Maand: augustus 2018

11 augustus: Vier jaar ‘stukjes schrijven’.

Door Ada

Op 11 augustus 2018

Op 11 augustus 2014 schreef ik het eerste blog op deze website; vandaag vieren we dus de vierde verjaardag van ‘de Waarde van de dag.
Ieder jaar op deze dag kijk ik even terug op de afgelopen periode en welke rol het dagelijkse blog daarin speelde.
Het was een bewogen jaar. In oktober 2017 overleed mijn moeder; in de periode daarvoor en daarna blogde ik over haar steeds verslechterende situatie, over onze rol daarin, over de thuiszorg, de rompslomp , maar ook over de mooie dingen die in die tijd gebeurden en over het verdriet. In die periode kreeg ik veel reacties van mensen de herkenden wat ik schreef of die ons een hart onder de riem staken.

Op 16 maart werd ik opgenomen in het Martiniziekenhuis en moest ik een bypass-operatie ondergaan. Toen bewees het blog weer zijn waarde omdat ik op die manier het thuisfront en ons netwerk op de hoogte kon houden van de laatste stand van zaken. Heel veel lieve reacties, kaarten en medeleven kregen we. Aan de andere kant helpt het blog mij om de zaken op een rijtje te houden. Het is een soort dagboek; ik verwerk de gebeurtenissen door er over te schrijven. Als schrijver kijk je vanaf een afstandje wat er gebeurt en dan zie je soms ook al weer de humor van de situatie in.

Deze zomer gaan we ‘van het gas af’. Het is leuk om via het blog te laten weten hoe dat nou in zijn werk gaat. Ook op dit onderwerp krijgen we veel reacties uit onze omgeving.

Dagelijks bloggen is geen opgave omdat ik heel erg geniet van het schrijven en het vullen van de website met heel veel verschillende onderwerpen. Zelf zie ik het als mijn eigen tijdschrift: een veelzijdig digitaal blad waaraan niet alleen ik maar ook veel andere mensen veel plezier beleven. Dit jaar zijn er voor het eerst meerdere blogloze periode’s geweest. Dat was toen mijn moeder overleed in oktober, in de kerstvakantie 2017/2018, rondom de ziekenhuisopname in maart en in de hele hete week in juli. Zodra ik het gevoel heb ‘ik moet ook nog een stukje schrijven’ las ik een pauze in. De website moet niet op mijn nek zitten; een hobby is leuk, mag tijd en energie kosten, maar mag niet ‘moeten’ worden.

Soms zoek ik iets en dan kom ik mijn eigen foto’s tegen. Het allerpopulairste blog van mijn site is het gehaakte geurzakje voor lavendel van augustus 2016. Dat blog is door meerdere mensen gedeeld op Pinterest en dan gaat het hard. Het patroontje wordt honderden keren per maand gedownload. Ook het uitgeschreven patroon voor een granny square is erg geliefd onder de handwerksters.
Als ik in een museum ben geweest en ik heb daarover geblogd, dan stuur ik vaak een link naar dat museum. Meestal hoor ik daar niets van terug, maar museum Wierdenland in Ezinge reageerde erg leuk. Naar aanleiding van mijn blog hebben ze de pagina ‘Uw opmerkingen’ aan hun website toegevoegd en daarop een link naar mijn verslag gezet.
(klik hier >>> voor een link naar die pagina).

Voor het nieuwe jaar ben ik nog aan het broeden op een nieuwe serie, ik denk aan zoiets als ‘lezer van de maand’. Dat kan ik natuurlijk mooi bedenken, maar daarvoor heb ik wel lezers nodig die een keer in de schijnwerpers willen staan. Wil je je door mij laten interviewen voor mijn blog? Heb je een leuke hobby waar je over wilt vertellen? Wat is jouw waarde van de dag? Is er iets bijzonders gebeurd in je leven dat je wilt delen op deze website? Neem dan eens contact met me op, misschien wordt je dan wel ‘lezer van de maand’. Misschien krijg ik wel zoveel aanmeldingen dat de rubriek ‘lezer van de week’ gaat heten. Maar bij weinig animo is ‘lezer van het jaar’ ook een mogelijkheid…..
Zelf heb ik nog geen idee hoe het zal gaan, maar ben wel benieuwd naar jullie inbreng.

Vanavond schenken Gerard en ik ons een glaasje in en proosten op mijn vierjarige website én een nieuw jaar ‘Waarde van de dag’.

Reageren

10 augustus: Aaltje-dag in Harderwijk

Door Ada

Op 10 augustus 2018

In Alledag

Jaarlijks ga ik een dag op pad met schoonzus Ali (ook een Aaltje), in de familie beter bekend als de Aaltje-dag. Harderwijk stond gisteren op ons programma. Ali had een aankondiging gezien van het nieuwe Marius van Dokkum-museum dat daar in mei was geopend, dat wilden we graag bezoeken. Maar we ontdekten ook dat Harderwijk een mooie, oude Hanzestad is (meer info zie >>>), waar de stadsmuren nog gedeeltelijk overeind staan en waar het als liefhebber van historisch binnensteden goed toeven is.

We planden onze dag aan de hand van Buienradar: ’s morgens, toen het nog prachtig weer was, maakten we een stadswandeling aan de hand van een plattegrond en toen het rond 12.00 uur begon te regenen vonden we een groot overdekt terras waar we een heerlijk broodje aten. Daarna verkenden we de rest van de stad en toen de lucht betrok voor een volgende (onweers)bui konden wij terecht in het museum van Marius.

Ons dagje Harderwijk was beslist zeer geslaagd te noemen. Even leek het of men daar op ons had gerekend; we kwamen langs een winkel waar een grote ketel buiten stond met onze naam erop! Toen ik de winkeleigenaar vroeg naar de bedoeling van die sticker merkte hij op dat wij in het vervolg het tweede weekend van juni naar Harderwijk moesten komen. Dan viert men de Aaltjes-dagen en iedere Aaltje krijgt dan gratis een pondje paling! Even onthouden dus.

We boemelden over de Vischmarkt, flaneerden over de Boulevard, liepen langs de stadsmuur, onder oude poorten door, bekeken oude gebouwen en genoten van de wandeling door de binnenstad. Vanzelfsprekend gelardeerd met kopjes koffie of thee met iets lekkers er bij.

Het voornoemde museum was het laatste station gistermiddag. Marius is de schepper van de bekende humoristische kaarten die je tegenwoordig overal kunt kopen. Hierbij een link naar de website van het Marius van Dokkum-museum >>>.
Als je daarop kijkt herken je vast wel een paar van die kaarten. We maakten kennis met de wereld van Opa Jan, de hoofdrolspeler in een boekenserie die Marius heeft uitgegeven. Verder zagen we een prachtige tentoonstelling van zijn humoristische schilderijen én een mooi overzicht van zijn verdere werk. Het leuke van dit museum vond ik de reacties van publiek; geen quasi interessant geneuzel, maar gegniffel om grappige situaties, er wordt gewezen naar komische details en af en toe klinkt er een lach als iemand ineens de lollige ondertoon van de titel van een schilderij begrijpt. Boven in het atelier hangen enkele grote doeken waarop je niet uitgekeken raakt en daar kon je kijken naar de documentaire ‘Rembrant van de Veluwe’. Hierbij een link naar een korte video van de opening van het museum >>> die werd verricht door André van Duin.

In februari 2016 schreef ik ook al eens een blog over Marius.
Benieuwd wat ik toen over hem schreef? Zie 4 februari 2016 >>>.
Daarop vind je ook een link naar zijn eigen website.

Benieuwd naar eerdere Aaltje-dagen? Zie ‘Provincie-Aaltjes’ >>>

Reageren

9 augustus: Van gas los (3): Een DUURzame investering.

Door Ada

Op 9 augustus 2018

In Gastblogs

Ketel er uit…..

Vandaag het derde gas(t)blog van Gerard; zoals beloofd schrijft hij deze keer over de financiële kant van deze duurzame investering.

Eerst even over vorige week. Op 30 en 31 juli hadden de installatie monteurs van Mebatherm hun eerste klus als deze. Ze begonnen vol enthousiasme aan het karwei en ook het kantoorpersoneel kwam bij toerbeurt kijken en liet zich informeren over de voortgang. De ervaren vakmannen waren leergierig en als ze er zelf niet uit kwamen lieten ze zich bijstaan door YouTube instructiefilmpjes. En als het dan lukte hoorde ik ze tegen elkaar zeggen: “Dit is gaaf hè?”
Na drie dagen hard werken en veel ontdekken van nieuwe technologie was de klus

….warmtepomp er in!

geklaard. Het resultaat is super!!

Is het financieel interessant?
Als er over duurzame investeringen wordt gesproken dan gaat het al snel over terugverdientijd: hoelang duurt het voordat je je investering hebt terugverdiend?
Wel bijzonder, want bij de aanschaf van een nieuwe auto hebben gaat het daar nooit over. Waarschijnlijk komt dat omdat we nog altijd een goedkoper alternatief hebben, namelijk de CV-ketel. Het gaat natuurlijk wel over een flinke investering en het geld moet wel beschikbaar zijn. Een warmtepomp is toch al gauw vijf keer duurder dan een nieuwe CV-ketel. Daarom geeft de overheid een subsidie van ruim tweeduizend euro, ongeveer 20% op de aanschaf van een warmtepomp. Het verwarmen van je woning is dan wel gasloos maar er is geen financiëel voordeel. Een warmtepomp alleen verdient zichzelf niet terug, want de kosten voor het energieverbruik zijn nagenoeg gelijk aan die van de CV-ketel; 4000 KWH stroom of 1200 m³ gas, dat maakt niet het verschil.

Wat het financieel interessant maakt zijn de zonnepanelen. De combinatie met zelf energie opwekken maakt dat investering in twaalf jaar terugverdiend kan zijn. Op zonnepanelen wordt geen subsidie verstrekt, maar je kunt wel de BTW terug ontvangen van de belastingdienst.

Opties om te financieren.
Om het totaal te financieren zijn er twee opties. Met eigen geld of met geld van Energiebespaar-lening van de provincie Drenthe. Met eigen geld is natuurlijk het voordeligst, maar de rente op de lening van de provincie is erg gunstig, namelijk rond 1%! En het is in veel gevallen fiscaal aftrekbaar.

Heb je nog keuze?
Voor eigenaren van bestaande woningen aangesloten op het gasnet is er nog een keuzemogelijkheid. Nieuwbouwwoningen waarvan de vergunning na 1 juni 2018 is aangevraagd moeten al gasloos worden gebouwd.

De laatste tijd lijkt het erop dat de overheid het gas meer gaat belasten en elektra fiscaal gunstiger gaat maken. Dat wordt uitgelegd als een stimulans om te kiezen voor gasloos verwarmen.
Wil je duurzame energie (groene stroom), dan is zelf opwekken de beste optie en als dat niet lukt koop dan groene stroom in. Mijn advies is om ook eens aan een lokale maatschappij zoals een Energiecoöperatie te denken. Ze doen goed werk, omdat inkoop van lokaal opgewekte duurzame energie hun business is.

Tenslotte.
Veel zaken in het leven blijven een eigen keuze. Kies je voor duurzaam en wil je geen gebruik meer maken van fossiele brandstof? Denk dan niet in terugverdientijden, maar in… ‘wat kan ik financieel dragen en heb ik dat er voor over?’
Net als bij een auto, een nieuwe keuken of badkamer?
Wat mag het kosten? Mag het wat kosten?

Op 30 & 31 augustus worden zonnepanelen geplaatst, daar zal mijn volgende gas(t)blog over gaan.

Hieronder het overzicht van alle delen van deze blogserie:

1. Als er één schaap over de dam is…>>>
over hoe het besluit ‘Van gas los’ tot uitvoering werd gebracht.
2. Kan dat zo maar dan? >>>
over de voorwaarden en de eisen die gesteld worden aan je huis voor ‘Van gas los’.
3. Een DUURzame investering >>>
de CV-ketel eruit, de warmtepomp er in.
4. Back stage >>>
een blik achter de schermen: werkers over de vloer.
5. Zonnepanelen – mooier wordt het niet >>>
over het plaatsen van de zonnepanelen en alle achtergrondinformatie.
6. Van gasstel naar inductiekookplaat >>>
Een geheel andere manier van koken.

Reageren

8 augustus: Vakantie-handwerk-dingetjes

Door Ada

Op 8 augustus 2018

In Borduren, Handwerken

In de periode van revalideren en in de vakantie had ik tijd genoeg om te handwerken. Maar het was overwegend mooi weer en ik las veel, het was gewoon niet zulk goed handwerkweer. Twee kleine projectjes heb ik gedaan. Het eerste is het maken van een nieuw tablethoesje. Voor mijn verjaardag kreeg ik een nieuwe tablet en die was te groot voor het geborduurde tablethoesje dat ik ‘Wild, bont en spannend‘ had genoemd. Dat hoesje heeft nu een tweede leven gekregen als omslag om onze bijbel. Het nieuwe hoesje is een gehaakt exemplaar geworden, gehaakt volgens het patroon van de ‘aai-kikker-hoes’ van Frea.
Dit hoesje haakte ik van lichtgroene katoen. In de naaidoos die ik van mijn moeder erfde vond ik twee mooie knopen en ik haakte er van donkergroen een toer vasten omheen om de contouren te accentueren.

Het tweede projectje is echt wat amateuristisch knip- en plakwerk geweest.
Naast een nieuwe tablet kreeg ik vorig jaar augustus ook een nieuwe telefoon en je raadt het al: het mooie, geborduurde telefoonhoesje met de uiltjes-voering was te klein voor deze nieuwe. Zonde vond ik. Het hoesje lag een poosje op tafel, maar ik kon niets anders bedenken waar ik het voor kon gebruiken. Toen besloot ik dat ik hem wat wijder ging maken, zodat de nieuwe telefoon er wel in paste. Ik tornde de zijnaden helemaal los en naaide er aan weerskanten twee reepjes wit borduurstramien aan vast en creëerde op die manier zijkanten aan het hoesje. Die zijkantjes borduurde ik vol in de stijl van het eerdere borduurwerk en daarna zette ik ze vast en zoomde de zijkantjes om.
Prutswerk was het..
En het hoesje is ook niet zo mooi als de vorige uitvoering, omdat het ‘klepje’ dat er voor zat en niet meer is, omdat de nieuwe telefoon ook langer is.
Maar nu wordt het wel weer gebruikt.
Niet als ik de telefoon dagelijks in mijn broekzak heb, maar als ik kleren aan heb waar geen zakken in zitten.
Dan zit de telefoon in mijn tas
Heel chique in een geborduurd hoesje.

Reageren

7 augustus: Ovenschotel met courgette, paprika, ui, gehakt en rijst.

Door Ada

Op 7 augustus 2018

In Koken & bakken

Ondanks de warmte heeft Gerard nog redelijk wat opbrengst van zijn groentetuin.
Twee grote emmers nieuwe aardappelen heeft hij gerooid en ik heb al een flink aantal porties bonen en bieten in de diepvries: een prima oogst tot nu toe.
Er is één plant die het buitengewoon goed doet en dat is de courgette.
Als er een bloem is ontstaan groeit de kleine courgette al vrij snel uit tot een een behoorlijk exemplaar, soms kijk je twee dagen niet en dan zit er al weer zo’n joekelaar aan.

Er staan genoeg recepten op internet, dus we eten iedere keer wat anders met courgette.
Vorige week maakte ik al de ovenschotel die op 23 augustus >>> vorig jaar op deze website stond: die met courgette, zalm, geitenkaas en tagliatelle.
Volgende week ga ik de schotel van Ben uitproberen met pasta en gorgonzola die ik beschreef op 22 juni >>> van dit jaar.
Maar ik wil courgette niet steeds met pasta, dus ik zocht iets naar anders en vond een ovenschotel met courgette en rijst.

Hierbij het recept: de ingrediënten zijn voor 4 personen.
Wij hadden net die dag daarvoor gehakt gehad, dus ik maakte deze schotel met gemarineerde kipstukjes: ook heerlijk.

300 gram rijst
300 gr. rundergehakt
2 courgettes
6 bosuitjes
1 rode paprika
2 takjes rozemarijn
150 mgr. geraspte kaas
paneermeel (ong. 2 el.)
peper en zout
olijfolie
boter om in te vetten

Bereidingswijze

Kook de rijst volgens de gebruiksaanwijzing, giet af en laat goed droogstomen van het vuur af. Verwarm je oven voor op 190 graden.

Verwarm een flinke scheut olijfolie en bak het gehakt hierin rul, eventueel naar smaak kruiden met peper, zout en vleeskruiden. Schil intussen de courgette en snijd hem in kleine stukjes (het pittengedeelte er uit snijden) en verdeel dit over het gehakt zodra dit bruin is. Kruid de courgette met wat peper en zout, ris de takjes rozemarijn, hak goed fijn en strooi over de courgette. Roer alles goed door elkaar en bak zo’n vijf minuten.

Snij intussen de paprika en de ui doe die ook bij het gehakt en de courgette. Alles goed door elkaar heen roeren. Voeg nu de rijst toe, roer goed door elkaar en meng er beetje bij beetje één derde van de geraspte kaas door.

Vet een lage ovenschotel in met een beetje olijfolie en schep de massa in de schaal. Verdeel het mengsel over de schaal zodat het overal even dik is en druk het een beetje aan. Strooi paneermeel over het mengsel en strooi daar de resterende geraspte kaas over. Bak nu de schotel ongeveer 20 minuten op 190 graden totdat de bovenkant goudbruin en krokant is.

Reageren

6 augustus: Zingen tussen de Shakespeare-coulissen.

Door Ada

Op 6 augustus 2018

In Alledag, Kerk & gemeente

…….. tussen de coulissen…….

Gistermorgen werkten Gerard en ik mee aan de openluchtviering in het Shakespeare-theater in Diever. Om 09.00 uur stonden we met een auto vol boxen, microfoonstanders en andere apparatuur voor de ingang om het spul op te zetten en daarna in te zingen.
Maar dat was geenszins de bedoeling, de spullen konden in de auto blijven staan.
Er stond een aantal mannen klaar die vroegen wat we nodig hadden en in no time stonden er twee microfoons, werd de gitaar versterkt en zat iemand aan de knoppen van een mengpaneel te draaien om de sterkte van onze stemmen en de gitaar op elkaar af te stemmen. Wat een ongekende luxe! Om 09.30 uur hadden we al ingezongen en zaten we met Aartje van de organisatie en de dominee aan de koffie; gezellig.

Meestal schrijf ik een blog met een korte impressie van de viering, maar deze keer licht ik er één aspect uit. Wat deze openluchtdienst voor mij heel bijzonder maakte was de aanwezigheid van Hilly. Dat behoeft enige uitleg.
Hilly komt net als wij uit Hoogersmilde, ze zat vroeger op de lagere school bij mijn broer in de klas. Later maakte ze deel uit van ons jeugdkoor Hosanna (zie 21 juli 2017 >>>). Ze was een sterke sopraan en we zongen graag samen een tegenstem. Nadat wij naar Roden verhuisden spraken we elkaar nog heel soms en af en toe was er een reünie van Hosanna waarbij we even weer heerlijk konden uithalen.

Toen ik maart in het Martiniziekenhuis belandde werd ik de hele dag aangesproken als ‘mevrouw Waninge’, tot die ene morgen dat ik wakker werd gemaakt door iemand die zachtjes in mijn oor zei: “Ada… “. Het was Hilly, nachtverpleegkundige in het Martini. Wat heerlijk om elkaar even weer te zien. Wat kun je dan veel informatie uitwisselen in 20 minuten.

Gistermorgen zag ik haar in het publiek zitten. Heel even schoot het ziekenhuisbed van onze laatste ontmoeting door mijn hoofd, maar we moesten ons concentreren op het zingen, dus ik parkeerde die gedachte. Het laatste lied dat we zongen was ‘Welk een vriend is onze Jezus’, waarbij we graag wilden dat de mensen meezongen. “Hierbij zing ik een tegenstem” legde ik het publiek uit. “Ik weet dat er ieder geval één iemand aanwezig is die die stem met mij kan meezingen”.

Het was een ontroerende ervaring gistermorgen daar in Diever. Samen zingen met zoveel mensen is sowieso al heel bijzonder, maar samen met Hilly de tegenstem zingen gaf een extra dimensie aan het lied. Na de viering ontmoetten we elkaar en konden we onze ervaringen even samen delen. Toen bleek ook dat er meer Hoogersmildigers waren, het leek wel een mini-reünie. En Gerards tante Hennie was er ook. En ex-collega Piet. Dan kom je amper aan koffiedrinken toe… ..

Reageren

5 augustus: Dan ga je weer terug naar je vrouw…..

Door Ada

Op 5 augustus 2018

In Muziek

Van 28 juli tm 5 augustus vindt het Gay Pride festival plaats in Amsterdam; om te vieren dat je kunt zijn wie je bent en mag houden van wie je wilt. Het jaarlijkse hoogtepunt daarvan is Canal Parade, dan vaart er een bonte stoet van boten door de Amsterdamse grachten met daarop feestelijk uitgedoste lesbiennes, homo’s, bi-seksuelen en transgenders. In het journaal zagen we beelden van het plezier dat van de boten afstraalde; wat een feest was het weer.

In datzelfde journaal zaten beelden van Moskou. LHBT-groeperingen vroegen met een regenboogvlag aandacht voor hun zaak en werden één voor één opgepakt en afgevoerd.

Wat een tegenstelling. Wat mag je dan blij zijn dat je in Nederland woont.
Alhoewel, wat ik begrijp van de homo’s en lesbiennes om mij heen is dat het geaccepteerd lijkt, maar in werkelijkheid blijft het een strijd. “Wij lopen in Groningen ’s avonds laat niet hand in hand’ vertrouwde een lesbisch stel mij kortgeleden toe.

In de jaren ’70, ik woonde nog thuis, kocht ik het album Levenslang van Robert Long op cassette.
Voor mij de eerste kennismaking met liefde tussen twee mannen; daar was ik in Hoogersmilde nog niet mee geconfronteerd.
Het lied ‘Thorbeckeplein’ vond ik het meest bijzonder. In mijn beleving beleefde de zanger een romance met een vrouw; pas in de laatste regel kwam ik tot de ontdekking dat het een man was. omdat Long zong: ‘dan ga je weer terug naar je vrouw…’.

Daar moest ik op z’n minst erg aan wennen. Mijn ouders waren duidelijk over wat ze van homo’s en lesbienes vonden en die mening was niet erg genuanceerd. Mijn vader en ik waren het dus ook over dit onderwerp grondig oneens en dat botste regelmatig. Het bandje van Robert Long hoefden mijn ouders dan ook niet te horen. Long heeft heel veel betekend voor de LHBT-wereld in Nederland. Het zou fijn als als zo’n Canal Parade overal in de wereld kon. Ook in Moskou bijvoorbeeld…..

Luister naar het ingetogen ‘Thorbeckeplein >>>’.

Reageren

4 augustus: Ronostrand.

Door Ada

Op 4 augustus 2018

In Alledag

Er zijn minder warme zomers waarin we er niet komen: het Ronostrand. (info website camping/strand). Toen de kinderen klein waren gingen we vaak een hele dag.
Brood, drinken en lekkertjes* mee: zand en water, een hele dag plezier.
Van een dagje Ronostrand is de zin ‘Sippies is op!’ in ons gezin blijven hangen

Afgelopen donderdag was het weer behoorlijk warm geweest. Gerard had de hele dag gewerkt, ik was met tante Trijn een dagje naar Emmen geweest en ik had om half zes geen zin meer in koken. Met de zwemkleren in de tas togen we rond half zeven naar het Ronostrand en hebben daar nog even heerlijk gezwommen.
Toen we waren opgedroogd streken we neer op het terras en haalden een patatje mét en een kroketje. En een biertje.

Naast het terras was het animatie-team bezig met een showtje voor de kinderen van de camping. Daarna maakte men zich op voor de Grote Playback show. Het terras stroomde vol met papa’s, mama’s en zenuwachtige, kwetterende kinderen. Ik draaide mijn stoel zo dat ik het podium kon zien: dat wilde ik niet missen.
“En dan komen nu de eerste artiesten: Annemarie en Renate!”
Doodse stilte.
“O. Annemarie en Renate zijn er nog niet. Dan komt nu David!’
Op het podium kwam een kleuter van amper vier jaar. Papa stond driftig te zwaaien in het publiek en mama maakt een filmpje met de I-pad. David stond bedremmeld met de grote microfoon in zijn handen en staarde gefascineerd naar het publiek.
Hij kreeg een daverend applaus.

Na David kwam nog Patrick en zes andere acts, waaronder een illuster duo en allemaal zongen ze liedjes die ik niet kende. Hoeft ook niet.
Mateloos kan ik genieten van de sfeer op zo’n terras met m’n patatje en m’n biertje.
Het zenuwachtige gedrentel van de ‘artiesten’ die nog op moeten, de trots van de ouders op hun kroost op het podium, opa’s en oma’s die alles prachtig vinden.
En dat alles op teenslippers en schaars gekleed zodat eventuele tattoo’s mooi uitkomen.

Een warme zomeravond op het Ronostrand. Verbaast u niet, verwondert u slechts.

*lekkertjes: mini-marsjes, chippies, stukjes droge worst en kaas en wat dies meer zij.

Reageren

3 augustus: Wat heb je nou aan de kerk?

Door Ada

Op 3 augustus 2018

In Kerk & gemeente

Na twee zondagen ‘off-line’ voor wat betreft de kerkdienst in Roden zat ik op zondag 29 juli weer in Op de Helte. Marieke Pranger was de voorganger en haar overdenking ging over de discipelen die in Jezus (die over het meer naar hen toeliep) een spook zien en zo overmand worden door angst dat ze zelfs niet meer bij zinnen komen als hij bij hen in de boot gaat zitten (Marcus 6: 45, klik hier voor het hoofdstuk in de basisbijbel).
De discipelen worstelen in hun boot met harde tegenwind en hebben het idee dat ze niet vooruit komen.

Soms heb ik het gevoel dat de preek speciaal voor mij is; ook die ochtend had ik dat.
Angst werkt verlammend. In mijn geval is het de angst voor de vaatziekte die ik bij me draag. Dat het weer gebeurt. Dat ik misschien weer zo’n vreselijk operatie moet ondergaan.
De angst dat mijn leven weer voor maanden wordt stilgezet en dat ik weer uit die diepe put omhoog moet krabbelen. Dan voel ik me zo’n discipel die tegen de wind in worstelt en geen centimeter vooruit komt. En soms ben ik ook gewoon boos en gefrustreerd door die stomme tegenwind. Dat het toch weer fout gaat ondanks alle dingen die ik doe en laat om mijn lichaam in een goede conditie te houden.

Ook als Jezus erbij is kan angst verlammend zijn.
Maar hij is er wel bij.
Je wordt sterker als je je verhaal kwijt kunt bij mensen. Je durft weer beter dingen op te pakken als er mensen om je heen staan die je stukje bij beetje uit de put helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.

‘De kerk’ hoort bij ons netwerk. Het netwerk dat bestaat uit ons gezin, onze familie, de vrienden, collega’s, buren en de kerk. Toen ik een gesprek had met de psycholoog van het Martiniziekenhuis die mij hielp bij de revalidatie kwam hij al gauw tot de conclusie dat het al weer best goed met me ging. Hij benadrukte hoe belangrijk het voornoemde netwerk in mijn geval was geweest. En dat we dat vooral moeten koesteren.

In tranen luisterde ik naar de overdenking, schielijk een zakdoekje zoekend om de emotie wat in bedwang te houden.
De voorganger declameerde in haar verhaal een gedicht van Guillaume van der Graft (een pseudoniem voor Ds. Willem Barnard) dat me erg aansprak.

Vragenderwijs

Ik vroeg het aan de vogels
de vogels waren niet thuis

ik vroeg het aan de bomen
hooghartige bomen
ik vroeg aan het water
waarom zeggen ze niets
het water gaf geen antwoord
als zelfs het water geen antwoord geeft
hoewel het zoveel tongen heeft
wat is er dan
wat is er dan
er is alleen een visserman
die draagt het water
onder zijn voeten
die draagt een boom
op zijn rug
die draagt op zijn hoofd een vogel.

Dit blog is natuurlijk een heel persoonlijk verhaal; dit is zoals ik deze viering heb beleefd.
Andere gemeenteleden die die ochtend in Op de Helte zaten hebben het misschien wel heel anders beleefd en ik weet dat er ook heel veel mensen zijn die juist teleurgesteld zijn in het netwerk dat kerk heet.
Iedereen heeft zijn eigen rugzakje met daarin alles wat het leven heeft meegebracht.
Soms is een viering troostend, soms kun je het uitzingen van blijdschap en soms kun je alleen maar stil zijn en tot rust komen na de hectiek van de waan van de dag.
Dat heb ik aan de kerk.
Regelmatig de waarde van mijn dag.

Reageren

2 augustus: Was getekend: Annie M.G. Een Néderlandse musical.

Door Ada

Op 2 augustus 2018

In Alledag

In september 2017 zag ik beelden van de première van de musical ‘Was getekend: Annie M.G.”; daar wilde ik ook naar toe. Op zaterdag 28 juli hadden we kaarten voor de matinee-voorstelling in het DeLaMar-theater in Amsterdam. We maakten er een dagje uit van.
Om 10.00 uur vertrokken we met de bus uit Roden en om 12.45 uur stonden we op het Centraal Station in Amsterdam. Altijd genieten; oude gebouwen, paleizen, herenhuizen, grachten, kerken en heel veel toeristen. Na Berlijn keek ik met andere ogen naar onze hoofdstad.

We wilden eerst een lunch en streken neer op een terras. De kaart was helemaal in het Engels opgesteld. Ik wou graag thee. “Black or green?” “Hebben jullie ook rooibos?” Hij had er nog nooit van gehoord. Ik overwoog even om het voor hem te vertalen in ‘redbush’ maar ik wist niet of dat een goede vertaling was, ik durfde niet. Ik kreeg black tea; ook prima.
We bestelden een uitsmijter, die op de kaart stond als ‘Dutch Breakfast’.
Hartstikke Nederlands met wittebrood, ham en kaas en hartstikke lekker. Naast ons zaten Ieren (T-shirt van St. Patrick en een heerlijk accent), er waren Indiërs, Duitsers en Skandinaviërs. Lopend door de stad op zoek naar het theater kwamen we bijna alle soorten wereldburgers tegen die er zijn. In groepen met rolkoffertjes, in duo’s kibbelend boven een plattegrondje van de binnenstad, maar ook allerlei soorten gekleurde Nederlanders die voor hun eigen huis op de stoep of op een bankje zaten en ‘een ieder hoorde hen in zijn eigen taal spreken’.

Toen wij in het theater binnenkwamen was het ineens helemaal over met multiculti Amsterdam. We hoorden alleen maar Nederlands en zagen alleen maar Nederlanders.
We werden betoverd door Simone Kleinsma, William Spaay en de rest van de cast die ons meenamen het leven van Annie M.G. Smidt in. Het spektakel begint met zoon Flip van Duijn die op zolder een koffer vindt met daarin oude brieven die zijn moeder heeft bewaard.
Annie verschijnt dan ook op het podium Flip vraagt aan zijn moeder wie zij nu eigenlijk was, buiten het icoon ‘Annie M.G. Schmidt’, het stoute volwassen kind, waar heel Nederland mee wegloopt. Moeder Annie fietst er omheen. Ze ontwijkt vragen, declameert een versje of zingt een geestig zelfgeschreven liedje.

We zagen Annie als klein meisje, als jonge journaliste en als oude vrouw. De drie personages stonden soms met z’n drieën op het podium (zie foto links) en praatten met elkaar. Als rode draad door de voorstelling loopt de drang naar vrijheid die Annie altijd in zich had.
Haar levensverhaal en haar levenswerk worden op een heel mooie manier met elkaar verweven. We hoorden haar liedjes voorbijkomen, de boeken, de hoorspelen, de musicals, maar ook stukjes uit interviews met haar. Op het moment dat Jip en Janneke opkomen en beginnen met het liedje ‘Ik ben Jip en ik ben Janneke..” ging er een golf van herkenning door de zaal. Mensen humden mee en zaten op het puntje van de stoel. Hetzelfde gebeurde bij het liedje ‘Wil joe hef a kup of tie’ uit de familie Doorsnee en bij ‘Dansen op vulkaan’.
Lees alles over deze musical in de recensie met foto’s en video’s op de website Musicalweb >>>. De voorstelling is nog te zien tot 30 december, je kunt kaarten reserveren via de website van het DeLaMar-theater >>> , daarop vind je ook een trailer van de voorstelling, kun je alvast even een stukje voorstelling ‘proeven’.

Dans, muziek, zang, een fantastische groep acteurs/zangers en een vijfkoppig orkest: het was prachtig. Je hoeft de recensies maar te lezen en je weet dat het een geweldige musical is. Maar door en door Nederlands. Om even terug te komen op het begin van dit verhaal: oer-Nederlands. Het levenswerk van Annie M.G. Smidt is Nederlands erfgoed en staat in ons aller geheugen gegrift. Het gaat over een Nederland dat er niet meer is. Net zoals het Nederland van de Gouden Eeuw er niet meer is en het Nederland van de hunebedbouwers ook niet. Nederland is in rap tempo aan het internationaliseren.
Het was heerlijk om ons even onder te dompelen in de collectieve herinneringen aan Annie M.G. Smidt en de door haar bedachte personages; daarna aten we een heerlijke pizza bij Ristorante Trattoria Fantasia tegenover het theater en dronken een beker (met onze naam er op) cappuccino bij Starbucks op het Centraal Station.
Over internationaliseren gesproken……

Lees hierbij ook het blog dat ik schreef over het ontroerende lied ‘Leeg’ dat Simone Kleinsma zong in deze voorstelling.

Reageren