De waarde van de dag

Voor deze serie zocht ik even terug wanneer nr. 25 was gepubliceerd: september!
Dat is drie en een halve maand geleden; lang ja.
Ik hoorde zelf niet veel, maar kreeg ook niet veel toegestuurd, maar nu is er dan toch weer genoeg voor een blog.

Een politieman vertelt over de dreiging en de agressie bij rellen.
Het is goed om het daar later nog eens over te hebben: ” Dan kan je altijd je eitje kwijt raken bij een collega….”

Dochter had in een podcast gehoord dat de iemand de strijd had opgegeven.
“Hij gooide de sok in de ring….”
Een student in haar omgeving wilde nog iets zeggen over de kerk.
“De kerk kreeg op een gegeven moment gewoon een te grote paplepel in de …eeeh….pap!

In Groningen wordt jaarlijks het ‘Noorderzon’ festival gehouden.
Dat heeft kennelijk ook gevolgen voor het bekende spreekwoord, want iemand in Carlijn’s omgeving was vertrokken als de noorderzon.

Niet echt een verspreking, maar wel leuk op taalgebied: app-contact in de gezinsapp .
Dochter appt:
*Zoals het ging
ging het goed
en als je dat weet vast te houden
dan blijft het waarschijnlijk goed gaan.”
Niemand snapt het.
Er worden vraagtekens verstuurd.
Dan komt de uitleg: ‘Hoe meer pauze voetbalverslaggevers tussen hun zinnen laten, hoe meer onzin ze kunnen uitkramen”.
Het mag duidelijk zijn: deze conversatie werd gevoerd begin december tijdens het WK in Quatar.

Bea stuurde deze:
Er was een sterfgeval in een familie geweest en de broer van de overledene had het er heel druk mee, hij had er stress van.
Een familielid zei daarover ‘dat het water hem over de schoenen liep’.

In ons gezin zijn we niet zo van ‘Love & Bless’-bordjes en andere zoete teksten in huis.
Op zijn verjaardag kreeg een schoonzoon in de gezinsapp een plaatje met hartjes.
‘Lif lef lof enzo.”
Iedereen begrijpt dat.
Frea en Jon hadden tijdens het behangen van een kamer een nieuwe spreuk voor op zo’n  ‘In dit huis….’-bord bedacht: “In dit huis BEHANGEN we NIET over de PLINTEN heen!”

In de periode rond Oud&Nieuw hoorde ik in een nieuwsitem over het vuurwerkverbod dat in sommige steden totaal werd genegeerd: “Er wordt zich niet gehouden aan het vuurwerkverbod. De politie moet iets doen om dit tij te breken.”
De weerman in het journaal van 3 januari vertelde over een lage drukgebied dat er aan kwam: ‘Dan weten we een beetje hoe de vlag er voor staat…”

Op Radio 5 vertelde iemand dat de muziek van Elvis Presley in de jaren ’50 helemaal niet gewaardeerd werd in het begin.
De muziek was ’te zwart’, het werd ‘duivelse muziek’ genoemd en hij bewoog intensief met z’n heupen; de witte Amerikaanse maatschappij stelde dat destijds niet op prijs.
De studiogast zei: “Het had weinig gescheeld of ze hadden hem de kop ingedrukt…”

Een ‘Slimste Mens’-kandidaat wilde vertellen dat de Finse premier in opspraak was geraakt.
“Het was niet de eerste keer dat ze in ophef raakte.”

De laatste is er eentje van mezelf.
In een telefoongesprek zei ik tegen een cliënt: “Mijn collega zal volgende week contact met u opzoeken.”

Ook iets grappigs gehoord op taalgebied?
Laat het mij even weten.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 25, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Hoogersmilde

Zaterdag schreef ik er al over: die avond ontvingen we onze vriendenclub.
Mijn verjaardag werd nog gevierd én we klonken met elkaar op het nieuwe jaar.
En ook al woont er niemand van ons meer in Hoogersmilde, het gaat er nog altijd wel even over.
Nu vertelde iemand dat Jans Meintjes was overleden.

Jans en Iepie waren de eigenaar van  de kleine buurtsuper in Hoogersmilde; vroeger de VIVO, nu een COOP.
Tegenwoordig runnen hun dochter Yvonne en haar man de zaak.
Jans was geknipt voor het vak van dorpskruidenier.
Hij maakte gemakkelijk een praatje, had een zonnig humeur en had een groot hart.
In mijn jeugd ontfermde hij zich over Lex, een jongen met het syndroom van Down.
Hij werd ‘hoofd lege flessen’ in het magazijn van Jans en had op die manier een taak in de samenleving.
Legendarisch is het verhaal van een zuinige klant die voor het Sint Maartenfeest een traktatie voor de kinderen zocht ‘waar ze goed van kon delen’.
Jans bedacht zich niet en zei: “Dan moe’j een pak hagelslag nemen, vrouw Hummel.”
Toen onze Frea werd geboren kwamen ze een rompertje brengen mét de felicitaties en een kaartje en toen mijn moeder ziek werd brachten ze de boodschappen bij haar thuis.
Jans was al in de negentig; voor mij blijft hij altijd op mijn netvlies staan als de vijftiger die op een druilerige dag in juni in de deuropening stond en met een twinkeling in zijn ogen zei: ’t Is deui…..” (het dooit).
Er ontstond nog even zo’n heerlijke discussie over waar ze woonden.
“In ’t bos toch argens?”
“Nee man, al lang niet meer, ze woont…..”etc. etc.

En verder was het weer als vanouds.
Bijpraten over de kerstdagen, de kinderen, begraven of cremeren, Claudia de Breij, dominees en kerkelijk werkers en Weihnachtsmarkten in Duitsland,  om maar een paar onderwerpen te noemen.
En er was nog een daverend misverstand over varkenshaas-saté van eigen koeien, maar dat blijft op dit blog onbesproken.
Maar denk niet dat het wordt vergeten; tot in lengte van dagen zal dit worden gememoreerd.

Aan het eind van de avond legden we de agenda’s naast elkaar voor onze bijeenkomsten van het komende half jaar.
Dat wil zeggen: twee mensen hebben nog een papieren agenda en worden meewarig bekeken door de rest die op hun telefoon zit te koekeloeren.
Voor de maand juni vonden we geen datum waarop we elkaar konden zien, er waren nog te veel onzekerheden over feestjes en verjaardagen in het verschiet.
Sommigen van ons hebben het zo druk dat ze drie feestjes op één datum hebben.
We kijken over een maand even weer.
Dan krijgen we het vast ook nog wel even weer over Hoogersmilde; altijd fijn om in gezamenlijkheid terug te kijken op een tijd die je samen zo intens hebt beleefd.

Maandagavond 2 januari bleef Gerard nog even hangen bij OP1.
Die avond ging ik vroeg naar bed, maar Gerard wekte de indruk dat ik iets gemist had, dus overdag keek ik de aflevering terug.
Maarten van Rossem was er en Albert Verlinden,  maar ook een psychiater die iets ging vertellen over ‘de mentale schijf van vijf’.
O?
De schijf van vijf ken ik alleen maar als het gaat om voeding.
Dat je iedere dag uit ieder deel van die schijf dingen moet eten en drinken.
Is er ook een mentale schijf van vijf?

De psychiater bij OP1 heette Esther van Fenema en ze kreeg schandalig weinig tijd om haar verhaal te vertellen.
Helemaal aan het eind van het programma kreeg ze het woord en na een paar zinnen hoorde je de eindtune van het programma al.
Wat ze wilde vertellen moest worden afgeraffeld en kwam helemaal niet uit de verf.

Jammer vond ik, want daar was ik nou juist nieuwsgierig naar.
Veel mensen hebben tegenwoordig last van overmatige stress en voelen zich mentaal uitgeput.
Esther vertelde dat ze in haar spreekkamer altijd maar dezelfde adviezen gaf en dat ze een boek had geschreven met als uitgangspunt ‘de mentale schijf van vijf’: vijf basisdingen waar je op moet letten als het gaat om je brein.

Website: Esther van Fenema

Dit zijn de vijf onderdelen:

1. Beweeg voldoende
2. Plan voldoende rust
3. Praat over je problemen
4. Investeer in sociale contacten
5. Wees matig met telefoongebruik

Verder ga ik het hier niet helemaal uitleggen, want Esther heeft hierover een duidelijk verhaal op haar website staan; hierbij een link.
Zeer de moeite waard, dus lees het eens door.

Wat zijn mijn valkuilen?
Punt 2 en punt 5.
Stress ervaar ik vooral op mijn werk.
Het is altijd druk, veel telefoon, veel vragen van collega’s, nieuw elektronisch patiëntendossier: 7 tot 8 uur op een dag sta ik constant ‘aan’ en wordt er een beroep gedaan op mijn flexibiliteit.
Verder is er een chronisch hoge werkdruk, omdat ons secretaresse-team kampt met ziekte en langdurige uitval.
Na een drukke werkdag moet ik ‘bijkomen’, het liefst met een boek of met een handwerkje op de bank kijken naar een fijne detective, maar soms is er ’s avonds dan nog iets anders.
Het kost me moeite om in weken met veel sociale activiteiten toch voldoende rust te nemen; denk hierbij bijvoorbeeld aan die weken van de carols en het engelenkoor.
Want er zijn zo veel leuke dingen….

En dan die mobiele telefoon en de dagelijkse ‘schermtijd’.
Tja.
Mijn telefoon staat zo ingesteld dat ik geen geluiden hoor, dat helpt al.
Wat ook helpt is om het apparaat niet bij je in de buurt te hebben.
Als we het hebben over schermtijd, dan hoort de tablet, televisie en de vaste computer daar natuurlijk ook bij.
Zitten achter een scherm: te veel is niet goed voor je mentale gezondheid, maar ik zit regelmatig over de grens.

Dit blog schreef ik donderdag: de eerste dag van een week vakantie.
Even niks.
Werken aan mijn mentale gezondheid.

Je kent het vast wel.
Je krijgt een leuk cadeautje op je verjaardag; een vierkant doosje waar een belevenis in zit.
“Lekker borrelen!’ of ‘Weekendje weg!’ of zo.
In het doosje zit een foldertje waar je terecht kunt voor je belevenis en een unieke code die je moet doorgeven bij het inloggen.
Het doosje belandt bij de cadeautjes op een plank in de kast en na een maand ‘leg je het even weg’.
Om het een jaar na je verjaardag terug te vinden bij het opruimen van de kast.

“Dit hebben we ook nog! Hoe lang is dit eigenlijk geldig?”
Gerard ging wel even kijken. Logde in, zag dat er € 20,- op de bon stond, zocht op waar het allemaal kon en bedacht een plan.
De bon was nog 3 maanden geldig en zou het niet leuk zijn als we dit gingen doen op 2e Kerstdag?
“Die dag zijn we met z’n tweeën in Casa Grada in Westerbork en als we dan weer richting Roden gaan doen we onderweg die borrel: Eig&Wijs in Wijster lijkt me wel een leuk adres. Regel jij het met die bon enzo?”

Toen ik wilde inloggen was de kaart al geactivieerd (door Gerard) en had ik een wachtwoord nodig.
Zucht.
Ik belde met Eig&Wijs.
“Wij willen eigenlijk graag bij jullie een gezellige borrel komen drinken, maar ik heb zo’n belevenisbon.”
Het was prima dat we mét bon op 2e Kerstdag langskwamen, ze reserveerden een plekje voor ons, wij moesten dan zelf de dingen met de bon regelen.
“Dat is een heel gedoe, hoor, moet je uitprinten enzo…”

Gerard regelde het verder.
Hij activeerde de bon en printte het uit.
Maandagmiddag 2e kerstdag 17.00 uur meldden wij ons in Wijster na een heerlijke uitwaai- en bijkomdag in Westerbork.
Bij een glas Leffe 0.0 en een zoete witte kregen we een goed gevulde plank; de baas kwam zelf even uitleggen wat er allemaal op zat.
Als ik had moeten kiezen had ik het zelf niet besteld, maar het was allemaal heerlijk!

Gekruide toastjes met bieten/roomcreme.
Zoete aardappel friet met stukjes kaas en saus en mayonaise.
Een puntzak gefrituurde hapjes, o.a. uiringen en mais/kaasballetjes.
We bestelden er nog een drankje bij: wat een leuke belevenis!

In de auto richting Roden vertelde Gerard dat we deze zomer nog eens naar Eig&Wijs gaan.
Hij had maar € 15,-  geactiveerd; er stond nog € 5,- op de belevenisbon.
Geen straf hoor, we pikken op een fietstochtje zo even een terrasje daar.
Maar zo’n bon…..wat een gedoe.

3 januari: ik ruim de kerstbomen en alle andere aanverwante eindejaarszooi op.
Rond 12.00 uur heb ik al bijna 10.000 stappen op de teller staan, inclusief minstens 10 trappen: dozen van boven halen (één voor één, want ik ben een schieterd…) en ook allemaal weer naar boven brengen.
De dozen met kerstspullen staan naast de ‘Sinterklaaszak’ en de ‘Paasdoos’ in de inloopkast van onze slaapkamer achter de planken met kleren; als ik de kerstdozen van me af schuif de hoek in bedenk ik dat ze pas over een jaar weer nodig heb.
Hoe zal het dan zijn?
Wat is er dan allemaal gebeurd in 2023?
We hopen dit jaar ons 40-jarig huwelijksjubileum te vieren met een buitenlandse reis samen met ons gezin en met een feest met vrienden en familie.
Kan het allemaal doorgaan?
Blijven we gezond?
Met ons beider kwetsbare gezondheid kan het me soms wel eens aanvliegen; op zo’n mijmermoment boven de kerstdozen bijvoorbeeld.
Maar we blijven gewoon plannen maken.
Als je geen plannen maakt en dingen afspreekt gebeurt er ook niks.

Als Gerard de bomen naar buiten heeft gebracht veeg ik met een bezem de naalden bij elkaar.
Er ontstaat een gemengd bultje: stof, naalden, maar ook stukjes kerstbal, kapotte slingers en glitters.
Met een glimlach bedenk ik dat dat bultje een metafoor is voor ons dagelijkse leven.
Stof en naalden verbeelden de sleur van het ‘het-gaat-z’n-gangetje’-leven, de zilveren restanten en glitters staan voor de sprankelende momenten.
De vakanties met z’n tweeën, de ontmoetingen met familie en vrienden en natuurlijk de tijd die we met ons gezin kunnen doorbrengen.

Wij hopen op een jaar met voldoende glitter & glim, maar vooral ook met veel ‘gewone’ dagen.
Want ‘a normal day is a lucky day’.
Dat weten we na de coronapandemie allemaal maar al te goed.

De letters EPD in de titel van dit blog staan voor Electronisch Patiënten Dossier.
Toen ik in 2008 bij Lentis kwam werken, was er in het najaar voor alle medewerkers gebak bij de koffie, want: we gingen werken met het EPD.
Daarvóór bestond een cliëntendossier uit een kartonnen map met papieren: inschrijfformulier, informatieformulieren, informatie van andere zorgverleners, je kent het wel.
De bedoeling was dat we een administratie zonder papier zouden krijgen, maar dat is niet het geworden, tenminste niet bij de afdeling waar ik op het secretariaat zit.
Begin 2021 kwam ik op dat secretariaat te werken, daarvoor had ik nog nooit met het EPD gewerkt; als managementassistent had ik geen taken in de cliëntenadministratie.
Het heeft even geduurd, maar na twee jaar was ik helemaal thuis in het systeem en kon ik alles blindelings vinden.

2 januari 2023 stond al maanden roodomrand op onze agenda’s: dan gaan we werken met een nieuw EPD: ‘ONS’ van Nedab.
Niemand van ons keek daar echt naar uit.
We deden on-line cursussen, lieten ons voorlichten, bereidden ons voor, maar lieten het verder vooral op ons afkomen.
Aan het eind van 2022 wensten we elkaar een goede jaarwisseling en iemand grapte: “Tot volgend jaar, tot ONS!”

Aaltje was de klos: mijn eerste werkdag viel op maandag 2 januari.
Het oude dossier ‘Mijn Quarant’ is nog wel in te zien, maar je kunt er niet meer in registreren.
Alle informatie zou vanaf vrijdag 30 december overgezet worden in ONS en op maandag 2 januari gingen we allemaal werken met het nieuwe EPD.
Daar keek ik nou helemaal niet naar uit; van nature ben ik gehecht aan orde en structuur, daar is in de eerste dagen met zo’n nieuwe EPD natuurlijk geen sprake van.

Gistermorgen was ik al heel vroeg op kantoor; bracht eerst de dorre kerstboom maar eens naar beneden met de lift en startte de computer op.
Hoe ziet het er uit?
Mijn Quarant was een app, ONS is een website, dat is al een heel groot verschil.
Een app staat onder in je beeldscherm, een website heeft een tabblad bovenin je scherm.
Ik zal je niet vermoeien met veel details, maar het was veel en het was gedoe.
Maar ik ben gelukkig niet alleen: samen met mijn collega-secretaresses zetten we de schouders er  onder.
We deelden wat we ontdekten met elkaar.
De één wist al snel hoe je een administratieve notitie moet maken, een ander zocht uit hoe het zat met het toevoegen van documenten en wat we niet wisten zochten we op: op ieder bureau ligt een handleiding ONS.

Drie keer moest ik ONS opnieuw opstarten, omdat ik het tabblad had weggeklikt bovenin het beeldscherm.
Eén van onze casemanagers heeft al eerder gewerkt met het systeem en stond ons bij met raad en daad.
En verder……. moet het gewoon even zijn tijd hebben, het went wel en men zegt dat dit systeem handiger en beter is dan het vorige.

Het zal.
Aaltje lag maandag 2 januari om 22.00 uur al in bed en droomde van schermen, tabbladen en cliëntnummers.
‘Waar staat dat nummer dan…..”

Gisteren schreef ik het al: we beleefden een fijne oudejaarsavond met ons gezin.
Een vast onderdeel van de oudejaarstradititie in huize Waninge is een Disney-puzzel van 1000 stukjes.
Die ligt een week bij ons op tafel en wie er is puzzelt er aan.
In voorgaande jaren werd het grootste deel door mij gedaan, maar dit jaar lukte het me niet zo goed.
Door de staar in mijn rechteroog zie ik niet meer zo scherp, dus die kriebelige tekeningetjes op de puzzel bleven wazig: ik kon een stukje Assepoester niet goed van een stukje Sneeuwwitje onderscheiden.
Zaterdagmorgen kwamen de hulptroepen.
“Hier ligt een stapeltje ‘geest’ en die rose ballustradedingen liggen hier boven.”
Zonder context zou zo’n zin nergens op slaan.
“Is dit rood van het gordijn of van de mantel?”
Zaterdagmiddag voor het avondeten was de hele puzzel klaar en hadden we ook al weer een paar leuke andere spelletjes gedaan.
Op het Instagramaccount van deze website vind je een leuke foto van mij tijdens zo’n spelletje.

Op de achtergrond staat de hele dag de Top 2000 aan.
Voor mijn Radio 5-oren niet altijd een onverdeeld genoegen; soms zingt de groep mee met een liedje waar ik het label ‘gerag’ aan zou hangen.
Een ander vast onderdeel op 31 december is de sjoel-competitie.
Iedereen bemoeit zich met de vakjes waar de schijven in moeten en vindt iets van de puntentelling en het is behoorlijk vol rond onze toch ruim bemeten keukentafel.
Verder roept men volkomen overbodig ‘waar er nog één in moet’ en is iedereen ontzettend fanatiek, want ‘papa mag niet winnen’.
Dit jaar kostte het spektakel weer een portglas.
Toen ik aan de beurt was kwam Boudewijn de Groot voorbij met ‘Avond’.
Ik stond met een stapeltje sjoelschijven in mijn hand, toen Jon in vlekkeloos Nederlands begon mee te zingen: “Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken en te hopen dat je licht het doet…..”
Ik vergat even te sjoelen.
“Hoe ken jij dit”?” vroeg ik.
“Dit zingen we met Bathroom Scenario, dat heb jij gemist toen bij het concert in juli.”
Daarna begon ook Carlijn en zongen ze meerstemmig mee.
Wat mooi; daar kan ik nou zo van genieten.
Samen met de puzzel en de spelletjes mijn waarde van de dag.

Het sjoelen ging trouwens bagger; papa heeft weer gewonnen.

In de afgelopen week verschenen er geen blogs van mijn hand op deze website. Dat is voor mij op z’n minst onwennig; ik mis het en ik mis het niet. Op eerste kerstdag bijvoorbeeld schoot ik vol tijdens de preek van dominee Sijbrand van Dijk. Daar had ik anders een blog over geschreven;  nu hoefde ik mijn emotie niet onder woorden te brengen. Na afloop had ik het er nog even over met een sopraan van de cantorij die ook ontroerd was en bij de uitgang deelde ik het met de voorganger. Niet ‘met de rest van de wereld’, zoals Fiona het zo mooi omschreef.

Ook al schrijf ik er niet over, iedere dag sta ik toch wel even stil bij de waarde er van. En over sommige dingen van de afgelopen week heb ik wel een blog geschreven, die staan als ‘reserve voorraad’  klaar voor drukke tijden als ik geen tijd heb om te schrijven.  Tussen Kerst en Oud&Nieuw had ik geen vakantie; na de kerst heb ik woensdag en donderdag gewerkt. Gerard had die week vakantie en als ik ’s avond thuis kwam had Gerard gekookt: over de waarde van de dag gesproken!
Zelf  bakte ik  op een avond meer dan 100 knieperties en nam een deel mee naar mijn werk.
De oudere collega’s hoef ik niks uit te leggen,  maar de generatie onder ons en collega’s die niet uit het noorden komen kenden dit fenomeen* niet.
Het werkte in ieder geval populariteit-verhogend.

Dit jaar was er voor het eerst in de week tussen Kerst en Ou&Nieuw weer een Roder Boekenmarkt.
Leuk!
Maar.
De beroemde markt was open op woensdag 28 en donderdag 29 december van 09.00 – 16.00 uur, beide werkdagen voor mij.
“Zal ik dan voor je gaan?” vroeg Gerard.
Maar dat kan helemaal niet. Iemand anders kan niet iets voor jou ‘beleven’.
En hij weet trouwens ook niet welke boeken van Peter Robinson ik al wel of niet gelezen heb.
Gelukkig kon ik iets regelen met een collega. Woensdag werkte ik wat langer door, zodat ik donderdagmorgen eerst ‘boeken kon snuffelen’.
Maar toch was het anders; ik had ‘geen tijd genoeg’ zoals anders, dus ja, ik vond een aantal fijne boeken, maar het kwam niet van de randverschijnselen, zoals daar zijn
– bijkletsen met deze en gene
– rommelen in de handwerkboeken
– zwelgen in nostalgie bij oude kinderboeken
– kopje koffie met iets lekkers, gebakken door het leger van vrijwilligers die actief zijn
– kijken naar een mooi Royalty-fotoboek
Om 09.45 uur was ik op kantoor.
Waar collega Fred trakteerde op warme oliebollen en we met collega’s even een half uurtje gezamenlijk koffiedronken.
Dat maakte het gemis van de randverschijnselen ruimschoots goed.

We beleefden een fijne oudejaarsavond met ons gezin en begonnen het nieuwe jaar met een uitgebreide brunch met z’n achten.
Nu is het al weer de eerste dag van 2023; ik pak de blog-draad weer op, evenals het werk en alle andere dingen waar ik mijn dagen mee vul.
Fijn dat je weer meeleest!

*Weet jij ook niet wat knieperties zijn?  Hierbij een link naar een blog met een omschrijving én het recept.