeeld maar eens de blogs ‘Kwartetten op z’n Frans’ , ‘Vloeibaar Frans’, ‘Une crodocille empaillé‘ of ‘La langue‘.

Sport is iets dat ik niet graag van nature doe, maar in de loop van de tijd heb ik toch geleerd dat bewegen net zo bij het leven hoort als eten en drinken.
Fietsen naar het werk, zwemmen op maandagavond met Ans en tegenwoordig doe ik op vrijdagmiddag FysiYoLates bij Trijntje.
Weten hoe zo’n les verloopt? Lees dan het blog ‘In balans met zalm’.
Het nieuwe blog dat ik schreef voor het boek gaat over een middag FysiYoLates bij Trijntje in Roderesch.

2020: Geen oehoe neerschieten!

Iedere vrijdagmiddag fiets ik naar Roderesch voor een FysiYoLates-les in de gymzaal  het RAS-huis. We doen dan een uur fysieke oefeningen en daarna mogen we een kwartier uitblazen en ontspannen met ademhalingsoefeningen.

Het is 24 juli 2020 en vanmiddag doen we onze oefeningen met een stok; in verband met het coronavirus doen we de oefeningen buiten.
Mijn spuuglelijke (want gratis)  badhanddoek ligt dwars op het yogamatje,  zodat mijn armen niet in het gras komen te liggen als ik ze liggend op het matje moet uitstrekken.
Twee weken geleden legde ik mijn arm namelijk op een bij in het gras die daar niet van gediend was en mij prikte.
Pijnlijk.
Dat zal mij niet weer overkomen.

Met de stok gingen we onze schouders en armen oprekken met allerlei soorten oefeningen.  Eén  onderdeel was zogenaamd speerwerpen. Eerst zover mogelijk weg op het gras, linkerarm, rechterarm. Daarna de speer over een metalen voetbaldoeltje gooien en op het laatst moesten we de speer over een tak in een eikenboom gooien.
“Stel je maar voor dat daar een oehoe zit die je neerschiet” zei Trijntje.
“Dat gaan we toch niet doen!” riep ik “We gaan toch geen oehoe’s neerschieten……. ik ga me voorstellen dat ik een duif neerschiet.”
Trijntje sputterde nog wat over dat een oehoe groter was en dat je die makkelijker kon raken, maar ik schoot duiven uit de boom.
Van de vijf pogingen gooide ik er maar twee over de tak heen. Twee duiven. Dan moet ik onwillekeurig aan Toon Hermans denken met zijn mislukte goochelnummer.
“Doif ies tood, maineer…..”

Hoe goed die oefeningen voor je zijn merkte ik die zaterdagmorgen daarop.
Gerard en ik gingen de ramen van ons huis aan de buitenkant wassen.
Voor wie niet weet hoe ons huis eruit ziet: veel ramen.
Toen ik de emmer met water optilde voelde ik mijn armen al, toen ik later met de trekker alle ramen droogtrok wist ik dat ook mijn schouders flink geoefend hadden die vrijdagmiddag daarvoor.

Na een aantal jaren FysiYoLates weet ik dat ik nooit zo soepel word als Trijntje en nooit zo slank als Maxima, daar heb ik mij al bij neergelegd.
Wat ik doe is bijhouden en niet nog stijver worden, dit met in mijn achterhoofd de woorden die ik ooit eens las over yoga en pilates:

Streef niet naar perfectie; dat bestaat niet.
Streef naar een betere versie van jezelf, dat ligt altijd binnen je bereik.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

De laatste zondag van februari maakten we ons dagelijkse ommetje in de buurt van het kerkhof in Hoogersmilde.
Af en toe gaan we daar heen om het graf van onze ouders te bezoeken en schoon te maken.
In andere jaren deden we dat in combinatie met een verjaardag in de familiekring, waarbij we toch in de buurt waren, maar door corona vieren wij geen verjaardagen meer.
Wat ik het meest mis is het ongedwongen ‘gebep’ met de schoonzussen: hoestmetdekinder-waddisdergebeurd-watwo’jdrinken-watnlekkeresaladeja! Dat. Het kringetje. Met een breiwerk en grote verhalen. De verjaardagen in maart zullen ook vast nog niet doorgaan, dus dan wordt het pas juni. O mann, wat kijk ik daar naar uit; net als naar de jaarlijkse schoonzusjesdag en familiedag.

Terug naar het ommetje.
Vooraan bij het laantje naar het kerkhof stond ineens een informatiebord; het bleek van de Historische Vereniging ‘de Smilde’ te zijn.
Daarop was te lezen dat de begraafplaats pas in 1847 aangelegd. Daarvóór werden de overledenen uit Hoogersmilde in Diever begraven, omdat het onder het kerspel Diever viel.
Eenmaal thuis zocht ik op internet op hoe dat dan zat. Kloosterveen viel destijds onder het kerspel Rolde en Hijkersmilde onder Beilen. Dat kwam omdat de verschillende dorpen van de huidige gemeente Smilde niet tegelijkertijd ontstonden, dus zo’n nieuw dorp werd eerst aan een bestaande kerspel gekoppeld.
Nou heb ik toch jaren in Hoogersmilde gewoond, maar dit wist ik nog niet.

Na het kerkhof vervolgden we de wandeling een klein stukje verderop: we gingen wandelen langs de Vaartweg waar wij van 1985 tot 1989 gewoond hebben, daarover vertel ik meer in een blog in de streektaol  verderop in deze maand.
We begonnen bij de Leembrug en zoals wel vaker: historische informatiebordjes zie ik bijna nooit over het hoofd.
Nu was er een nieuw bord bij het camperbedrijf aan de Leemdijk over het oude tramstation van de Nederlandse Tram Maatschappij.
.
We bekeken een klein historisch openluchtschouwspel, (zie afbeelding links, klik op de foto voor een vergroting)  bestaande uit rails, stootblok, seinpaal en bijbehorend informatiebord, waar op stond dat het in 2015 honderd jaar geleden was dat Hijkersmilde op die plek een tramstation kreeg met daarbij een woning voor personeel, een zogenaamde ‘chefwoning’.
Die beide panden staan er ook nog: de naam van het station staat nog levensgroot op de voor- en  achtergevel.
Bij dit blog twee links: de eerste is naar een artikel over het tramstation  van Provinciale monumenten Drenthe. Hierop vind je een foto van hoe het tramstation er nu uitziet.
De andere link is naar een artikel over het aanbieden van de rails, stootblok, seinpaal etc. uit ‘de Krant van Midden Drenthe met prachtige oude foto’s van het tramstation in gebruik uit het begin van de vorige eeuw.

Allemaal ontdekt tijdens zomaar een ommetje op zondagmiddag.

Er zijn al weer twee maanden voorbijgegaan waarin we onze kinderen niet gezamenlijk zagen.
De laatste zaterdag van januari organiseerden we een digitale wijnproeverij om toch met z’n achten samen iets te beleven.
Het was een groot succes, dus we we besloten in februari ook zoiets te doen.
Al overleggend kwamen we uit op een ‘proeverij der onbekende dingen’.

Dit spraken we af: Ieder stel brengt iets lekkers in voor bij de borrel dat ze niet kennen. Dat gaan de andere stellen ook kopen en de laatste zaterdag van februari gaan we dat met z’n achten uitproberen.’
Pringels rijstchips, Fuet-worstjes, Gü cheesecake met chocola en caramel en Aziatische kipsate Yakitori gingen we proeven (zie afbeeldingen).
Kon ik bij alle soorten wijn bij de Jumbo terecht, voor deze dingen moest ik ook naar Albert Heijn.
Och mensen, wat ben ik in zo’n winkel die ik niet ken dan een oliebol.
Dwalend liep ik langs de schappen, zoekend naar iets wat ik in de Jumbo al niet gemakkelijk kan vinden, laat staan bij Appie.
Ondertussen moet je ook nog op de anderhalve meter letten.
Twee dingen vond ik, maar de Yakitori niet. Op een gegeven moment heb ik mijn telefoon met de afbeelding ervan onder de neus van zo’n splinterjonge, hippe supermarktmedewerker gehouden en die gidste me er zo naar toe.

Toen we elkaar zaterdagavond in beeld hadden (duurt altijd even) en bijgepraat waren (duurt ook altijd even) begonnen we met de proeverij.
Bijna alles vond ik lekker, behalve de Pringles.
Sommige stellen gaven er nog product-informatie bij: fuet bijvoorbeeld is een Catelaanse dunne droge worst uit het gebied boven Barcelona en Pringles hebben een hyperbolische paraboloïde vorm (…..) Ja hoor, ja.

Om de sfeer te verhogen gingen we ook nog een spel doen: ‘Among us’, een on-line spel waarbij je een poppetje bent in een crew in een ruimteschip. Eén van de leden van de crew is een verrader en probeert de boel te saboteren. Als je dat poppetje tegenkomt wordt je zomaar doodgeslagen en verander je in een spookje.
Gelukkig duurt een ronde niet zo lang, dus zodra je weet wie de booswicht is, begint er een nieuwe ronde en wordt er weer een nieuwe slechterik aangewezen.
Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik mij als deelnemer aan dat spel net zo voelde als de oliebol op zoek naar Yakitori in de Albert Heijn.
Opdrachten moest ik uitvoeren, maar die moest ik eerst vertalen uit het Engels en dan moest ik de ruimte waar ik ze moest uitvoeren nog zoeken.
Volgens mij was ik zo’n slechte deelnemer dat ik daarom nooit de verrader van de crew ben geweest; ik ben ook niet zo goed in doodslaan trouwens.

Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?
Dat de generatiekloof zich ineens openbaart als je een nieuw online spel gaat spelen met je kinderen en dat Aziatische Yakitori heeel erg lekkere kipspiesjes zijn.

Meestal zet ik ’s morgens een wekker, op mijn vrije dagen iets later dan op werkdagen.
Maar soms laat ik het maar even gebeuren.
Als er geen wekker afgaat, word ik meestal wakker om 08.00 uur, dan slaat de grote klok in de Catharinakerk op de Brink.
Wij wonen ongeveer 700 meter van de kerk af, dus de klok is goed te horen, maar je valt niet van schrik uit bed.
Heerlijk om dan nog even te soezen…..

De klok luidt drie keer per dag: ’s morgens om 08.00 uur, ’s middags om 12.00 uur en ’s avonds om 18.00 uur.
Vroeger, toen mensen nog niet allemaal een horloge hadden, was die klok echt belangrijk voor de tijdsaanduiding.
Boeren die op het land aan het werk waren, wisten aan het klokgelui dat het warme eten op tafel stond.

Voor de reformatie was ‘onze’ Catharinakerk een Rooms Katholieke kerk, zoals alle kerken in Nederland.
Het luiden van de klokken was in eerste instantie een oproep tot gebed; daardoor ontstond in de omgeving van de kerk ook een bepaalde regelmaat in de dagindeling.
Dat is ook de oorsprong van het zogenaamde ‘Angelus kleppen of luiden’ 3 keer per dag– waarschijnlijk ingesteld in de 14^e eeuw – als oproep tot het bidden van ‘De Engel des Heren’.

Na de Reformatie werd het gebruik van kerkklokken voor een groot deel afgeschaft; hiervoor kwam het ‘tijdluiden’ in de plaats, zoals de middagklok en de papklok.
Vaak werden klokken voor allerhande, niet-kerkelijke zaken gebruikt: als waarschuwing voor brand of ander naderend onheil, voor de rechtspraak of als poortklok bijvoorbeeld, maar daar zal in Roden geen sprake van geweest zijn: er was immers geen stadsmuur, dus ook geen poort.
Voor een kerkdienst op zondag roept de klok van de Catharinakerk ons ter kerke; bijzonder om te bedenken dat de klok nu al bijna een jaar niet meer roept…..
Na een begrafenis vanuit de kerk luidt de klok de overledene uit: de klok luidt totdat de kop van de stoet het kerkhof heeft bereikt.

En dan te bedenken dat die klok er bijna niet meer was geweest! In de 2e Wereldoorlog werd de klok door de Duitsers in beslag genomen.
Zij smolten die geroofde klokken om en maakten er wapentuig van. De Nederlandse regering had een aantal klokken bestempeld als ‘monumentaal’, waaronder die uit de Catharinakerk. Er werd een grote witte M op gezet (zie afbeelding) en dat was de redding van de klok: na de oorlog kwam hij weer terug naar Roden en strooit hij dagelijks zijn galmende klanken over Roden.

Donderdagmorgen 25 februari, geen wekker want: vrije dag.
Om acht uur hoor ik de klok luiden.
Wat bijzonder eigenlijk…..

De afbeelding van de klok heb ik gefotografeerd uit het boekje ‘Negen eeuwen Catharinakerk Roden’, uitgegeven in de zomer van 2012 door de Stichting Behoud Hinszorgel. Hierbij een link naar de website van die stichting, daar kun je onder het kopje ‘La petite histoire’ het boekje digitaal bekijken. 

In het boek had ik ook een hoofdstuk opgenomen onder de titel ‘Guilty pleasures’.
Dit onderwerp heeft niet een eigen tabje in het menu; af en toe schrijf ik er over.
Guilty pleasures zijn  pleziertjes waar je je eigenlijk een beetje schuldig over moet voelen.
Waar je je haast een beetje voor zou moeten schamen.
Tijd verdoen aan onbenullige computerspelletjes.
Alles volgen op het gebied van ’the royals‘ en genieten van de ‘franje van oranje’.
Geld weggooien op de kermis in zo’n muntjes-schuifapparaat.
Gniffelend een Donald Duck lezen in de wachtkamer bij de dokter.
Bij de barbecue toch gaan voor een speklap, in plaats van kiezen voor de veel gezondere kipfilet.
Met een potlood met groot plezier de omgeroepen nummers doorkrassen en genieten van de spanning als je bijna BINGO hebt op een melig familiefeestje.
Meezingen met hele foute muziek, zoals ‘Pappie, loop toch niet zo snel…” van Herman van Keeken of  ‘Eéééduard & Helena‘ van de Zangeres zonder Naam.
Je nog steeds bescheuren om de idiote sketches van André van Duin uit de jaren ’70.
Echt waar. Als ik midden in een revalidatieperiode even een off-day heb, zoek ik op YouTube wat oud materiaal van Van Duin op. Binnen een half uur knap ik dan al op, omdat ik fysiek moet lachen en dat heeft weer een positieve invloed op mijn geest.

Iedereen heeft zulke ‘schuldige pleziertjes’.
Door ze te delen op mijn blog roep ik vaak instemmende reacties op.
Eigenlijk is het jammer dat het woord ‘schuldig’ wordt gebruikt voor dit soort activiteiten.
Waarom zou je je daar schuldig over moeten voelen?

Als je dat nou leuk vindt? Je hoeft toch niet alle tijd die je tot je beschikking hebt te gebruiken voor nuttige en verantwoorde dingen?
Mijn vader kon vroeger zo nuchter zeggen: “Wat kan jou dat nou schelen wat een ander daarvan vindt.”
In het leven zijn al genoeg serieuze en ernstige dingen.
Te veel.
Daarom pleit ik voor afschaffing van de term ‘guilty pleasures’.
Voor mij zijn het ‘necessary pleasures’.
Even onbekommerd met zogenaamde onbenulligheden wegdrijven van de zwaarte van de dag.

Het voordeel van het delen van mijn interesse voor ons koningshuis, is dat mensen in mijn omgeving bij een blad of een boek over de royals onmiddellijk aan mij denken.
Dat krijg ik dan.
Zoals de ‘Royal-special’ die de lezers van de bladen Margriet & Libelle als extraatje kregen.
Die lag een week later op mijn bureau aan de Hereweg in Groningen.
Was met de interne post gekomen; gekregen van collega Jacquelien.
Die komt dan, nadat ik hem uitgebreid gelezen heb, in een royalty-lezers-circuit.
Dat circuit bestaat uit tante Trijn, schoonzus Annette en schoonzus Ali.
Vorsten, Royalty, boeken, het verhuist in plastic tasjes van adres naar adres.
Want natuurlijk ben ik niet de enige die geniet deze ‘guilty pleasure’….!

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.