De waarde van de dag

Begin januari schreef ik over onze nieuwe scheurkalender voor 2024.
Het jaarthema  is ‘Geluk’. De tips die we iedere dag krijgen zijn gebaseerd ‘de negen pijlers van geluk’ die uit wetenschappelijk onderzoek naar voren zijn gekomen. In dat blog (hierbij een link) schreef ik dat ik mijn lezers af en toe zal meenemen in onze belevenissen met deze scheurkalender. Daarbij had ik bedacht dat ik er 9 blogs over ga schrijven, met steeds één pijler van geluk als onderwerp; vandaag gaat het over gevoelens uiten.

De kernwoorden die bij dit onderwerp horen zijn ‘een taal vinden voor verschillende emoties’.
Op de kalenderblaadjes stonden in de afgelopen maanden in deze rubriek een aantal teksten die me wel aanspraken:

– Als je niet uitkijkt, wordt je masker op den duur je gezicht ( M. Yourcenar, Frans schrijfster) 
Niets laten merken als je je gekwetst voelt, een glimlach opzetten terwijl je verdrietig bent, je tranen wegslikken, kaken op elkaar als je boos bent: we doen het allemaal. Achter ons masker verdwijnen als er een emotie naar boven komt.
Hoe erg is het als een ander ziet of van je hoort wat een situatie met je doet?

– Men verlicht dikwijls zijn ongeluk door het te vertellen (P. Corneille, Frans schrijver)
Praten over je emoties, of dat nou verdriet, angst of boosheid is, helpt enorm.
Ten eerste omdat je letterlijk ‘je hart lucht’ en ten tweede omdat de luisteraar je kan helpen om je ongeluk te relativeren.

– Sommige mensen voelen de regen, anderen worden gewoon nat (B. Dylan, Amerikaans muzikant) 
Emoties zijn persoonsgebonden. Waar de één helemaal van van het padje raakt, daar haalt een ander zijn schouders over op.
Daarom kunnen mensen zich soms niet voorstellen dat ze iemand gekwetst hebben met hun woorden of daden.
“Dat je dáár nou zo van van streek bent……”
Door te zeggen wat het voor jou zo moeilijk maakt, laat je de ander merken wat je voelt aan emotie.

– Rouw is de prijs de we betalen voor de liefde (Elizabeth II, koningin Verenigd Koninkrijk) 
Hoe groter de liefde, hoe intenser de rouw.
Die niet na een jaar over is en dat mag je best zeggen.
Het is fijn om met anderen te kunnen praten over wat het verlies (nog steeds) met je doet.

– We zijn niet langer gelukkig vanaf het moment dat we nóg gelukkiger willen zijn. (W. Savage Landor, Engels schrijver)  
Het gras bij de buren is altijd groener.
Er zullen altijd mensen zijn die het beter hebben dan jij, al valt dat ‘beter’ best vaak tegen als je het goed bekijkt.
Jaloezie maakt heel veel kapot; altijd kijken naar anderen ondermijnt je eigen geluk.

Wat ik uit deze pijler haal is dat het belangrijk is om te praten over emoties.
Dat is soms lastig, want je wilt niet wilt zeuren of je bent bang dat anderen je een watje vinden.
Maar als je niets zegt, vinden anderen ook wel wat van je.

Hierbij een link naar het vorige blog in deze serie: Waarderen.

In april adviseerde mijn huisarts om op zure snoepjes te zuigen.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel  Van die Napoleon-bollen, weet je wel?
Dat zou helpen tegen de pijn die ik al een half jaar heb bij het slikken aan de linkerkant binnen in mijn keel.
Maar het hielp niet; ik kreeg alleen vervelende, schrijnende plekken aan de binnenkant van mijn mond, dus daar ben ik weer mee opgehouden.
Ze had me ook verwezen naar de KNO-arts in het Martiniziekenhuis en daar zat ik gistermiddag in de wachtkamer.
Net als in het UMCG krijg je nu een nummer en als jouw nummer op de schermen in de wachtkamer verschijnt moet je naar de spreekkamer met het juiste nummer.

In spreekkamer vier zat KNO-arts Hobbel met een ‘meekijker’ die in opleiding was.
Hij wilde van alles weten.
“De logopediste heeft u toch ook een brief gestuurd?” vroeg ik, want Betty had mij dat gemaild.
Nee, had ie zo niet bij de hand.
Maar ik had Betty’s brief voor de zekerheid uitgeprint, dus toen had ie hem wel.
Vervolgens vond het onderzoek plaats.

Op een soort tandartsstoel mocht ik gaan zitten en mijn keel, hals, nek, mond en tong werden onderzocht.
Maar de pijn zat niet aan de oppervlakte, maar binnenin mijn keel.
Om dat te kunnen onderzoeken kwamen er andere potten bij het vuur.
“Nu ga ik met een cameraatje naar binnen via uw neus.”
Denk aan dat wattenstaafje in je neus voor die coronatest, maar dan veel dieper.
De tranen rolden me spontaan over de wangen.

Maar er was goed nieuws.
Toen ik de spreekkamer binnen stapte was ik erg nerveus; ik maakte me zorgen dat er een abces of tumor in mijn keel zat en dat er misschien een vervelende behandeling zou volgen.
Dokter Hobbel nam gistermiddag al mijn zorgen op dat gebied weg: er zit niks verontrustends.
Toen hij met dat cameraatje in mijn keel zat moest ik zingen om te zien wat er gebeurde en hij zag dat ik mijn strottenhoofd dichtkneep als ik de hoogte in ging.
“U moet het zoeken in de ontspanning van het keelgebied. Bij het zingen en bij het spreken. De pijn wordt veroorzaakt door chronische spierpijn aan de linker-achterkant van het gebied waar de tong aan een web van spieren in de keel hangt. Als u al niet onder behandeling was bij Betty Post zou ik u naar haar verwijzen: zij kan u helpen bij het zoeken naar die ontspanning en het weer met plezier zingen.”
Wel zei hij dat ik er rekening mee moest houden dat ik niet meer zo hoog kan zingen als vroeger. “Als die C er niet meer op zit: niet meer doen.”

Tien kilo lichter liep ik de spreekkamer weer uit.
Geen enge dingen, geen vervolgafspraak.
Geen C meer; maar als alten hoeven we die bijna nooit te zingen.
Maar wel weer zingen met plezier!

Op vrijdagmiddag 14 juni meldden we ons bij de balie van het Museum Collectie Brands.
Doel: de tentoonstelling ‘Een koninklijk leven’.
Maar we wilden ook graag een rondleiding door het museum.
De ‘gids van dienst’ stond er bij toen we kaartjes kochten en zei wat belangrijk-doenerig dat hij nog niet wist of hij er wel aan toe kwam om ons rond te leiden, hij zou eens kijken of er nog tijd over was.

Toen hij zijn thee op had kwam hij ons toch ophalen. Maar toen hadden wij het er nog niet aan toe: wij zaten inmiddels al met kop en oren tussen de oranje parafernalia en vergaapten ons aan de afbeelding van de rouwstoet van koning Willem III. Schoonzusje Annette had zich ondertussen al geheel in stijl laten vereeuwigen op een troon met een kroon op en een scepter in haar hand.
Verder wilden we wel graag de video zien die bij de tentoonstelling hoorde, maar ondanks het predikaat ‘Roelof weet alles’ kreeg onze gids het ding niet aan de praat.
Maakte ook niet uit, er was verder genoeg te zien op koninklijk gebied.
Dopen, verloven, trouwen en rouwen: bij al die officiële gelegenheden worden er bergen foto’s gemaakt, boeken en tijdschriften uitgegeven en herdenkingsuitgaven gemaakt. Denk daarbij aan borden, kopjes, lepeltjes tegeltjes, blikjes en glazen.
Uit de collectie van aartsverzamelaar Jans Brands*  was een keuze gemaakt voor de tentoonstelling, aangevuld met met bruiklenen van de Jan Menze van Diepen Stichting uit Slochteren, de gemeente Coevorden en Museum Vosbergen uit Eelde.
Mooi hoor.
Wat ook hielp dat we allemaal de televisieserie ‘Het verhaal van Nederland-Oranje Nassau’ hadden gezien, dan weet je nog meer achtergronden.

Na de koninklijke sferen nam Roelof ons mee naar het gedeelte van het huis waar Jans Brands had gewoond.
Hij had Jans Brands nog gekend en was ook betrokken bij de oprichting van het museum.
Hij vertelde over de laatste jaren dat Jans daar nog woonde en hoe men begon met het inrichten van het museum toen Jans nog in leven was. Hoeveel ze hadden moeten opruimen en welke keuzes ze hadden moeten maken.
“Hij was toen zölfs nog ies kwaod op mij” vertelde onze rondleider. “Ie hebt mij dat blikkie varf uut Canada weggooid!”
Links zie je een afbeelding van de kamer toen Jans er nog woonde.
Een heel blog kan ik wijden aan wat we hebben gezien, maar je krijgt een goed beeld van de collectie van Jans als je het videofragment bekijkt van een opname die SBS6 in 1996 maakte van Jans: hierbij een link naar dat programma.

Op de website van het museum vind je in het menu een tabblad Jans Brands: onderaan die pagina kun je doorklikken naar video’s waarop Jans je bijpraat over zijn verzameling op allerlei gebied.

* Vorig jaar schreef ik een blog over ons bezoek aan dit museum onder de titel ‘Alles’.

Soms organiseer je iets met een groepje en dan bevalt dat zo goed, dat je met dat groepje nog wel eens op pad wilt.
Zo ging ik ook dit jaar weer een dag op pad met mijn Royalty Gezusters.
Het Paleis op Dam hebben we met z’n vieren al bezocht en Paleis het Loo ook.
“Wat zullen we dit jaar gaan doen?”
Onze omgeving suggereerde om op Koningsdag naar Emmen te gaan, maar dat was geen optie.
“Veul te lang staon en dan zie’j nog niks” was een goede reden om dat niet te doen.

Maar tante Trijn had wel een ander voorstel.
In het Museum Collectie Brands in Nieuw Dordrecht konden we de tentoonstelling ‘Een koninklijk leven’ gaan bekijken die was ingericht ter gelegenheid van het koninklijk bezoek aan Emmen dit jaar.
“En wat doen we dan de rest van de dag?”
Tante Trijn had het allemaal al bedacht.
“Jullie komen met z’n drieën bij mij in Klazienaveen koffiedrinken, ik zorg voor wat lekkers.
Dan gaan we lunchen in de Witte Olifant en daarna rijden we een stukje door mijn woonomgeving in Zuid Oost-Drenthe.
Vervolgens rijden we naar Nieuw Dordrecht, bezoeken het museum en we sluiten de dag af met een etentje in bij  Van der Valk Emmen.”
Het voorstel werd unaniem aangenomen.

Het antwoord op de vraag ‘wat doen we dan de rest van de dag’ is eigenlijk: praten.
Genieten van ons dagje uit.
Even wat bolletjes haakgaren halen bij een handwerkzaakje in Klazienaveen en een stukje door Duitsland toeren, want dat ligt vlakbij.
Het bespreken van het koninklijke nieuws vanuit de hele wereld; we zijn immers allemaal kenners.
Toen we gisteravond aan het toetje zaten zei tante Trijn: “Dit voelt voor mij echt als vakantie!”
En daarmee vatte ze ons dagje uit voor ons allemaal goed samen.
En wat heeft dit hele verhaal nou met het Asterix en Obelix gevoel uit de titel van dit blog te maken?

Ik had gisteravond spare-ribs besteld.
Daar kreeg ik een vingerkommetje met water bij met een schijfje citroen erin; natuurlijk moeten wij dan als royaltygezusters nog even het bijbehorende verhaal ophalen van koningin Wilhelmina. De Zuid Afrikaanse president ziet tijdens een staatsdiner een zilveren vingerkommetje aan voor een drinkbeker en zet de kom aan de mond. De andere genodigden en de lakeien gniffelden over het gebrek aan kennis van de etiquette, maar  koningin Wilhelmina redt haar gast door zelf ook uit haar vingerkommetje te drinken.
Van de spare-ribs heb ik genoten!
Lekker met de handen gegeten en het vingerkommetje én mijn servet goed gebruikt.
Na het eten lagen er alleen nog maar botten op mijn bord.
En toen moest ik denken aan Obelix, die in andere landen altijd vroeg: “Hebben ze hier geen everzwijn?” en waarbij je op het laatste plaatje van het boek het vredige, Gallische dorpje zag met een rookpluim, lange tafels vol etende mensen en altijd wel ergens een afgekloven karkas.
En de bard Assurancetourix vastgebonden aan een boom.

Ben ik nu al uitgepraat over deze dag?
Geenszins.
Wordt vervolgd.

In dit najaar bestaat mijn blog 10 jaar.
Tien jaar iedere dag ‘Een verhaaltje van Aaltje’ over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Samen met Gerard en onze dochters heb ik bedacht dat ik ter gelegenheid van het jubileum van dit digitale tijdschrift een papieren versie ga maken. “De Waarde van de dag” wordt natuurlijk de titel en over de inhoud zijn we al druk aan het sparren.

Net als in een echt tijdschrift is er ruimte voor reacties en vragen van lezers en daarvoor doe ik vandaag al een oproep.
– Heb je vragen over de website of specifieke vragen gericht aan mij of mijn gezinsleden? In verschillende artikelen/columns zullen de lezersvragen worden beantwoord.
– Verder is er ook ruimte voor ‘ingezonden brieven’; daarvoor zijn we op zoek naar reacties van lezers.
Wil je iets kwijt over deze website? Vind je iets stom? Of juist leuk? Mis je iets? Wil je zelf iets vertellen?
Laat het ons weten!

En dan nog een andere vraag: wil je in dit unieke tijdschrift adverteren?
Kan ook. Laat mij weten wat voor advertentie je zou willen plaatsen.

Je kunt je vraag/opmerking indienen via de knop ‘Reageren’ die onder ieder blog op mijn website staat.
Voordat je je reactie intypt moet je de getallen die er in letters staan in het onderstaande vak typen in cijfers.
Dus als er ’twee vier zeven’ staat moet je  ‘2 4 7’ intypen.
(Dit is om te voorkomen dat er computerrobots gaan reageren, waardoor mijn mailbox helemaal volloopt met spam)
Daarna typ je in het volgende vak je reactie.
Jouw reactie komt binnen via mijn email.
Die publiceer ik dan niet bij de reacties in de rechterkantlijn, maar die zal ik vervolgens verwerken in het tijdschrift.

We zijn benieuwd!