De waarde van de dag

Op 14 juli schreef ik over twee stadswandelingen die we hadden gemaakt in Dordrecht een blog onder de titel ‘Oude stad‘.
We wilden ’s middags in de stad ergens lunchen. De stadswandeling leidde ons langs het gebouw ‘De Schefferstaete’.
Dit stond in het foldertje:

Het brede pand Schefferstaete ontleent zijn naam aan een vroegere brouwerij.
In 1720 liet de Dordtse regent Hugo Eelbo hier een groot huis bouwen.
Het bood onderdak aan een burgemeester, maar ook aan bewoners van bejaardenhuis Huize Johanna en medewerkers van de Kamer van Koophandel.
Nu is het een domein voor leergierige jongeren in de horeca.
Lunchroom Den Witten Haen is onderdeel van Philadelphia Zorg.
De stichting biedt begeleiding en ondersteuning aan mensen met een (verstandelijke) beperking en anderen.

Wat leuk! Daar wilden wij wel een hapje eten.
De medewerkers stonden ons al op te wachten (de horeca was nog niet zo lang weer open na corona) en begeleidden ons enthousiast naar onze plek.
We hebben prima gegeten  in “Den Witten Haen”.
Ben je een keer in Dordrecht, dan is dit beslist een aanrader, want ook van binnen ziet het er prachtig uit.
Als het mooi weer is kun je ook nog eens heerlijk buiten zitten.
Als. Daar waren we dit jaar in Nederland niet vaak van verzekerd…..
Hierbij een  link naar de website  van dit onderdeel van Philadelphia in Dordrecht.

Verder was er in de haven van Dordrecht een bijzonder ding bewaard gebleven dat uniek is in Nederland: het schroevendok Straatman.
Het is een soort schepen-tillift; het werd gebruikt om scheepsschroeven en roeren te repareren en te vervangen, door schepen deels uit het water te lichten.
Het is gebouwd in 1928 en het had een hefvermogen van 30 ton; in 1952 werd dat hefvermogen opgevoerd naar 40 ton.
Het is een industrieel rijksmonument en heel af en toe wordt het nog gebruikt ook.
Hierbij een link naar een artikel over dit schroevendok op de website van Monumenten Dordrecht 

Wat een mooie stad, mensen; er valt nog heel veel  over te vertellen.
Dat het een bolwerk was van de reformatie. Dat daar de eerste officiële bijbelvertaling in de Nederlandse taal tot stand kwam in 1637.
Dat de stad in de 18e een anti-stadhouderlijke koers voerde: erfopvolging hoorde niet thuis in een republiek!
Dat het een havenstad van grote betekenis was, tot Rotterdam vanaf de 18e eeuw Dordrecht in importantie  overvleugelde.

Dit blog sluit ik af met de verklaring van de bijnaam van de Dordtenaren: die worden Schapenkoppen genoemd..
Dit is gebaseerd op een volksverhaal uit de middeleeuwen toen er nog tolmuren rond de stad stonden.
In een poging om het tolgeld op vee te ontduiken, staken Dordtenaren een schaap in mensenkleren om het zo binnen de stadsmuren te kunnen smokkelen.
Het bedrog kwam echter uit: net op het moment dat men met het schaap door de poort wilde begon het dier te blaten.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tien delen.

Zondagmorgen om 11.00 u verzamelden zo’n 20 leden van de Cantorij Roden zich in Op de Helte voor een ‘koordag’.  In maart 2020 waren de  repetities abrupt gestopt. We hebben ‘hier en daar en af en toe’ wel wat gezongen in kleine groepjes,  maar gisteren was een voorzichtig nieuw begin met het hele koor.

Er was koffie/thee met een bijpraatmoment en een praatje van voorzitter Wiecher. En toen: samen zingen.  We hadden allemaal een verzoeknummer op mogen geven en we begonnen met  ‘De vreugde voert ons naar dit huis’.  Ik vertel het maar eerlijk: dat het zo mooi klonk kwam niet van mij.  De emoties speelden mij parten; ‘kloet’n in de haals’ zoals Groningers dat zo mooi zeggen. Anderhalf jaar is best lang en ik heb het koor vreselijk gemist. Dat we weer met elkaar stonden te zingen zorgde voor onverwachte ontroering.

Gelukkig duurde dat maar kort en heb ik van de rest van de dag alleen maar genoten. Bij de soep met broodjes was er ruimte genoeg om met deze en gene een praatje te maken en daar werd ook goed gebruik van gemaakt.  Lid zijn van de Cantorij Roden is namelijk meer dan samen zingen. Een van onze leden, Jantje,  is overleden, twee leden verloren hun partner en  een sopraan nam afscheid van het koor vanwege gezondheidsproblemen. Goed om even bij stil te staan.  Maar ook goed om weer vooruit te kijken en plannen te maken. Gaan we meedoen aan het startweekend?  Aan welke kerkdiensten  gaan we meewerken?

Wat hebben we heerlijk gezongen.  Zelfs nog twee nieuwe liederen ingestudeerd. Had ik het vorige week nog over een waakvlammetje als het ging over mijn eigen ‘heilige vuur’,  op zo’n dag wordt dat vuur weer behoorlijk opgerakeld. Fijn!

Het slotlied was ‘De dag door uwe gunst ontvangen’.
Zo’n mooie zetting en zo’n mooie tekst.
Bij de laatste twee coupletten had ik toch weer last van de Groningse kloeten…. zingen in de cantorij is veel meer dan zingen.

Vanmorgen luisterde ik naar Bert Haandrikman op Radio 5.
In het kader van het nieuws dat asteroïde Bennu in de 22e eeuw de aarde op korte afstand zal passeren belde Haandrikman met een sterrenkundige, verbonden aan de universiteit in Groningen.
Het was een vlotte babbelaar en ik moest onwillekeurig denken aan de conference ‘Stemmen horen bij beroepen’ van cabaretier Fons Jansen.
Letterlijk zegt Jansen daarin:

Stemmen horen bij beroepen. Stel voor, u houdt een wildvreemde meneer aan op
straat en u vraag: Wat is uw beroep? En die man die antwoordt: “Jonge, ik hep
nou weer een boantje, je lag je eige rot, ik sit hier aan de universitet, as
professor in de sterrenkunde.”
Dat kan niet. Zover zijn we nog niet…

We hebben het over eind jaren zestig.
Die conference stond op mijn vaders bandrecorder en ik kan hem dromen.
Woord voor woord.
Mijn broer ook denk ik.
Sommige woorden en zinnen gebruik ik nog wel eens in mijn dagelijks taalgebruik.
“Hè nee arbeiders, doe niet eng, toe nou….”
“Persoon’n die naar Londen mott’n as de sodemieter naor uutgang 22!”
“Ik heb het ook wel eens maar dat zet je toch niet op de vóórgevel…”
Er zijn steeds minder mensen die deze zinnen bekend in de oren klinken.

Luisterend naar die conference kun je constateren dat er veel veranderd is, maar sommige dingen ook niet.
Ook toen had je kennelijk al oeverloze reportages op de achtergrond van het nieuws.
Over een verslaggever in het buitenland die bij een telefoongesprek zegt:
“De toestand is hier buitengewoon verward….”
Ja! Hij is niet teruggeroepen, dus  hij zorgt er wel voor dat het verward blijft….”

Eén van de mooiste stukjes zijn de groeten aan zeevarenden.
In deze tijd niet meer voor stellen, maar vroeger kon men op de radio groeten overbrengen aan dierbaren die op dat moment op zee waren.
De zenuwachtige vader: “Mot ik hier prate……”
Tante Jo, die in haar nervositeit alles twee keer zegt.
hierbij een link naar de conference.
9 minuten genieten.

Het is een iets andere opname dan op onze bandrecorder.
Ik hoor iedere andere intonatie, iedere afwijking van wat in mijn brein staat gegrift.
Dat kun je op zich ook weer als een afwijking beschouwen……

Bij ons in de tuin staat een vlinderstruik.
Dat is niet zijn echte naam. Hij heet eigenlijk Buddleja davidii , hij stamt uit de ‘helmkruidfamilie’ en komt van origine uit China.
Vanmiddag stond ik me even te koesteren in de zon en zag naast me in de vlinderstruik twee vlinders hetzelfde doen.
Het is niet moeilijk om te raden waar de struik zijn bijnaam vandaan heeft…

Als je goed kijkt zie je ook nog een bij om de paarse bloem heenzoemen.
Heerlijk.
Zomer.