De waarde van de dag – Pagina 181 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

28 oktober: Mondkapjes en snoetschoeties.

Door Ada

Op 28 oktober 2020

In deze periode kom ik de deur niet veel meer uit: geen cantorij, geen FysiYoLates, geen clubjes en geen kerkdiensten.
Eén dag in de week ga ik nog naar mijn werk in Groningen en ik ga naar de supermarkt.
In juni schreef ik een blog over mijn eerste ervaringen met de boodschappen-scanner in de Jumbo. (zie: Modern).
We zijn bijna een half jaar verder.
Aan de scanner ben ik inmiddels helemaal gewend, aan corona nog steeds niet.
Soms ben ik al onderweg en ben ik mijn mondkapje vergeten of vergis ik me in de looprichting.
Ook anderen houden zich niet altijd al de coronaregels; voor de Jumbo werd een man streng toegesproken door de handhaver bij de deur.
“Meneer! U moet een kar meenemen!”
“Ja, die ik heb ik al, die staat binnen. Ik moest nog wat lege flessen weggooien die ik terugkreeg omdat er geen statiegeld opzit….” verontschuldigde hij zich.
Hij liep langs de verkeerde route weer naar binnen “U moet langs deze kant!”
De man straalde één en al ongemakkelijkheid uit, hij werd publiekelijk terechtgezet; hij had er moeite mee.
Eenmaal binnen kwam ik hem weer tegen: hij liep in het ‘hagelslag-pad’ te zoeken, maar liep in de verkeerde looprichting.
Hij hief schuldbewust zijn handen ten hemel: “Sorry, ik doe het weer niet goed zie ik.”
Samen hadden we even pret.

Maar pret is er niet zo vaak als het om corona gaat.
Merel Morre had een leuke quote op Twitter: ‘Wat lukt het sommige mensen toch goed om anderen de maat te nemen. Zelfs op anderhalve meter.’
Maar er is ook veel positiefs en daar gaat het op deze website vooral over.

Het mondkapje met MOI erop dat ik van de kinderen kreeg op mijn verjaardag deed ik maandagmorgen op naar de Jumbo.
In het gangpad bleef een oudere heer staan, stak z’n vinger op, riep blij ‘Moi!” en stak vervolgens z’n duim op.

Deze week zag ik trouwens meer leuke mondkapjes voorbijkomen.
Onze dominee Walter Meijles stuurde een appje met een foto van een mondkapje dat hij had besteld bij de PKN
‘Houd moed. Heb lief.’ staat er op. (zie afbeelding links)
De leukste (vind ik dan hè) zag ik op de website van het ‘Huus van de taol’.
Daar heet het trouwens geen ‘mondkapje’, maar ‘snoetschoetie’; een schortje voor je snuit dus.
Daar heb ik gelijk maar twee van besteld.
Die kan natuurlijk niet iedereen opzetten, Walter en ik bijvoorbeeld kunnen eigenlijk niet ruilen van snoetschoetie.
Je kunt tegen hem natuurlijk wel Drents praten; hij zal het wel aanhoren denk ik, maar begrijpen?

Reageren

27 oktober: Nederlands maar dan anders (17)

Door Ada

Op 27 oktober 2020

In Alledag

Eind augustus kwamen in een aflevering van ‘de Slimste mens’ een paar fraaie Engelse vertalingen van Louis van Gaal voorbij. Die had ik nog niet gehoord!
– Running behind the facts
– The three points are inside
– It’s the goals that counts
Onze Engelse schoonzoon Jon vindt het altijd geweldig om zulke kromme vertalingen te horen. Zelf moest hij vreselijk lachen om ‘He did n’t have it in the holes’.

Tijdens een wandeling in Baarn kwamen we langs een viswinkel.
Daar ontdekten we een mismatch op het gebied van naamgeving.
De winkel heette ‘het Vrolijke visje’; een wrange naam als je je realiseert dat elke vis in die winkel dood is.

Van het Twitter-account van mijn favoriete dichteres Merel Morre haalde ik tijdens de zomervakantie deze opmerking:
‘Mensen die beweren dat er sprake is van een droogterecord hebben waarschijnlijk nog nooit mini-eierkoeken van de Spar gegeten.’
Niet een fout of een verspreking, maar geweldige humor.

We blijven even bij eten: in de discussie over hoe vroeg Sinterklaas & Kerst dit jaar in het winkelaanbod verschenen dacht iemand bij pepernoten kennelijk aan kogels: “Ik zag de kruitnoten en chocoladeletters al in augustus!”

In de discussie over de maatregelen die begin oktober werden aangescherpt in het corona-beleid las ik in een reactie op Nu.nl: Rutte heeft gewoon gekozen voor de vergulde middenweg.

Carlijn stuurde mij deze afbeelding, daarbij schreef ze het volgende.
“Ik zie wel eens vaker DT-foutjes, maar deze….”

Boekenvriendin stuurde mij deze: ‘Hoor ik net een arts op TV zeggen: amputatie van een onderbeen of amputatie van een bovenbeen.’

Half september mocht er nog publiek bij voetbalwedstrijden aanwezig zijn, maar dat hield zich niet aan de anderhalve-meter-maatregel. Een verslaggever zag dat het gierend uit de klauwen liep, maar hij verwoordde het wat krom: “Je ziet gewoon dat het vreselijk uit de klauwen giert’.
Deze week was in het nieuws dat de gemiddelde melkproductie per koe met ruim 400 kg is gestegen.
Een deskundige: “Waarschijnlijk speelt de fosfaatregelgeving ook een groot onderdeel hierin.”

Ergens in het land had een spreker gezegd “Je moet je niet doodstaren op een blinde mus.”
Toen later iemand hem vroeg wat hij met dit bijzondere, onbekende spreekwoord bedoelde, bleek dat hij zelf dacht dat dit spreekwoord dezelfde strekking had als “Je moet niet aan een dood paard blijven trekken’. Als je blinde paarden en dode mussen door elkaar gaat halen is er voor niemand meer een touw aan vast te breien…..of was het nou haken?

Is je ook een leuke taal-blooper opgevallen? Laat het me weten.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 16, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Vergeet ook niet te kijken op het instagram-account Treintaal.
In een treingesprek deed iemand kennelijk iets heel bijzonders: “Je haalt me de tanden uit de mond.”

Reageren

26 oktober: Foto’s en melancholie.

Door Ada

Op 26 oktober 2020

In Alledag

Vrijdag 23 oktober was de verjaardag van mijn moeder.; ze zou anders 89 geworden zijn. (zie 23 oktober 2017)
Niet dat ik daar heel lang bij stil stond, maar ik begon die middag wel aan een klus die al een tijdje op mijn ’things to do’-lijstje stond: het hele fotoarchief van mijn ouders uitzoeken, rubriceren en archiveren.
Foto-archief klinkt opgeruimd, maar dat is het niet.
Het bestaat uit een hele grote krat met allemaal soorten en maten fotoalbums, waar wel iets van een chronologische volgorde in zit, maar eigenlijk ook niet.
Een mooie klus om op zo’n bijzondere datum mee te beginnen.

1956 Dikke verkering

Na twee dagen had ik alles in handen gehad en bekeken.
Het is de bedoeling dat ik van alles wat er is twee mooie albums ga aanleggen voor in het familiearchief.
De rest gaat weg.
De albums vallen allemaal bijna uit elkaar, de fotohoekjes zijn verstaft en schilferig en er staan heel wat plaatjes in die mij al niets meer zeggen, dus voor mijn kinderen hoef ik het niet te bewaren.
In twee dagen was het hele leven van mijn ouders weer even voorbijgekomen; er bleef een wolk van herinneringen in mijn hoofd hangen.
Foto’s roepen bij mijn altijd melancholieke gevoelens op, maar eigenlijk is melancholie niet het goede woord.
Als je dat woord opzoekt blijkt dat het betekent: een gemoedstoestand die zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen.

Geen sprake van.
Niet verdrietig en geen onvervuld verlangen.
Dankbaarheid overheerst bij het overzien van het leven van mijn ouders.
Goede herinneringen en naast de dieptepunten (die er natuurlijk ook waren) veel hoogtepunten en momenten van diep geluk.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Reageren

25 oktober: Zestig.

Door Ada

Op 25 oktober 2020

In Alledag

Zestig jaar geleden werd ik geboren.
Mijn twaalfde lustrum dus.
In onze sociale netwerken worden dit soort mijlpalen uitbundig gevierd, dus wij hadden ook al plannen voor een groot feest met gezin, familie en vrienden.
Hadden, want corona doorkruiste onze plannen.
Het grote feest hadden we begin september al uit ons hoofd gezet en alle sub-feestjes in zaaltjes met aparte groepen familie en vrienden sneuvelden één voor één in de weken hiervoor.
We hebben alles afgeblazen met de belofte: ‘Volgend jaar wordt Gerard zestig en dan geven we in juni een spetterend feest ter gelegenheid van beide verjaardagen. Samen 120, zoiets’.
Maar zelfs met ons gezin uit eten kon niet en we konden onze dochters met hun mannen ook niet thuis ontvangen, want je mag maar 3 personen over de vloer hebben.
Dat vonden we wel heel zuur……

Gerard kwam na de afkondiging van de gedeeltelijke lockdown op een briljant idee.
“Wij huren 4 hotelkamers bij Langewold hier in Roden* . Daar mogen we met toepassing van alle maatregelen wel samen eten in dat restaurant en dan gaan we ’s avonds een potje kegelen.”
Maar o, wat was het nog spannend afgelopen week.
Krijgt niemand corona? Hoeft niemand in quarantaine? Hoeft niemand een test?
Het mocht allemaal doorgaan.

Toen de kinderen aankwamen in het hotel, bleek dat ze allemaal speciale mondkapjes ophadden: zelf versierd met teksten en tekeningen.
Die van Gerard was door Frea gemaakt: “Gefeliciteerd Olle Dakdoeve” (zie Instagram) stond er op met een tekening van een mooie grijze duif.
Verder kreeg ik een rozet met mijn nieuwe leeftijd en een mondkapje met MOI er op.
In het restaurant van Langewold had men een hoek voor ons gereserveerd en mooi versierd met slingers en ballonnen.
Daar konden we met z’n achten genieten van een ‘anderhalve-meter-diner’ en hieven we het glas op mijn 60e verjaardag.
Daarna gingen we een ouderwets potje kegelen; het was spannend, het was leuk en heel gezellig.
Vanmorgen sloten we de feestelijkheden af met een ontbijtbuffet en na een laatste kop koffie zwaaiden we iedereen uit.

Dit weekend werden en bloemen bezorgd, kaarten, een boekenbon en zelfs een flesje port!
Daardoor voelde ik me erg verwend en absoluut niet vergeten.
Verder kreeg ik veel lieve appjes en mails en ik besloot die ook tastbaar te maken door alle namen uit te schrijven op ons ‘whiteboard’.

Zestig worden in coronatijd.
Dan heb je al 59 verjaardagen kunnen vieren zoals je dat zelf graag zou willen, behalve die in 2014 toen ik op mijn verjaardag werd getroffen door een hartinfarct en opgenomen moest worden in het Martiniziekenhuis.
Op het blog van 25 oktober 2015 schreef ik: Vorig jaar grapte de cardioloog na het plaatsen van de stents dat hij mij een heel duur kado had gegeven op mijn verjaardag: drie interne juwelen!
Qua prijs waren de cadeaus dit jaar een stuk bescheidener, maar het mooiste kado was dat ik mijn verjaardag gewoon kon vieren!

En ook al was het niet zo uitbundig als vooraf bedacht: ook dit jaar was het feit dat ik mijn verjaardag (met de kinderen in ieder geval) kon vieren mijn mooiste cadeau.

* Toen we afrekenden bij het hotel hoefden we geen toeristenbelasting te betalen; we wonen immers in Roden.

Reageren

24 oktober: Zus zes en de blije vallei.

Door Ada

Op 24 oktober 2020

In Lezen

Vorige week las ik het boek ‘Zon’ uit, deel 6 in de Zeven-zussen-serie van Lucinda Riley.
In dit boek staat Electra centraal, de jongste zus.
Ze is een wereldberoemd, zwart model; als je haar in dit boek leert kennen is ze niet te pruimen.
Egoïstisch, verwend, arrogant en verslaafd aan drank en drugs; lekker ding dus.

Waar de vorige vijf zussen zelf op zoek gingen naar hun afkomst, heeft Electra daar in eerste instantie helemaal geen belangstelling voor.
Zij wordt zelf benaderd door haar (voor haar tot dan toe) onbekende grootmoeder en hoort van haar waar zij vandaan komt.
Het verhaal van de grootmoeder begint bij de blanke, rijke Amerikaanse jonge vrouw Cecily die op bezoek gaat bij haar peetmoeder Kiki Preston, die in Kenia woont.
Dan kom je als lezer terecht in de ‘Happy Valley set’. Dit vond ik erover op internet: het was een groep hedonistische, grotendeels Britse aristocraten en avonturiers, die zich tussen de jaren 1920 en 1940 in de Happy Valley-regio in het koloniale Kenia vestigden. In de jaren dertig werd de groep berucht om zijn decadente levensstijl en uitbuiting te midden van berichten over drugsgebruik en seksuele promiscuïteit.
Ook allemaal lekkere dingen dus.
Een aantal figuren uit de Happy Valley-scene die in dit boek worden beschreven, zoals Kiki Preston, hebben echt bestaan.
Dan lees je over drugsmisbruik, overspel en moord en tot je stomme verbazing kom je er achter dat dat ook in het echt heeft plaatsgevonden.
Dan kun je constateren dat het leven van ’the rich and famous’ van tegenwoordig niet eens zo heel anders is dan dat van de ‘Happy Valley’-bewoners honderd jaar geleden.

Cecily gaat door omstandigheden gedwongen niet gelijk terug naar Amerika.
Zij wordt opgenomen in die verdorven wereld van de Happy Valley set, maar weet zich aardig goed staande te houden, wat heel bijzonder is, want er wordt wat afgezopen en gesnoven in die hoofdstukken.
Deze Cecily is geen bloedverwant van Electra, maar wel de pleegmoeder van de grootmoeder, die afstamde van een Masai-stam.
Na de oorlog, dan heeft Cecily haar ouders al 8 jaar niet gezien, gaat ze terug naar Amerika, in gezelschap van een bediende, een Masai vrouw en haar gitzwarte dochtertje.
Dat levert een hoop problemen op in het dan nog erg racistische Amerika.
Het boek neemt je mee naar de mensen die zich in de jaren ’40 en ’50 inzetten voor de burgerrechtenbeweging en hun zware strijd tegen de rassenongelijkheid; in dit deel kom je namen tegen als Martin Luther King en Rosa Parks.

Het verhaal van Electra is minder spannend en (voor mij) te uitgebreid. De problematiek in dit boek, drank- & drugsverslaving en racisme, wordt realistisch beschreven, maar de drastische verandering qua levensstijl en persoonlijkheid van Electra komt niet erg geloofwaardig over. Beetje te mooi om waar te zijn.
Het boek had wel met 200 pagina’s minder toegekund.
Electra stamt dus af van de Masai uit Kenia, maar daar lees je helemaal niets over, het hele boek is geschreven vanuit een blank perspectief.

In de allerlaatste alina van boek horen we dat er onverwacht nieuws is van de zevende zus.
Die we dus nog helemaal niet kennen, want er worden steeds maar zes zussen genoemd.
Een cliff-hanger van jewelste.
Slim meisje, die Lucinda…..

Benieuwd wat ik vond van de andere delen?
Hierbij een link naar een overzichtspagina: ‘De zeven zussen-serie’ met links naar de afzonderlijke blogs.

Reageren

23 oktober: Te boek….of niet te boek 1 – Wat kleurt mijn dag?

Door Ada

Op 23 oktober 2020

In Alledag

Zoals al eerder aangekondigd: wat ik zou publiceren in het boek dat niet zal verschijnen komt in blogs aan de orde in de nieuwe blogserie ‘Te boek….. of niet te boek’. Nu nog voluit geschreven, maar in de volgende delen afgekort als TBONTB.
Vandaag een blog over het eerste hoofdstuk: ‘Wat kleurt mijn dag?”
Als je in het menu klikt op ‘Home’, dan kun je in het sub-menu naar ‘Wat kleurt mijn dag’.
Op die introductiepagina schrijf ik over de inhoud van mijn dagen; daarbij link ik ook naar vier blogs die een mooi voorbeeld zijn van hoe mijn dag soms wordt bepaald door kleine voorvallen.
Voor dit thema schreef ik ook nieuw blog onder de titel ‘Dagjesmensen’

2020: Dagjesmensen. Wij?

In de zomer van 2020 werden we met z’n allen in de greep gehouden van corona. Anderhalve meter afstand, geen handen schudden, regelmatig handen wassen en/of ontsmetten en hoesten en niezen in je elleboog. Wij gingen niet op vakantie naar Zweden; in plaats daarvan deden we in september een huizenruil met een vriendin in Baarn. Dat betekende een zomer lang doorwerken, maar wij deden iedere week wel één dag iets vakantie-achtigs. Dagje dierentuin in Emmen met dochters en schoonzonen, een dagje fietsen met een lunch en een terrasje of een dagje uit met neef Cor.

Donderdagavond 13 augustus kwam Gerard ’s avonds thuis om 17.15 uur.
“Zo, mijn weekend is al begonnen, ik heb morgen een vrije dag!”
Het zou mooi weer worden vrijdag en ik had net die week ontdekt dat ik meer vrije dagen tot mijn beschikking had dan ik dacht dus ik zei: “Zal ik morgen ook vrij nemen?”
Vrijdag 14 augustus nam ik dus een snipperdag; die morgen bracht ik door achter mijn computerscherm, bloggen en werken aan het boek en ’s middags was het warm en gingen we fietsen in de buurt van Eernewoude. (Op de afbeelding het pontje bij De Veenhoop). Toen we door een druk en zeer toeristisch deel van Eernewoude fietsten zei Gerard: “Druk man hier. Campinggasten, booteigenaren, huurders van vakantiehuisje en natuurlijk veel dagjesmensen. Dat zijn wij ook.” (Lees meer over deze dag in ‘Omdenken in Friesland‘.)

O? Zijn wij dagjesmensen? Een oubollige naam vind ik dat.
Wat zijn eigenlijk dagjesmensen? Ik zocht het op.
Mensen die een toeristisch reisje maken zonder overnachting.

Ja, dat klopt wel. Was ik dus een dagjesmens.
De dagjesmensen sloten hun dagje af in Roden.
We streken neer op het terras van Bella Sardegna waar we genoten van een wit biertje, knisperkoude zoete witte wijn en een pizza.
Een onverwachte vrije dag die van ons dagjesmensen maakte; we overnachtten immers weer gewoon in ons eigen bed.
Onder ‘Home’ in het menu vind je naast ‘Wie ben ik’ het submenu: ‘Wat kleurt mijn dagen?’
Onder andere dit dus: onverwacht een vrije ochtend om te schrijven en ’s middags zomaar een dagjesmens worden.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van de deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Reageren

22 oktober: Now I understand

Door Ada

Op 22 oktober 2020

In Muziek

Een maandagmiddag in oktober, ‘witte-tornado-dag’ in huize Waninge.
Om het huishouden wat te verlichten luister ik naar Radio 5, maar vanaf 14.00 u wordt daar een programma uitgezonden waar ondertussen ook bingo met de luisteraars wordt gespeeld.
Niks mis met bingo, maar ik hoef al die nummers niet op de radio te horen.
Gelukkig hebben we tegenwoordig overal podcast’s van, dus rond twee uur gingen mijn oortjes in en luisterde ik naar mijn favoriete programma Goudmijn, de uitzending van zaterdag 28 september.

Er kwam een luisteraar aan de telefoon die vertelde dat ze de liedjes van Don McLean uit 1971 zo mooi vond.
Oh ja, vond ik ook.
In de jaren ’70 had ik een album van hem, ‘American Pie’ heette het; in 2017 schreef ik al eens een blog over een ander nummer op dat bandje ‘The grave’
Die mevrouw had het over ‘Vincent’. Veel mensen vinden het een ‘zeurlied’ omdat het zo bekend is en op Arbeidsvitaminen en soortgelijke programma’s helemaal grijs gedraaid is.
Zij had zich nooit zo gerealiseerd dat dat lied ging over Vincent van Gogh en dat Don McLean met zijn tekst schilderijen die Van Gogh ooit geschilderd heeft beschrijft. Ik citeer even die mevrouw: “Deze week stuurde iemand van mijn schilderclub mij een link naar een video van Vincent, met beelden van de schilderijen erbij. Toen begreep ik pas wat hij zong. Als je die beelden erbij ziet wordt het ineens duidelijk.”

Ook ik begreep als 17-jarig niks van de tekst. Zeg nou zelf……

Starry, starry night
Flaming flowers that brightly blaze
Swirling clouds in violet haze
Reflect in Vincent’s eyes of china blue
Colors changing hue
Morning fields of amber grain
Weathered faces lined in pain
Are soothed beneath the artist’s loving hand

Op internet zocht ik de bewuste video op, luisterde naar het lied en bekeek de schilderijen die werden getoond.
Wat mooi.
Ook ik was al ‘uitgeluisterd’ op dit nummer van Don McLean, maar op deze manier luister je met andere oren; en omdat je ogen ook meedoen en komt de schilder Vincent dichterbij.
Ook even luisteren én kijken? Hierbij een link

Reageren

21 oktober: Wasknijpermandje.

Door Ada

Op 21 oktober 2020

In Haken, Handwerken

‘Knippers’ noemde mijn moeder vroeger de wasknijpers.
Ze had dus ook een ‘knipperbakkie’; een bakje met een hengsel waar de wasknijpers in zaten. Van mijn moeder mocht ik de wasknijpers niet aan de waslijn laten zitten, wat in mijn ogen veel praktischer was: dan hoefde je ze immers niet steeds weer uit dat bakje te halen. De reden daarvan was dat wij destijds houten wasknijpers hadden; als die worden blootgesteld aan weer en wind worden ze groen/zwart en gaan ze afgeven.
Vieze afdrukken op je schone was.
Een gruwel in mijn moeders ogen.

Waarom vertel ik dit?
Net als mijn moeder had ik ook een emmertje waar mijn wasknijpers inzaten, want ik gebruik nog steeds houten wasknijpers omdat er al genoeg plastic in de wereld is.
Dat emmertje was ter ziele gegaan, maar ik wilde niet weer zo’n plastic ding, omdat er al genoeg plastic in de wereld is.
Op internet vond ik een mandje dat je kon haken; dat leek mij wel wat.
Hierbij een link naar die website .
Eerst maakte ik een klein mandje van een restje katoen.
Even uitproberen: welke steken worden gebruikt? Hoe groot wordt het dan?
Het kleine mandje was al snel klaar.
Ik kocht een bol donkergroen Canada-garen; 60% acryl en 40% wol.
Sterk garen dat tegen een stootje kan.
Je moest er mee haken op naald 6 of 7, maar ik haakte het mandje op naald 5, zodat je een stug en stevig weefsel krijgt.

Inmiddels is het klaar en zitten mijn wasknijpers er in.
Ook ik laat ze namelijk niet op de waslijn zitten.
Overigens: op mijn binnenwaslijn op de overloop laat ik ze wel gewoon zitten.
“Krigst d’r wel aal stof op” kon mijn moeder dan onderwijzend opmerken.
Ja.
Dat blaas ik er dan wel af.

Wat was er dan gebeurd met dat plastic emmertje?
Zie instagram.

Reageren

20 oktober: Lezer van de maand – Ans van der Laan

Door Ada

Op 20 oktober 2020

In Lezer van de maand

Hoe kennen wij elkaar?
We hebben Ada en Gerard leren kennen toen zij onze overburen werden aan de Boskamp in Roden. We hadden meteen een goed contact. Ada en ik zijn toen begonnen met ons wekelijks zwemuurtje op maandagavond in sporthal de Hullen in Roden.

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben geboren op 15 juli 1962 in Drachten en toen ik acht jaar was zijn we verhuisd naar Groningen voor het werk van mijn vader.

Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Op 14 april 1983 ben ik getrouwd met Bert van der Laan en op 8 november 1990 werd onze eerste zoon Jeff geboren. Op 14 september 1993 kwam onze tweede zoon Rutger.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Inmiddels zijn onze zoons volwassen en Bert is sinds vier jaar met pensioen. Zelf werk ik nog drie dagen in de week bij de Hanzehogeschool Groningen als ambtelijk secretaris bij Bureau Klachten en Geschillen. Dit werk is zeer afwisselend en ik blijf voorlopig nog wel even werken. Er blijft nog genoeg vrije tijd voor ons over om samen leuke dingen te doen. Bert en ik houden van reizen naar het buitenland maar dat is in deze periode helaas niet mogelijk. We blijven optimistisch: wat in het vat zit verzuurt niet.

Wat wil je graag met de lezers delen?
Ik wil graag iets delen over het bedrijf BUKU wat Jeff en Rutger hebben opgericht.

BUKU is een streamingdienst voor studieboeken waarmee je altijd en overal op elk apparaat beschikt over de leerstof van je studie. Alle via BUKU beschikbare boeken zijn digitaal toegankelijk voor een vast bedrag per maand (maximaal 25 euro) met onbeperkt toegang.

Jeff zag tijdens zijn studietijd in Groningen enerzijds dat veel studenten de dure studieboeken niet kochten of oudere versies gebruikten en anderzijds dat de “gekochte” studieboeken vaak niet of maar gedeeltelijk werden gebruikt. Hij kwam dan ook met het idee om een bedrijf op te richten waar studenten geen boeken meer hoefden te kopen maar een abonnement konden nemen. In deze tijd met het leenstelsel is het voor studenten belangrijk om hun schulden niet te hoog op te laten lopen.

“Buku” is het Indonesische woord voor boek. Je spreekt het uit als ‘boekoe’. Lekker kort en, belangrijker, in iedere taal uit te spreken. Dat past bij de ambitie om een wereldwijd educatief platform te worden.

Met BUKU kunnen studenten met een betaalbaar abonnement onbeperkt alle studieboeken gebruiken van het platform; Universiteiten en Hogescholen kunnen daardoor de meest actuele en kwalitatief hoogwaardige studieboeken voorschrijven en uitgevers genereren hiermee stabiele inkomsten. Verder wordt er door de digitalisering van studieboeken een significante besparing op grondstoffen en logistieke kosten gerealiseerd.

Door uitrol in landen waar studieboeken nog meer onbetaalbaar zijn dan in de ontwikkelde Westerse landen, wordt bijgedragen aan het verbeteren van het studieklimaat aldaar. Midden- en Zuid Amerikaanse landen als ook Afrikaanse landen zullen daar het eerst van kunnen profiteren. Op dit moment wordt BUKU naast Nederland gebruikt in Suriname en de Nederlandse Antillen. Verder is BUKU bezig om in een aantal Afrikaanse landen, waaronder Namibië, Malawi, Kenia en Sierra Leone, te starten met de streamingdienst.
Op de foto hiernaast de uitreiking van de Publieksprijs van 2019 van de KVK Innovatie top 100. Meer weten? Hierbij een artikel daarover op Noord Z.

Reageren

19 oktober: Een nieuwe look!

Door Ada

Op 19 oktober 2020

In Alledag

Het was al een paar keer aangekondigd: vandaag verschijnt ‘de Waarde van de Dag’ in een nieuw jasje; op de header prijkt een foto van de zonnewijzer in onze tuin.

Het lijkt een heel andere website, maar eigenlijk is er qua tekst nog niet eens zo veel veranderd. Wat echt anders is, is dat iedere categorie en iedere rubriek nu een eigen afbeelding heeft. Als je klikt op één van de menuknoppen boven in beeld, zie je dat de afbeelding in de header verandert. Daar vind je allemaal foto’s die ik zelf heb gemaakt bij de betreffende onderwerpen.

Na 6 jaar is de website uitgegroeid tot een soort ‘on-line-tijdschrift’: iedere dag verschijnt een nieuw artikel/blog over uiteenlopende onderwerpen, er zijn gastschrijvers die af en toe een duit in het zakje doen en ik schrijf reeksen blogs in een bepaalde serie, denk hierbij bijvoorbeeld aan ‘Nederlands, maar dan anders’ of over onze reis naar Marokko in februari 2020.

Bij een nieuwe ‘look’ hoort ook een andere nieuwigheid: een Instagram-account.
Als je op het icoontje klikt onder het zoekformulier aan de rechterzijkant bovenin, dan kom je op het account ‘Waarde van de dag’; het is een open account, je hoeft niet in te loggen. Daar worden af en toe foto’s op geplaatst die niet op de site komen. Misschien ook wel video’s, maar ik weet nog niet hoe dat moet. Wordt vervolgd.
Als je op een foto klikt, komt de tekst ernaast, dan zie je bij welk blog de foto hoort.
Het is een experiment, net als mijn LinkedIn-account dat ik in januari 2019 in het leven heb geroepen. Dat was leuk, maar daar doe ik verder niks mee; eigenlijk hoop ik dat ik aan dit Instagram-experiment meer plezier beleef.

Zoek je iets specifieks? Met de zoekfunctie kom je een heel eind. Wil je bijvoorbeeld weten of ik wel eens iets heb geschreven over een ovenschotel met vis en broccoli? Die woorden typ je dan in het zoekformulier en komen er 5 blogs in beeld waar die zoekterm in voorkomt. Er zijn dus zelfs meerdere variaties met de combi vis en broccoli. Hoe specifieker de zoekterm, hoe dichter je in de buurt komt van wat je zoekt.

Het doel van deze website is in de afgelopen zes jaren niet veranderd. Alles wat voor mij van waarde is deel ik graag met jou als lezer, zodat meer mensen er plezier aan beleven.
Lees voor de aardigheid nog eens het blog ‘Sharing the joy’ dat ik schreef in 2016 toen de website twee jaar bestond; zo is het nog steeds.
Net als in een papieren tijdschrift spreken niet alle artikelen je aan, je pikt er uit wat jou interesseert. “Die ‘fröbel-blogs’ lees ik allemaal niet hoor” zei laatst iemand, die graag iets leest over geschiedenis.
Snap ik.
Hoeft ja ook niet.

Vijf jaar heb ik de vorige lay-out gehad, maar die is nu weg.
Uit nostalgische overwegingen heb een screenshot bewaard.
Nog even kijken hoe het er uitzag?
Hierbij een link naar een PDF Printscreen oude lay-out

Reageren