Maand: oktober 2018 Pagina 1 van 4

Er zijn weer een paar leuke versprekingen geconstateerd de afgelopen maand.
Een vriendin van Carlijn noemt kleingeld steevast losgeld.
Schoonzoon Cees vond dat eigenlijk niet heel raar.
“Ik noem een portemonnee vol muntjes lös géld.”
Blijft een feit dat losgeld iets anders is dan lös géld…..

Een familielid vertelde dat zij én haar dochter allebei hetzelfde idee hadden gehad: “Het was twee gedachten op één buik!”

Jeroen van Inkel wilde zeggen dat een bedrijf het financieel moeilijk had.
“De firma is in slecht weer terecht gekomen.”

Na de voetbalwedstrijd tegen Willem II waren er NAC -supporters tekeergegaan tegen de politie. Een woordvoerder van de voetbalclub zei tijdens een interview: “Dit gedrag moet met de kop ingedrukt worden.

Op het online condoleanceregister voor Wim Kok maakte iemand één woord van achtergrond en afkomst: hij heeft zijn afgrond nooit verloochend.
Op de radio moest iemand iets moeilijks doen: “Ik heb de schoenen aangetrokken en ben er naar toe gegaan”. Als je niks zegt over de aard van die schoenen mist er toch iets in de zin……  Of iemand die zegt: “Die is tegen de lamp aan gelopen.” Net één woordje teveel.

Koos Alberts is overleden. Corry Konings zei daarover in RTL-boulevard: “Ik wist wel dat hij iets onder de ledematen had.”

Dochter Carlijn had het over haar ratjes met een vriendin, die moesten medicijnen toegediend krijgen met een pipetje. Vriendin vertelde over een cliënt wiens kat dat ook moest: “Ja, en dan moet hij zo’n toupetje in zijn nek!”

Frea heeft nog wel wat last van Engelse vormen in het Nederlands.
‘Toen turnde ik me om’.
Ze hoopt dat iets op tijd wordt bezorgd. ‘Hoopfulluk komt het in time’.
“Mevrouw was erg helpvol.” (helpfull).

Samen met haar is schoonzoon Jon nu dik twee maanden in Nederland.
Hij spreekt al behoorlijk Nederlands, maar het feit dat Gerard en ik onderling Drents spreken maakt het voor hem niet gemakkelijker.
Dochter Carlijn vertelde dat één van de leden van het koor ‘Bathroom scenario’ (waar Carlijn en Jon beiden op zitten) had gezegd: “Je moet je ouders er toch eens op aanspreken, Carlijn. Jon spreekt weliswaar goed Nederlands, maar hij heeft een Drents accent!”
Dat is natuurlijk niet raar. Frea zit doordeweek in Amsterdam en Jon hoort als hij thuis is dan vooral onze streektaal om zich heen, ook al spreken we met hem (net als met onze dochters) altijd Nederlands. “Ik kom niet thuus” zei hij laatst.
Het mooiste voorbeeld van de taalverwarring deed zich voor tijdens een potje klaverjassen. Gerard en Frea wonnen een pot en Gerard zei: “Dat was meer geluk dan wijsheid!”
Jon wilde dat vertalen en het Engelse spreekwoord met dezelfde betekenis gebruiken.
“That ’s more luck than……than…….nou……mien taal is kwiet!”

Samen kwamen ze er wel uit.
That’s more luck than judgement!

Taal is communicatie en ook al gaat het niet allemaal vlekkeloos: we begrijpen elkaar volkomen!

Klik hier >>> voor het blog Nederlands maar dan anders deel 7, daar vind je ook linken naar de delen 1 tm 6. En vergeet ook niet om af te toe te kijken op het instagram-account Treintaal. Er staan weer prachtige combinaties op. De mooiste? Je bent mijn blok in de branding!

Anders was ze nu 87 geworden.
Vorige week had ik het al over de sterfdag van mijn moeder, vandaag is haar geboortedag.
Het doet me meer dan ik vooraf had bedacht.
Mijn moeders leven was voltooid en ik had er vrede mee dat ze overleed.

Maar toch.
We hebben nu een jaar gehad en van alles een ‘eerste keer zonder ma/oma’.
Dat hadden we al drie keer eerder gehad bij mijn schoonouders en mijn vader en elke keer heb ik het ook anders beleefd.
Deze keer is het de laatste ouder.
Definitief.

Het levensboek dat ik voor haar maakte hebben we feestelijk aangeboden op haar 85e verjaardag; ze heeft er nog heel erg van genoten. Haar 86e verjaardag heeft ze net niet meer gehaald, wat was ik blij dat dat boek nog klaar was toen ze er nog zoveel plezier aan kon beleven. Met het boek had ik mijn moeders leven in kaart gebracht. Het lag op haar salontafel en iedereen moest er even in kijken. Zelf zag ze steeds haar hele leven in foto’s en teksten voorbij komen en daarmee realiseerde ze zich telkens weer even dat ze een rijk en vol leven had gehad.

“Wat was je vroeger een mooie vrouw, vrouw Vrieswijk!”
“Zo! Wat een mooie trouwjurk!”
Ze wentelde zich in de aandacht die het boek genereerde.
Ook de zusters van Icare die de laatste dagen van mijn moeder veel aanwezig waren gebruikten het levensboek als aanknopingspunt voor een gesprekje.
Altijd leefde ze weer even op als er gevraagd werd naar haar kinderen en kleinkinderen.

Anders was ze nu 87 geworden, maar haar ‘levensboek’ is al een jaar dicht.
Wat blijft zijn de vele goede herinneringen.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.