De waarde van de dag

Donderdagmiddag 17 augustus 16.15 uur.
Gerard en ik zitten aan de oever van de Donau bij het dorpje Pochlarn in Oostenrijk.
We moesten er om 16.00 uur zijn, want dan zou de ‘Prima Donna’ er ook zijn, maar die is er nog niet.
We zitten in de schaduw van een kastanjeboom; het is zo’n 26 graden.
Er liggen al wat kastanjes, nog in hun jasje, onder de boom.
We doen er vier in onze fietstas. Nemen we mee als souvenir.

Om de eerste alinea wat te verduidelijken neem ik je mee naar zo’n 10 jaar geleden.
De Catharinacantorij bestond nog en bas Simon vertelde over zijn vakantie.
“We deden een Donau-fiets-cruise. Dan heb je een eigen cabine/hut aan boord van een cruiseschip en je neemt je eigen fiets mee. 
’s Morgens na het gezamenlijke ontbijt fiets je stroomafwaarts naar het volgende aanlegpunt, bekijkt ondertussen van alles en aan het eind van de middag stap je weer op de boot en staat er een vier-gangen-diner voor je klaar.”
Wat een verhaal; dat klonk mij als muziek in de oren!
Dat wou ik ook een keer doen.
Maar zoals wel vaker bij ons: er kwam van alles tussen.
Vervelende dingen, maar ook fijne dingen, zodat er geen tijd (en geld) over was voor een fietsvakantie in Oostenrijk.
Maar dit jaar konden we de 2e week van augustus boeken voor de Donaureis waar we al zo lang naar uitkeken.

We werden op vrijdag 11 augustus in Passau verwacht en we hadden bedacht dat we dat niet in één dag gingen doen.
Donderdagmorgen 10 augustus vertrokken we en aan het begin van de avond zaten we aan een heerlijke ‘Schnitzel mit Pommes’ op een terras in Erlangen, van waaruit we de volgende morgen vertrokken naar Passau. Dat was toen nog maar twee uur meer.

De komende weken zal ik af en toe een een blog publiceren over onze prachtige Donaureis. Dat wordt een nieuwe blogserie met als titel ‘An der Schönen…..’
Je leest alles over onze avonturen aan boord én langs de Donau, hoe we op de fiets verdwaalden in Wenen, over wat we misten omdat ik niet lekker was, of je kunt zwemmen in de Donau en wie van ons dat heeft gedaan. En natuurlijk komen daarbij verschillende aspecten van de geschiedenis van die streek aan de orde, want we zagen veel stadspoorten/-muren, Rathausen, kloosters en kerken. En heiligen.

Terug naar de eerste alinea van dit blog.
Donderdagmiddag kwam onze boot, de Prima Donna, iets later dan gepland.
Op de afbeelding hiernaast zie je hem aankomen.
Dat was de laatste keer dat we met onze fietsen aan boord gingen, die nacht voeren we helemaal terug naar Passau, waar onze auto op een parkeerplaats stond. We overnachtten vrijdag in een hotel bij Kassel.
Gistermiddag om 13.15 uur waren we weer thuis.
Inmiddels staan onze ‘souvenirs’ te pronken in een bloemstuk dat ik gistermiddag maakte van de zomerbloemen in onze tuin.
We aten verse bonen uit de tuin.
Met een slavink en nieuwe aardappels.
Thuis is dan ook wel weer fijn.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?

2. Drie rivieren, één stad. Over het beginpunt van onze cruise, Passau.
3. Mijn hoofd als puntje op de i. Over de eerste etappe en de stad Linz.
4. Treppelweg. De geschiedenis van het pad langs de Donau.
5.  Niet naar Mauthausen over het traject van Linz naar Grein.
6. Onvermijdelijk – over jammere dingen op onze reis.
7. Roofridders & Richard Leeuwenhart – over een ruïne waar ik maar naar bleef kijken.
8. De helm – over fietsen in het buitenland.
9. Gemist…. – over hoe ik jammerlijk een het prachtige kasteel Eckartsau miste.
10. Wenen – Sachertorte, archeologie en een borrel in een poepie-chique hotel.
11. Kerken en heiligen – over de vele kerken en bijbehorende heiligen die we onderweg bezochten.
12. Stift Melk – over een adembenemend klooster.
13. Breitenau – over hoe we toch nog in een concentratiekamp terechtkwamen.

Het gaat niet vaak meer over mijn hart op deze website.
In 2018 kreeg ik een omleiding; toen werd de kransslagader waar al die stents van voorgaande jaren in zaten vervangen en daarna heb ik geen hartproblemen meer gehad.  Om de drie maanden zit ik nu bij de huisarts voor een APK en eens in de drie jaar wil de cardioloog van het Martini Ziekenhuis mij zien.

Op een maandagmorgen in juli om 08.10 uur, voor mijn werk aan, zat ik in de wachtkamer en ik was na het maken van een hartfilmpje al gelijk aan de beurt. Dat is het voordeel van zo’n vroege afspraak.
“Hoe is het met u?”
Het was goed met mij.
We hadden een gesprekje over mijn hart, mijn vaten en mijn mentale toestand en na een kwartier kwamen we samen tot de conclusie dat deze consulten eigenlijk niet meer nodig zijn, met andere woorden: zij wil mij niet meer zien.
Ik haar liever ook niet, dus wij gaven elkaar een hand, ik bedankte haar voor de goede zorgen en verliet de spreekkamer.
De secretaresse bij de balie keek op.
“Ik hoef geen vervolgafspraak, ik ben ontslagen!” riep ik blij en wandelde de afdeling af.

Dr. Schrijvers, de cardioloog die ik meer dan 15 jaar had, placht bij het afscheid te zeggen: “Garantie tot de deur, mevrouw Waninge!” en zo is het natuurlijk nog steeds.
De driemaandelijkse afspraak bij de huisarts geeft me rust, want alle randverschijnselen zijn onder controle.
Het feit dat ik al 5 jaar geen hartklachten meer heb gehad geeft me moed; misschien blijft het nu wel helemaal weg.

Ja, ik weet het.
Wishfull thinking.
Maar altijd nog beter dan doemdenken.

Half juli kreeg ik via de app van Carlijn een klein lijstje van spulletjes die ze graag mee wilden nemen op vakantie en het laatste ding wat daar op stond was ‘opa’s bag of organising’.
Dat ding brengt bij mij altijd een weemoedig gevoel teweeg en dat verdient wat meer uitleg.

Toen we in 2015 de caravan (die nog van mijn ouders was geweest) moesten verkopen omdat het met Gerards gezondheid niet zo goed ging, kwamen we bij het opruimen van de vakken en kastjes de hele geschiedenis van het kamperen weer tegen, wat mijn ouders al sinds de jaren 50 van de vorige eeuw deden.
Zakken vol met handige dingetjes waar geen mens ooit nog wat mee doet.
Een EHBO-trommeltje met jodium dat in 1990 al over de datum was.
Mierenpoeder van een bedrijf dat al 20 jaar failliet is.
Niet geaarde snoeren en stekkers.
Een tas vol met haringen en scheerlijnen, dunne pennen en verstafte zwarte elastieken.
En een zak vol keurig opgevouwen plastic zakjes die nog als afvalzakjes gebruikt kunnen worden.

We hadden een deel van de inventaris in de caravan laten zitten, maar ook heel wat weggedaan.
Je kunt niet alles bewaren. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Maar één ding heb ik uit nostalgische overwegingen uit de caravan gehaald en bewaard; het valt onder het hoofdstuk ‘ ku’j zölf wal maken’.
Het is een opbergzak die mijn vader nog zelf heeft gemaakt op hun Singer-naaimachine. Die zak hing aan een stang in de voortent en daar gingen de folders, kaarten, puzzelboekjes, en kranten in.
De opbergzak kwam in 2015 op zolder te liggen met de gedachte “Misschien komt hij ooit nog van pas.”
Misschien ook niet.
Wegdoen was voor mij ‘a bridge too far….’

De superhandige opbergzak gaat altijd mee als één van de dochters gaat kamperen; het oude ding doet nog jaarlijks dienst.
Trouwens, als mijn vader de titel van dit blog had gelezen zou hij denken dat het niets met hem te maken had. Opa sprak Nedersaksisch, Nederlands en vloeiend Duits, maar bijna geen Engels.

In mijn beleving past ‘bag of organising’ niet bij mijn vader.
Maar wel bij onze dochters.
Mooie combi.

Vandaag is mijn vaders geboortedag; we zijn hem nog lang niet vergeten.

Vorige week kreeg Gerard een cadeautje van zijn werk.
Een grote kartonnen doos met een tapas-setje met glazen.
Gerard zette de onderdelen in elkaar en we gingen het gelijk achter het huis uitproberen.
Kijk nou.
Twee plankjes, twee stalen pinnen en twee glazen.
In de plankjes zit een uitsparing waar je een wijnglas in kunt zetten (zie foto rechts).
Op de foto links zie je één van de grote glazen die in de cadeauverpakking zat; de andere is al kapot.
We waren even naar binnen gelopen en toen we terug kwamen lag het in scherven op de grond.
Bij stil weer.
Een kat?
Een vogel?
We weten het niet. Het beest is zich in ieder geval rot geschrokken…..
Eerlijk gezegd: het is ook niet zo’n handige constructie.
Beetje tuitelig en wiebelig.
Wel handig: afdekplankjes voor op je glas (zie afbeelding)
Dan komen er geen wespen enzo bij.

Maar.
Wie bedenkt dit?
En waarom?
Je kunt je glazen en je bakje pinda’s immers ook gewoon op tafel zetten.
Of ben ik nou een fantasieloze, nuchtere Drent?

“Moin!”
Dat is de begroeting in Ost Friesland als je in een winkel komt of op een terrasje gaat zitten.
Dat klinkt ons als noordelingen vertrouwd in de oren, dus wij riepen ‘Moi!’ terug.
Leer bood ons wat we in Norden niet vonden: een middeleeuwse binnenstad.
De stad ontstond in de 8e eeuw op een terp tussen de rivieren de Ems en de Leda en in de loop van de eeuwen groeide het uit tot een havenstad van importantie, met name in de tijd van het Hanzeverbond.

We maakten een mooie stadswandeling en zochten de haven op.
Onderweg kwamen we bordjes tegen met informatie over de geschiedenis van Leer.
‘Unnerwegens dör de tied ….. Leer vör hunnert Jahr!’
Aan de linkerkant van het bordje stond de tekst in het Hochdeutsch, aan de rechterkant in het Plattduuts.
Dat is een vorm van het Nedersaksisch, dat in Nederland langs de oostgrens ook nog gesproken wordt.
Klik op de afbeelding voor een vergroting, dan kun je de tekst beter lezen.
Als je de rechtertekst hardop voorleest zul merken dat je dan gewoon begrijpt wat er staat.

We streken neer op een terras aan de haven dat bij restaurant ‘Zur Waage’ hoorde, waar in vroeger tijden de waag gevestigde was.
De schnitzel die we zochten was daar niet leverbaar, maar wel heel veel andere lekkere dingen. Ik bestelde een brötchen Rauchlachs met een zachtzure saus en salade; daar kan geen Schnitzel tegenop. Na het eten maakte ik nog een foto van Cor en Gerard op de brug en wandelden we in de avondzon nog over de houten promenade langs de boten die in de haven lagen.

Wát een dag!
Drie blogs schreef ik er maar liefst over*.
Onderweg van de ene naar de andere locatie verbaasden we ons er over dat het landschap zo op dat van Noord Nederland lijkt.
Soms waan je je in de weidsheid van Groningen, soms rijd je door het coulissenlandschap van Drenthe.
Van Gerards werk waren we ooit met een personeelsreisje in Maastricht; daar was Lieveke onze gids tijdens een stadswandeling.
Zij streek ons noordelingen gelijk tegen de haren in door op te merken dat ‘jullie in het noorden 800 jaar achterlopen op het zuiden van Nederland’.  Ze legde daarbij uit dat de Romeinen hun cultuur al rond het begin van de jaartelling in Zuid-Nederland brachten en steden stichtten als Nijmegen en Maastricht. In het noorden leefden toen de Friese stammen. In 800 kwam Bonifatius het christendom brengen in de noordelijke Nederlanden, waarmee ook bij ons die cultuur (kloosters met monniken die dingen opschreven en het stichten van kerken in de bestaande nederzettingen)  werd gebracht.
Lieveke vond dat, in het licht van de cultuurgeschiedenis, Noord Nederland en Noord Duitsland beter één land hadden kunnen zijn en Zuid Nederland en Zuid-Duitsland ook. “Jullie zijn Saksen, wij zijn Franken.”
Of dat helemaal zo is weet ik niet, dat zijn haar woorden, maar gevoelsmatig zeg ik “Lieveke had gelijk.’
Daarbij zei ze in prachtig Limburgs: “Niet beter, niet slechter…. maar ánders!”

Verjaardag van deze website vandaag! Op 11 augustus 2014 schreef ik het eerste blog; ieder jaar in augustus besteed ik even aandacht aan de verjaardag.

Het is geen dagboek, het is geen foto-album en het is ook geen folder.
Dit blog geeft een inkijkje in mijn leven; daarbij laat ik weten wat dingen met mij doen.
Mijn schrijfsels laten veel facetten van mijn leven zien.
Als moeder beleefde ik vorig jaar in augustus de trouwdag van dochter Frea met haar Jon, we vierden met ons hele gezin een fantastische vakantie op Gran Canaria en we genoten van de jaarlijks terugkerende bijeenkomsten zoals Sinterklaas en de Gradagen.
Mijn rol als echtgenote komt ook veelvuldig voorbij in blogs over het dagelijkse leven en de activiteiten die Gerard en ik gezamenlijk ondernemen, zoals daar zijn vakanties, Casa Grada en het gewone, dagelijkse huis-, tuin- en keukenleven.

Als dorpsgenoot blog ik soms over mijn bezoek aan de Jumbo en verschijnt er af en toe een verhaaltje in de streektaal van mij in de plaatselijke krant. Dit jaar mochten we eindelijk weer met elkaar Rodermarkt vieren!
Soms ben ik zus/tante en ga ik een dagje met mijn broer op stap of we doen iets samen met zijn gezin, soms ben ik schoonzus/tante en geniet ik van familiefeestjes en gezellige bijeenkomsten met de familie Waninge. Verder ben ik soms nicht voor de families van mijn vader en moeder die ook nog wel eens op de website voorbijkomen en ook als vriendin heb ik regelmatig met mensen contact.
Over mijn rol als collega schrijf ik niet zo vaak, maar heel af en toe licht ik een tipje van de sluier op.
Tik maar eens ‘Team290’ in bij de zoekfunctie van dit blog.

Over mijn rol als alt in de Cantorij Roden lees je regelmatig wat. Het afgelopen jaar bestond uit een aantal hoogtepunten, zoals het examen van Karel, maar we moesten als koor ook afscheid nemen van bas Joop en sopraan Louisa.
Ook als PKN-gemeentelid laat ik regelmatig wat van me horen door blogs over het ‘Holy Stitch’-clubje, het PKN-Christmascarol-koor en seizoens-activiteiten die ik bijwoon. Verder is er bijna wekelijks een blog over de kerkdiensten; geen notulen, maar mijn beleving op de zondagmorgen.

Ook ben ik soms patiënt of cliënt: bij het beugeltraject bij de tandarts, bij de huisarts, oogarts, fysiotherapeut…… je wordt ouder, mama.  Maar er zijn ook veel blogs die niets met één van mijn rollen te maken hebben: die gaan over wat ik lees, van welke muziek ik geniet, wat ik heb ontdekt over geschiedenis… over een boek of een voorstelling schrijf ik geen recensie, maar probeer ik te omschrijven wat ik er uit heb gehaald. Waar moest ik om lachen? Wat deed het met me? Wat ontroerde?

En bij al die verhalen hoop ik dat jij als lezer er iets uithaalt.
En dan hoop ik vooral dat het iets positiefs is.
Op naar de TIEN!

Wil je de blogs/evaluaties van de vorige verjaardagen lezen?
Klik dan hier op het allereerste blog uit 2014, daar onder vind je een overzicht.