Categorie: Alledag Pagina 17 van 298

Sinds 2021 maak ik deel uit van het secretariaat van Lentis Team290, maar van de collega’s waar ik nu mee op één afdeling zit is er maar één die er toen ook al werkte.
Collega’s zijn met pensioen gegaan of naar een andere afdeling verhuisd, zodat er sprake is van een ’toen’ en ‘nu’ situatie.
In de periode dat er zoveel veranderde had ik bij ons in de overkappingsschuur een bijeenkomst georganiseerd waar oude en nieuwe collega’s elkaar ontmoetten, maar dat is ook al weer twee jaar geleden. ‘Nieuw’ zie ik iedere week op het werk, ‘oud’ niet zo vaak meer, maar gelukkig organiseren we zo af en toe een mini-reünie.
Een overzicht van de bijeenkomsten tot nu toe vind je onderaan dit blog.
Kortgeleden kregen we een uitnodiging van Margreet om bij haar in Stadskanaal te komen voor een kop koffie en een lunch.
Petronet kon er helaas vandaag niet bij zijn, maar wij hopen dat zij volgende keer weer present is!

Na de begrafenis en bruiloft van donderdag had ik stemproblemen, dus ik had me voorgenomen om even wat minder te praten.
Goed idee, niet gelukt.
Renny stapte vanmorgen rond 09.15 u bij mij in de auto en in Peize stapten Corry en Marja in; houd dan maar eens je mond…..
Wat hadden we veel te bespreken; in een jaar kan er immers zo veel gebeuren!
Toen de ‘navigatiemevrouw’ mij luid en duidelijk instrueerde dat ik rechts moest afslaan richting Gasselte, bleef ik rechtdoor rijden op de Hunebedhighway.
Achterin zei Corry; “O. We hadden er volgens mij hier af gemoeten…”, maar we zaten zo genoeglijk te beppen dat ik die hele afslag over het hoofd zag.
Toen moesten we 5 kilometer doorrijden naar de volgende afslag: Borger.
Het scheelde niet eens zoveel tijd, want klokslag 10.30 uur parkeerden we de auto bij Margreet voor de deur.
Met z’n vieren wandelden we naar de oprit van nr. 28 tot de twijfel toesloeg.
“Of was het nou 26….”
Nog even weer de app er bij: ja hoor, toch 26.
Vier secretaresses op hun best.

En toen was er koffie met gebak en heel veel verhalen, gelardeerd met foto’s.
Er was een zoon getrouwd, er was een dochter geslaagd, er waren vakanties geweest en natuurlijk moesten we het uitgebreid hebben over ons secretariaat.
Wat er allemaal veranderd is, wat nog steeds hetzelfde is en over de vraag ‘wat gaat er in de toekomst met de secretariaten gebeuren?’
Maar natuurlijk ook over het ouder worden.
Het verlies van energie.
De nare ziektes die mensen overkomen, waardoor er ineens een leven ‘voor’ en ‘na’ is.
Hoe kwetsbaar we zijn en dat we niet met ‘leven en genieten’ moeten wachten tot we met pensioen gaan.

Deze keer hadden we niet allemaal iets meegenomen voor het eten tussen de middag, maar lieten we ons de lunch goed smaken bij ‘Lekker Anderz’, een mooie combinatie van horeca en zorg  in Stadskanaal.
Eenmaal thuis wisselden we nog wat appjes uit.
Tikkies enzo.
“Dames, het was supergezellig! Maar vijf is één te weinig. Petronet: volgende keer weer met z’n zessen!”

Afscheid van Margreet – juni 2023
Wandelclubje voor pensionado’s – juli 2023
Oud-en-nieuw-afscheids-ontmoetingsfeest – Augustus 2023
In een oude school – november 2023
Bijpraten in Zuidhorn – mei 2024
In het najaar van 2024 was er een bijeenkomst bij Corry, maar daar kon ik niet bij zijn.

Gisteren schreef ik over de begrafenis waar wij voor waren uitgenodigd.
Je rekent eigenlijk nooit op een begrafenis, maar de datum 5 juni stond al wel even in onze agenda: Rick en Anouk gingen trouwen.
Dat wisten wij al sinds Roelofs verjaardag in maart: gisteravond liepen wij rond 20.15 uur het feestgedruis in.
‘Gedruis’ is een goed woord voor waar wij in liepen: in het woordenboek staat dat gedruis ‘dof en verward geluid of geraas; leven, lawaai, rumoer’ betekent.
De bruiloft vond plaats in de loods van het bedrijf van Rick, ‘Waninge Verhuur‘.
Daar had ’s middags ook de plechtigheid plaats gevonden; wij waren daar natuurlijk niet bij, maar het was mooi geweest en ook heel romantisch. Rick en Anouk hadden een brief aan elkaar geschreven en die hardop voorgelezen tijdens de huwelijksceremonie. Toen we het bruidspaar feliciteerden zagen we al de bijzondere ring die ze elkaar gegeven hadden en we bewonderden hun prachtige bruidskleding. Eerlijk gezegd hadden we ze nog niet zo vaak in een jurk en een pak gezien, dus we zagen hen nu eens van een heel andere kant. Links zie je het mooie bloemstuk dat op hun trouwauto lag.

We zochten de ouders van de bruid en bruidegom op, feliciteerden hen en we sloegen hier en daar wat op schouders van familieleden.
Ook ontmoetten we natuurlijk de familie van schoonzus Ali en we zagen nu ook eens hun kinderen, waar we natuurlijk wel eens over praten op een verjaardag, maar die we nog nooit gezien hadden.
Er stond band te spelen op het podium en we moesten écht ons best doen om elkaar te verstaan, want de luidsprekers stonden knetterhard.
“Kan die muziek niet wat zachter?” vroeg ik aan Ali, maar die lachte mij gewoon uit.
“Maar we kunnen elkaar bijna niet verstaan” merkte ik op.
Dat was volgens Ali ook helemaal niet de bedoeling.
“Je moet dansen en drinken vanavond!”

Op een gegeven moment gingen alle vrouwen aan één kant van de dansvloer staan en alle mannen aan de andere kant; de band speelde nummers uit Grease, waarbij de mannen en vrouwen elkaar toezongen. Later deden ze dat ook nog met ‘Paradise by the dashboardlight’. Verder zong de hele zaal heel blij en overtuigend mee met een lied dat ik nog nooit gehoord had; over dat het warm was en dat de zon weer ging schijnen? Zoiets. Ik stond aan de kant het allemaal aan te zien en voelde mij als mijn ooms en tantes op onze bruiloft.
Twee en veertig jaar geleden.
Bij een heerlijke schaal vol bitterballen en andere hapjes schoot ik onverwacht vol.
Die hadden we ’s middags ook gehad.
Het lukte me niet om het van me af te zetten en rond 22.30 uur gingen we toch maar naar huis.

Wij hebben niet zo vaak meer een bruiloft tegenwoordig.
Vroeger trouwde bijna iedereen, maar tegenwoordig wordt er even zo vaak een samenlevingscontract ondertekend.
Rick had daarover gezegd dat hij contracten ondertekende met zijn zakenpartners, maar dat hij met Anouk graag een huwelijk wilde sluiten.
Daarvoor kom ik mij dus graag een avond in het feestgedruis storten; alleen jammer dat rouw én trouw te veel was voor op één dag.

De knapste man van de familie Boelen is er niet meer.
Zo noemde neef René zichzelf altijd; enige Randstedelijke arrogantie was hem dus niet vreemd.
Op een familiefeest kon hij z’n arm om je heen slaan en roepen: “Zo, nou komp de knapste man van de femilie effe naast je zitte!”
Hij had in een maand tijd 3 slecht-nieuws-gesprekken gevoerd met zijn behandelend arts; in het laatste gesprek werd hem verteld dat hij moest denken in weken.
Daarna is hem nog één week gegund. René is 52 jaar geworden en laat een vrouw en een zoon van 10 achter.
Hij is de zoon van oom Albert en tante Lammie. Vier jaar geleden overleden zij 3 weken na elkaar: daarover schreef ik toen deze blogs.

Hij had gezegd: “Ik wil graag een begrafenis vanuit de kerk, maar ik weet niet of dat kan, want ik kom er nooit meer.”
Natuurlijk kon dat. “Kom nou maar gewoon” zei de dominee daarover. Hij vervlocht het mooi in zijn verhaal: Jezus zegt in Mattheus 11: ‘Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt.’
Ook al ben je helemaal niet vertrouwd met de rituelen en gewoontes in een kerkdienst: beleef het op jouw manier en haal er uit waar jij mee verder kan.”

Het afscheid was een wonderlijke combi van een kerkelijke plechtigheid en een feestje in de kroeg. 7 sprekers hoorden we: gezin, familie en vrienden, geschokt en verslagen door zijn onverwacht snelle overlijden.
Het meest ontroerende vond ik een filmpje dat René nog niet zo lang geleden naar zijn vrouw had gestuurd dat werd getoond na haar verhaal.
Hij zat in zijn vrachtwagen en zong met die guitige kop van hem loeihard mee met Whitney Houston: “AND AAAAIAIAAAAAI WILL OHOHOLWEEEHEEES LOVE JOEHOEOE…!”

Op het kerkhof kwamen we langs het graf van mijn oom en tante.
Het gedicht dat daarop staat (klik op de afbeelding voor een vergroting) werd voorgedragen door de dominee. We zagen ze bijna zitten, op hun bankje in de lucht…
De informele condoleance vond plaats in “Jofel”, een kroeg in Bleiswijk. Toen iedereen terug was van de begraafplaats klonk met het volume op standje burengerucht het nummer ‘Laten we proosten’ van Guus Meeuwis. Menigeen stond met een borrel in de hand de tranen weg te slikken. Je kunt wel doen alsof het feest is, maar het voelt niet als feest. Maar net als de uitvaart uit de kerk: René had het zelf zo bedacht. En na een half uur was het toch al weer gezellig omdat we een aantal familieleden ontmoetten die we een tijdje niet gezien hadden.

Ik zag nog foto’s voorbijkomen van René als kleuter.
Wij gingen vroeger met ons gezin met hen samen op vakantie.
Toen kon hij de K nog niet zeggen. “Ome Tees! Weet je wat we vanavond gaan eten? Pannetoete!

Niet te geloven dat ik ‘as zijn ‘nichie’ nooit meer een knuffel krijg van deze grote, flamboyante, emotionele en ongetwijfeld knapste man van de familie.
Van zijn laatste boodschap aan ons zie je de afbeelding links van dit blog: Leef!

Als ik iets schrijf over de cantorij is het vaak over de viering waaraan we meewerken, maar vandaag wil ik het eens hebben over onze repetities.
Dinsdagavond van 19.30 – 21.30 uur staan we met groep van 25 – 30 zangers met elkaar te zingen.
We hebben meestal 3 à 4 repetities voordat we weer meewerken aan een dienst en we zingen ongeveer 7 liederen in zo’n viering.
Neem van mij aan: dat is hard werken. We zingen niet alles vierstemmig en sommige liederen kennen we ook al van een vorige keer, maar het duurt vaak even voor alle teksten en nootjes er weer in zitten.

Al jaren zing ik bij de alten en als je dit blog al even leest, dan weet je dat dat voor mij een aangenaam genoegen is.
In de afgelopen maanden zongen we een lied waarbij de tenoren een hele hoge regel hadden.
Karel zei daarover: ‘Heren, jullie hebben daar een soort ‘excelsis Deo’, jullie zijn daar het engelenkoor!’
Wij zien dan vanaf onze achterste rij twee kalende mannen voor ons staan, waarvan er één ook nog een korte broek aanheeft; wij alten hebben toch echt een ander beeld bij een engelenkoor…
Helemaal giechelig worden we als Karel daar later nog over zegt: “Mannen, jullie worden daar een beetje ‘versierd’ met nootjes door de andere koorleden, geniet daar van!’
Het engelenkoor wordt versierd; dan moeten we elkaar gewoon even niet aankijken.

Bij lied 376 uit het liedboek komt de zin voor ‘mensen zijn als een erfenis’.
Bij het woord ‘erfenis’ is de lengte van de noten niet voor alle partijen gelijk; één van de mannen vroeg daarom: “Hoe wordt die erfenis verdeeld’?
Heerlijk. Hij had het zelf niet eens door….

Gisteravond waren we nog druk met de liederen die we zingen op 1e Pinksterdag.
Karel geeft soms prachtige aanwijzingen.
“Dat stukje daar moet je steeds doorzingen, in saecula saeculorum.”
Huh?
Buurvrouw Ilse weet gelukkig wat Karel bedoelt.
“Ja, dat is tot in de eeuwen der eeuwen.”
Wel heel lang…..maar dan snap ik het tenminste.
Verder zingen we een lied waarbij in onze partituur per ongeluk de orgelmuziek is geplaatst.
De bassen zongen bij dat lied niet eerst mee: “Wat moeten we daar nou zingen?!”
Karel kwam bij hen staan, zong met hen mee en wees in het boek aan wat ze moesten zingen, waarop één van de bassen opgelucht uitriep: “Ooo…. we hoeven helemaal niet te zingen wat er staat!”

Ik schreef het al in de eerste alinea: hard werken. Maar ook genieten!
Gisteravond moesten we een kwartier langer door repeteren, want we hebben weer nét iets te veel liederen in de orde van dienst van 1e Pinksterdag staan.
Het komt zondag vast goed.
Kom je naar ons luisteren om 10.00 uur in Op de Helte?
Trek dan iets roods aan: bij Pinksteren hoort de kleur rood.
Rood is de kleur van de warmte.
De liefde.
De passie voor het leven en de goedheid.
Tot zondag!

Gistermiddag plaatste ik een foto* op het Instagramaccount van deze website met als tekst daarop ‘De laatste…’
Het is de laatste foto die ik plaats op dat account, want ik ga het account ‘De waarde van de dag’ opheffen.
Dat heeft twee redenen.

De eerste reden is dat er berichten in de pers kwamen over AI.  Een AI-gestuurd computerprogramma gaat berichten en foto’s gebruiken die je openbaar op Facebook en Instagram hebt geplaatst. Meta, het bedrijf achter de twee platforms, is bezig met een computerprogramma dat zelfstandig afbeeldingen en teksten kan maken en daarvoor gebruiken ze jouw berichten en afbeeldingen.

De tweede reden is een artikel dat ik las (al scrollend kwam ik daar voorbij) onder de titel: “Wat doet eindeloos scrollen met je brein?”
Een paar quotes uit dat artikel:

• Scrollen is voor veel mensen een gewoonte geworden; de constante stroom aan informatie lijkt onuitputtelijk.
  Het begint vaak als een paar minuten ontspanning, maar voor je het weet, ben je een half uur gedachteloos aan het scrollen.
  Dat heeft gevolgen voor het brein en voor de mentale gezondheid.
• Voortdurend krijgt ons brein al scrollend nieuwe prikkels te verwerken. Bij iedere onverwachte afbeelding, grappige video of like komt een kleine hoeveelheid dopamine vrij – een neurotransmitter die het beloningssysteem activeert. Dit mechanisme zorgt ervoor dat mensen gemotiveerd blijven om door te scrollen, op zoek naar de volgende prikkel of ‘beloning’. Daarom wordt scrollen ook als ‘verslavend’ gezien.
• Je brein wordt cognitief te veel belast: het krijgt grote hoeveelheden onsamenhangende informatie te verwerken.  Dat heeft gevolgen voor je aandacht en voor je geheugen.
• Schermen stralen blauw licht uit, wat de productie van melatonine – het slaaphormoon – remt. Scrollen voor het slapengaan als ontspanning maakt het juist lastiger om in slaap te vallen.
• Volgens neurowetenschappers leidt overmatig scrollen niet alleen tot cognitieve uitputting, maar ook tot vervreemding van diepere mentale processen zoals reflectie, creativiteit en empathie.

Pffff.
Ook ik zit te vaak te scrollen en daar moet ik iets aan doen.
In overleg met mezelf neem ik me het volgende voor: de Instagram-app verwijderen, niet meer de Google-nieuwskoppen lezen en de telefoon alleen gebruiken op vaste tijden.
Wat die tijden worden moet ik nog bedenken: eerst maar eens drastisch ‘foonkoekeloeren’ minderen en kijken hoe het gaat.

In dat artikel stonden ook een paar bruikbare tips:
– Meldingen beperken. Echt een aanrader, ik heb mijn telefoon al jaren op ‘niet storen’ staan.
– Schermen niet meenemen naar de slaapkamer
– Schermvrije momenten inbouwen.
– Passief en gedachteloos scrollen ombuigen naar actief schermgebruik: leren, creatief werken of het volgens van sport- en gezondheidsapps.
Bewuste keuzes maken dus; nadenken over wat het schermgebruik je oplevert en of het past bij het moment van de dag.

We gaan het beleven.
Ik hou je op de hoogte!

Wil je het hele artikel lezen? Hierbij een link: Wat doet eindeloos scrollen met je brein? 
Geïnteresseerd in het onderwerp? Kijk dan eens op de website Mediawijsheid.nl 

Wat stond nou op die laatste foto? 
Bekijk het op het Instagramaccount van deze website: het kan vandaag nog! 

Al vanaf 1962 woon ik in Drenthe, het land van Bartje.
In mijn jeugd keken we naar de serie ‘Bartje’ van de NCRV, ik heb het boek Bartje van Anne de Vries gelezen in mijn puberteit en heel soms maak ik een leuke selfie bij het beeldje van het kereltje dat in Assen staat.

Het Hemelvaartsweekend verbleven wij met driekwart van onze ‘vriendenclub van acht van Hoogersmilde’ in een 8-persoon-huis op het Landal Vakantiepark ‘het Land van Bartje’. Last-minute geregeld omdat onze groepsreis ter gelegenheid van ons 45-jarig jubileum niet door ging, maar we wilden het ook niet ongemerkt voorbij laten gaan.
Voor de receptie  van het park staat een levensgrote Bartje; het ventje heeft een pet op en gympen aan en hij lijkt wat mij betreft in niets op ons Drentse icoon.
Hoeft ook niet. Bartje moet met zijn tijd mee en welk kind loopt in Drenthe tegenwoordig nog op klompjes?

We zaten in Borger niet zover van Beilen af.
We hoopten dat Nellie en Johan dan een dag bij ons in het huis zouden komen aanschuiven en dat als niet zou lukken, zouden we proberen om even bij hen op bezoek te gaan.
Het werd toch een tripje naar Beilen: op Hemelvaartsdag zochten we hen op.
Zij hadden gezorgd voor koffie/thee met gebak en het was heerlijk om toch even met z’n achten in de kring te zitten.

En natuurlijk: we hadden het met z’n zessen gezellig, maar we misten het ene stel eigenlijk in alles; er stonden sowieso steeds twee lege stoelen bij de grote tafel in de woonkeuken.
We zijn uit eten geweest in steakrestaurant El Zorro in Buinen waar we werden verwend met een proeverij van verschillende kleine, Spaanse gerechtjes. Verder maakten we mooie fietstochten en wandelingen in de omgeving, deden spelletjes (o.a. Dixit dat we in februari  geleerd hadden) en genoten van deze ‘in plaats van’-vakantie op de Hondsrug in ons eigen Drenthe. Prima allemaal, maar we hopen volgend jaar alsnog met zijn achten naar de Griekse zon te gaan.
46 jaar is ook een mijlpaal.

En natuurlijk: ook zonder die twee uit Beilen was er voldoende gezeur en geouwehoer.
Iemand maakte een Zweedse puzzel en vroeg in het algemeen of er meer zijn die wel eens zo’n puzzel oplossen.
“Nee, mijn Zweeds is niet zo goed…..”
Gerard had de boeking gedaan en werd prompt gebombardeerd tot ‘opperhoofd-geitenbreier’ van het hele weekend.
In die rol moest hij naar de receptie om ‘zich te identificeren’; dat zei hij tenminste.
Maar in levende lijve hoef je je alleen maar te legitimeren.
Eén stel opperde om met de bus naar Beilen te gaan, waarop ik riep: “We gaan toch niet met het openbaar vervoer!”
Maar nee. Men bedoelde de bedrijfsbus van het stel.

Was het een 100% Drents weekend?
Nee.
1% Rotterdams.
Bij het afscheid kregen we ’t Zit d’rop’.
Drop uut 010 van dizze gastblogger!

Meer weten over de echte Bartje?
Hierbij een link naar een artikel over hem op Wikipedia.

Op You Tube vond ik nog een oude aflevering van de serie Bartje, waarin hij voor het eerst naar school gaat.
De opnames bij de school zijn gemaakt bij de meester Scheepstra school in Roden.

Pareltjes uit het Rommelparadijs

De naam van de antiek- en curiosa winkel ‘het Rommelparadijs‘, in de buurt van Broek op Langedijk doet haar naam eer aan.
Alles is stoffig en staat door elkaar, je ziet door de bomen het bos niet meer. Het doet denken aan de Engelse serie Salvage Hunters, waar Drew Pritchard samen met zijn chauffeur Tee bezoekjes brengt aan de meest rommelige antiekwinkels. Maar af en toe vind je een pareltje tussen de uitgestalde handel. Dochter Anja woont in Schagen en is ook liefhebber van kunst; als ik bij haar ben neem ik het Rommelparadijs meestal op in mijn route.
De eigenaar van het Rommelparadijs is een vrolijke en opgewekte man, die zingend  door  het   leven  gaat.

Bernadette Leijdekkers 1947 ‘Bloemstilleven’ – aquarel.

Deze keer vond ik een schildersmap met 50 aquarellen, voornamelijk bloemstillevens uit het eind van de vorige eeuw. Anja wilde de aanwinsten, zoals altijd, graag bekijken. “Dit is een aardige aquarel” zei ze “die wil ik wel hebben. Dat was natuurlijk prima. Het is een krachtig geschilderde aquarel, met een prachtige kleuropbouw.
Het aquarel heet ‘Bloemstilleven’ en het is gemaakt door Bernadette Leijdekkers (1947).
Je kunt zien dat het een bloemstilleven is, maar het gaat richting abstract met de onaffe vaas.
Dat is kunst om het zo te componeren in aquarel op papier.

Anja heeft een goede neus voor kunst, want zij koos een vroeg werk van deze bekende kunstenares.
Leijdekkers is reeds meer dan 25 jaar een gedreven en energiek beeldend kunstenaar.
In de loop van de jaren heeft zij vele elementen uit de beeldende kunst onderzocht en heeft daardoor een eigen herkenbare stijl ontwikkeld vol beweging en emotie.

Haar werk is zoals zij leeft, kleurrijk en spontaan, beweeglijk en muzikaal, vol afwisseling en dynamiek. Zij heeft veel in opdracht gewerkt zowel in de schilderkunst als in de beeldhouwkunst, voor bedrijven en particulieren. Daardoor heeft zij veel ervaring opgedaan in diverse disciplines. Maar vooral de laatste jaren werkt zij het liefst vrij, in een richting die zij zelf kan bepalen. De prijzen van de schilderijen van Bernadette Leijdekkers zijn overeenkomstig haar succes de laatste jaren gestegen.

Maar nu even terug naar die schildersmap.
Een aantal aquarellen heb ik verkocht aan een oude dame. Zij kwam voorrijden met een royale Engelse oldtimer, bestuurd door (wellicht) haar zoon. De man was niet geïnteresseerd in de handel van zijn metgezel. Hij was gekleed in driedelig grijs, het type aristocraat in de functie van rechter. Op mijn vraag: “Wilt u gaan zitten?” reageerde hij ontkennend. Hij had zoiets van ‘hier hoor ik niet bij’. Hij liep rond en bekeek onze schilderijen in de woonkamer. De oude dame nam vervolgens alle tijd en bekeek de aquarellen enkele keren. Ze maakte een duidelijk keuze en kocht een tiental aquarellen, waar zij erg blij mee was. Zij betaalde en bij het vertrek zei de man over een schilderij aan de wand: “Dat is een goed schilderij!”

Verder heb ik nog enkele aquarellen verkocht en wat overbleef is gegaan naar de garageverkoop van een goede vriendin: Zij heeft de opbrengst bestemd voor een goed doel.

Zo zie je maar dat de pareltjes uit het Rommelparadijs vele malen kunnen schitteren!

Meer weten over Bernadette Leijdekkers?
Hier vind je haar website.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Vandaag een blog over een stukje Romeinse weg waar ik overheen heb gelopen: letterlijk een stukje geschiedenis.
Dat was tijdens onze reis naar Italië op een parkeerplaats langs de Brennerautobahn vlak na de Europabrücke bij Innsbrück.
Het was daar prachtig; ik had gelijk weer visioenen van de reizen die ik in mijn jeugd met mijn ouders maakte.
Bij de Europabrücke was een Aussichtplattform, daar wilde ik graag even heen om uit te kijken over de mooie wereld daar.
Op weg naar dat uitzichtpunt kwamen we langs een stuk van een Romeinse weg, (ein Römisches Strassenstück)  die hogerop op de Brennerpas was gevonden.
Dit stond er bij:

“Ein kleines stück der auf der Brennerpass-höhe ausgegrabenen Römerstrasse wurde hier neu verlegt.  Charakteristisch sind die grossen steinplatten  in die tiefe Fahrrillen eingeschliffen sind . In West-Osterreich spielte die Via Claudia Augusta mit ihren beiden Zweigen über den Reschenpass und den Brenner eine gewichtige Rolle als Strecke nach Augsburg.
Klik op de foto voor een vergroting.

Hierbij de vertaling:

Een klein deel van de Romeinse weg die op een hoger gedeelte van de Brennerpas is uitgegraven, is hier opnieuw aangelegd. Kenmerkend zijn de grote stenen platen waarin diepe groeven van het karrenspoor zijn uitgesleten. In het westen van Oostenrijk speelde de Via Claudia Augusta met zijn twee aftakkingen over de Resschenpass en de Brennerpas een belangrijke rol als route naar Augsburg.

Fascinerend vond ik het.
Ik liep er overheen en Gerard maakte een foto.
Toen wist ik nog niet dat ik een paar dagen later in een Romeins amfitheater zou zitten; het lopen op dat stukje straat tussen die uitgesleten karrensporen door vond ik al een historische sensatie.
Ondertussen bedacht ik hoe bijzonder het was dat hier dus 2000 jaar geleden al een weg was door de bergen.
Wij scheuren in onze tijd met de vlam in de pijp door de Brennerpas, maar de Romeinen kwamen hier kennelijk ook al langs met hun legers.
In de kerstvakantie had ik tijd en zocht ik op internet meer informatie over de Via Claudia Augusta; daar kan ik me echt in verliezen.
Waar liepen die wegen dan langs?
Hoe oud zijn die wegen dan?

Meer dan 2.000 jaar geleden legden de Romeinen een verbindingsroute aan tussen de Venetiaanse lagune, de Povlakte en de gebieden langs de Donau in Zuid-Duitsland. Daarvoor gebruikten ze een prehistorische route van jagers; daarmee ontstond een goede verbinding tussen het Romeinse Rijk en de bevolkingsgroepen van Germaanse afkomst. Eerst vooral met militaire- en verdedigingsdoeleinden, maar waar vervolgens goederen, kennis en ervaringen werden uitgewisseld om zo tot één van de belangrijkste handelswegen in centraal Europa te worden.
Keizer Augustus (ja, die we al kennen van ‘En het geschiede in die dagen dat er een bevel uitging van …..) was hiervan de bedenker/promotor, daarom heet die weg Via Claudia Augusta.

En met dit blog zijn gelijk de spreekwoorden ‘Zo oud als de weg naar Rome’ en ‘Alle wegen leiden naar Rome’ verklaard: de Romeinen maakten een gigantisch wegennetwerk om van alle uithoeken van hun rijk weer in Rome uit te komen!

Van zwemvriendin Ans krijg ik de Margriet.
Twee rubrieken lees ik sowieso: ‘Nog nooit verteld’ en de verhalen van Annette Heffels over stellen die bij haar in relatietherapie zijn geweest.
Artikelen over mode, make-up en bekende Nederlanders die ik niet ken sla ik over maar soms lees ik iets waar ik echt wat aan heb.

in Margriet nr. 11 bijvoorbeeld stond een artikel over simpele, wetenschappelijk onderbouwde trucs waardoor je je direct wat beter voelt.

1. Forceer een glimlach: mondhoeken omhoog!
2. Neem een pauze van sociale media. Hou op met scrollen en doe dingen waar je echt blij van wordt.
3. Twintig minuten wandelen in een boomrijke omgeving
4. Opschrijven en/of opnoemen waar je dankbaar voor bent
5. Let op je lichaamshouding: loop/sta rechtop, zit rechtop; schouders naar achteren en vul je longen.
6. 10 minuten mediteren per dag
7. Luister naar muziek waar je blij van wordt.
8. Eet dingen die rijk zijn aan tryptofaan; dat is een aminozuur dat in je hersenen wordt omgezet in serotine, dat zorgt voor een tevreden gevoel. Voorbeelden: noten, zaden, eieren,, bananen, en pure chocolade
9. Zet je lichaam in beweging, fietsen, zwemmen, joggen, yoga, wandelen.
10. Lichamelijk contact met andere mensen: een knuffel, een arm om een schouder een hand op iemands arm. Fysiek contact geeft je het gevoel dat je er niet alleen voor staat,

Inderdaad: klinkt simpel.
Maar doe het maar eens en je zult merken dat het helpt.
Na de hartoperatie in 2018 kostte vooral het mentale revalidatieproces mij veel moeite.
Wat mij echt hielp: ik keek oude sketches van André van Duin, stukjes conference van Bert Visscher, een feelgood Disneyflim met één van de dochters en ik blérde luidkeels mee met mijn favoriete smartlappen. Verder wandelde ik iedere dag een stukje en met het dagelijkse blog schreef ik dingen van me af. Daarmee kijk je van een afstandje naar wat er allemaal gebeurt, kun je dingen relativeren en zie je na verloop van de humor er ook wel weer van in.

Misschien ook interessant om eens uit te proberen: zet je sociale media een tijdje uit.
Begin mei is er een media-campagne opgezet onder de naam ‘Mei  Social Vrij’: ‘Zet je socials uit, zelf jezelf aan’.
De maand mei is bijna voorbij, maar je zit natuurlijk niet aan mei vast: juni social vrij is ook optie!
Meer weten? Hierbij een link naar de website: Mei Social Vrij

Na de berichtgeving over AI die de content van Instagram en Facebook gaat gebruiken heb ik besloten om te stoppen met het Instagramaccount van deze website; met ingang van 1 juni zal ik het opheffen. 

Vanavond zaten we rond 18.00 uur met z’n tweeën aan de keukentafel.
Pasta kip-pesto stond op het menu.
“Ik heb nog geen blog….” zei ik na het eten.
Dan ga ik bij mezelf na: wat was vandaag de waarde van mijn dag?
Dat was natuurlijk de nieuwe ‘Doornbos’.

Vanmiddag ging ik even naar Daan Nijman (boekhandel hier in Roden) voor wat ‘royalty’-bladen; een mens moet wel op de hoogte blijven van het koninklijke nieuws.
In de geschiedenishoek zag ik een boek dat mijn aandacht trok: ‘Dievenland‘ met als sub-titel ‘Overleven in de middeleeuwen’. Toen ik de achterkant had gelezen dacht ik: ‘Even onthouden’.
Toen ik de bladen afrekende zag ik twee bekende boeken van Anne Doornbos liggen: ‘De paddenvanger‘ en ‘De man die Russisch preut‘ en daarbij lag een nieuw boek met de titel ‘Het offer an de paol’. Dat is dus de vierde Drentstalige thriller die zich afspeelt rond hoofdinspecteur Freek Rossing.*
Tegen de dame bij de balie zei ik: “Ik ga nu naar huis om mijn boekenbonnen op te halen!”
Even later liep ik zielsgelukkig met twee gloednieuwe boeken onder mijn arm weer naar huis.
Blogs volgen te zijner tijd.

Een ander waardevol aspect van deze dag was onze jonge Koreaanse zilverspar. Toen de grote, oude boom uit onze tuin werd verwijderd kochten we een nieuwe, maar die stond vorig jaar ineens helemaal bruin en verdord in de zwarte aarde; tuinkabouter Gradus stond met zijn laarsjes tot de enkels in de bruine sprietjes.
Inmiddels stond er al weer een paar maanden een nieuwe spar, maar die vertoonde nog niet veel tekenen van leven. Gradus stond er dapper bij, maar de boom groeide helemaal niet.
Maar sinds vorige week komen er van die kleine, lichtgroene bolletjes aan: hij komt aan!
Blij met een boom.
Ik lijk prinses Irene wel…..

Toen ik Gerard vroeg wat zijn waarde van de dag was zei hij: “Dat het zo lekker regent op mijn boontjes, aardappels en bietjes!”
Het blijft een boerenzoon!

* Meer weten over het nieuwe boek van Anne Doornbos?
Hierbij een link naar zijn website, daar vind je alle informatie.
Op zaterdag 14 juni komt hij zijn nieuwste boek signeren bij Daan Nijman.