De waarde van de dag – Pagina 289 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

15 september: De Christelijke Caravan Club

Door Ada

Op 15 september 2017

Deze week was het herfst in Nederland. Storm en regen.
Deze week had de Christelijke Caravan Club (website zie >>>) hun najaarskamp op Witterzomer, een camping tussen Assen en Bovensmilde.
Gisteravond zongen Gerard en ik daar op uitnodiging van Wim Cazemier. De provincie Drenthe was aan de beurt om het najaarskamp te organiseren. 100 caravans van de CCC zouden meedoen dit keer.
Wij hadden verwacht dat er al heel wat kampeerders de moed hadden opgegeven, maar niets was minder waar.
“Ja, het programma giet gewoon deur” vertelde Wim ons. Er waren op meerdere dagen afstanden van 40 kilometer gefietst, musea bezocht en onderling had men het ook erg gezellig.

Om 20.00 uur begon het. Na de huishoudelijke mededelingen (van wie heb ik een regenpak geleend? Er werd een broek omhoog gehouden en even verderop een jas)
zongen we gisteren voor en met een hele zaal vol goedgemutste kampeerders, afkomstig uit bijna alle provincies van Nederland.
Van te voren spraken we af dat het publiek ‘het koor’ zou zijn.
Op een liedblad had ik teksten van liederen gezet, dus er kon heel veel meegezongen worden. Er werden zelfs liederen meegezongen die niet op het lied blad stonden. Er was ons gevraagd of we voor de pauze christelijke liederen wilden zingen en na de pauze vrolijk repertoire. Wat natuurlijk niet impliceert dat christelijk niet vrolijk is…..

We hadden een geweldig koor gisteravond. Sommige liederen werden meerstemmig meegezongen; er zaten nogal wat mannenkoor-leden in de zaal!
We zongen natuurlijk ook een paar Drentse liedjes en ik vertelde het verhaal van de glimmende oogjes van dhr. B bij het lied “Meelij, Jet, heb meelij, Jet’ (zie ‘Glimmende oogjes >>> )
Kostelijk wat het zingen van zo’n lied dan teweegbrengt. “Dat zong mijn schoonvader vroeger altijd” riep iemand jolig vanuit de zaal.

de klok van Arnemuiden, die ook de getijden aangeeft.

Een van de laatste liederen was de meezinger “Als de klok van Arnemuiden”. Na het zingen vroeg een mevrouw uit Zeeland het woord. Zij vertelde dat het lied was geschreven in 1924 naar aanleiding van een scheepsramp bij Arnemuiden. Vier schepen vertrokken bij goed weer en werden overvallen door een plotseling opkomende storm. 4 schepen vergingen, slechts één opvarende overleefde de ramp. De overgrootvader van de mevrouw was ook bij de schippers ‘die op zee gebleven waren’.
Het deed haar familie nog steeds verdriet dat het lied was uitgegroeid tot een kroeglied dat door dronken mensen wordt meegezongen. Ze was blij dat ze haar verhaal even mocht vertellen.

We sloten af met het prachtige lied “de mooiste meid van Slien” van Harm en Roelof.
We hopen dat de kampeerders van de CCC ondanks het slechte weer toch een goede indruk van onze mooie provincie hebben gekregen!

Reageren

14 september: Het virus (3): Wat gaan we eigenlijk zingen?

Door Ada

Op 14 september 2017

In Alledag

In juli en augustus schreef ik al over het Rodermarktwagen-virus. Eigenlijk had ik verwacht dat ik daar al meer blogs over zou hebben geschreven, maar door de ziekte van mijn moeder moest ik me terugtrekken uit het knutsel- en handwerkteam.
Het enige wat ik doe is rode bloemetjes haken; dat kan ik ook in de Boshof doen…….

Als je er niet zo dicht op zit heb je ook minder last van het virus.
Maar de Rodermarktparadedag komt nu toch wel dichtbij en eergisteren begon het toch weer te kriebelen. “Wat draait er eigenlijk voor muziek op de wagen?” vroeg ik aan Gerard. “Als we als koortje moeten playbacken moeten we toch wel weten wat we zingen.”
Geen idee had ie. Mathijs zou ‘iets met de muziek doen’. Gistermiddag heb ik wat bekende christelijke meezingers opgezocht en gemaild naar Mathijs. We gaan het zien. En de mensen die in het publiek langs de Rodermarkparade staan gaan het horen.
Gisteravond heb ik koffie, thee en een chocoladetractatie gebracht naar de harde werkers. Ik was zo nieuwsgierig hoe het er uit zou zien!
Het was een bedrijvigheid van jewelste rondom de wagen; met man en macht werd er gewerkt. Het kleurige orgel heeft twee ‘gadgets’: als je op de voetpedalen drukt komen er bloemen uit de voorste pijpen en als je op het toetsenbord een toets aanslaat gaan er aan de achterste pijpen lichtjes branden. Van de blikvanger van de wagen, de grote bijbel die voorop ligt, is de tekst uit 1 Korinthiërs 13 al helemaal met boontjes ingelegd en de gehaakte rondjes en bloemetjes krijgen hun plekje aan de zijkanten.

Ben je benieuwd naar hoe het er al uit ziet? Klik dan hier >>> op de Rodermarktwagenpagina de kerk voor foto’s en verslag tot nu toe.

Het virus is weer terug.
Nog anderhalve week.

Meer lezen over het Rodermarktwagen-virus?
Zie 27 juli >>> (deel 1) en 18 augustus >>> (deel 2)

Reageren

13 september: Mien Yarissie.

Door Ada

Op 13 september 2017

In Alledag

Vandaag is de waarde van de dag een gebruiksvoorwerp: mijn auto.
Eigenlijk ben ik niet zo van de auto. Heel lang maakte ik gebruik van openbaar vervoer of mijn fiets om in Groningen te komen, maar er kwam een moment waarop een auto toch handiger was. (zie 20 oktober: auto met gehaakt kussentje >>>).
Maar als het even kan stap ik toch liever op de fiets naar mijn werk en ook de ritjes in Roden gebeuren altijd op twee wielen in plaats van op vier.

Maar vandaag was ik zo blij met m’n karretje.
Mijn moeder moest naar het ziekenhuis voor een onderzoek vanuit de Boshof. Dat is op zich lopend te doen, maar in verband met het stormachtige en regenachtige weer besloot ik haar toch met de auto te brengen.
Van de rolstoel in de auto, van de auto in de rolstoel van het ziekenhuis, onderzoek …. en toen was er eerst koffie in het ziekenhuisrestaurant; met een plak heerlijke kruidkoek. Na het ‘getrek en gedoe’ kwam ze er even heerlijk van bij.

Op de terugweg naar Roden was het bar slecht weer. Heel harde wind, afgewaaide takken, dikke regen….. maar ik zat in mijn Yaris die als een blok op de weg ligt. Radio 5 aan. En ineens overviel het me: mijn auto doet het toch maar mooi altijd. Starten en lopen. Al bijna zeven jaar trouwe dienst. Nu ik drie à vier keer in de week naar Assen rijd sta ik veel vaker bij de benzinepomp. Zit ik regelmatig achter een trekker. Sta ik vaak voor de stoplichten.
Maar dat weegt allemaal niet op tegen het enorme voordeel dat ik naar mijn moeder kan als het nodig is. Met mijn Yaris.

Vanmiddag moest ik de wekelijkse boodschappen doen.
Dat doe ik altijd op de fiets. Fietstassen vol en een Jumbotas achterop.
Maar vandaag even niet. Vandaag was ik ‘eem slim bliede met mien yarissie’!

Reageren

12 september: 140!

Door Ada

Op 12 september 2017

In Alledag, Geschiedenis

Op zaterdag 9 september was het Open Monumentendag.
De Catharinakerk op de Brink in Roden was ook open en ik stond als vrijwilliger ingedeeld van 14.00 – 16.00 uur.
In de stromende regen fietste ik naar de kerk; daar stonden een paar druipende mensen te schuilen in de deuropening. “De kerk is altijd al een goede schuilplaats geweest” zei ik jolig tegen de schuilers. Ze vonden het niet leuk……. jammer als het weer ook gelijk je humeur zo verpest.

Maar dat was ook het enige minpuntje van de middag: er waren heel veel bezoekers die middag. Met de jas nog aan stond ik al informatie-boekjes uit te delen.
Klaas en ik konden het met z’n tweeën niet aan; we hebben niet iedereen te woord kunnen staan. Maar de gesprekken die ik wel heb kunnen voeren waren weer mooi.
Natuurlijk heb ik het met iedereen over het interieur, het orgel, de pleisterlaag, het doopvont, de nieuwe vloer etc.
Maar een gesprek ontwikkelt zich en mijn interesse is breed dus waar heb ik het afgelopen zaterdagmiddag zoal over gehad?

– de Shakespeare-voorstelling ‘de Getemde Feeks’ in Diever en ‘Het Pauperparadijs’ in Veenhuizen.
– de rust in de provincie Drenthe vergeleken met een stedelijk gebied in Brabant.
– het Oecumenisch Kinderkoor Roden: een vader van één van de kinderen herkende mij daarvan.
– de Sint Bavo-kerk in Haarlem. Een mevrouw kwam daar vandaan en we benoemden een paar verschillen met onze Catharinakerk.
– Mans en Lammie Keun. Wij kochten hun huis in 1989 en deze bezoekers hadden hen goed gekend. Zij woonden al hun hele leven in Roden en hadden onze kerk nog nooit van binnen gezien.
– Enschede. “Praot ie ok Nedersaksisch?” vroeg deze meneer mij. Jazeker. Hij was voorstander van een aparte Nedersaksische Staat. Maar goed dat hij vrijwilliger Klaas niet trof. Die komt oorspronkelijk uit Den Haag.
– Paddenstoelen. Ons kostersechtpaar liet zien dat er spontaan twee paddenstoelen groeiden in een hoekje bij de stilteplaats.
– Het lijden dat bij de kerk hoort. Deze meneer vond dat de banken in de kerk hadden moeten blijven staan. “Je hoort niet fijn te zitten in de kerk, nare rechte kerkbanken horen onderdeel te zijn van een kerkdienst.” Zo had hij dat tenminste vroeger beleefd.
– Denemarken. Er was een mevrouw die in een kerk in Noord Denemarken ook zo’n doopvont van Bentheimer zandsteen had gezien. Ze had er zelfs een foto van op haar telefoon.
In de Winsinghehof was een huwelijksvoltrekking. Er kwam een moeder binnen met prachtige kleren en hele hoge hakken met aan haar hand een kleine dreumes van één.
Als je één bent duurt zo’n plechtigheid natuurlijk veel te lang en zij had door de openstaande kerkdeur orgelmuziek gehoord.
Al luisterend ontdekte ze dat ze zich kon verstoppen achter het antependium dat over de avondmaalstafel hangt. Als je één bent pas je daar nog achter…..kiekeboe!

Wat een heerlijke middag had ik.
Over de hele dag waren er 140 bezoekers geweest!

Reageren

11 september: ‘Behandeling der wasch’

Door Ada

Op 11 september 2017

In Alledag, Geschiedenis

Vrijdagmiddag werd mijn nieuwe wasmachine gebracht en geïnstalleerd. De oude namen ze gelijk mee.
Toen ik thuis kwam was alles al gebeurd. In het achterhuis stond een spiksplinternieuwe wasmachine en op tafel lag de rekening, een instructieboekje en het garantiebewijs.

Er lag ook een briefje met een blauw boek.
‘Handleiding nieuwe wasmachine’ ♡ Frea en Jon.
Ze waren ’s morgens naar Het Goed geweest en hadden dit antieke boekwerkje gevonden.
‘Behandeling der wasch’ van J.W. Suyver-Landré, subtitel ‘het reinigen en opmaken van verschillende stoffen’.
De eigenaresse van het boekje was A.W. Drost, die het had gekocht op 19.9.1922.
Het is een vierde druk van een leesboek voor de huishoudschool ‘met illustratiën’ uit 1918.

Een eeuw geleden.
Een andere wereld.
Er staan woorden in als mangelen, waschtobbe, bleeken, wringen, teilen, ossengal en Sunlightzeep.
Dit boek ga ik niet lezen; ik vind ‘de was’ sowieso al geen gespreksonderwerp, dus een boek erover is veel te veel van het goede. Wel heb ik het even doorgebladerd.
A.W. Drost was waarschijnlijk een onderwijzeres op een huishoudschool. Ze had wat bijlagen in het boekje geplakt met eigen aantekeningen in keurig voor-de-oorlogs-handschrift.

Bij het doorbladeren dacht ik “Wat een werk was die was vroeger!”
En daarna realiseerde ik mij hoeveel gemakkelijker het wassen nu voor mij is dan voor mijn oma.
Een eeuw geleden.
Een andere wereld.
Oma begon toen als 18 jarige met haar man aan een gezin dat zou uitgroeien naar 10 kinderen (zie 23 oktober 2014 >>>)
De huishoudschool had ze niet eens gedaan; ze wist wel hoe ze de was moest doen.

Reageren

10 september: Heel Eemster bakt?

Door Ada

Op 10 september 2017

In Alledag

Gisteravond vierde schoonzus Ali haar 50e verjaardag. Dat vierde ze met een feest met ouders, broers, zussen en vrienden/vriendinnen.
Op dit blog heb ik vaker verteld hoe een Waninge familiefeest er uit ziet en ook deze verjaardag voldeed weer aan alle eisen; een uitgebreid aperitief, een warm en koud buffet, een toetjesbuffet en koffie/thee na. En natuurlijk voldoende bier. Ondertussen werd er uitgebreid bijgepraat met en door alle aanwezigen.

De ouders van Ali waren er natuurlijk ook. We spreken elkaar normaal gesproken twee keer per jaar, maar we hadden de verjaardag van Roelof gemist, dus we hadden elkaar al een jaar niet gesproken.
Het echtpaar zat zich te verheugen op vandaag (zondag). Er was een dorpsfeest in hun woonplaats Eemster en ter gelegenheid daarvan was er een bakwedstrijd georganiseerd: Heel Eemster bakt. Moeder had een arretjescake gebakken die ze ‘Nostalgia’ had genoemd.

Het jurylid voor morgen was de kok van het buffet van de verjaardag. Moeder riep alvast even het nummer van haar baksel naar hem. ” Ie wit maor nooit….”
Later op de avond sprak ik met Ali’s schoonzus. Woont ook in Eemster. Ik vroeg haar of ze ook iets had gebakken voor de wedstrijd “Jazeker. Een havermout-appel-plaattaart.” Ze had appels van hun eigen appelboom gebruikt en overwoog als naam voor haar baksel “verse pluk” of “leeg geplukt”. Zoiets.
De familie heeft wat bakken betreft een reputatie hoog te houden, want vorig jaar won Ali ‘de gouden pollepel’ bij een bakwedstrijd tijdens de startweek van de kerk in Hoogersmilde.
Ik weet niet hoe het is afgelopen in Eemster, maar het is vast erg leuk geweest, want ze gaan met het hele dorp vandaag alle baksels opeten. Heerlijk vind ik zulke verhalen; want ook al wonen we al jaren in Roden, wij blijven verbonden met Smilde en omstreken.

Gedurende het feest werd er steeds luider gepraat. Feyenoord had gewonnen, daar wordt mijn zwager altijd behoorlijk luidruchtig van. Af en toe hief hij eens een lied aan, maar toen het niveau van de liederen wat bedenkelijk werd bedacht iemand dat het goed idee zou zijn om muziek aan te zetten. Daardoor ging iedereen nog harder praten….

Maar, om Ali’s woorden te gebruiken, wat was het weer GEZELLIG!

Naschrift. Van Ali kreeg ik een prachtige fotocollage van de bakwedstrijd in Eemster, met de opmerking “Was zeer geslaagd; alles op!”
De kleurige foto wil ik mijn lezers niet onthouden. Klik op de afbeelding voor een vergroting.

Reageren

9 september: Sudoku op zaterdagmorgen

Door Ada

Op 9 september 2017

In Alledag

Sinds de zomer hebben wij een abonnement op het Dagblad van het Noorden waarbij we alleen de zaterdagkrant op de deurmat krijgen.
Op de andere dagen lezen we de krant digitaal, in mijn geval op mijn tablet bij het ontbijt.
Toen we vroeger de krant lazen maakte ik elke dag de sudoku. De makkelijke. De moeilijke deed Gerard.
Vanmorgen probeerde ik er na jaren weer eens één.
Met cijfers heb ik niks. Ik ‘schrijf’ met klaverjassen, dat nog wel. Maar voor de rest hou ik het bij schrijven en taal.

Het leuke van zo’n puzzeltje is dat je je moet concentreren op de cijferreeksen; dan wordt je ‘pieker-gedachten-maalstroom’ even in de wachtstand gezet.
Het viel me nog niet mee…..en dit was nog wel de makkelijke!
Druk in de weer met potlood, pen, gum en zelfs typ-ex.
Meewarig gadegeslagen door Gerard die zes sterren-sudoku’s oplost zonder potlood.
Maar ik loste hem wel op.
Heerlijk om na een hectische periode op zaterdagmorgen even tijd te hebben voor een puzzeltje.
Vanmorgen zaten we met z’n tweeën aan de koffie.
Gerard had Frea en Jon vanmorgen al vroeg op de trein gezet en Carlijn vertrok weer naar Groningen.
Wij hebt het riek weer allent.

Reageren

8 september: Eigenlijk te druk…..

Door Ada

Op 8 september 2017

In Muziek

Deze week stonden er een paar leuke dingen in mijn agenda.
Dinsdagavond hadden we de nulde les (zie >>>) van de Franse les en donderdagavond ging ik met tien andere cantorij-leden op bezoek bij Roelie, die deze zomer verhuisde van Roden naar Assen. Verder was ons huis gevuld met Frea en Jon en af en toe langswaaiende en lawaaiende kinderen.
Nu de dagen zo vol zijn met de zorg rondom mijn moeder zou ik het liefst ’s avonds op de bank zitten met een haakwerkje, dus ik heb overwogen om de leuke dingen af te zeggen.

Maar ik heb het niet gedaan. De nulde Franse les was weer beregezellig; geen woord Frans hebben we gesproken. We vertelden elkaar over onze vakantie-belevenissen, maar ook ziektes en operaties kwamen ter sprake. We zijn tenslotte allemaal (behalve Theo) al ruim over de vijftig. Twee concessies deed ik: de bijeenkomst was niet bij ons maar bij vriendin Bea en het werd niet zo laat als anders.
Gisteravond zaten we aan de zelfgebakken taart bij Roelie.
Beetje onwennig. Donderdagavond, cantorijavond; maar vanaf nu niet meer. Een paar leden waren overgestapt naar de Cantorij Roden en vertelden hoe gezellig het daar was.
Na de koffie gingen we samen zingen; het was immers een bijeenkomst van de cantorij.

Mijn gitaar en mijn zangmappen had ik meegenomen; we zongen hééél andere muziek dan tijdens de cantorijrepetities. ‘Surabaja’ van Anneke Gröhnloo, ‘Edelweiss’ uit de Sound of Music, ‘Vaya Con Dios’ van Les Paul and Mary Ford, dat soort werk.
Ik zat op de bank naast Jantje (85). Die had me tijdens de koffie toevertrouwd dat ze Vicky Leandros zo mooi vond. Op speciaal verzoek zongen we dus ook ‘Ich hab die liebe gesehen…’ van deze zangeres. Jantje kon het woordelijk meezingen, wat ze dan ook vol overtuiging deed.

Op mijn verzoek zongen we ‘Middellandse Zee’ van Anita Berry.
Daar zit een mooie tegenstem bij, maar Gerard vindt het zo’n afschuwelijk lied, die wil dat nooit met mij zingen. Gisteravond zong iedereen mee.
Ook meezingen? Klik hier >>>

Eigenlijk was het allemaal veel te druk.
Maar ik had het niet willen missen!

Reageren

7 september: de ganzen van de Boerhave-vijver

Door Ada

Op 7 september 2017

In Alledag

Gistermorgen reed ik in de gebruikelijke verkeersstroom van Roden naar Groningen.
Bij Hoogkerk voeg ik in op de snelweg en ik neem gelijk de eerstvolgende afslag richting Martiniziekenhuis.
Bij de rotonde stond een troep ganzen doodgemoedereerd aan de kant van de weg te midden van het voortrazende verkeer.

Ik ken die ganzen al een aantal jaren. In 2009 ging ik nog met de bus naar het werk in onze locatie aan de Laan Corpus den Hoorn en dan kwam ik altijd langs de Boerhavevijver.
Die ganzen hebben van dat stukje Groningen hun leefgebied gemaakt. Ze wonen rondom de vijver en hebben in de loop van de jaren het stukje aan de overkant ook geconfisceerd.
Soms voelen ze dat ze moeten oversteken. Dat doen ze in hun eigen rustige, waggelende tempo en geen automobilist die dan doorrijdt. Ze doen mij altijd denken aan Abigail en Amelia uit de Disneyfilm “The Aristocats” (zie >>> voor een kort filmpje met het koddige muziekje)
Ze sjokken in ganzenpas over de weg, soms wel wat geholpen door bestuurders die claxonneren of even uitstappen en in hun handen klappen.

In juli van dit jaar zag ik in het ochtendverkeer de troep ineens heel hard naar een bepaald punt toerennen; ik zat hardop te lachen in de auto. Om 07.20 uur hè? Dat is best vroeg voor mijn doen.
Zo’n komisch gezicht! Het punt was een dikke man op een fiets met een hele zak vol oud brood. Die lachte ook al zo toen de ganzen naar hem toe kwamen hollen. Hij had daar vast al vaker gestaan met een zak brood; zijn verschijning versnelde de ganzenpas behoorlijk!

Gistermorgen stonden ze aan de overkant van de rotonde. Ze waren net weer overgestoken en stonden gezellig bij elkaar te utteren in het groene gras.
De ganzen haalden de vaart uit mijn morgen.
Ik zette mijn auto bij ons gebouw aan de Laan Corpus den Hoorn en wandelde even terug om ze op de foto te zetten.
Ze zijn zo gewend aan mensen, ze blijven gewoon staan als je er langs loopt.
Nog ruim op tijd kwam ik aan op mijn werk.
Nagenietend van de stoïcijnse ganzen, die geen last hebben van werktijden, haast en een ochtendhumeur……

Reageren

6 september: Generatie-overstijgend klaverjassen.

Door Ada

Op 6 september 2017

In Alledag

Het valt niet mee voor mijn moeder in De Boshof in Assen.
Weggeplukt uit haar comfortabele appartement in Hoogersmilde zit ze verdwaasd op haar kamer. Alles is anders, alles is moeilijk.
Mijn broer en ik bieden ondersteuning waar mogelijk.
Zondagmiddag ging ik met Carlijn met haar buiten in het zonnetje wandelen, maar ze had pijn en kon er niet van genieten.
Maandagmorgen ontwaarde ik voor het eerst weer iets van plezier op haar gezicht.
Met Frea en Jon ging ik bij haar koffiedrinken en Frea stelde voor om een spel kaarten mee te nemen. “Misschien heeft oma wel zin in een potje klaverjassen.”
Dat moest ik nog zien, ze reageert nergens enthousiast op dezer dagen.

We gooiden de kaarten rond en na een eerste onwennige potje kwam mijn moeder in het spel.
Van de 16 potjes die een boom duurt deden we er 12.
Het ging prima. Mijn moeder had plezier in het spelletje en genoot er van.
Voor mij fijn om te constateren dat ze mentaal nog zo goed is dat een spelletje klaverjassen er dus nog best in zit.

Het lijkt iets simpels, een spelletje klaverjassen.
Maar voor Gerard en mij is het iets wat bij ons leven hoort.
Het geeft gezelligheid. Het geeft lol en plezier in het spel en het geeft een soort verbinding.
Bij mijn moeder heb ik nu gemerkt hoe belangrijk zo’n eenvoudig spelletje soms kan zijn.
En niet alleen bij de familie Vrieswijk.
Ook bij de Waninge’s zijn er heel veel die kunnen klaverjassen (zie mijn verslag van de familiedag >>>)
Gerard had op die familiedag geklaverjast tegen zijn broer Henri. Henri had als maat zijn kleinzoon Merwin, die zo af en toe een advies kreeg ingefluisterd van zijn vader Jacob, die achter hem stond.
Mijn schoonzus (oma van Merwin) vertelde dat klaverjassen een noodzakelijk deel van de opvoeding is.
Eten, lopen, praten, zindelijk worden en daarna ….klaverjassen!
Bij onze dochter Carlijn is de opvoeding nog niet helemaal af.

Andere blogs over klaverjassen:
2 december 2014 >>>
17 augustus 2015 >>>

Reageren