De waarde van de dag

“Kom maar bij ons in Assen!” appte Sinet vorige week.
Het ging om de voetbalwedstrijd Tsjechië-Oranje van zondagavond; altijd leuk om daar met de vriendengroep samen naar te kijken.
Einde middag haalden we het stel van de Norgervaart op en even voor zessen meldde ‘Beilen’ zich ook. De mannen gingen rond 10 voor zes naar binnen, maar de dames hadden het buiten nog erg gezellig en misten het volkslied.
Vlak voor de wedstrijd zongen we met z’n achten in de kring luidkeels ‘Ein Prosit…!’ met een glas oranje bubbels in de hand.
Eins, zwei, drei, zaufen…… we hadden er alle vertrouwen in.

Het was veel te mooi weer om anderhalf uur binnen te zitten, dus de dames gingen weer lekker achter in de tuin zitten.
Gespreksstof genoeg. Zo’n voetbalwedstrijd vind ik qua tijd niet om door te komen, maar als je met vriendinnen zit te beppen gaat de tijd heel snel.
‘O, is het al rust? Nog 0-0?’
Dat dachten we ook al, want we hadden nog niemand horen schreeuwen…..
Ondertussen bracht de Chinees om de hoek wat gevulde plastic zakjes met allerlei heerlijkheden.
We aten o.a. tomatensoep met heel toepasselijke servetjes.

Rond half 8 ging ik naar binnen voor het laatste stukje van de wedstrijd; je wilt later toch mee kunnen praten.
De mannen zaten onderuitgezakt in de bank.
Het was mijn bedoeling om even wat foto’s te maken van het feest.
‘Maak nu maar geen foto…’
Toen er nog vijf minuten extra speeltijd werd gegeven dacht iemand dat ‘we’ nog zat twee keer konden scoren.

Maar nee.
Wat een treurnis, mensen.
Eerlijk gezegd: ik slaap er geen minuut minder om.
Ik verbaas me over het feit dat het voetbal zo’n immense rol speelt in de media, terwijl ondertussen de Nederlandse hockeyheren en – dames Europees kampioen worden, Max Verstappen weer een wedstrijd wint en Matthieu van der Poel in de gele trui rijdt.
Een half uur later kwamen er op de app al weer hele grappige foto’s voorbij; toen konden we er al weer een beetje om lachen.

Eén voordeel: nu zijn we wel weer van die schreeuwerige en vervelende Oranje-reclames af.

Toen ik in oktober 60 werd zouden we dat met ons gezin gaan vieren met een etentje bij Shufu Cuisine in Groningen.
De kapper van Gerard had ons getipt: goed geregeld met de coronaregelgeving en heerlijk eten.
Maar helaas: half oktober ging de horeca op slot. We vierden mijn verjaardag destijds in zeer afgeslankte vorm (zie Zestig) en beloofden alle vrienden en familie een groot feest in juni 2021: dan vieren we dat we samen 120 worden.

Gisteren gingen we ter gelegenheid van Gerards 60e verjaardag uit eten met onze dochters en schonezonen.
Shufu Cuisine was gisteren voor het eerst weer  open voor grotere groepen en wij reserveerden een tafel voor acht personen rond een uur of 5.
Het concept is ’tapas eten’.
Per twee eters krijg je een eigen tablet (zie afbeelding) waarmee je je eten en drinken kunt bestellen.
De tweetallen hebben allemaal hetzelfde tafelnummer, maar per koppel heb je een letter. Cees en ik vormden stel A.
Je mocht per ronde 6 gerechtjes bestellen, 3 per persoon.
De menukaart is onderverdeeld in verschillende categorieën: soep etc, vis, varkensvlees, kip, rundvlees, vegetarisch, zomaar een greep uit wat je allemaal kunt kiezen.

Cees is nogal handig met apparatuur, dus na enkele minuten werden voor koppel A twee alcoholvrije biertjes neergezet.
“Hoezo hebben jullie nu al drinken!’ Toen waren onze eerste gerechtjes ook al onderweg.
Voor het eerst in mijn leven at ik sushi: één met gerookte zalm en één met paling.
Jon had me nog voorgedaan hoe dat moest met die stokjes die ook bij het bestek lagen, maar dat ging Aaltje niet doen.
Aaltje wil gewoon lekker eten en niet knoeien.

De gerechtjes werden in hoog tempo bij ons aan tafel bezorgd.
“Deze is voor de heren van D!”
Schaaltjes vol lekkers schoven over tafel: tomatensoep, spiesjes met de heerlijkste soorten gekruid vlees, loempiaatjes, te veel om hier allemaal te benoemen.
“Wat heb jij daar? Is dat lekker? Mag ik eens proeven?”
Vrolijk werd er van alles heen en weer geschoven op de bordjes en plankjes.
‘Hoe kom je nou aan kibbeling!”
Stond gewoon bij de vis, even doorscrollen.
“Kan ik ook patat bestellen?”
Stond bij het kindermenu.

Midden in het restaurant stond ook nog een toetjesbuffet; halverwege de maaltijd waren sommigen van ons daar al aan toe.
“Kan toch ook gewoon tussendoor!?” Tuurlijk.
Een schoonzoon kwam teleurgesteld terug: “Er is helemaal geen ijs….”
“Nee, dat is een apart knopje in het menu.”
Dieptevreden zat hij even later aan een Dame Blanche, aan mijn andere kant zat iemand met een sorbet.
Tegenover mij ook: Gerard zat met een grote grijns ontzettend te genieten van het etentje, zijn ijs en het gezelschap van zijn dochters.
Shufu Cuisine in Groningen: van harte aanbevolen.
Hierbij een link naar hun website.

We zijn ons er terdege van bewust dat het een klein wonder is dat we dit kunnen doen.
Dat we allemaal heelhuids door de coronapandemie zijn gerold.
Dat we weer met z’n achten uit eten kunnen en kunnen proosten op Gerards 60e verjaardag.
Tel uw zegeningen.

Deze kaart kregen we gisteren thuisbezorgd.
Gerard heeft me weer ingehaald: we zijn nu allebei ‘vintage’!

Vandaag hebben we dit feest met onze kinderen gevierd, over een paar weken hopen we op een tuinfeest voor het eerst alle familieleden en vrienden weer bij elkaar te hebben.

IJs, weder, Rutte en corona dienende.

Ooit hoorde ik een mop, waar ik bijna iedere dag even aan terugdenk.

In een ziekenhuis in Engeland was een leuke, vrouwelijke verpleegkundige komen werken.
Ze kon het met de meeste collega’s goed vinden, maar met twee heren  in het bijzonder: een arts en een collega-verpleegkundige.
Beide mannen zoemden om haar heen.
“Zullen we eens ergens iets samen drinken?”
“Zal ik een kop koffie voor je halen?”
De arts nam wel eens een bloemetje voor haar mee, of een lekker geurtje of chocola, maar de verpleegkundige gaf haar iedere dag een kiwi.
De andere collega’s van het team vonden het vermakelijk om te zien hoe die drie opzichtig om elkaar heen draaiden en vroegen zich af wie van de beide heren haar uiteindelijk voor zich zou winnen.

Het werd de verpleegkundige.
Tijdens de dagelijkse koffie vroeg één van de collega’s: “Waarom gaf je haar eigenlijk iedere dag een kiwi?”
Het antwoord was kort: “A kiwi a day keeps the doctor away…”

Die mop heeft er voor gezorgd dat ik iedere dag een kiwi eet.
Sinds de grote suikerschrik van juli vorig jaar ben ik wat dingen anders gaan doen, en één van die dingen is het ontbijt. 
Je moet eigenlijk iedere dag fruit eten, maar dat zat niet zo in mijn systeem. Ik heb liever kaas en droge worst.
Natuurlijk heb ik goede voornemens, maar in het verleden kwam het regelmatig voor dat ik ’s avonds naar bed ging en dacht: Ik heb nog geen fruit gehad….dan had ik er helemaaaaal geen zin meer in. Morgen dan maar; maar soms kwam het daar dan ook niet van.
Inmiddels heb ik er een gewoonte van gemaakt om iedere dag te beginnen met twee stuks fruit en één van de twee is bijna altijd een kiwi.
Kopje thee, fruit en een sudoku, daaruit bestaat tegenwoordig mijn ontbijt.
Vervolgens hoef ik me de hele dag niet meer te bekommeren over het noodzakelijke fruit, dat heb ik gehad.

A kiwi a day keeps the docter away.
Ik hoop ook cardiologen.

Gisteren had ik het al even over Gerard en zijn tuin.
Dochter Carlijn heeft ook groene vingers. Als wij op vakantie zijn kijkt zij regelmatig even bij onze groentetuin en stuurt Gerard om de paar dagen een up-date met foto’s en/of filmpjes onder de titel: ‘Hoe’st met de boon’n?’
Zelf  kweekt ze ook van alles op haar kleine balkon in Groningen.
“Papa, kan ik ook van die spekbonen kweken die jij altijd hebt?”
Ja, dat kon in potten.
Papa zorgde voor pootbonen en ze groeiden als de spreekwoordelijke kool.

Probleem…..

“Ze groeien uit de pot, waar moet ik ze nou langs omhoog laten groeien?”
Dat kon met gespannen touw; de groene slingers krinkelden mooi langs het touw naar boven.

…maatregelen….

“Nee hè! Frits zit aan de bladeren te vreten!”
Frits is hun kat die het balkon als zijn eigendom beschouwt.
“Misschien kun je er gaas voor zetten of zo?”
Dat is natuurlijk het proberen waard.
Frits bekeek het allemaal met grote argwaan, maar het eindigde er mee dat hij niet meer bij de bonen-bladeren kon. (klik op de foto’s voor een vergroting)

…schaakmat!

Wij worden van al deze avonturen minutieus op de hoogte gehouden.
Krijgen foto’s van de bonen, het touw, de aangevreten bladeren en de maatregelen.
En van Frits.

We kregen ook nog een kort filmpje.
Het heet ‘maatregelen’.
Het is heel kort maar erg leuk.
Klik hier schaakmat

Benieuwd naar de twee vorige blogs over Frits?
Lees dan het blog ‘Frits‘ en het blog ‘Kater‘ uit 2019.
Daarop staat nog een vermakelijk filmpje van Frits, verstopt in een keukenkastje.

Afgelopen zondag hadden we na de kerkdienst niets op het programma staan.
Dan vragen we ons af: “Gaan we nog wandelen of fietsen? En waarheen?”
Gerard vertelde dat hij ’s morgen bij de kerk Mathilde had gesproken “Die hadden vanmiddag ‘open tuin’….”
Nou heb ik die tuin van Mathilde en Ben al vaker gezien, maar altijd vol met PKN-gemeenteleden met ‘koffie en gezellig’.
Wat een goed idee: wij fietsten rond 14.00 uur richting ‘Aan de Vaart’.

Er stonden al een zestal fietsen tegen de heg, dus wij waren niet de enigen.
We hadden al drie delen van de tuin bekeken toen we Mathilde tegen het lijf liepen.
“Wat leuk dat jullie er ook zijn!” en voor we het wisten werden we door haar rondgeleid en vertelde ze van alles over de totstandkoming en het onderhoud van de tuin.
Ik vroeg haar naar het bordje bij hun voordeur ‘Nachbars garten/het tuinpad op’.
“Ja, daar zijn we lid van, ik haal zo even een boekje op”.
Deze stichting zet zich al sinds 1984 in voor het open stellen van bezienswaardige particuliere tuinen en het aandacht vestigen op bijzondere openbare tuinen en parken. Daarbij stimuleert de stichting contacten tussen tuinliefhebbers, zowel regionaal en internationaal. In het boekje vind je informatie over tuinen in Noord Nederland en Noord Duitsland die te bezichtigen zijn. Ben je dan in de buurt en wil je een tuin bezoeken, dan kun je met de eigenaar een afspraak maken.

Mathilde vertelde over ‘Gardeners World’, een tuinprogramma van de BBC op vrijdagavond dat Ben en zij nooit missen en over de prachtige Engelse tuinen die daarin besproken worden.
Over bezoekjes van groepen tuinliefhebbers die honderduit vragen en informatie uitwisselen.
Over Ben die zaadjes en stekjes meeneemt van overal waar ze geweest zijn en dan gaat proberen die planten te kweken.
Over dahliastruiken die heel mooi wijd uit groeien als de bloemen er uit knipt.
Ik wil die dahliastruik dan wel even opzoeken, maar ik vind hem niet: ik weet niet eens hoe die er uit ziet.
Mathilde zocht hem voor me op.

Ook nam ze ons mee naar hun moestuin.
Die hebben wij ook, maar je kunt ze niet met elkaar vergelijken.
Overal waar je kijkt weelderig groeiende gewassen en alles heel mooi onderhouden.

“Zou jij zo’n tuin ook bij kunnen houden, zou je dat leuk vinden?” vroeg ik aan Gerard.
“Daarvoor heb ik te weinig verstand al die verschillende planten, bloemen en bomen. Ik doe in mijn tuin wat ik thuis geleerd heb en ik geniet van het stukje dat ik heb. Ik zou er ook veel te weinig tijd voor hebben….”.

Ben heeft er een dagtaak aan en Mathilde is er ook vele uren zoet mee.
Je kunt hun tuin bekijken; hierbij een link naar de pagina van hun tuin op de website van ‘Het tuinpad op’.
Daar vind je een mooie serie foto’s die een goede indruk geeft van het prachtigs dat wij zondagmiddag gezien hebben.
Er is meer tuin-informatie te vinden op deze link naar de Open Tuinen Carousel Drenthe over Drentse open tuinen.

“Zal ik een zomerboeket voor je plukken?” vroeg Mathilde.
Nou graag!
Het boeket staat op oma’s oude theepot te geuren in ons huis: zomer!