Categorie: Alledag Pagina 46 van 262

Op blog nr. 2 van vorige week schreef ik al hoe we de eerste dag in Gran Canaria begonnen; dat was ook de verjaardag van onze jongste dochter Carlijn.
Het is vrijdagmorgen: we hebben gezwommen, gegleden en gebubbeld en houden ons bezig met een boek of een  handwerkje.
Gerard kreeg een melding van Google: vandaag 3 jaar geleden.
We zien foto’s van eind maart 2020: de verjaardag van Carlijn.
Gerard en ik brengen een bloempot vol violen naar haar appartement, die zetten we op de stoep.
Op de volgende foto zijn de bloemen weg en staan wij het gebak dat Carlijn naar beneden had gebracht op straat op te eten.
Hoe erg ik dat destijds vond kun je lezen in het Drentse blog ‘gebak op straote’ dat ik daar toen over schreef.
Het contrast met deze verjaardag kon niet groter zijn.

In de morgen dus al die zwembadsessie en ’s middags verplaatste een deel van de kolonie zich naar de kust in San Agustin, waar we een duik namen in de branding van de Atlantische Oceaan.  Toen we terugliepen na het plezier in de golven zei ze: “Wát een verjaardag!”
Na het gezamenlijke diner verrasten we haar met een heuse taart, een cadeau en een zevenkoppig koor dat haar feestelijk toezong.
We haalden aan de bar een glas sangria met een schijfje sinaasappel, deden met elkaar het spel Dixit en hadden een mooi feest met z’n achten.

Van mijn ouders heb ik geleerd dat het belangrijk is om verjaardagen te vieren.
Vier dat je weer een jaar ouder bent geworden.
Ja, dat betekent dat je er niet jonger op wordt, maar het alternatief is dat je niet ouder wordt, dus dood bent.
In een kringetje met blokjes worst en kaas, in de kroeg met borrels en bitterballen, een etentje, dagje uit: het maakt niet uit hoe je het viert, maar vier het.
Drie jaar geleden mochten we niets samen vieren, toen heb ik gemerkt hoe belangrijk die ‘viermomenten’ voor ons zijn.
Nu het wel weer mag ben ik me nog meer bewust van de waarde van die bijeenkomsten.

Voor mijn gevoel hebben we Carlijns schrale verjaardag van 2020 driedubbel goedgemaakt!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Ons robijnen huwelijksjubileum vierden we niet thuis; die dag (vandaag precies een week geleden) gingen we een dagje uit met ons gezin op Gran Canaria.
Toen we afgelopen week midden in de nacht thuiskwamen van dinsdag 28 op woensdag 29 maart schoof de voordeur een enorme lading kaarten opzij.
We legden de berg op het aanrecht en gingen eerst slapen.
De volgende morgen maakten we alle enveloppen open en genoten van alle felicitaties en lieve berichten.
Ook via WhatsApp, de mail en deze website kwamen felicitaties binnen: bedankt daarvoor!
Later deze maand gaan we nog uitgebreid feest vieren met onze familie en vrienden.

Toen we een zilveren bruidspaar waren gaven we ook een feest, maar dat werd overschaduwd door het plotselinge overlijden van mijn vader.
Hij overleed op 27 februari, ons feest was op 25 maart, nog geen maand later.
Wat doe je dan?
Echt feest is het dan natuurlijk niet.
Mijn moeder zei voor de begrafenis nog: “Wel deur laoten gaon, heur, dat haar pa ok wild.”
Mijn vader was inderdaad van het vieren; toen hij overleed hadden we drie dagen geleden hun 48-jarig huwelijksjubileum nog gevierd bij Van der Valk met de Cornelis-clan.

Ons feest ging destijds wel door, maar zonder feestmuziek en polonaise.
In de maanden voor het feest was ik bezig geweest met het maken van een foto-spel voor alle aanwezigen.
Er hingen in de zaal 25 grote A3 papieren met foto’s van de 25 jaar die achter ons lagen, waar foto’s opstonden van iedereen die op ons feest aanwezig was.
Het was de bedoeling dat je raadde welk jaartal bij welk papier hoorde.
Daar had ik behoorlijk werk mee gehad, maar het was alleszins de moeite waard.
Iedereen liep door elkaar heen, druk met het invullen van het spelformulier.
Er werd driftig overlegd.
“Wanneer was die familiedag dan? Marrie en Tjalling hadden dat toen georganiseerd?”
“Nee, dat is veur 2000 want der lig nog iene in de kinderwagen.”
“Ja…….dit was met Hemelvaort! Maor welk jaor ok mar weer…..”

Omdat mijn vader veelvuldig op de foto-papieren voorkwam was hij er op ons feest toch nog een beetje bij.
We maakten mooie foto’s met de hele familie en keken ondanks het nog voelbare verlies tevreden terug op het feest.

Bij de afbeeding: het bruidspaar in 2008 met op de achtergrond een klein deel van de foto-quiz.

In de Dikke Van Dale heb ik het even opgezocht: wat betekent ‘neerstrijken’?
‘Zwevend neerdalen, gaan zitten, zich vestigen.’
Dat neerstrijken hebben we in Gran Canaria veelvuldig gedaan.
Neergestreken in het hotel op de eerste vakantiedag, neergestreken op het strand, op terrasjes, op de ligweide in het resort en in het restaurant.
We vestigden ons voor één week in San Agustin aan de zuidkust van het Spaanse eiland.
En elke keer streken we neer met een groep van 8 mensen.
Het was nog geen hoogseizoen, dus er was steeds ruimte genoeg en anders schoven we wat stoelen bij.
Hoe fijn de temperaturen ook waren en hoe bijzonder de omgeving ook was: in mijn hoofd zijn de ontelbare ‘neerstrijkmomenten’ met de hele club mijn mooiste vakantieherinneringen.

Ieder stel had zijn eigen hotelkamer en dat is ook prima, je moet je af en toe even kunnen terugtrekken.
We hadden allemaal vanaf ons balkon uitzicht op de Atlantische Oceaan, maar daarvoor moest je wel helemaal over de balkonreling hangen en je nek uitstrekken naar rechts. Maar daar hadden we geen problemen mee; we waren alleen maar in onze kamer om te slapen en om ons om te kleden.
Op de afbeelding links zie je een waarheidsgetrouw beeld van onze ruime hotelkamer, alleen het uitzicht moet je wegdenken.
Onder ons was de wasserette, dus op ons balkon rook het altijd naar frisgewassen handdoeken en beddengoed.

Situatieschets van de eerste morgen: 8 ligbanken in de schaduw van palmbomen want het is  al 25 graden; de familie Waninge heeft zich na het ontbijt verzameld bij het zwembad. Zelf vergelijken we ons dan met een kolonie woelratjes, knaagdiertjes die voornamelijk in de buurt van water leven en zich voeden met wat in de buurt voorhanden is.
Eerst maar eens de glijbanen uitproberen. Dat was ook gelijk de beste manier om ‘er door’ te komen, want het water in dat bad was niet verwarmd, maar de temperaturen lagen die dag rond de 25 graden, dus ijskoud was het niet. O, wat kunnen we dan hard gillen!
Alle glijbanen af, schoolslag, rugslag en net als vroeger ‘kunstjes’ doen: onder water zwemmen, handstand, koprol en duiken. Dat laatste mocht achteraf niet in dat zwembad. Sorry.

Die morgen dreef ik op mijn rug in het bijna lege zwembad (de meeste mensen liggen alleen maar ingesmeerd aan de kant…..) en keek omhoog.
Blauwe lucht en palmbomen.
Geen werk, geen boodschappen, geen huishouden, geen verplichtingen en geen website, want er stonden al 7 blogs klaar.
En ik hoefde niet voor het eten te zorgen.

“Hoe laat spreken we af voor de lunch?”
Om 13.00 uur streken we neer.

Benieuwd waar we zaten?
Hierbij een link naar de website van het hotel.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Woensdag 22 maart was mijn laatste werkdag voor een korte vakantie.
“Ga je nog wat leuks doen?” vroeg een collega.
Kennelijk begon ik helemaal te stralen. “O, heb je iets te vieren?”
In het Drents zei ik: “Wij gaot ies eem flink in de busse blaozen”.*

Met ons voltallige gezin zaten we vanaf donderdag de 23e op Gran Canaria; we hebben ons veertig jarig huwelijk uitbundig gevierd.
Vandaag is de onvermijdelijke ‘day after’.
Helemaal verreisd rolden we vannacht rond 04.00 uur ons bed in, om pas om 11.00 uur weer wakker te worden in koud Nederland.
Gerard werkte vandaag een paar uur vanuit huis en ik heb deze week vakantie, maar één gezinslid moest vanmorgen om 08.30 uur weer lesgeven in Emmen.
Als je zes dagen met z’n achten aan de ‘stammtisch’ van zo’n all-inclusive-restaurant aan het ontbijt hebt gezeten is het op de eerste dag daarna echt afzien.
Een paar quotes uit de gezins-app van vanmorgen:

‘Jonges, wat is dit. Ik ben alleen en ik heb geen ochtendpatat.’

Uit Emmen kwam een foto van een slecht uitgeslapen hoofd: ‘Ik ben niet alleen en wou dat ik dat wel was.’

Uit Groningen kwam de vraag: “Zou de snackbar al open zijn?”
Antwoord uit Almelo: “Ja, maar daar moet je heen. En BETALEN.”

We hadden een heerlijke vakantie.
Op het Instagram-account (klik hier) van deze website staan een paar foto’s van de afgelopen dagen.
Net als vier jaar geleden op Lanzarote (klik hier voor die blogserie) hebben we genoten van het mooie weer, het prachtige eiland maar vooral van elkaar.

Op de afbeelding hiernaast zie je de boardingpass van gisteren, het afgeknipte, onvermijdelijke plastic armbandje van het resort en het zonnejurkje dat ik als souvenir meenam.
Was ik in 2019 nog beledigd dat ik zo’n bespottelijk armbandje om moest (lees: Bezit uw ziel....), deze keer was ik er op voorbereid en droeg dociel het afzichtelijke, groene ding om mijn arm. Maar als we van het park afgingen schoof ik mijn zwarte FitBit-horloge er over heen….. tourist in disguise.
Alsof dat helpt als er zeven andere lange Nederlanders met een groen armbandje naast je lopen, maar dit terzijde.

De koffers zijn uitgepakt, de eerste boodschappen gedaan en het eerste ‘verse’ blog is weer geschreven.
De komende tijd zal ik af en toe een blog plaatsen over onze avonturen op het Spaanse eiland, dit verhaal is het eerste in een nieuwe blogserie.

*Weet je niet wat dat spreekwoord betekent?  Hierbij een link naar een artikel hierover op de website ‘Onze Taal’.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?

2. Neerstrijken over het leven op een all inclusive resort.
3. Verjaardag over Carlijns verjaardag die we op Gran Canaria hebben gevierd.
4. Opgetild over ‘zwemmen’ in de Atlantische Oceaan
5. Waardevol over het verlies van mijn rugtas
6. Wat een schatje over een schatje in een oud stadje.
7. Jardin Botanica over een botanische tuin
8. Playa de Ingles over het toppunt van toerisme op Gran Canaria
9. De STOM-lijst over wat niet zo leuk was tijdens deze reis.
10. De steen op het strand over het bijzonder souvenir dat Gerard en ik meenamen.

In 2003 kreeg ik in maart een hartinfarct.
42 jaar was ik toen.
Er werd een stent geplaatst; onderzoek wees uit dat ik een vaatziekte heb en dat het niet ondenkbaar was dat er weer eens iets zou gebeuren.
“Als ik u was zou ik niet wachten tot het pensioen met het doen van leuke dingen” zei de cardioloog destijds.
Toen we 25 jaar getrouwd waren is mijn grootste wens vervuld: we gingen met ons hele gezin een week naar Rome.
Voor de laatste keer als gezin op vakantie: papa, mama en drie dochters van 21, 19 en 14.

met de voetjes in de Tiber

We hadden een appartement gehuurd via een Nederlandse agent die banden had in Rome.
Hij had een taxi voor ons geregeld die ons ophaalde van het vliegveld en naar het huis bracht, waar de eigenaar ons al lachend op stond te wachten.
“I will give you all the information I know” riep hij en vertelde in zijn Italiaanse Engels allerlei tips om ons verblijf in Rome zo aangenaam mogelijk te maken.
We zaten even buiten de oude binnenstad,  vlak bij het metrostation Re de Roma aan een drukke verkeersrotonde.

De eerste dag kochten we gelijk een weekkaart voor de metro; we hebben dagelijks minstens twee keer het stadscentrum bezocht, al was het maar even voor een wandeling langs de Tiber.
De eerste dag trokken we uit voor de Sint Pieter: in drommen liepen we de route door de kerk, werden in de Sixtijnse kapel als ‘drom’ aangesproken door de pinnige suppoosten die ons  “SILENCIO!” toebeten en beklommen alle trappen van de wereldberoemde koepel.

Museï Vaticani

En verder hebben we natuurlijk alle highlights bekeken en ons vergaapt aan historisch Rome.

Over ons bezoek aan Forum Romanum schreef ik al eens een blog, omdat ik daar één van de gelukkigste momenten van mijn leven beleefde.
Hierbij een link naar dat verhaal: ‘Geluksmoment in Rome.‘
Ik was erg onder de indruk van de oudheden, de musea en de beroemde plekjes, zoals de Trevifontein en de Spaanse trappen.
We vielen als toeristen wel op door ons uiterlijk (blond, allemaal langer dan 1.80) dus we werden regelmatig aangesproken door mensen die ons werkelijk van alles wilden verkopen: zonnebrillen, tassen, rozen: maar nee.
We kochten wél iedere dag een ijsje, hebben een échte Italiaanse pizza gegeten, maar ook boodschappen gedaan, zelf gekookt en genoten van het niet te versmaden ‘Ontbijtje di Pappi’.

Er zat eigenlijk maar één nadeel aan deze vakantie: Rome is een drukke, lawaaiige stad en staat dag en nacht ‘aan’.
Waar je ook bent in Rome: overal raast het verkeer, luidruchtig optrekkend en toeterend aan je voorbij.
Na de eerste nacht in ons appartement (ambulances, vuilnisophaaldienst) dachten we dat we de hele week geen ook dicht zouden doen, maar na een hele dag Rome (Sint Pieter, wachten, slenteren, wachten, trappen klimmen) waren we zo moe dat we zelfs zonder oordoppen sliepen als marmotten.
Het was fantastisch: een onvergetelijke vakantie.

We zijn nog niet met pensioen en we doen heel veel leuke dingen.
Maar, zoals onze dochters plachten te zeggen: “Mama heeft Rome al gezien!”

Spelletjes.
Gek op.
Als ik een vrije dag heb, moet er meestal van alles gebeuren in het huishouden.
Die klussen knip ik op en tussendoor ga ik even zitten.
Een ander pakt dan een boek of een tijdschrift: ik ga even MAMBA doen.
Het is één van mijn ‘guilty pleasures’, lees er alles over op dit blog uit 2019.

Inmiddels ben ik er redelijk goed in.
Om in de lijst  met ‘highscores’ te komen moet ik al meer dan 8000 punten halen en dat lukt niet iedere dag.
Hoeft ook niet: ik maak even mijn hoofd leeg met zo’n dom reactie-spelletje en ga dan weer ‘ganz erholt’ verder met mijn dagelijkse bezigheden.
Op 14 februari overtrof ik mezelf: meer dan 18.000 punten.
Ik typte mijn naam in voor de Highscores: mijn beste score tot nu toe.
Er kwam een lijst in beeld die ik niet herkende: het was de ‘Globale Highscore’ waar kennelijk veel meer mensen aan mee doen.
Met mijn 18.807 punten stond ik op nummer 40.
Nou ja zeg!
Ik wist helemaal niet dat dat werd bijgehouden…..ik zag altijd alleen maar mijn eigen scores.
‘Een leuk onderwerp voor mijn blog’ dacht ik en maakte gelijk een printscreen, die ik opsloeg als afbeelding.
Het was maar goed dat ik het had opgeslagen, want toen ik had ontdekt hoe het zat met die lokale en globale scores was ik alweer van plek 40 af.
Verdrongen door ‘Gijs14febr’.
Die Gijs.
Stond best wel vaak in de lijst met data in februari.

Dat brengt mij bij de vraag: hoeveel tijd besteed je aan zulke dingen?
En wat is een plek in de lijst met hoogste scores je waard?
Een aantal jaren geleden had ik Candy Crush op mijn tablet, daar ben ik wat uren zoet mee geweest.
Steeds een level verder, op één of andere manier triggert me dat.
Wat ik ook erg leuk vond was Luxor, maar sinds we een nieuwe computer hebben waar geen CD’s meer in kunnen speel ik dat ook niet meer.

In die Globale highscorelijst van MAMBA kom ik niet meer; dat wordt immers steeds moeilijker.
Gijs doet zijn best maar.

Vandaag is 40 jaar geleden dat Gerard en ik elkaar het ja-woord gaven.
In ons trouwalbum staan de foto’s van die dag: 21 en 22 jaar jong, stralend en gelukkig.
In het voorjaar van 2021, we zaten midden in de coronapandemie, kwamen we op het idee een wandeling te gaan maken rondom het Blauwe Meer.
Al wandelend herinnerden we ons de foto’s die er gemaakt werden op onze trouwdag op verschillende plekken bij dat meer.
Een maand later gingen we daar nog eens wandelen en namen we Frea en Jon mee; we hadden het plan opgevat om de plekjes op te zoeken waar de foto’s van ons als bruidspaar gemaakt waren.
Frea en Jon zouden ons dan op dezelfde plek vereeuwigen; misschien konden we iets leuks doen met die foto’s voor de kaart die we vrienden en familie zouden sturen voor het feest ter gelegenheid van ons 40-jarig jubileum.

Het was nog een heel gezoek.
38 jaar geleden zagen de bomen en het struikgewas er natuurlijk heel anders uit!

En nog steeds stralend en gelukkig.

Andere blogs over deze dag:

Nog wel aan, niet meer dicht 2022

Een vervelend jongetje 2019

Hier wordt gewacht 25 maart 2017

‘Ja!” 25 maart 2015