De waarde van de dag

Maandagmorgen.
De wekker staat om 06.25 uur; voordat hij af gaat ben ik al wakker en ik vertrek mét mijn telefoon/wekker naar een andere slaapkamer waar ik ’s morgens mijn pilates/yoga oefeningen doe. Door de knieën, rekken, strekken, ademhalen, pffffff.
Om 06.40 uur zijg ik neer op het bed dat daar staat en ik ‘snel koppen’: Instagram, NOS-nieuws, RTV Drenthe en wat nieuwitems van Google.
Mijn oog valt op de kop ‘Het opgroeiende individu is teveel op een voetstuk geplaatst’.

“Wie zegt dat?” denk ik dan.
Rita Kohnstamm, psycholoog en bladenmaker.
Ze schreef er een artikel over in ‘de Groene Amsterdammer’.
Ik klikte op het artikel.
Meestal verschijnt er dan een banner: ‘dit artikel is alleen voor abonnees’ maar deze keer kon ik het lezen.

Ik las onder andere dit; hierbij citeer ik een stukje uit dat artikel.

Ouders en kinderen zouden door elkaar heen moeten leven.
Het organische proces van rekening houden met elkaar, de vanzelfsprekendheid van het jezelf beheersen ten gunste van een groter geheel.
Als je dat niet meer gewend bent, als een kind een geïsoleerd project wordt, krijg je volwassenen die zich de hele tijd aan elkaar storen omdat ze gewend zijn dat wereld alleen om hen draait.

In Europa lopen individuen nu achter radicale volksmenners aan. Hoe komt dat?
Dat moet met angst te maken hebben. Voor een individu dat zo op een voetstuk geplaatst wordt is het griezelig een veer te laten.
In de tijd van de verzuiling zat ook iedereen in zijn eigen bubbel, maar dat je met elkaar tot een vergelijk moest komen sprak intussen vanzelf. Die bereidheid lijkt nu te zijn verdwenen.
Als kinderen leren dat hun beleving de enige werkelijkheid is, ram je dat er later moeilijk nog uit.
Het individu is zo bang geworden om de wedstrijd te verliezen, dat het anderen liever diskwalificeert dan het risico van een een nederlaag te aanvaarden.

Daar zat ik in de vroegte op maandagmorgen.
Rita legt de vinger op de zere plek.
De hele dag spookten flarden uit haar artikel door mijn hoofd.
Soms is de waarde van de dag iets waar je over na moet denken.

Deze week ging ik twee keer op de fiets naar mijn werk.
Een fijne fietstocht op de vroege morgen en in deze periode extra fijn, want er fietsen bijna geen andere mensen.
Het is hoogzomer, het noorden heeft bouwvakvakantie en iedereen is vrij.
Bijna iedereen, want het secretariaat van Team290 is weliswaar krap bezet, maar er zijn naast mij tenminste nog twee van de zes collega’s  aanwezig.
Van de casemanagers en artsen zien we bijna niemand, alleen de mensen die  bureaudienst hebben.

Donderdagmiddag was er toch nog wat bedrijvigheid langs het fietspad door de Onlanden.
Er was een boer aan het maaien; dat was nog niet gebeurd, het was waarschijnlijk nog veel te nat.
Ook nu bleven sommige plekken nog ongemaaid, het was daar vast nog te drassig.
In het spoor van de tractor bevonden zich een aantal ooievaars die het héééél druk hadden met het zoeken naar kikkers, muisjes en insecten.
Mooi gezicht.
Op de afbeelding hiernaast zie je hoe het er uitzag.
Als je op de foto klikt komt hij wat groter in beeld: dan zie je het ‘maaispoor’, de ooievaars met op de achtergrond de skyline van de stad Groningen.

Die avond maakten Gerard en ik nog even een wandeling.
Gewoon, even door het dorp richting het bos achter de sporthal, daarna achter de manege langs, langs het water totdat je aan de zijkant op het kerkhof komt en daarna weer naar huis.
Onderweg vond ik een takje met twee kastanjebollen, een trosje vogelkersbesjes, een trosje vlierbessen, een takje elzenpropjes en ik dacht een drietal hazelnoten die nog aan elkaar zaten.
Die staan nu te pronken op het aanrecht in onze woonkeuken.
Een tastbare herinnering aan onze gewone, maar mooie zomeravondwandeling.

In de zomer hebben we op de eerste dinsdag van de maand geen Holy Stitch-bijeenkomst.
Soms gaat er een groepje fietsen of naar een museum/tentoonstelling, maar soms wordt er ook niks georganiseerd.
Ook wij zijn in de zomer vaak op vakantie, maar dit jaar niet in augustus, dus ik dacht: ‘Ik nodig de steeksters die niet op vakantie zijn op de 1e dinsdag in augustus uit bij mij thuis voor iets gezelligs.’

Dinsdag 6 augustus zijn jullie op de Holy Stitchtijd (14.00 u) welkom op Waninge Plaza.
Ik zorg voor koffie, thee en iets lekkers.
We gaan niet fietsen, maar een beetje ontspannen bewegen: ‘ 50+ bewegen op muziek’  bij ons achter het huis, trek dus gemakkelijke kleren aan.  Verder praten we even bij, zingen misschien nog een lied én ik lees een verhaal voor in de streektaal. Welkom!

Bewegen op muziek: goed idee, doen we niet.
Het was 29 graden bij ons achter het huis; we waren al blij dat we niks hoefden.
Ik zette een kring stoelen in de schaduw, zette wat schaaltjes met lekkers neer en bedacht die morgen nog dat ik de workshop ‘Zingen voor de lol’ wel kon aanbieden, die had ik nog liggen van ‘ooit’ met mijn collega’s.
We zongen canons, we leerden de ‘walkman-cantate’ en genoten van het samen zingen van liedjes uit de musical ‘The sound of music’: Edelweiss, Do-re-mi, je kent het vast wel. Het verhaal is de streektaal is ook gelukt.

Helemaal niet ‘gestitchd’!
Alhoewel…….. wel met garen in de weer geweest.
Geke had twee tassen vol handwerkspul meegenomen, die ze had gekregen van de erven van een een mevrouw die graag handwerkte.
Alles werd bij ons op het gazon uitgestald en een ieder kon meenemen wat zij beliefde.
We schreven nog een kaartje voor een lid van onze kring dat aan het revalideren is, bespraken het idee om ‘iets voor het goede doel’ te maken en er was nog een grote verrassing voor mij.

Sjoukje nam het woord en vertelde dat ze blij was met mijn initiatieven en dat ze nu eens iets voor mij had gemaakt.
In het pakje zat een zelfgemaakte, stevige stoffen tas.
Met een voering, met een vakje aan de binnenkant én een sleutelhanger.
Verder had ze aan de buitenkant toepasselijk borduurwerk* aangebracht.
WAT MOOI!
Vereerd voel ik me.
Dat iemand de moeite neemt om zoiets moois voor je te maken dat zoveel tijd kost, want reken maar dat daar wat uurtjes in zitten.
Een unieke tas, die ik ga gebruiken als ‘cantorij-en-muziek’-tas.

Zelfgemaakt.
Mijn moeder vond het armoedig.
Waarom ze dat vond lees je in het blog ‘Levensboek voor mijn moeder‘.
Eén generatie verder kijken we er heel anders tegenaan en vinden we het persoonlijk, hip en origineel.
Sjoukje: bedankt!

Al eerder schreef ik over Sjoukjes geborduurde tassen: toen ging het over een tas met een labrador.

Weet je nog dat ik vorig jaar in september een blog schreef over heerlijk eten dat we kregen van een collega van Gerard?
Het blog kreeg de titel ‘Vraag even wat het is.’; het eten kwam van Yousuf, een jonge collega van Gerard die oorspronkelijk uit Irak komt.
Hij trakteerde zo uitbundig omdat hij zich die week had verloofd met zijn geliefde Salma.

Inmiddels is Salma al een paar maanden in Nederland en begin juli zijn ze getrouwd: we kregen een bijzondere trouwkaart.
Ook heel bijzonder: Gerard was gevraagd om getuige te zijn bij het burgerlijk huwelijk dat op een woensdag plaatsvond in Winsum.
Yousuf woont nu ongeveer 12 jaar in Nederland; hij kwam hier destijds met zijn ouders naar toe.
In ons land heeft hij een nieuwe start gemaakt: hij heeft hard gewerkt en heeft hier een leven opgebouwd.

….getuige….

Voor een relatie was hij op zoek naar een moslimmeisje en hij vond haar in Salma. Gerard: “Het is bijzonder om dat van zo dichtbij mee te maken; om te zien hoe spannend én hoe belangrijk het voor Yousuf was. En hoe bijzonder is het dan dat je daar op zo’n officieel moment getuige bij mag zijn!”

Wij gingen in de week voor hun huwelijk op bezoek bij Yousuf om kennis te maken met Salma.
Hij spreekt al goed Nederlands, maar zij natuurlijk nog niet.
Maar wij zijn wel wat gewend (denk aan onze avonturen met schoonzoon Jon), dus de voertaal was Engels.
Salma is docente Engels, dus die redt zich daar prima mee.
We zochten met Google-maps de stad in Algerije op waar ze vandaan komt en we zagen foto’s van het religieuze bruiloftsfeest dat daar aan het begin van de zomer al had plaatsgevonden: daar was haar hele familie bij.
En daar zat ook gelijk de emotie: Salma’s ouders en haar familie konden niet bij het huwelijksfeest in Nederland zijn.

Maar op de zaterdag van hun huwelijksfeest was daar niet veel van te merken: stralend zat het bruidspaar op het podium dat prachtig versierd was met goud en wit.
De gasten waren kleurig gekleed met lange gewaden versierd met edelsteentjes en borduursels en bijpassende hoofddoeken in één kleur.
Toen het bruidspaar binnenkwam eerst in hun traditionele bruidskleding, werden ze verwelkomd door de vrouwelijke gasten met luid, hoog geroep; je hebt het vast wel eens gehoord, het klinkt zo ongeveer als “ululululululu”. In het Arabisch heet het ‘zarg oetoe’.
Ik denk dat wij ons als collega’s (een groepje van 8 Nederlanders) op dit feest net zo voelden als een paar moslims op een westers feest: een beetje ontheemd.
Het bruidspaar werd uitbundig gefeliciteerd door iedereen en daarna werd de bruidstaart aangesneden, wat een officieel moment was. Daarna was er dans en muziek.
Toen verliet het bruidspaar de zaal om zich om te kleden. Helaas moesten wij toen weg, want wij hadden ’s avonds nog een feestje.
Later kregen wij de foto hiernaast van het bruidspaar in hun feestkleding; let daarbij vooral op de kanten sluier van Salma. Handgemaakt! (Klik op de foto voor een vergroting)

Bij onze kennismaking kreeg ik Salma’s telefoonnummer en we spraken af dat we elkaar in het Nederlands gaan appen.
Het eerste appje was ‘Moi!’
Belangrijk woord als je in het Noorden woont.
De rest komt vanzelf.