Categorie: Alledag Pagina 169 van 264

22 september: Optocht!

Door Ada

Op 22 september 2018

….. staart met koffie-cupjes….

De zaterdag vóór de Rodermarkt is er de Rodermarktparade! Een jaarlijks terugkerende feestdag waar ik erg naar uitkijk.
Dit jaar met een extra dimensie: alle drie dochters staan met ons in het publiek. De Rodermarktfeestweek meebeleven na zeven jaar Engeland ervaart Frea als heel bijzonder.

Vandaag een foto-blog, want ik ben de hele dag druk met de optocht bekijken, muntjes schuiven op de kermis, patat eten en weer de optocht bekijken.
Vanmorgen na de koffie liep ik met Gerard naar de Ceintuurbaan (waar de wagens dan al staan opgesteld) met een paraplu in de ene hand en de binnenste pagina van ‘De Krant’ (met informatie over de praalwagens) in de andere hand.

Er waren weer mooie exemplaren bij en er viel weer van alles te beleven. Een

Gehaakte kleden op olifanten.

drakenstaart met punten van koffie-cupjes. Twee prachtige gehaakte kleden op de ruggen van Indische olifanten. Verder ontwaarde ik op een wagen met de kerstman in zijn slee een grote, rode zak met cadeautjes die gemaakt was van heel veel rode, gehaakte rondjes. Wat een wereldidee, wie bedenkt zoiets! (zie 30 januari van rondjes naar vierkantjes. )

Het thema van de Rodermarktparade was dit jaar: “Events around the world”. Beetje vreemd dat bij

Gehaakte rondjes: goed idee!

zo’n oer-Drents gebeuren als de Rodermarktparade een Engelse naam wordt bedacht. .. voor die ene Engelsman die bij ons in huis woont hadden ze dat echt niet hoeven doen, die spreekt gewoon Nederlands en die had ook het Nederlandse woord voor World Animal Day wel begrepen.

De optocht was heel divers; gladiatoren gevechten, gadegeslagen door een Romeins keizer, Halloween, Werelddierendag, Oud &Nieuw, Kerst, het was weer erg onderhoudend allemaal.
16 praalwagens met prachtig uitgedoste figuranten vormden een kleurig spektakel dat door de straten van Roden trok. Toen de optocht was afgelopen had ik hem vier keer gezien, twee keer ’s middags en twee keer ’s avonds.

Naast de praalwagens kan ik ook altijd erg genieten van de showbands met de daarvoor dansende color guards. Ook nu was het weer genieten met Concordia uit Zevenhuizen , KTK uit Kampen en natuurlijk onze eigen Roder Muziekvereniging Noordenveld.
Ook daar mag tijdens de parade best voor geapplaudiseerd worden!

Eerdere blogs over dit onderwerp
2014: Rodermarktparade

2015: Rodermarktwagen-koorts

2016: Een besmettelijk virus

2017: Te lange benen en een spiekbriefje

Reageren

21 september: Boskamp wordt Disneystreet.

Door Ada

Op 21 september 2018

In Alledag

De Rodermarktfeestweek is vandaag van start gegaan.
Vorig jaar waren we verschrikkelijk druk met de praalwagen van de kerk, dit jaar gaat het er een stuk rustiger aan toe.

Afgelopen woensdag kwam de feestverlichting voor de Boskamp: grote palen, lampen en voor iedere paal een triplex versiering.
Dit jaar staat die versiering in het teken van Disney.
Dan komt het kind in mij boven.
Opgetogen zie ik dat Bambi bij de overburen in de tuin staat, bij de buren daarnaast Stinky en daar weer naast Stampertje.
Bij ieder figuurtje heb ik wel een quote paraat.

Die laatste regel is van mezelluf!

“Hij mag mij een bloempje noemen, as hij dat leuk vindt……scheelt me niks”.
Geniet ook even: Bloempje >>>
Nog eentje dan: Die laatste regel is van mezelluf >>>
Wij hebben zelf een biggetje in de tuin. Knir. Of Knar of Knor, ik weet het niet.
Schoonzoon Cees dacht dat het in ieder geval het biggetje was dat zijn huisje van stenen had gebouwd, gezien Gerards bouwachtergrond.
Buurman even verderop, Reiken is zijn naam, heeft Dagobert Duck op zijn stoep staan. What ’s in a name…..
Ook hier plopt het tekstballonnetje al weer op en zie ik Dagobert in zijn geldpakhuis: “Je kunt erin rondduiken als een dolfijn, erin graven als een mol en het op je hoofd laten kletteren…!”

De rest van de straat had ik nog niet gezien.
Vanmorgen reed ik in mijn auto de straat uit naar mijn werk, de Boskamp uit.
De Boskamp heet trouwens nu anders, we wonen even in ‘de Disney-street’.
Ik zag Mickey & Minnie Mouse, Pluto en Broer Konijn en ging steeds langzamer rijden.
“O, Zwarte Magica!”
Toen moest ik knap oppassen, want ik was helemaal ‘into Disney’; dacht terug aan de verhalen waarin Zwarte Magica op slinkse wijze het geluksdubbeltje van Dagobert Duck wilde stelen.
Maar ondertussen was ik ‘bestuurder van een motorvoertuig’ en diende ik mijn ogen gewoon op de weg te houden.

Een jeugd met Disney is ‘a joy forever’.

Vanavond loop ik even een rondje door de hele ~~Boskamp~~ Disneystreet.
Mijn favoriete karakter heb ik namelijk nog niet gespot: Madame Mik Mak. Van haar heb ik ook een quote paraat:
“Klinkt alsof er iemand ziek is…. wat lollig!
Ik hoop dat het erg is….iets met VLEKKEN!”

Reageren

20 september: Dit is mijn lijf.

Door Ada

Op 20 september 2018

In Alledag

Vorige week kreeg van mijn schoonzus een hele stapel Linda’s.
Haar zus is op dat blad geabonneerd en als ik ze krijg hebben volgens mij al meerdere vrouwen het gelezen. Saskia Noort schrijft iedere maand een column in de Linda en deze keer was ik het in grote lijnen met haar eens. Dat we in onze maatschappij een beetje doorslaan met al die gezondheidshypes. Dat je lijf nooit kan voldoen aan de door de media opgelegde schoonheidsidealen. De essentie was: mensen, doe normaal, eet, sport, werk, drink, slaap en geniet. En hou vooral op met het veroordelen van anderen: te dun, te dik, te ongezond.

Volgende maand word ik 58 en ook mijn lichaam komt niet in de buurt van het ideale plaatje. Dat was trouwens 40 jaar geleden ook al zo, een schoonheid ben ik nooit geweest.
Al een aantal jaren zit ik in de overgang, maar omdat ik dat (net als het huishouden) geen boeiend onderwerp vind, gaat het daar op mijn dagelijkse blog eigenlijk nooit over.
Yoga, zwemmen, fietsen, wandelen: ik doe mijn best. We eten zoveel mogelijk uit de schijf van vijf en we proberen drie dagen per week vegetarisch te eten, maar we lusten ook wel eens een puntzak frites of een pizza en drinken graag samen een glas wijn. Aan mijn lijf zijn de 58 jaren af te zien. Het heeft drie dochters gedragen, heeft een aantal infarcten doorstaan en wordt sinds maart ontsierd door een levensgroot litteken op mijn borstkas.

Maar het lijf doet het nog steeds en hoe. Helemaal uitgerevalideerd ben ik nog niet, maar ik kan weer bijna alles aan. En dat het er allemaal niet meer zo flitsend uitziet: het zij zo.
In die bewuste Linda was het voorwoord, zoals iedere maand, van Linda herself. Ook al 50+. Zij stond bloot op de cover, maar wel zo dat ze er zelf ook tevreden over was, lees: met veel lakens en kussens…….. een ouder lijf verdient barmhartigheid en diffuus licht.
Zij noemde in dit verband het lied van Jenny Arean: “Dit is mijn lijf!”. Ze zong het in ‘het Spaanse Schaep, de tekst is geschreven op de melodie van “This is my life” van Shirley Bassey.

Wat een mooi lied en wat herkenbaar. Hierbij een link naar een video >>> waarin Jenny het zingt in de serie. Let vooral ook op die prachtige vrouwen met dito badmutsen die in het zwembad voor haar synchroon zwemmen.
Benieuwd naar de tekst? Lees het mee: hierbij een link Dit is mijn lijf – Jenny Arean naar een PDF met de liedtekst.

Reageren

19 september: Mijmermoment.

Door Ada

Op 19 september 2018

In Alledag

Drukke dag op kantoor vandaag. Gisteren had ik laat in de middag een overleg dat ik moest notuleren, vanmorgen stond het uitwerken van dat Vestigingsmanagers Overleg in mijn agenda.
De dag begon met een heerlijke fietstocht met een fantastische zonsopgang in de Onlanden als decor.
Om kwart voor acht zette ik mijn computer aan, nam een kop rooibosthee en begon aan het verslag.

Met zo’n verslag kun je nooit in één keer door.
Collega’s komen binnen.
“Goedemorgen; hoe ist?”
“Hoe was het overleg gisteren?”

Mijn telefoon gaat tussendoor; afspraken vastleggen, overleggen wie, wat, wanneer.
Ieder uur loop ik even naar het keukentje voor koffie of thee, spreek soms wat mensen op de gang en verwijs bezoekers naar een afdeling.
Af en toe komt er een hoofd om de deur.
“Menco d’r ook?”
Menco is de ICT’er van het gebouw en allesweter op het gebied van telefonie, internet en computer; daarom is hij de populairste man van onze kamer. We leggen soms briefjes op zijn bureau met namen van mensen naar hem hebben gevraagd……

Rond half twaalf was het verslag klaar en had ik de bijhorende acties al uitgezet.
Dan is er nog een mailbox die moet worden bijgewerkt en een actielijst die wachtte op actualisering.
Om 14.00 uur was ik er door.
Even een kopje thee…..maar eigenlijk had ik daar al genoeg van gehad.
Heb ik nog niet wat anders in de la?
Ik vond een doosje drinkbouillon. Eigenlijk van mijn collega, maar ik bietste een sachet; bedankt Jacquelien!
Morgen doe ik boodschappen en dan neem ik wel weer aanvulling mee.

Wat een heerlijk moment op de dag. Een kop warme bouillon en een voldaan gevoel over een nuttige werkdag: een mijmermoment.
Heb ik ooit geleerd op een mind-fulnessbijeenkomst.
Even stil staan, even bijkomen, even pauze; knap je van op.

Wat is mijmeren eigenlijk? Ik zocht het op en vond de volgende synoniemen: beraden, bespiegelen, bezinnen, nadenken, mediteren, overwegen, peinzen, reflecteren, reminisceren en stilstaan.
O? Zoveel dingen tegelijk? Was ik toch weer aan het multitasken bij de bouillon!

Reageren

18 september: De kneien van een eulifant.

Door Ada

Op 18 september 2018

In Streektaol

Soms gebruuk ik een uutdrukking waorbij oonze wichter de wenkbrauwen optrekt. Wij hadden het over een collega die aal maor niet deur haar dat andere luu zuk vreselijk an heur gedrag argerden. Subtiele hints, veurzichtige raodgevings, het kwam allemaole niet binnen. Toen zee ik : “Nou, die hef dan een vel veur de kop as een eulifant veur de kneien.”
Toen bleef het stille. Daor hadden ze ja nog nooit van heurd.
Ze wussen wel wat een ‘bret veur de kop’ was, dus de betiekenis van dizze streektaol uutdrukking weur wel duudelijk.

Mien va had vrogger hiele specifieke uutdrukkings, waorvan ik eigenlijk niet weet of allent hij ze nou gebruukte (lees: zölf bedacht haar) of dat die uut de streek komt waor as hij vot komp.
As mien breur en ik an het fantaseren waren wat er allemaole wel niet kun gebeuren en wat er misschien mis kun gaon (as kiend bi’j daor hiel goed in) dan zee mien va: “As is verbraande turf en as morgen de hemel naor beneden valt he’w allemaol een blauwe musse op.” Met aandere woorden: zeur niet zo.

Op zundagmiddag gungen wij vaak op vesite, miestal hen de femilie in Zuud-Drenthe. In die tied was d’r nog weinig snelweg en waren d’r veul Daffies bij de weg. Die nooit harder as 60 reden.
“Zit wij weer achter zun zundagsrieder!” mopperde mien va vanachter het stuur. As e zien veurganger dan inhaald had en drie kilometer later achter een volgende ‘zundagsrieder’ zat, meuk hij altied dizze prachtige vergelieking: “Bi’j pis op berre kwiet, krie’j schiet op berre weer.” Op de achterbank hadden mien breur en ik dan dikke lol.

As mien va wol angeven dat iene geestelijk wat beperkt was, dan zee e: “Die hef d’r iene hen heideplukken,”
Wat ik zölf altied hiel vervelend vun, was as hij zee: “Dat is mooi veur dien opoe!”
Dat betiekende: mooi verhaal, maor het interesseert mij eigenlijk niet.
As puber denk ie da’j het middelpunt van het heelal bent, maor dat was ok in oons gezin niet het geval. “Och, die zit nog tussen zwien en big in” heurde ik mien va ooit ies zeggen.

Gien voedingsbodem veur ‘ster’allures….

Reageren

17 september: We zijn begonnen!

Door Ada

Op 17 september 2018

In Kerk & gemeente

In september vieren we met onze PKN gemeente altijd het begin van het nieuwe kerkenwerkseizoen onder de naam ‘Startzondag’. Gistermorgen kon je vanaf 09.30 uur Op de Helte binnenlopen voor een kop koffie/thee en hier en daar een praatje maken. Ondertussen kon je een workshop kiezen die we daarna gingen doen. Net als vorig jaar (zie Niet zingen) ging ik ook deze keer niet zingen bij de cantorij-workshop, omdat ik na een paar dagen verkoudheid en keelpijn een stem had als een cokesklopper; als het had gemoeten kon ik met de bassen meezingen.

Keuzestress is niet het goede woord, maar ik vond het wel moeilijk wat ik moest kiezen; het werd bibliodrama. Tot mijn verrassing zat Gerard daar ook al in de kring!
Alle keren dat ik bibliodrama heb gedaan was het met Bart Elbert, nu gaf Walter Meijles leiding aan de bijeenkomst. We behandelden het verhaal uit Lucas 14 (klik hier >>> voor het bijbelgedeelte in de basisbijbel, even een stukje naar beneden scrollen) van de heer die een feestmaal aanricht en daarvoor allerlei mensen uitnodigt, maar iedereen verzint uitvluchten en niemand komt naar het feest. Dan ontsteekt de heer in woede en stuurt zijn dienaren op pad om buiten de stad de lammen en blinden uit te nodigen.

We speelden naar aanleiding van het verhaal verschillende situaties uit: iemand uitnodigen om mee te gaan die vervolgens mee gaat, maar ook iemand uitnodigen die de uitnodiging afwijst. We beeldden teleurstelling uit, woede en spraken af welke dingen we zouden uitbeelden bij het verhaal.
Walter las later tijdens het vervolg van de viering het verhaal uit Lucas voor.
Samen met Zwanet beeldde ik een kreupele uit die een blinde hielp. Daarna nodigden we gemeenteleden uit om mee te komen, we lieten teleurstelling en woede zien en liepen aan het eind van verhaal de zaal uit om buiten de kerk mensen uit te nodigen. Grappig was wel dat sommige gemeenteleden wél meeliepen op onze uitnodiging…….dat past dan wel weer bij één van de uitgangspunten van bibliodrama: laat gebeuren wat gebeurt.

Het workshop koor (van ongeveer 70 mensen!) zong prachtig, er was een mooie ‘Toren van Babbel’ gebouwd, meneer Vos had de bijbelquiz gewonnen, er waren kleurige papieren bloemen en kaarten gemaakt, gedichten geschreven en er waren gesprekken gevoerd over Jezus. Iemand zei vooraf daarover: “Ik ga met Jezus aan de bar zitten…. ”

We zijn begonnen.
Goed begonnen.
Er zijn naast de vieringen heel veel activiteiten in onze PKN gemeente waar je aan mee kunt doen. Mijn tip: 4 woensdagen begin 2019 staan gepland voor ‘Bibliodrama: met bijbelverhalen spelen’. Doe eens mee, het bijbelverhaal komt veel dichterbij dan met lezen alleen.

We sloten de viering af met een broodjesbuffet en hadden het nog heel gezellig met elkaar.
Sommigen vroegen naar het recept van de hartige taart: hierbij een link naar het blog waar het wordt beschreven: Hartige taart >>>

Reageren

15 september: Elvaston Castle

Door Ada

Op 15 september 2018

In Alledag

Het blog uit maart 2017 over Elvaston Castle: Er ging een laatje open >>> besloot ik met de woorden: want als ik nog eens in de buurt van Nottingham ben….
Toen we Frea en Jon ophaalden uit Engeland was ik de buurt van Nottingham en ik kon Gerard overhalen om een paar uur vrij te maken voor nog één keer een bezoek aan Elvaston Castle.

de entree van kasteel, The Hall

Het was mooier dan wat ik er van verwacht had.
Het eerste verschil was al dat we nu een kaartje moesten kopen voor een parkeerplaats. Het park was wel vrij toegankelijk en het werd bevolkt door groepjes picknickende mensen, wandelaars, toeristen en hondenuitlaters.
Hieronder in cursief mijn bevindingen in 2013:
Dwalend door het prachtige, iets verwilderde park.
Het park was nu mooi onderhouden. Het gras was gemaaid en de bomen en struiken waren goed bijgeknipt en bijgehouden. |
Loerend door deuren en ramen naar het stoffige, verrommelde interieur.
Tot mijn grote verrassing konden we nu in het kasteel binnen kijken! Alleen in de maand augustus (we hadden dus geluk!) was er een groep kunstenaars die er een tentoonstelling organiseerde. Daar heb ik amper iets van gezien trouwens, ik liep me alleen maar te vergapen aan het interieur waar ik in 2013 zo nieuwsgierig naar was. Verder was er een ruimte ingericht als koffie/thee-bar en je je kon er inmiddels ook naar de wc.
Griezelend bij een gang naar een grafkelder op het kerkhofje naast de oude kapel.
We konden nu niet meer bij de kerk, het kerkhof en de grafkelder komen. Het hek zat op slot; ik heb er nog wel even aan gerammeld, maar het gaf niet mee.
Er was zelfs een oud volksverhaal over een spook dat af en toe voor een raam verscheen.
Het spook had een gezicht gekregen. Naar wat ik begreep uit de informatie worden in Elvaston Caste regelmatig toneelvoorstellingen gegeven en één zo’n voorstelling bracht het spokende dienstmeisje tot leven.

De bevolking heeft dus de plannen kunnen verhinderen van een investeerder die van het hele landgoed een besloten golfresort wilde maken.
Maar van de kunstenaar die in de tentoonstellingszaal zat begreep ik dat het nog niet meevalt om zo’n groot landgoed een goede bestemming te geven waar de hele bevolking van mee kan genieten. Alles staat of valt met geldschieters en sponsors. Het parkeergeld is maar een druppel op een gloeiende plaat; maar er zijn nieuwe initiatieven. Er worden festivals georganiseerd, foodmarkets en er zullen in de toekomst vaker en afwisselende tentoonstellingen plaats vinden. Verder kun je Elvaston Castle huren om er te trouwen of een jubileum te vieren. Schitterende foto’s vond ik op de website van een regionaal opererende fotograaf: (klik Chris Seddon Fotographer). Als je naar beneden scrollt op deze website zie je een paar maar mooie foto’s van deze top-locatie.

Met weemoed in het hart nam ik afscheid van het prachtige Engelse landgoed met zijn weelderige park. De kans dat ik nog weer eens in de buurt van Nottingham kom is na dit weekend een heel stuk kleiner geworden…… gelukkig kan ik de ontwikkelingen op de website blijven volgen!

Reageren

14 september: Niet koken.

Door Ada

Op 14 september 2018

In Alledag

Deze week hoefde ik drie dagen niet te koken voor het avondeten: wat een ongekende luxe!
Op maandag heeft Frea gekookt: Shepherds Pie. Het is een eeuwenoud Engels recept, op internet vind je honderden variaties. Van oorsprong werd het gemaakt met restjes vlees en aardappel. Traditioneel wordt lamsgehakt gebruikt. In plaats daarvan is rundergehakt heel goed te gebruiken, al heet het gerecht dan officieel Cottage Pie. Frea’s variatie heette vast weer anders, want daar zat helemaal geen gehakt in. Want vegetarisch. En heel lekker!

Woensdag werd de buurvrouw 65 en ze vierde dat met een etentje in Wereldrestaurant Breed in Leek. Supergezelig was het. Ik liet een stukje zalm bakken en nam daarbij aardappelgratin met witlofrolletjes met ham en kaas en bij een knoflook-speklapje nam ik bami met foe yong hai en loempiaatjes. Wat een verwennerij.

Donderdag zaten we met onze vriendengroep bij ‘de Muzikant‘ in Assen.
Een ‘anders dan anders restaurant’. Het all-in concept omvat een 2 of 3 gangen menu inclusief bier, fris en wijn voor een vaste prijs. Het hele restaurant is behangen met oude LP’s en platenhoezen. Ook de menukaart, in de vorm van een een LP of een single krijg je in oude platenhoes en de menu’s zijn vernoemd naar artiesten of groepen.
Samen met Sinet bestelde ik het voorgerecht ‘Village People’ voor twee personen: een plankje met verschillende kleine voorgerechtjes o.a. een kopje mosterdsoep. Als hoofdgerecht had ik ‘Shocking Blue’: een cordon bleu, maar net een beetje anders.

Alleen al het bekijken van de namen en de gerechten met daarbij de uitleg was al leuk.
Paul Mc Cartney en John Lennon waren vegetarische gerechten bijvoorbeeld.
Pink Floyd was zalm van de gril.
Meer ga ik niet verklappen, het is gewoon leuk om daar zelf eens naar toe te gaan en je te laten verwennen. Want dat doen ze daar.
Johan en ik bestelden allebei als nagerecht een koffie-speciaal. Kop koffie, huisgemaakt slagroomsoesje, toef echte slagroom en een klein glaasje amaretto.
Prima eten, vertrouwd en dierbaar gezelschap: we vierden het leven.

Vanavond kook ik weer zelf: bloemkool met aardappels.
Ook lekker…..

Reageren

13 september: Vorig jaar om deze tijd.

Door Ada

Op 13 september 2018

In Alledag

In deze periode kijk ik dikwijls terug naar vorig jaar. In de maand augustus werd mijn moeder ziek en half oktober overleed ze. Als ik nu ’s morgens op de fiets stap op weg naar mijn werk realiseer ik me dat ik vorig jaar al niet meer fietste in de maand september omdat ik na mijn werk vaak nog naar Hoogersmilde reed. Op de Cornelis Clan dag was ze er voor het eerst niet bij. We verdeelden die dag wat laatste spulletjes van haar die nog waren blijven liggen.

Zondagavond reden we op weg naar de verjaardag van een Waninge-schoonzus weer eens over ‘de Smilde’ langs de Drentse Hoofdvaart.
Langs het kerkhof.
Langs Meintjes.
Langs de televisietoren.
Het prikte.
Jarenlang reden we bijna wekelijks langs al die bruggen over die ene ‘schuine brug’; nu komen we er er hooguit nog een paar keer per jaar ’s avonds langs.

Deze zomer heb ik mijn moeders spijkerjasje gedragen (waarvan bij haar de manchetten 2x omgerold waren) en haar opvouwbare paraplu zit standaard in mijn rugtas. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik niet even aan haar denk, omdat er nog zoveel kleine dingen in mijn huis en in mijn leven zijn die me aan haar doen denken. Mijn moeder had bijvoorbeeld zo’n grote voorraad wasmiddelen, dat ik daarvan ook rijkelijk kon uitdelen aan de dochters. Carlijn zei “Toen ik de was had opgehangen rook ons huisje ineens naar Oma!” In onze slaapkamerkast staat een tas vol fotoboeken. Regelmatig zit ik even in zo’n album te bladeren of ik zoek bewust een foto voor een blog. Een uur is dan zomaar om….

De periode van geleidelijke rouwverwerking werd abrupt onderbroken door de hartoperatie in maart; dan zit je hoofd ineens helemaal vol met spanning en zorg. Wat ik nog weet is dat ik blij was dat ik mijn moeder niet meer hoefde te bellen dat ik die by-pass moest ondergaan. Nu ik het hele revalidatie proces heb doorlopen lijkt er weer meer ruimte te komen in mijn hoofd voor bovengenoemde herinneringen. Ik laat het maar gebeuren, het gaat niet gepaard met diep verdriet of heftige emoties.

Sterker nog: heel vaak denk ik aan haar met een glimlach. Om die enorme voorraad wasmiddelen bijvoorbeeld. Of al die pakken zakdoekjes, inlegkruisjes en Tena-Lady….. en ook met schuursponsjes en Cif kan ik nog minstens een jaar vooruit!

Reageren

10 september: Hier ligt mijn voorvader!

Door Ada

Op 10 september 2018

In Alledag

Zaterdag was het open monumentendag.
’s Morgens ging ik met Frea, Jon en Carlijn naar de Mensinge.

Landgoed Mensinge Roden

We liepen door de mooie kamers, waar overal attributen stonden die vroeger door het keukenpersoneel werden gebruikt. Er liepen mensen rond in oude kleding die door de dienstbodes en het andere personeel werden gedragen en er waren foto’s uit die tijd.
Een vrijwilliger liet ons een paar bijzonderheden zien en vertelde ons van alles over de Mensinge. In de keuken trof ik Gerrit Warmelink, collega-vrijwilliger bij de Catharinakerk, maar zaterdag druk met zijn andere vrijwilligers-klus. Op de website van het landgoed vond ik een filmpje waarin Gerrit aan het woord komt. Hij vertelt in het kort de geschiedenis van het huis en zijn bewoners. Hierbij een link naar die website Landgoed Mensinge >>>.

’s Middags was ik zelf vrijwilliger in de Catharinakerk. Ook een monument dus ook de hele dag open. We hadden het er maar druk mee, de belangstellenden liepen af en aan!
Er waren twee jonge kinderen die wat verlegen achter mama stonden. Ik maakte een opmerking over de prachtige glitterschoenen van één van hen; toen vroeg ze mij naar het orgel. Ging er nog iemand op spelen? “Weet je wat? Ik ga de organist even vragen.” Ad wilde wel even wat spelen, ik mocht ook wel met de kinderen boven komen kijken. Hij liet hen zien hoe het geluid van het orgel tot stand komt, liet verschillende onderdelen zien en vroeg toen of ze ook een liedje kenden. Oma stelde “Op een grote paddestoel’ voor. Ad speelde en wij gingen met elkaar het liedje zingen. Beneden stond men gek te kijken:
“Met de beentjes in de lucht!”

Even later kwam er een mevrouw met een stapeltje papieren. Zij had haar stamboom meegenomen, ze stamde af van Deodatus. “Als het goed is, is hier in de kerk zijn grafsteen.” O ja? Zo goed ben ik nou ook weer niet op de hoogte van die stenen……
Maar we vonden zijn grafsteen en we vonden zijn naam op het predikantenoverzicht. Hij was predikant in de Hervormde Kerk van 1647 tot 1696. Bijna vijftig jaar! Daar vallen Theo van Beijeren en Harm Jan Meijer bij in het niet
De mevrouw was heel erg enthousiast over het resultaat van haar zoektocht. Ze maakte foto’s en vond het heel bijzonder om sporen van één van haar voorouders te vinden.

Rond kwart over drie kwamen er ineens héél veel bezoekers. Dachten wij. Maar het waren allemaal leden van de Cantorij Roden. Wat heerlijk, die gingen een paar liederen zingen.
Sommige bezoekers bleven wel rondlopen en dingen bekijken, maar ook een heel aantal ging even zitten. Luisteren. Ook daar is de kerk voor bedoeld; het is niet alleen maar een prachtig historisch gebouw, maar ook een plek om te zitten, te luisteren en te zingen.
‘Toevallig’ had ik een handwerkje in mijn tas; daar zat mee in mijn handen naast een eeuwenoude pilaar.
Zaterdagmiddag, kwart over drie, haakwerkje, mooie muziek, even een moment van bezinning.

Wat zijn het leuke middagen en wat geniet ik van de gesprekken met belangstellenden en toevallige voorbijgangers. Te weinig was ik er dit jaar bij als gevolg van de nasleep van de by-pass. Volgend jaar draai ik weer gewoon mee in het vrijwilligers-rooster.
Deo volente.

Reageren