De waarde van de dag

Weet je nog wanneer ik onderstaande zin schreef?
Als ‘ons’ lijstje wordt uitgezonden zal ik daar zeker op dit blog melding van maken!
Dat was op het blog over de Arbeidsvitaminen (zie Radio 5-publiek’ kan niet stemmen.)

Inmiddels kan ik melden: ONS LIJSTJE WORDT UITGEZONDEN!
Deze week kreeg ik een mail van Wannes Dirven.
Ik wilde hem al bijna wegklikken: ‘Ken ik niet. Spam zeker.’ maar toen zag ik het woord Arbeidsvitaminen staan.
Dit stond er in:

Beste Ada Waninge,

Vrijdag 9 april wordt er een selectie van jullie verzoeken verwerkt in de muziekmix van Arbeidsvitaminen.

De uitzending is van 09.00u tot 12.00u op NPO Radio5.

Informatie vind je op arbeidsvitaminen.nl 

Met vriendelijke groet,

Wannes Dirven

Redacteur Radio

Leuk, leuk, leuk!
Gelijk stuurde ik de leveranciers van de nummers op ons lijstje een app: ons lijstje wordt uitgezonden, allemaal luisteren.
Dat geldt natuurlijk ook voor mijn bloglezers: a.s. vrijdag 9 april allemaal luisteren naar de Arbeidvitaminen!
Ben je niet in de gelegenheid om te luisteren?
Je kunt ook terugluisteren via de pagina van Arbeidsvitaminen op de website van van Radio 5.

Wannes heeft het in zijn mail over een selectie van onze verzoeken.
Ben je benieuwd hoe het definitieve lijstje eruit ziet?
Klik dan hier: Arbeidsvitaminen Gezin, familie en vrienden
Dan kom je op een PDF met het lijstje van onze dochters & schoonzonen, broers, zussen, zwagers en schoonzussen en ‘de vriendenclub van 8’ uit Hoogersmilde.
Ben benieuwd welke nummers daadwerkelijk gedraaid worden……

Vanaf begin februari maken wij iedere dag een ommetje. Waarom dat moet van Erik schreef ik al op 10 februari.
Om in de gezinscompetitie een beetje mee te doen moeten we wel elke dag een ommetje maken, ook als je die dag ook al 35 kilometer gaat fietsen.
In Ruinen was dat geen enkel probleem, sterker nog: het werd ons erg gemakkelijk gemaakt.
Je kon daar een ommetje maken met ‘Bram de Ram’. Als je Ruinen binnenkomt staart Bram je vanaf de reclameborden al aan en er staat een prachtig beeld van hem op de oude brink.
Bram heeft zijn beeltenis geleend aan de bewegwijzering van een vijftal ommetjes, die zijn samengesteld door de inwoners van Ruinen: op deze manier willen ze al het moois van Ruinen naar voren brengen.
De ommetjes starten en eindigen allemaal op de Brink.
De routes hebben een lengte van 2, 3, 4, 5 of 10 kilometer en ze leiden je langs de verschillende bezienswaardigheden van het dorp.
Wij kozen op zaterdag voor ‘De kleine padties route’ (3 km), waarbij we langs het riviertje ‘de oude Aa’ kwamen.

Op zondag combineerden we twee routes: de gele ‘Van Lissabon naar Engeland’ (2 km) en de rode ‘Molenroute’ (4 km). Om de afstand tussen tussen Lissabon en Engeland te overbruggen leek ons 2 kilometer niet voldoende, maar het bleek dat je over straten kwam die zo heetten. De routes waren heel divers en er was van alles te zien onderweg. We kwamen natuurlijk de molen tegen, maar wat vooral indruk maakte tijdens de wandeling was het gebied om Ruinen heen. We wandelden bijvoorbeeld door de buurtschap Oldenhave. De essen en de oude boerderijen met mooi onderhouden erven (met boomgaarden en moestuinen) laten het cultuurhistorische coulisselandschap zien. Je kon diverse landschapselementen terugvinden: houtwallen en houtsingels, poelen en boerenerven kenmerken de streek. Deze elementen hadden vroeger een belangrijke functie in het boerenbedrijf. Singels leverden hout, een dichte houtwal hield het vee in de wei en een poel diende als drinkwater voor de dieren. Toen deze elementen hun economische waarde verloren verdwenen ze op grote schaal; Landschapsbeheer Drenthe zet zich in om deze landschapselementen te behouden of terug te brengen. We zagen met eigen ogen wat dat doet met een buurtschap als Oldenhave en genoten van dit ommetje.
In de dagen daarvoor tijdens onze fietstochten waren we al meer van zulke gehuchten tegengekomen, zoals Kraloo en Hees, die hetzelfde beeld lieten zien.

We ontdekten ook nog een klein stukje geschiedenis: in deze buurtschap stond tot 1816 de havezate De Oldenhof, die in de 16e eeuw werd ingezet als militair steunpunt. Het ‘Huis te Ruinen’,  zoals het ook wel genoemd werd, lag op de weg van Steenwijk naar Coevorden én aan de weg van Meppel naar Groningen en was dus van groot strategisch belang. Helaas is er niets van overgebleven.

Na de ommetjes haalden we een heerlijke beker ‘Cappucino-to-go’ bij een café aan de Brink.
Ook eens op pad met Bram de Ram?
Hij wacht op je midden op de Brink in Ruinen; daar vind je ook een grote kaart met alle routes aangegeven.

Benieuwd naar de andere delen uit de ‘Ruinen-blogreeks’?
1. Van schaatsijs naar softijs.  
2. B&B ‘de Beddestee’
3. Wel honderd lammetjes! 
4. Fietstocht Dwingelderveld
5. Allemaal familie
6. Ommetje met Bram de Ram
7. Coucangé 

Wat in het vat zit:

8. Van landgoed naar plaggenhut
9. Gehaakt lampionnetje

Gerard verbouwt ieder jaar boerenkool in onze moestuin.
Het afgelopen seizoen hebben we daar flink van gegeten, al was dat tot onze spijt niet zo vaak met de kinderen vanwege de corobeperkingen, maar we deelden ruimhartig diepvriesbakjes stamppot en verse boerenkool als ze voor een bliksembezoek even langs kwamen.

“’t Is gebeurd met de boerenkool!” riep Gerard vorige week.
Dat betekent meestal dat alles wat er nog staat wordt gerooid en weggegooid.
Dat vond ik nogal rigoureus en kort door de bocht.
“Daar kunnen we nog wel een keer van eten” zei ik “laat nog maar even staan.”
Deze week haalde ik van alle stronken die er nog stonden de goede delen af en verzamelde zo nog een emmer vol boerenkool.
Daar hadden wij nog een heerlijke maaltijd aan.
Op de afbeelding links zie je emmer, met bovenop twee preien.
De rest van de prei zie je op de foto rechts tussen de kale boerenkoolstronken staan; binnenkort maar eens prei-ovenschotel eten, voordat de mededeling komt dat ‘het met de prei gebeurd is’.
Op de foto zie je dat het voorste gedeelte al is omgespit, daar staat inmiddels al een mini-kasje van plastic.
Daar zit nieuwe sla, spinazie en andijvie onder. En ook al weer prei.

Als je een moestuin aanlegt en onderhoudt, geloof je in morgen.
Maar eerst de prei van vorig jaar nog……

Vanmorgen werd mij op de radio al verteld dat het 1 april was; ‘weest op uw hoede, mensen’.
Maar er gebeurde niets, tenminste niet met mij persoonlijk.
Er waren wel nogal wat grappen die de landelijke pers haalden: Volkswagen wordt toch geen Voltswagen in de toekomst, geen nachtcrème van Boer’nyoghurt, de winkels van Meneer Jamin gaan in de toekomst niet Japlus heten en er komt geen muurverf die zich aanpast aan je gemoedstoestand.

Wat ik uit mijn jeugd nog weet is de landelijke actie in 1969 om televisiekijkers die geen kijk- en luistergeld hadden betaald op te sporen.
Dit is wat er gebeurde: het NOS-journaal had gemeld dat er op 1 april een landelijke ‘zwartkijkers’-actie gehouden zou worden. Er zouden controleurs met een scanner door de straten gaan om overtreders te betrappen. Een journalist vroeg; “Is daar dan niets aan te doen?” waarop één van de controleurs antwoordde: “Nee. Alleen als de televisie helemaal wordt ingepakt in aluminiumfolie kunnen de voorbijrijdende controleurs met hun scanners niets uitrichten. Maar ik kan me niet voorstellen dat mensen dat gaan doen.”
De volgende dag was in alle winkels het aluminiumfolie binnen enkele uren uitverkocht.
Ik weet het nog omdat mijn ouders dikke lol hadden omdat er bij ons in de familie ook iemand heel zenuwachtig was geworden……

Onze kinderen vonden 1 april vroeger een ontzettend leuke dag.
Ze haalden de hele dag grapjes uit op school, soms samen met de juf/meester en ook thuis werden wij als ouders regelmatig voor het lapje gehouden.
Meestal hadden we dat wel door, maar één keer had Frea Gerard echt even op de kast.
Wij hadden in die tijd bij overvloedige regenval nog wel eens grondwater in onze kelder.
Heel vervelend, want dat er moest er weer uit en dat moest gewoon met dweilen en emmers.
Gerard had hier allerlei maatregelen tegen getroffen en hoopte dat het afgelopen zou zijn met de overstromingen; het ging al een paar maanden goed.
1 april viel die dag op een zondag en we zaten in de huiskamer de krant te lezen.
Frea zou iets uit de kelder ophalen en riep met een zielig stemmetje: “Papa…… er staat weer water in de kelder…..’
“NEE TOCH HÈ!!” Gerard sprong op uit zijn stoel en haastte zich naar de kelder.
Waar Frea hem geruststelde. “1 april papa!”

Toen ik Gerard vanmorgen vroeg wat hij nog wist van 1 aprilgrappen van vroeger, vertelde hij dat zijn jongste broer Roelof hun moeder de stuipen op het lijf had gejaagd.
Ze was in de stallen bezig en Roelof kwam haar ophalen: “Moe! Ie moet snel kommen, het huus stiet in braand!”
Moeder schrok zich een ongeluk en kon de grap allerminst waarderen……de destijds 7- jarige Roelof zag de ernst van de mededeling nog niet helemaal in en schrok op zijn beurt van moeders geschokte reactie.

Dit jaar horen we vast ook wel weer genoeg over al dan niet geslaagde grappen.
Want die visdeurbel in Utrecht…….
Niks over gehoord? Hierbij een link naar een artikel op Nu.nl.
Is dat echt? Of toch een grap?

Voor de liefhebber: vorig jaar schreef ik op deze dag ook iets over 1 april;  (zie Is dit een grap…..of om te huilen)  toen hadden we net twee weken corona-lockdown achter de rug.
Vreemd om zo’n  blog een jaar later te lezen met de wetenschap van nu dat het toen nog meer dan een jaar ging duren.

Iedere dag maken we een ommetje; meestal in Roden, maar als we tijd hebben wil ik wel even ergens anders heen.
Verandering van spijs doet eten, niet waar?
Ooit had ik ergens gelezen dat je bij Marum het ‘Witte Nonnen-pad’ kon lopen; zondag de 20e maart gingen we op onderzoek uit.
Het begon bij de kerk, dus  die gingen we eerst opzoeken. We vonden wel een gereformeerde kerk, maar geen 12e eeuws kerkje dat op de foto’s staat.
“We toetsen gewoon ‘Kerkstraat’ of ‘Kerkweg’ in op de TomTom, dan komen we er vanzelf wel”.

We vonden ‘Kerkpad’. “Dan zal het daar wel zijn” en we liepen het Kerkpad af.
In tegenstelling tot wat het spreekwoord zegt over kerken die je midden in het dorp moet laten staan stond deze kerk tussen het dorp en de snelweg in.
Dat pad leidde ons naar de rand van het dorp Marum; een stuk verderop zagen we de kerk inderdaad staan achter een grote zuivelfabriek.

Het was koud en winderig.
We liepen om de kerk heen en vonden een wegwijzertje naar het ‘Witte Nonnen-pad’; het wees naar de deur van een lijkhuisje dat tegen de zijbeuk van de kerk was gebouwd.  (zie afbeelding. Lijkhuisje staat links van de toren).
Aarzelend openden we de deur. Wat we daar aantroffen was op z’n minst verrassend: er stond een lessenaar met een gastenboek en het was ingericht als een kloostercel. Er stonden middeleeuwse nonnenklompjes en je kon op een knopje drukken. Dan ging er een lichtje aan en begon er een gregoriaans koor te zingen.
Een stem heette ons welkom en vertelde dat ze een non was die tijdens de Tachtigjarige oorlog bij Marum/Trimunt in een klooster woonde.
Ze vertelde alles over de geschiedenis van het klooster In Tribus Montibus dat daar in de middeleeuwen heeft gestaan.
Dat het onder bewind stond van de abt van Aduard.
Dat het leven in het klooster zwaar was.
Dat het klooster door de aanhang van de watergeuzen en de prinse van Oranje was gesloopt, samen met het klooster in Aduard.

In het huisje was ook een houten doosje waar de beschrijving van de wandeling in zit, in meerdere talen zelfs.
Hebben wij de wandeling gedaan?
Nee.
Die was 15 kilometer en dat gaan wij niet op een koude, winderige zondagmiddag in maart doen.
Misschien gaan we dat wel helemaal niet doen, want 15 kilometer is best veel voor niet geoefende wandelaars.
Het ging mij vooral om het verhaal, want o, wat hou ik van dit soort dingen!

Als we de wandeling wel hadden gedaan, hadden we een brief gevonden die moeder-overste van het klooster had onderschept.
Een liefdesbrief van ‘onze’ witte non aan een Spaanse soldaat die in een ziekenzaal van het klooster werd verpleegd omdat hij gewond was in de oorlog.
De non was voor straf uit het klooster gezet en haar ziel dwaalt nog altijd in omgeving rond.
Misschien hadden we het ruisen van haar witte habijt nog wel gehoord….áls we die wandeling hadden gemaakt.
Heerlijk, zulke verhalen.

Benieuwd naar het Witte Nonnenpad?
Hierbij een link naar de website van de Stichting Groningen Kerken.