De waarde van de dag

Koningsdag!
Op de voorpagina van onze krant stond een foto van een originele etalage van een opticien en Emmen: de had zijne majesteit een hippe bril op gezet.
Wij gingen niet naar Emmen trouwens. Op de televisie zie ik het een stuk beter.

Vorige week vertelde Frea dat ze het in Groningen vorig jaar veel te druk had gevonden met Koningsdag.
“Dit jaar komen we gewoon bij jullie in Roden.”
Harriët vond dat ook een goed idee.
“Maar dan wel volgens het protocol.”
Ons koningsdag-gezinprotocol bestaat uit drie dingen: oranje tompoucen, oranje eten te weten wortelstamppot en allemaal iets van oranje in je kleren.

Toch oranje!

Zelf was ik die oranje kleren een beetje vergeten;  Carlijn en Frea stuurden me ijskoud naar boven om mijn paarse jasje om te wisselen voor een oranje blouse.
Toen Harriët en Cees kwamen zag ik bij Cees alleen maar zwart en blauw. “Geen oranje?”
Toen ritste hij zijn jasje open…..tadaaaah!

Natuurlijk keken we bij de koffie en oranje tompoucen naar de koningsdagfestiviteiten in Emmen.
Wat een feest en wat hadden ze het goed voor elkaar daar; Emmen/Drenthe heeft zich van zijn beste kant laten zien!
Met een hele bank vol dochters met aanhang is er geen sprake van ontspannen televisiekijken, want de beelden worden rijkelijk voorzien van commentaar en dat is beslist niet altijd positief.
Over Maxima bijvoorbeeld: “Die hef een hiel veugelnest in heur haor!”
Ik zet mijn stoel dan maar zo dicht mogelijk bij de televisie en trotseer de opmerkingen van mijn gezin; ik ben al lang blij dat ze er allemaal zijn, het gezeur neem ik op de koop toe.
Ondertussen ben ik af en toe aan het appen met mijn Royalty-gezusters Annette, Trijn en Ali en geniet ontzettend van de gezelligheid op deze dag.

Maar natuurlijk liepen we ook nog even Roden in waar het er weer erg gemoedelijk aan toe ging.
Er was een hele grote kindervrijmarkt georganiseerd.
Je hoeft alleen maar door het dorp te slenteren en om je te heen te kijken: oranje pruiken, brillen, oranje pakken, maffe spelletjes voor de kinderen (zie afbeelding) en vooral heel veel plezier.
Een oer-Nederlands feest waarvoor ‘code Oranje’ geldt.
Met het hele land vieren we de verjaardag van de koning: in iedere gemeente in Nederland hebben we feest.
En iedereen mag zeuren en negatief doen, maar ik vind het een prachtige traditie.
Leve de koning!

Lees hier onze belevenissen op Koningsdag in voorgaande jaren.
2015  Tompoucen met een vorkje?
2016  Wortelstamppot & Klaverjassen.
2017  Géén oranje tompoezen?
2018  Koningsdag in Enschede
2019  Koningsdag & wortelstamppot
2020 Willem-Alex-Anders-dag.
2021 Vlag. Maar niet zoals het hoort te zijn.
2022 Koningsdag in Westerbork
2023 Eén dag eensgezind. En dat lees bij dat blog ook nog even de reacties die er onder staan…..dan weet je ook gelijk hoe mijn broer over mij denkt als het om het koningshuis gaat.

Wij hadden vanmorgen om 11.00 uur een vergadering van onze websitegroep met het moderamen van de kerkenraad.
Rare tijd zou je zeggen, maar dat had een reden: we moesten website-collega Zwanny Kamp om 12.10 uur uur in Op de Helte hebben, want zij kreeg dan een lintje uitgereikt. Gerard had als voorzitter van het moderamen gezegd dat hij niet anders kon vergaderen dan op deze vrijdagmorgen, zou 11.00 uur misschien schikken voor dat gezamenlijk overleg? Scriba Nettie sprak met Zwanny tijd en datum af en Zwanny nodigde als secretaris de hele websitegroep uit voor (wat zij niet wist) haar eigen feestje. Wat was het spannend om het geheim stil te houden!

We hadden een fijn, constructief overleg.
Ondertussen liep de hele hal van Op de Helte vol met familie, vrienden en bij Zwanny’s vrijwilligerswerk betrokken genodigden.
Aan het eind van de vergadering bedankte Gerard de website groep en zei: “Graag wil ik nog eens benadrukken, Zwanny, hoe blij we zijn met jouw niet aflatende inzet voor de vele soorten vrijwilligerswerk die jij doet. We hebben daarom nu een nazit georganiseerd in de hal met een lekker gebakje om jou even in het zonnetje te zetten. We hebben daarbij een paar gasten uitgenodigd.”
“Ach, dat hoeft toch helemaal niet!” zei Zwanny.
Nog had ze niks in de gaten.
Iedereen vertrok richting de kapstokken (helemaal opgewonden, want iedereen zat in het complot), maar de hoofdrolspeler had het nog druk: laptop in het tasje, snoeren bij elkaar, papieren verzamelen…..als laatste kwam ze de hal binnen waar ze compleet werd overrompeld door de loco-burgemeester en een zaal vol bekende, glunderende gezichten.

Voor mij was dit de eerste keer dat ik zo’n feestelijke uitreiking bijwoonde.

Foto: Dit is Roden.nl

Ergens achteraan stond ik mijn tranen weg te slikken en ik zag dat menigeen ontroerd was.
Zwanny niet trouwens; die was alleen maar volslagen verrast, “NOU JA ZEG!”, zag in het publiek een aantal bekende gezichten, “WAT IS DIT?” kwam er nog uit en toen nam de locoburgemeester Kirsten Ipema het woord.
Die zei in een mooie toespraak hetzelfde wat de mensen in Zwanny’s omgeving al jaren roepen: wát een inzet, wát een aimabele persoonlijkheid, wát een harde werker en wat heeft die vrouw een kennis van ICT systemen.
“Als Zwanny ooit stopt met haar vrijwilligerswerk, dan moeten we daar drie nieuwe vrijwilligers voor zoeken om al die taken over te nemen.”

Toen ze zelf de microfoon ter hand nam was ze nog beduusd.
En één van de eerste dingen die ze zei: “Dit werk doe ik natuurlijk niet alleen, dat doe ik samen met anderen.”
Ja hoor, ja.
Maar we gaan het allemaal niet afzwakken: ‘onze’ Zwanny heeft dit lintje dubbel en dwars verdiend.
Dat ‘het zijne koninklijke hoogheid heeft behaagd’ is volkomen terecht.
Het was erg fijn dat we er allemaal bij konden zijn en dat we dit voor haar konden organiseren.
Op het Instagramaccount van deze website vind je een mooie foto van Zwanny mét de onderscheiding.

Er was gebak geregeld met een foto van haar, mét haar laptop natuurlijk, erop.
Koster Gerard zei het kernachtig: “Zwanny is om op te vreten…!”
Daar heb ik niks aan toe te voegen.
En zijne koninklijke hoogheid ook niet; of was het nou ‘majesteit’…..?

Zwanny was al eens Lezer van de maand op deze website.
Klik hier voor het door haar geschreven gastblog van mei 2022.

En weer zat ik in de wachtkamer van de huisarts.
Hoe ouder ik word, hoe vaker ik daar ben lijkt het wel……
Al maanden heb ik pijn bij het slikken aan de linkerkant binnen in mijn keel.
In het begin was het iets dat ik alleen maar voelde, maar de laatste tijd doet het slikken pijn.
Logopediste Betty gaf me ontspanningsoefeningen voor het keelgebied, maar daar knapte het niet van op.
Toch maar eens naar de huisarts.

Die keek, voelde en bevroeg.
“Ik kan zo niks vinden. Het is niet opgezet en er zit niks vreemds. Op de plek die je aangeeft zitten je speekselklieren, het zou kunnen dat daar iets mee is. Ik zal je verwijzen naar de KNO-arts; de wachtlijst is daar ongeveer een maand. Er is wel iets wat je alvast kunt doen: zure snoepjes eten. Van die gele Napoleon-bollen, weet je wel? Het zuur dat daarin zit lost samengeklonterde kalkdeeltjes op die soms in de speekselklieren zitten. Je kunt het altijd proberen……” We spraken af dat ik dat zou doen. Als de pijn wegging zouden we de verwijzing naar de KNO-arts intrekken.

Toen ik weer buiten stond voelde ik me als de melaatse Arameeër Naäman die van de bijbelse profeet Elisa de opdracht had gekregen om zich onder te dompelen in de Jordaan; dan zou hij genezen.  Ken je dat verhaal niet? Hierbij een link naar de website van het NBG naar een weergave van het verhaal in gewoon Nederlands.
Naäman vond iets van die vieze Jordaan, ik vond iets van die zure citroenballen van Napoleon.
Brrrrr.
En waar Naäman de schone en veel mooiere rivieren als de Abana en Parpar noemde, dacht ik aan salmiakballen.
Die maakt Napoleon ook en die vind ik wél lekker.
Maar net als Naäman heb ik ook een wijs mens in mijn omgeving die zei: “Doe het nou maar. Baat het niet, dan schaadt het niet.”

Eigenlijk geeft de dokter tegenstrijdige adviezen.
Sinds het glucose-gehalte in mijn bloed te hoog is* let ik beter op de hoeveelheid suiker die ik binnenkrijg.
‘Niet dat ik ruzie heb met de dokter’ zou Herman Finkers zeggen ‘ik mag alleen geen suiker van de dokter’.
En nu moet ik op zure snoepjes zuigen waar natuurlijk naast zuur ook suiker in zit.
Mopperdemopper.
Zeurdezeur.
Ophouden Vrieswijk.
Zure ballen zuigen.

Om mezelf op te vrolijken keek ik naar dat stukje van Herman Finkers over die dokter uit zijn voorstelling ‘De zon gaat zinloos onder…’
Daar knapte ik van op.
Ook even lachen?
Hierbij een link naar een video op You Tube.

* lees hierbij het blog ‘Suiker. Ik?!’ uit juli 2020.

In het blog over de schoonzussendag kondigde ik het al aan: een verslag over ons bezoek aan de tentoonstelling van Dientje Bakker, die kantklossen, bloemschikken en fotografie combineerde.
Misschien wel leuk om te weten dat Dientje en ik elkaar al kennen: we werken allebei bij Lentis in Groningen en hebben heel af toe contact.
Als collega’s praten we hoog-haarlemmmerdijks met elkaar; zaterdag kon dat gewoon in het Drents.

In de kleine expositieruimte stonden verschillende bloemstukjes uitgestald en aan de wanden hingen foto’s.
Zo op het eerste gezicht dacht je: “Mooie foto. Leuk bloemstukje; origineel bedacht.”
Maar als je goed keek zag je bij ieder kunstwerkje een klein detail dat gekantklost was.
Hieronder een aantal foto’s als voorbeeld; als je op de afbeeldingen klikt komen ze wat groter in beeld, dan zie hoe kunstig de kantkloswerkjes zijn gemaakt en hoe mooi ze uitkomen naast de foto’s. De kwaliteit van de foto’s is beslist niet optimaal, want in de spiegeling van het glas voor de foto zie je de spotlichten in de tentoonstellingsruimte. Op de foto van het viooltje zie je zelfs het spiegelbeeld van een schoonzus!

Sommigen van ons waren geïnteresseerd in de kantklostechniek.
Er lag een kussen met een voorbeeldwerkje en Dientje liet ons zien hoe dat in zijn werk ging.
“Het is heel simpel. Je werkt per handeling met vier klosjes” en ze noemde vervolgens twee termen die ik nu al weer vergeten ben.
Ze telde steeds tot vier en legde klosjes over elkaar heen, maar het zag er eerlijk gezegd niet simpel uit.
De meningen van de schoonzussen waren dan ook verdeeld.
“In mijn hoofd krijg ik nu al een ERROR” merkte iemand op. ”Moet ik niet aan beginnen.”
Een ander zei: “Hier heb ik het geduld helemaal niet voor.”
“Misschien leuk voor als ik met pensioen ben?” Maar eerst niet dus.

Toen we weer weggingen bood ik Dientje aan om op dit blog te linken naar haar website.
“Heb ik niet.”
O? Hoe verkoop je dit dan?
“Niet. Het is mijn hobby en ik vind het leuk om het te laten zien. Meer hoeft van mij niet.”
Jammer ja.
Volgens mij is hier wel belangstelling voor.
Dat heksje bijvoorbeeld tegen die prachtige zonsondergang…….
Of het bijzonder bloemstuk hiernaast: in eerste instantie zie je niet eens dat er iets gekantklost is!

De titel van dit blog is een rare zin, die niet vaak wordt uitgesproken.
Die woorden werden zondagavond gezegd door Karel Stegeman, de cantor van onze cantorij.
Hij zei het tegen Erwin Wiersinga die achter het orgel zat in de Catharinakerk waar we bezig waren met de laatste inzingrepetitie voor de vesper waarin we zouden zingen.
Karel dirigeerde en sloeg de maat in vieren (1,2,3,4) maar dat moest in tweeën (1,2)
“Sorry! Ik versla me.”
“Dat kunnen niet veel mensen zeggen” fluisterde ik tegen collega-alt Ilse.

Jaaaa, ik zat weer op de achterste rij!
Een kwartaal heb ik niet mee kunnen doen met de cantorij, maar inmiddels heb ik weer wat repetities bijgewoond en mocht ik zondagavond weer meedoen.
De stem is al wel weer zoveel opgeknapt dat ik de altpartij mee kan zingen.
Ik kom nog steeds niet veel hoger dan een b en het volume laat wat mij betreft nog wel wat te wensen over, maar het is voldoende om ieder geval weer mee te kunnen doen.
Deze keer werkten we mee aan een vesper; dat is een gebedssamenkomst aan het einde van de dag.
We hadden de vesperliturgie ‘Tussen licht en donker’ van Sytse de Vries en Dirk Zwart ingestudeerd.

We stonden met ons koor op een andere plek in de Catharinakerk: we zaten ingeklemd tussen de twee pilaren tegenover de preekstoel.
Het is alleen al vermakelijk om de stoelendans te zien die ontstaat als we van onze gebruikelijke drie rijen naar vier rijen moeten.
Wie zit waar? De bassen werden verbannen naar de achterste rij, dus ik zat niet naast Klaas maar naast Pieternel.
Die zingt sopraan, dus dat is een heel andere beleving!
Klaas zat nu achter mij naast alt Betty, die er niet meer bij paste op rij drie…..
“Moet ik dan niet ruilen met Betty? Ik ben immers veel groter en sta nu voor de bassen.”
“Nee, jij moet naast Ilse.”
Einde discussie.
Bas Jaap had problemen bij het inzingen. Die vroeg halverwege aan mij: “Heb jij misschien een leesbril bij je?”
O, daarom hoorde ik hem bijna niet achter mij ….. toen zijn vrouw kwam om de kerkdienst bij te wonen had die een bril voor hem in haar tasje.
Het was een mooie, ingetogen viering.
Een veelzeggend avondgebed met aan het eind de gezongen zegenbede ‘God zal met je meegaan’ in wisselzang gezongen met de gemeente.

Vanavond op de repetitie moeten we het muziekstuk weer inleveren; als we het ooit weer gaan zingen staan mijn potloodaantekeningen er bij.
Naast woorden als ‘hier zachter’, ‘niet te sterk’ en ‘aanzwellen!’ staat ergens ‘voor geslacht ademhalen’. Zonder context is dat op zijn minst een vreemde zin. Verder staan er dingen als ‘niet rohots zingen’ en ‘denk deze noten stijgend’. Dat had te maken met Karels opmerking: “Mag ik een iets hogere concentratie als het over de juiste noten gaat?”
Wat hij bedoelt met deze eufemistische omschrijving moge duidelijk zijn.

Nee, geen nieuw sprookje vandaag in dit blog.
Ik leg het even uit: ‘Het Hijkerveld’ is de mini-camping die mijn schoonzus en zwager hebben aan het Oranjekanaal in Hijken.
Die camping heeft ook een kantine, waarin ze hun campinggasten ontvangen en waar wij als familie soms ook een feestje vieren.
Gistermiddag was daar een mini-feestje, namelijk de schoonzussendag; zeven stuks zijn er en we waren voltallig.
Het duurt altijd even voordat we een datum hebben.
En als we die datum hebben duurt het ook weer even voor we weten wat we gaan doen.
En als we weten wat we gaan doen duurt het even voordat duidelijk is hoe laat het begint en wanneer het is afgelopen.

Hier kwam het op uit: “We doen niet zo moeilijk. Iedereen neemt wat lekkers mee en dan hebben we een boeren-hightea.”
Dat hadden we al eens eerder gedaan en daar hadden we goede herinneringen aan.
Soesjes, gevulde wraps, hartige taarten, tonijnsalade, scones, arretjescade, monchou-advocaat-taart, appelcarrée’s…..de één na de ander kwam met een tas of een kratje binnen, wat iemand de opmerking ontlokte ‘Nou, dat wordt weer honger lieden vanmiddag!’
Henny had gezorgd voor allerlei soorten thee en op tafel stonden een aantal theepotjes met kokend water.

Het was allemaal even heerlijk.
Eén ding licht ik er uit: de scones die Henny had gemaakt.
Ze had daarbij ook lemon curd gemaakt en gezorgd voor clutted cream.
We proefden alles, bespraken hoe het gemaakt was, rommelden met losse thee, gingen toch ook maar op zoek naar koffie en genoten van al het lekkers dat op tafel stond.

Na anderhalf uur proeven zit je echt wel vol, maar toen waren we nog lang niet uitgepraat.
Dat is nooit eigenlijk.
“Dan is het nu tijd voor een wandeling” stelde Hennie voor.
Ze wilde ons graag meenemen naar haar buurvrouw Dientje.
Die woont vier huizen verderop; dat lijkt dichtbij, maar aan de stille kant van het Oranjekanaal staan de huizen best ver van elkaar af. Een mooie wandeling dus.
Het was zaterdag ‘Bedrijvendag’ en Dientje had Henny een uitnodiging gestuurd:
Iedereen is welkom bij ons. We hebben een expositie gemaakt van fotografie en bloemsierkunst, gecombineerd met kantklossen.

Het was allemaal zo mooi wat we zagen!
Te leuk om het weg te moffelen in de laatste alinea over onze schoonzussendag.
De komende week zal ik er uitgebreid over schrijven in het blog: ‘Wát een bijzondere combi!’, gelardeerd met mooie foto’s van wat we gezien hebben.  Wordt vervolgd dus.

En hoe laat was de dag nou afgelopen?
Dat was een beetje in de vaagheid blijven hangen, maar niemand die daar moeilijk over deed.
Als je weg moet, ga je gewoon weg: neem uw tas c.q. krat op en wandel.
Doei!
Toen er nog vier over waren kon er nog een pot worden geklaverjasd.

Benieuwd naar de camping van Henny en Harry? Hierbij een link naar hun website.

Hieronder vind je nog drie links naar blogs over voorgaande schoonzussendagen:
Mei 2022: De schone zussen en de leesbril
Juni 2018: Alle schoonzussen op bezoek in Roden.
Januari 2017 Een verslag van onze zelfgemaakte ‘de Boeren-Hightea’

Vandaag is het secretaressedag.
Onze teamleider is een poosje uit de running en wordt vervangen door Rick.
Die stond vanmorgen met een aantal tasjes van ICI-Paris op ons secretariaat, waar we net gezellig aan de cappuccino zaten.
Het was een soort goody-bag met kleine cadeautjes en een klein, plat pakje.
We kregen allemaal een waardebon van Ici Paris: we mogen zelf iets uitzoeken.

Ook in mijn pakketje zat zo’n bon, maar toen ik het uitpakte zag ik tot mijn grote genoegen dat het een boekenbon was.
Wát attent!
Ik ben namelijk niet zo van de schoonheidsproducten; gebruik op lippenstift na geen make-up en ook parfum en smeerseltjes zijn aan mij niet zo besteed: ik krijg er soms uitslag en jeuk van  en het past ook gewoon niet zo bij mij. ‘Komp ok van de opvoeding met’ zullen we maar zeggen.
Krijg ik iets op het gebied van schoonheid, dan neem ik het blij in ontvangst (altijd fijn als mensen je iets geven), maar geef het daarna vrijwel altijd weer weg.
Met drie dochters is dat geen probleem.

Een boekenbon voor Aaltje.
Die van lezen en schrijven houdt.
De teamleider weet dus dat mijn interesses elders liggen, heeft dat Rick ingefluisterd, die vervolgens heeft gezorgd voor iets anders.
En waar ik altijd roep: “Ik heb liever een goed jaargesprek dan een verplichte bos bloemen op secretaressedag” merk ik nu dat het écht iets met me doet.
Een blijk van waardering waarover is nagedacht.

Mijn bloeddruk was vorige week bij de laatste controle bij de huisarts weer mooi gezakt naar 120/80.
Die was in voorgaande jaren dikwijls boven de 140.
Dan was bij het meten vaak de vraag: “Heeft u stress, mevrouw Waninge?”
Het was altijd veel te druk op het werk en daarbij botste mijn aura met dat van de vorige teamleider; daar had ik last van.
Met de waardering die ik voel bij dit ‘cadeautje-op-maat’ ben ik weer op het punt waar ik in 2018 was; het is anders, want ik werk nu in een team, maar ‘het werk’ voelt weer net zo fijn als toen ik werkte voor Ria.
De manager die meestal secretaressedag vergat, maar waarvoor ik tien jaar, samen met Jacquelien, met veel plezier heb gewerkt.
Zonder hoge bloeddruk.

Eerdere blogs over deze dag:

20 april 2023 ‘   Kedoogie  twee cadeautjes ”van de baas’

15 april 2020 – Werken in coronatijd. Een blog over een pakje dat werd bezorgd, waarvan ik zeker wist dat het niet voor mij was.

21 april 2017 Secretaressedag.  Zit je even niet op te letten: verrassing!

21 april 2016  Een dag niet gelachen…. Geen cadeautje, maar een hele secretaressedag met alle secretaresses van Lentis.