De waarde van de dag

Gisteravond keken we naar het journaal van 20.00 uur.
De weersvoorspelling voor de komende dagen was heel mooi: zonnig en droog, rond de twintig graden.
In menig huiskamer in Noord Drenthe zal gezegd zijn: “Aans hadden ze mooi weer had met de Roonermaark”.

Geen Rodermarkt.
Het dorp doet z’n best om er nog iets van te maken; er zijn kleine initiatieven.
De oriënteringstocht gaat wel door, er is wel kermis (met voldoende afstand zegt men) en in de streekbladen worden herinneringen opgehaald aan vorige Rodermarktparades en wordt er wordt een stukje optocht-geschiedenis verteld.
In de Jumbo liggen de Roner krentenbollen uitnodigend klaar, maar ‘Bert van de groente’ hoefde geen extra snert-soepgroente-pakketten te bestellen.

Ook het versieren van straten gaat dit jaar gewoon door.
Geen feest, wel vlaggetjes.
De Boskamp doet altijd uitbundig mee aan de straatversiering; gisteravond werden de borden en vlaggen gebracht.
Dit jaar is het thema ‘Hollandse Tegeltjeswijsheid in coronatijd’.
De teksten die op de borden staan zijn humoristisch en hebben weinig met wijsheid te maken. De buurvrouw voor wier huis het bord op de foto staat vroeg zich af waarom dit bord nou uitgerekend voor hun deur stond. Dat wist niemand.
Mocht je denken: “Waarom nou weer de vrouwen?”, maak je daar niet druk om, de mannen komen ook heus aan de beurt.
Als je op de foto van de straat klikt kun je de tekst op het bordje van onze overburen lezen.
Wij begrepen de tekst op ons bordje niet; er staat alleen maar ‘1 juli’ op.
Toen we gisteravond nog even aansloten bij de buurtborrel ter gelegenheid van het aanbrengen van de straatversiering vroegen we of iemand wist wat 1 juli betekende.
“Op 1 juli 2020 mochten de kroegen weer open!”
Wij stelden onszelf dezelfde vraag als bovengenoemde buurvrouw en de overburen waarschijnlijk ook.
Ben je benieuwd naar wat er op de andere bordjes staat? Maak dan even een wandeling door de Boskamp; ’s avonds is het ook nog mooi verlicht.

Toen we gisteravond in bed lagen zei ik tegen Gerard: “Dan hebben we het komende weekend dus ook niet iedere nacht die pokkeherrie vanuit de feesttent!”
Met Cruijff zeggen wij: “Elluk nadeel hep se foordeel”.
Die tegeltjeswijsheid had wel op ons bordje gekund.

Even terug in de tijd?
Straatversiering in 2017
Straatversiering in 2018

Mijn laatste werkdag voor de vakantie was 27 augustus.
Vandaag was mijn eerste werkdag na de vakantie.
Eerlijk gezegd: het had van mij nog niet gehoeven.

De afgelopen twee weken hebben Gerard en ik heerlijk rondgedobberd; vooral de ochtenden zonder wekker bevielen heel goed.
Verder is het deze week nog heerlijk weer en ik heb mijn boek nog niet uit….

Genoeg gezeurd.
Vanmorgen om 07.00 u stapte ik op de fiets en op weg naar Groningen zag ik dit.

Op het moment dat ik dit schrijf is het einde middag en zit de eerste werkdag er al weer op.
Het was leuk om iedereen weer even te spreken, het eerste werkoverleg is alweer geweest  en na het wegwerken van de volle mailbox was het na een paar uur net alsof ik helemaal niet weg was geweest.
Back to normal.
En wie roept altijd ‘A normal day is a lucky day’?
Precies. Aaltje.
Tel uw zegeningen.

Wij gaan nooit uit eten bij een pannenkoekenrestaurant. Zelf bak ik namelijk errug lekkere pannenkoeken, ik vond dat ik daarvoor niet naar een speciaal restaurant hoefde.  Ik bak ze met spek,  kaas, ui of naturel,  met drie pannen tegelijk en ik heb nooit gebrek aan afnemers. Ik mag zelfs een Engelsman tot mijn vaste cliëntele rekenen: hij rijdt met liefde een paar kilometers om voor ‘pannenkoeken van mama’.

Met opzet schreef ik in bovenstaande alinea ‘vond’; inmiddels heb ik mijn mening moeten herzien. Tijdens onze vakantie in Baarn gingen we een middag fietsen richting Lage Vuursche. Boekenvriendin Jeanette appte: “Een tip: Lage Vuursche, om het paleis,  (Drakenstein, wat je niet ziet)  heen fietsen.  Koninklijk graf en vooral veel keus in pannenkoeken.

Dat deden we.  Het koninklijke graf van prins Friso is indrukwekkend  in zijn eenvoud.  De omgeving is prachtig en Lage Vuursche heeft minstens 3 pannenkoeken restaurants; we vonden een plekje op het terras van “het Vuursche Bos‘. Ik bestelde een exemplaar met Ardenner spek en kaas.  Toen vond ik het nog jammer  dat er geen keuze voor ui bij zat maar toen ik één hap geproefd had miste ik de ui niet: verrukkelijk. De kaas zat onder de pannenkoek en had een lichtbruin korstje. De pannenkoek zelf  was knapperig,  heerlijk gaar en de spek goed doorbakken.

Gerard had een versie met rozijnen, appel en suiker.  Net als bij de pizzeria wisselden we een punt uit; mensen die mij kennen weten dat ik altijd kies voor hartig in plaats van  zoet,  maar zelfs deze zoete variant vond ik lekker, al at ik mijn eigen bord natuurlijk met groot plezier leeg.  Aan het meisje bij wie ik betaalde vroeg ik of ze de kok een groot compliment wilde geven. Ze vertelde dat de kok in kwestie daar blij mee zou zijn,  omdat dat niet heel vaak gebeurde. We vinden het kennelijk niet de moeite waard om een compliment te geven voor een ‘gewone’ pannenkoek, maar ik weet dat het ook bij pannenkoeken bakken  aankomt op een goede verhouding van de ingrediënten van het beslag en op handigheid en ervaring.

Daarom schrijf ik dit blog speciaal voor de kok van zaterdagmiddag 5 september: hij bepaalde die middag met zijn baksel de waarde van mijn dag. En neem van mij aan: je denkt ‘die ku’j zölf wa bakken’ (en dat is ook zo), maar zo lekker als deze heb ik ze nog niet geproefd.

Een vriendin van ons woont in Baarn. Zij was op zoek naar iemand in het noorden die met haar voor een week van woning wilde ruilen en wij hadden daar wel oren naar. Donderdag 3 september kwam ze bij ons lunchen en overhandigden wij de sleutels aan elkaar.

Dus wij woonden een week in Baarn!  Van te voren was ons al verteld dat het een mooie omgeving was en dat kunnen we alleen maar beamen. Het was maar goed dat Gerard de fietsknooppunten app op zijn telefoon heeft, want ik zag geen bordjes en geen kaarten;  ik zag alleen maar landgoederen met kasten van kasteelachtige huizen,  paleizen en lanen met eeuwenoude bomen. ‘Vorstelijk Baarn’ is de slogan die de plaatselijke VVV gebruikt. Na een dag fietsen zat ik al te speuren op internet naar de achtergrond van al die rijkdom; de weelderige panden zijn bijna allemaal ontstaan als buitenhuis voor rijke Amsterdammers. Die verdienden in de 17e eeuw goudgeld en belegden dat in exclusieve panden. De oude adel haalde eigenlijk de neus op voor deze ‘nouveau riche’ van die tijd;  ze kwamen uit een lagere sociale klasse en misten meestal de omgangsvormen van de sociale laag waarbij ze op grond van hun bezit meenden te behoren.

We fietsten langs landgoederen met klinkende namen als Groeneveld (zie foto links),  De Hoge Vuursche, Pijnenburg en Eykenstein. Met enorme parken en waterpartijen en prachtige borders. Maar de omgeving van Baarn bestaat natuurlijk niet louter en alleen uit luxueuze huizen.  We kwamen bijvoorbeeld ook door plaatsen als Eembrugge (130 inwoners maar wel met stadsrechten!) en Maartensdijk, een voormalig lintdorp dat één van de eerste ontginningsassen van het oorspronkelijke veengebied was. Met een gewone mengeling van huizen: nieuw,   oud,  modern en authentiek.

Wonen in Baarn betekent niet automatisch dat je in een paleis woont.  Wij woonden deze week niet in een kasteel, maar wel in een rijksmonument. Het huizenblok staat zelfs beschreven op Wikipedia! Het hofje  is in 1858 gebouwd door de eigenaar van het landgoed Schoonoord en was bedoeld voor het gepensioneerde personeel van de jonkheer.

Wij vierden echt vakantie: op maandagmorgen 7 september bijvoorbeeld had ik geen ‘witte tornadodag’ maar zat ik anderhalf uur in de zon te borduren met de Arbeidsvitaminen op de oortjes. Wat een zaligheid.

Vonden wij Baarn al spectaculair op huizengebied, toen we na een stadswandeling in Naarden terugreden via Huizen, Blaricum en Laren reden we met ogen op stokjes langs de uitgestrekte villawijken.

Wel een heel hoog ‘hoge hekken gehalte’…..meer over deze nouveau riche in een volgend blog.

Twee weken geleden was mijn broer een morgen bij ons: hij hielp bij de installatie van een nieuw ding in onze computer.
Radio 5 stond aan en we hoorden Willeke Alberti met ‘Morgen ben ik de bruid’.
Ik hoorde mijn broer grinniken en ik wist waarom.
Dat kwam van het programma ‘de Dik voor Mekaar-show-  waar wij in de jaren ’70 elke zaterdag naar luisterden. 
Willeke kwam dan optreden in de show en op het moment dat de bruidsklokken luidden in het lied hoorde je een overspannen klokkenluider het hele lied overstemmen, wat weer geschreeuw opleverde van Dik. Wij beleven zo’n lied allebei op dezelfde manier en hebben dan samen even grote pret.

Later aan de koffie haalden we herinneringen op aan vroeger.
“Deze week keek ik naar oude beelden van AVRO’s Toppop” vertelde hij.
“Mijn dochter (19) zat met de wenkbrauwen tot in de haargrens mee te kijken. “Wat is dit!?! Keken jullie hier naar?!?”
Iedere week, verzekerde ik haar, het was het enige popprogramma op de Nederlandse televisie, dat wilde je niet missen.”
Ik had die hele beelden niet gezien; het was steeds veel te mooi weer.
Naast het Journaal en de Slimste mensen zagen we niets; we zaten buiten bij kaarslicht.
We gaan het nog wel even terugkijken.

Later in de week spraken we dochter Harriët; zij had TopPop ook gezien.
Ze was afgehaakt bij ‘Vanessa’ met ‘Upside down’; dat kon ze niet meer aanzien.
Wij vertelden haar hetzelfde wat mijn broer aan zijn dochter had verteld.
Gerard had nog een mooi verhaal over zijn oudere broer Henk.
“Op het tijdstip dat TopPop in die jaren op de televisie kwam, was er bij ons op de boerderij nog veel werk te doen. Mijn ouders waren altijd druk en wij moesten helpen.
Henk wilde persé toch naar TopPop kijken. Hij was met het paard op het land aan het werk; toen het tijd was voor TopPop bond hij het paard vast aan het hek en ging televisie kijken. Vader Waninge trof tot zijn stomme verbazing het paard vastgebonden aan en vond Henk ten langen leste voor de televisie.
” ’t Wordt eem wat later…..ik wil dit eerst eem zien.”

Onze ouders begrepen destijds net zo weinig van onze fascinatie voor TopPop als onze kinderen nu.
De generatiekloof kent veel verschillende verschijningsvormen.