De waarde van de dag – Pagina 183 – een alternatief voor 'de waan van de dag'

8 oktober: Wennen in Roden.

Door Ada

Op 8 oktober 2020

Wij kwamen in 1989 in Roden wonen; veur een Smildiger as ik een grote overgang.
Met twee kleine kinder veul het mij in eerste instantie niet met um mien drej te vinden.
Dattig jaor later kiekt wij met een glimlach trogge op die eerste jaoren.
“Ha’j heimwee naor Hoogersmilde dan? A’j in Roden woont?”
Het onbegrip stun soms in koeieletters boven de heufden van Rôners die hier heur hiele leem al woont.
Ja. Heimwee naor Hoogersmilde.
En netuurlijk niet allent naor het dörp, maor ok naar mien va en moe, de femilie, de vrienden, het koor, de karke, körtom ALLES.
De eerste weken ha’k d’r boekpiene van.
Over de eerste kennismaking met de Rodermarktparade gung een column die ik dizze weke much schriem in de rubriek ‘Moi Noordenveld’ van De Krant.
Gien onverdield genoegen, die eerste kennismaking.

Woon ie niet in de buurt en bi’j beneid naor dat verhaol?
Hierbij een link naor het PDF 2020.10.08 Gien Ronermarkparade
Bij dit stukkie haar ik ok een mooie foto inleverd van die eerste pries die wij destieds wunnen met ‘de Haven’, maor kennelijk was mien tekst te lang, want de foto hebt ze d’r niet bij ofdrukt.
Vandaag as bonus bij dit blog: foto’s van de winnende wagen met de grote schoen bewoond deur een moezenfemilie.
Frea zit as moessie veur op het picknickkleedtie met Oana.
A’j op de foto’s klikt wordt ze wat groter, dan zie’j Gerard d’r ok nog opstaon, links.
Bijna dattig jaor jonger.
Nog gien spat veraanderd!

Reageren

7 oktober: Still I’m sad – Boney M.

Door Ada

Op 7 oktober 2020

In Alledag

Zeg je Boney M. dan zegt iedereen ‘Daddy Cool’ of ‘By the rivers of Babylon’.
Een beroemde Duitse popgroep in de jaren ’70; alle hits kon ik woordelijk meezingen, maar ik had geen LP’s of cassettebandjes van de groep.

Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde paste ik veel op bij onze buren; op nr. 11 woonde een stel met twee kleine meisjes en op nr. 15 een paar met twee jongetjes.
Op zulke avonden had ik het rijk alleen: meestal nam ik huiswerk/boeken voor de

Servatiusstraat 13

boekenlijst mee, keek naar een tv-programma of zette een muziekje aan.
De muziekvoorraad op beide huisnummers was op z’n zachtst gezegd heel verschillend; op nummer 15 was de verzameling een stuk heftiger dan die op nummer 11.
De buren waren toen eind twintig, begin dertig en hadden dus qua muziek nog een heel stuk jaren ’60 meegekregen.
Mijn broer (die later ook veel bij de buurtjes oppaste) en ik leerden op de oppasavonden heel veel muziek kennen die bij ons thuis niet voorbij kwam.

Op nummer 11 hadden ze de LP ‘Love for sale’ van Boney M.
Met een foto op de hoes………niet te geloven; als je onderstaande link met de muziek van Boney M. aanklikt komt de voorkant van de LP in beeld.
Zo slecht, dat hij in Engeland niet in die vorm mocht verschijnen.
Het 10e nummer op die LP was Still I’m sad.
Dat vond ik het mooiste nummer.
Het werd echt ‘sad’ gezongen, de treurnis kwam je vanuit de groeven van de LP tegemoet.

Later hoorde ik dat het origineel van de Yardbirds was.
Dat heb ik wel eens opgezocht, maar dat vond ik toch minder mooi.
Dit nummer van Boney M. is het enige nummer van die groep dat op één van mijn playlisten van Spotify staat; als het voorbijkomt zit ik even weer op het ‘jaren-zeventig-bankstel’ op nummer 11.

Luister maar eens naar het lied in twee versies: hierbij een link naar Still I’m sad van Boney M en hier vind je de uitvoering van de Yardbirds.

Reageren

6 oktober: Holy Stitch!

Door Ada

Op 6 oktober 2020

In Handwerken, Kerk & gemeente

In het Activiteitenseizoen 2020/2021 van onze Protestantse Gemeente organiseren Tineke, Ilse en ik op de eerste maandag van de maand een handwerkmiddag in Op de Helte.
Dit stond er in de aankondiging:
Holy Stitch!
Oftewel Heilige steek, zo gaat onze nieuwe, maandelijkse bijeenkomst voor creatievelingen op handwerkgebied heten.
Haaksteken, breisteken, borduursteken of wat voor steken je ook maakt: je bent welkom.

Gistermiddag was de eerste bijeenkomst.
We waren met 12 vrouwen; we zaten in de hal van de kerk verdeeld over drie tafels, zodat we de anderhalve meter ruimschoots in acht konden nemen.
Zo’n eerste keer is altijd wat onwennig. Sommigen kenden elkaar al, maar anderen nog niet, dus we begonnen met een rondje kennismaking.
Mooi om te zien dat tijdens de kennismaking iedereen al druk zat te prikken met een haak-, brei- of borduurwerkje.

Na het voorstelrondje deden we nog een rondje ‘wat-ben-je-aan-het-maken’?
12 vrouwen en 12 totaal verschillende projecten. Er kwam werkelijk van alles voorbij: van gebreide sjaals tot een gehaakte olifant en fijne borduurwerkjes.
Maar er waren ook minder ervaren deelneemsters.
“Ik heb al sinds de Lagere School niet meer gehandwerkt’ vertelde één van de dames.
Oei….. dat is dus al heel lang. Ze was begonnen met het haken van lossen. “Nu heb ik dus al een ketting gehaakt!”

De bedoeling van dit clubje is dat we elkaar inspireren en misschien af en toe wat helpen.
Eén deelneemster haakte een deken met 11 kleuren met lapjes van verschillende afmetingen; ervaren handwerksters hoef je niet uit te leggen dat je dan heeeeeel veel draadjes moet afhechten.
“Weet iemand ook een andere manier om die draadjes weg te werken? Ik heb er toch zo’n hekel aan!” Iemand suggereerde om het door iemand anders te laten doen (er zijn echt mensen die voor anderen lapjes afhechten en aan elkaar zetten!), maar een van de deelneemster wist wel hoe je losse draadjes kon ‘meehaken’. We kunnen alleen in deze coronatijd niet onbekommerd over elkaar heen hangen om steken voor te doen of te laten zien hoe je moet meerderen of minderen.
Maar gelukkig staat tegenwoordig ook (bijna) alles op internet; we kunnen elkaar wel linkjes sturen naar handige filmpjes en instructievideo’s.
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Op de tafels had ik hier en daar wat handwerkboeken neergelegd, dus daar kon ook al wat informatie uit gehaald worden.
Wat voorop staat in deze ‘Holy Stitch’-bijeenkomsten is ontmoeting, eigenlijk net als het koffiedrinken op woensdagmorgen, maar dan met een handwerkje erbij.
Dan heb je sowieso al een gezamenlijk onderwerp en komen andere contacten ook tot stand.
Deze eerste ontmoeting durf ik ‘geslaagd’ te noemen.
Bij het verlaten van de zaal zei iedereen “Tot de volgende keer!”
Dan pakken we de draad weer op en haken aan bij waar we gisteren zijn gebleven en borduren daar op verder.
We breien er in ieder geval nog lang geen eind aan, dat is niet onze insteek, in ons geval in-stitch.

Reageren

5 oktober: Plastic pompoentjes op een stokje.

Door Ada

Op 5 oktober 2020

In Bloemen

Zondag gingen we op bezoek bij mijn neef en nicht, voorheen in Apeldoorn, maar sinds dit jaar in Epe. Zaterdagmiddag ging ik naar het plaatselijke tuincentrum om een feestelijk bloemetje te kopen; ik wilde een pot met verschillende soorten bloemen.
Men was druk met het inrichten van de kerstafdeling en er was niet heel veel aanbod.
Wat er wel stond was weinig fantasievol. Saaie potten met een aantal veelvoorkomende kamerplanten met plastic halloween-pompoentjes op stokjes. Jammer ja.
Het bovenbeschreven bloempotje kostte € 14,95.
“Als ik nou…..”

Uit de stellingen met bloempotten zocht ik een lichtblauw/groenig ovaal exemplaar, met de hand gemaakt. Verder kocht ik een stuk steekschuim/oasis en in de opruiming zag ik een rond waxinelichtjeshoudertje; nam ik ook mee.
Eenmaal thuis hield ik mijn jas nog even aan en plukte uit de tuin 8 hortensia-bollen, sedum (vetkruid), paarse besjes, stukje vlinderstruik, skimmia, paarse herfstastertjes, een paar takjes lavendel en wat groen van een heester.

Een half uur later was het klaar. Met hortensiabollen heb je in een handomdraai een prachtig bloemstuk gemaakt. Zo ga je te werk:

De oasis laten volzuigen met water en de pot hiermee vullen.
In deze pot verdeelde ik het steekschuim in drie stukken en liet het iets boven de rand uitkomen.
De hortensiabollen vullen eigenlijk al het hele bloemstuk: 2 dikke bollen bovenop, 2 middelgrote bollen aan weerskanten en de ruimtes daartussenin invullen met 4 kleine bollen. Als je zoals wij verschillende kleuren hebt, kun je fantastisch combineren.
De skimmia ontdoen van blaadjes en per 3 of 4 tegelijk in het steekschuim steken, dit ook doen met de lavendel en vervolgens kleine gaatjes opvullen met de andere geplukte dingen. Als laatste prik je lukraak hier en daar wat groen van een heester tussen.

Het lampionnetje waar een kaarsje in moet zette ik pontificaal midden op één van de dikke bloemen.
Klik op de foto’s voor een vergroting, dan zie je ook de bijzondere pot beter waar dit bloemstuk op gemaakt is.

Verder was het vandaag gewoon maandag. Om 08.45 uur was ik al, met mondkapje op, bij de Jumbo; bij de servicebalie kocht ik twee vellen postzegels. De baliemedewerkster schoof een bosje roze rozen naar me toe en zei: “Deze zijn gratis voor u; garantie tot de deur!”

Uit de tuin haalde ik een hele grote hortensiabol, stak die in oasis op een felblauwe schaal en prikte de 10 rozen er in.
Kedoogie!
Ook al zouden ze maar één dag staan, dan heb ik er al plezier van.
Op maandag. Daar knap ik van op.

Reageren

4 oktober: Voeg leven toe aan de dagen (4) – Op buut’n.

Door Ada

Op 4 oktober 2020

In Alledag

We zijn al weer toe aan deel 4 van deze serie blogs: vandaag over ‘Er op uit gaan’.

Eigenlijk moet je iedere dag een tijdje naar buiten.
Vroeger, toen onze kinderen op een woensdagmiddag wel eens vriendinnetjes of vriendjes mee naar huis namen, mochten ze best een poosje binnen spelen, maar ze moesten ook minstens een uur naar buiten. Als het echt ‘hangen en wurgen’ was had ik vaak wel even een klein lokkertje: potjes bellenblaas, of een nieuw doosje stoepkrijt. Soms zette ik een klein speurtochtje uit of maakten we een tent tussen de schommel en de glijbaan. Als ze één keer buiten waren, kwamen ze bijna nooit na een uur weer naar binnen, want dan hadden ze het al weer veel te leuk.

Dat is voor volwassenen ook zo.
Even een klein voorbeeldje.
Vrije zondagmiddag; ik zit op de bank met een borduurwerkje en prachtige klassieke muziek op de oortjes.
“Zullen we nog even een eindje fietsen? Of wandelen?” vraagt Gerard.
Alles in mij, lichaam én geest, roept dan “NEE! Natuurlijk niet!”
Maar de ervaring leert, dat als we dan toch gaan wandelen of fietsen, ik daar ontzettend van opknap. Buiten in beweging, daar krijg je weer nieuwe energie van.
Na zo’n vraag van Gerard negeer ik dus mijn lichaam en geest en zeg: “Ja, dat is misschien wel een goed idee.”
Al duurt het dan meestal nog wel even voor ik zover ben.
Zucht.

Want ik weet het drommels goed.
Het is belangrijk om regelmatig buiten te komen.
Je maakt vitamine D aan, waardoor je botten minder snel broos worden.
Verder is zonlicht goed voor je humeur en vermindert het stress.
‘Op buut’n’ dus.

En denk daarbij niet alleen aan wandelen of fietsen: als je zelf je boodschappen doet en andere kleine dingen (postzegels, huisraad, boeken) in je eigen dorp/stad koopt ben je ook al even uit en ontmoet je mensen. Het is natuurlijk verleidelijk en erg gemakkelijk in deze tijd alles thuis te laten bezorgen, maar op die manier ben je wel veel minder buitenshuis.
Verder kun je kleine onderhoudsklusjes rondom je huis zoveel mogelijk zelf doen: ramen wassen, gras maaien en je tuin/balkon bijhouden. Gastblogger Freerk Wiechers omschreef het prachtig in zijn streektaal: ik vul mien daegen mit het onderhold van huus en hof en tot oens beiders tevredenheid wat mit mien vrouw “umme klokkern” .

Levensquote 4:
Als je het zonnetje in huis wilt worden, moet je naar buiten om de kunst af te kijken.

Klik hier voor de andere delen van deze serie:

1. Leeftijd
Leeftijd is maar een getal en volledig irrelevant, tenzij je een fles wijn bent.
2. Gezondheid
Voor je lichaam zorgen is een investering; je krijgt er iets voor terug dat onbetaalbaar is.
3. Niet afgeschreven
Of je als oudere ‘afgescheven’ bent, heeft voor een groot deel met je eigen instelling te maken.
4. Er op uit gaan
Als je het zonnetje in huis wilt worden, moet je naar buiten om de kunst af te kijken.
5. Niet te snel opgeven
Rust roest
6. Gezelschap
Zoek het gezelschap van diegenen die het beste in je wakker maken.
7. Nooit te oud om te leren
Op het moment dat je je ergens te oud voor voelt, moet je het juist gaan doen.
8. Hulpmiddelen. Ook voor jou.
Één van de moeilijkste dingen, die je in je leven zult leren,
is dat het lot je ooit zal dwingen, om hulp te accepteren. (gedicht: Martin Gijzemijter)
9. Geen spijt.
Voordat je dood gaat…..LEEF.

Reageren

3 oktober: Het Strandhuis – Suzanne Vermeer

Door Ada

Op 3 oktober 2020

In Lezen

In 2011 kwam in het nieuws dat Suzanne Vermeer was overleden, een op dat moment beroemde schrijfster van ‘vakantie-thrillers’, een woord met in dit geval twee betekenissen:
1. spannende verhalen die zich afspelen in een land waar mensen op dat moment op vakantie zijn en
2. boeken die je meeneemt op vakantie omdat ze gemakkelijk weglezen.
Een dag later werd bekend dat Suzanne Vermeer helemaal geen bestaande schrijfster was, maar een pseudoniem van Paul Goeken. Bijna niemand was daarvan op de hoogte, alleen een paar vrienden uit zijn eigen netwerk. Onder zijn eigen naam schreef hij ook thrillers, die zich voornamelijk afspeelden in de duikwereld, maar onder zijn pseudoniem was hij veel succesvoller. (meer weten? Lees dan het Libelle artikel ‘Het geheim van Suzanne Vermeer’)
Dit boek kwam uit in 2019, terwijl de schrijver toen dus al 8 jaar dood was. Nadat Goeken overleed is de naam Suzanne Vermeer overgenomen door Bruna Uitgeverijen; de boeken die nu onder die naam worden gepubliceerd zijn geschreven door onbekend gehouden schrijvers.

In ‘het Strandhuis’ volgen we vier vrouwen, die allemaal te maken hebben met een moord in het verleden. Drie van hen hebben afgesproken om elkaar daarna nooit meer te zien en hebben afzonderlijk van elkaar in verschillende landen een succesvol leven opgebouwd.
De auteur beschrijft steeds een stuk van het leven van één van de hoofdpersonen, maar over ‘het geheim van het verleden’ kom je in eerste instantie niets te weten.
Het is een spannend boek, het is onderhoudend en ik was op vakantie: ik had het in twee dagen uit. Een boek dat je meeneemt naar de wc, het criterium dat boekenvriendin en ik hanteren om aan te geven hoe leuk een boek is. Maar het blijft ook niet erg lang hangen; toen ik een week later dit blog wilde schrijven moest ik het boek erbij halen “Waar ging het ook maar weer over?” terwijl de karakters uit ‘Goede Raad’ nog heel lang door mijn hoofd speelden.
Lichte kost dus. Geen boek waarbij je een spiekbriefje moet maken van de hoeveelheid personages zoals bij Ruth Rendell.

Maar het kan nog lichter! Van Frea kreeg ik een heuse ‘chicklit’ te lezen: ‘Huisje, boompje, feestje’ van Jill Mansell. Daarover in een volgend blog in de categorie ‘Lezen’ meer.

Reageren

2 oktober: Poffert.

Door Ada

Op 2 oktober 2020

In Koken & bakken

“Komen jullie een keer bij mij eten?” vroeg Alie, (die we kennen uit de kerkelijke gemeente) een paar weken geleden.
Wat een goed idee.
“Dan ga ik poffert voor jullie maken.”
Poffert? Daar had ik wel eens van gehoord, maar nog nooit gegeten.
Zou ik dat wel lusten?
Van te voren zocht ik het op internet. Dit vond ik:

Poffert (niet te verwarren met poffertjes) is een Gronings gerecht. Het is een broodachtig boerengerecht en werd vooral gegeten als hoofdgerecht en soms als toetje, meestal in de winter omdat het een nogal zwaar gerecht is. De poffert wordt au bain-marie in een speciale pofferttrommel gekookt. Poffert wordt traditioneel gegeten met gesmolten boter en stroop suiker.

Woensdagavond zaten we aan een feestelijk gedekte tafel in Alie’s keuken.
De poffert zat nog in zijn trommel, en wij waren getuige van ‘het storten’ op een bord.
Het leek op een hoge tulband; we kregen allemaal twee plakjes op ons bord en we deden er gesmolten boter en stroop bij.
Het was heerlijk. Alie vertelde ons ondertussen van alles over de poffert: hoe dat vroeger bij haar thuis ging, dat je een speciale pan moest hebben, dat het best krek komt met het koken/bakken qua hoeveelheden en dat haar man Dirk er altijd rookvlees bij wilde. Hadden wij er ook bij.

Gisteravond kwam Gerard thuis van een avond bij de kerk, hij had een envelop gekregen van Alie met het recept.
Benodigdheden:
– pofferttrom
– grote pan (waar het water in kan)
– 250 gram bloem
– 250 gram zelfrijzend bakmeel
– 3 eieren (mag ook meer)
– 0.5 liter melk
– boter, stroop en/of suiker
– rozijnen
– 1 beschuit

Wat moet je doen?
– Zet water op in de grote pan.
– Vet de pofferttrom in, verkruimel de beschuit en bestrooi de binnenkant van de trom met beschuitkruim.
– Mix de bloem, het bakmeel, de eieren en de melk tot een stevig beslag en voeg de rozijnen toe.
– Stort het beslag in de trom en zet de trom in het kokende water. Zorg dat de trom voor 80% onder water staat.
– Laat de poffert ongeveer 2 uur koken.
Ben je met z’n tweeën, dan kun je de hoeveelheid ingrediënten halveren, dan is drie kwartier tot een uur koken genoeg.

Serveer met stroop, bruine suiker en gesmolten boter: om in te stippen of gewoon ernaast.
Op de foto zie je hoe dat er uitziet.
Eet smakelijk!

Reageren

1 oktober: Maand van de geschiedenis.

Door Ada

Op 1 oktober 2020

In Geschiedenis

Vandaag is het laatste kwartaal van 2020 begonnen.
Vanmorgen op de radio hoorde ik in een ochtendshow twee dingen genoemd worden die beginnen op deze datum: stoptober en de maand van de geschiedenis.

Voor mij is het iedere maand maand van de geschiedenis.
Waar ik ook ben, in binnen of buitenland, ik wil altijd iets weten over de geschiedenis van de streek waar ik ben.
Sinds er internet is kan ik thuis al heel veel opzoeken; wat een heerlijkheid is dat toch.
Op mijn website heb ik een tab met het onderwerp ‘Geschiedenis’; als je daarop klikt (in de zwarte balk bovenin) kom je op de introductiepagina van dit onderwerp en van daaruit kun je doorklikken naar alle blogs die ik over geschiedenis heb geschreven.
Zoek je iets specifieks, dan kun je met de zoekfunctie bij de juiste blogs komen.
Denk je bijvoorbeeld: ze heeft toch ooit eens iets geschreven over die préhistorische veenweg in Smilde? Dan tik je bij het zoekbalkje ‘veenweg Smilde’ en dan kom je op het blog over dat onderwerp.

Geschiedenis is voor mij ook mijn eigen geschiedenis en van mijn familie.

In het blog ‘Klas van de week’ schrijf ik bijvoorbeeld over een klassenfoto van de Lagere School in Hoogersmilde waar Gerard en ik allebei op staan. (klik op de foto voor een vergroting, wij staan in de rode cirkeltjes).
Onze geschiedenis samen begon al aan de waterbak van de kleuterschool…..

Reageren

30 september: Tegenstellingen.

Door Ada

Op 30 september 2020

In Alledag

In het blog ‘Vorstelijk Baarn’ vertelde ik al dat we van Naarden naar Baarn met de auto door Blaricum, Huizen en Laren waren gereden. Dat hebben we later die vakantieweek met de fiets nog eens gedaan aan de hand van de fietsknooppunten. We fietsten door villawijken en prachtige natuurgebieden met bos, heide en zandverstuivingen. De eerste plaats waar we van de fiets afstapten was Huizen. Ook een oude Zuiderzeehaven, net als Spakenburg. Wat had ik verwacht? Net zoiets, maar dat was geenszins het geval. Er was een haven, maar helemaal nieuw. Wat ik uit de verte aanzag voor een klein kerktorentje, bleek een neptorentje te zijn van een hotel in een modern resort in de stijl van een haven. (zie afbeelding rechts). De haven lag vol met plezierjachten; fantastisch als je van watersport houdt, maar met de term ‘oude haven’ (in tegenstelling tot Spakenburg) had dit niets te maken.

Toen we door Blaricum fietsten kwamen we langs mooie villa’s, maar ook door een oud deel waar nog oude boerderijen stonden. Bij een van die oude hoeves ontdekte Gerard iets wat wij in Blaricum niet hadden verwacht: op een erf liep een zeug met een toom biggen. Echt waar. Waar we drie minuten geleden nog langs hoge hekken met camerabewaking fietsten, liep nu een knorrend zwijn op een boerenerf en lag een ander exemplaar zich te wentelen in de blubber. Wat een tegenstelling.
Klik hier toom biggen. voor een video van het Blaricumse varken met haar kroost

We hadden verwacht op deze fietstocht hele mooie huizen te zien, maar dat viel een beetje tegen. We fietsten veel langs hoge heggen, gaas en bordjes met ‘verboden toegang’; het gaf ons het gevoel dat we er niet welkom waren. Wat bijdroeg aan dat gevoel was dat de fietspaden naast die villawijken erg beroerd waren; we hotsten en rabbelden over boomwortels en ongelijke klinkers en ook dit was dus een grote tegenstelling.

Het laatste stukje van de route voerde langs Eemnes, een lintdorp langs de oude Eemdijk. Op de kaart stelde het niet veel voor, dus ik verwachtte zoiets als Smilde, maar tot onze grote verrassing was dit eigenlijk het mooiste deel van onze fietstocht. We fietsten over de oude dijk en rechts van ons stonden langs het hele traject tot aan Baarn kleine visserhuisjes, oude boerderijen met mooi onderhouden tuinen en in de oude dorpskern vonden we een middeleeuws straatje bij een kerk. Wat een verademing na al die gebarricadeerde rijkdom in Blaricum en Laren.

52 kilometer duurde deze tocht, het was onze laatste dag in ons Baarnse vakantiehuis. We trakteerden onszelf op een Chinese rijsttafel voor twee personen; we bleven in de modus van die dag: tegenstellingen. In tegenstelling tot Gerard, die nasi nam, koos ik voor bami.

Reageren

29 september: Een nieuwe gast!

Door Ada

Op 29 september 2020

In Gastblogs

Sinds september 2016 schrijft er af en toe een gast een blog voor deze website.
Gerard maakt het meest gebruik van deze mogelijkheid, de dochters heel soms.
Vandaag introduceer ik een nieuwe gastblogger: mijn schoonzus Hennie.
Met dit eerste blog van haar hand introduceert ze zichzelf.

Mijn naam is Hennie Doornbos-Waninge, ik ben 62 jaar en de zus van Gerard en daardoor de schoonzus van Ada.
Al 42 jaar getrouwd met Harrie en samen 6 kinderen, (2 zonen en 4 dochters) en 5 kleinkinderen. We wonen op een boerderij die niet meer als zodanig wordt gebruikt, maar we hebben wel paarden, kippen en onze hond Stitch.
Onze jongste dochter woont sinds maart j.l. weer thuis; ze heeft bijna 2 jaar in Noorwegen gewoond met haar ‘schoonfamilie, maar de relatie is verbroken en ‘nu woont ze dus weer bij ons.
Voorheen hebben we een camping gehad, maar door mijn reuma niet meer.
Wel hebben we Poolse of zoals nu Roemeense werknemers in onze accommodatie.

Ik had tegen Ada gezegd dat ik wel van het schrijven ben, dit was naar aanleiding van het feit dat ik een stukje had geschreven in ons kerkblad OpWeg omdat ik al een tijdje de zondagsbrief maak.
Het was er echter nog niet van gekomen omdat mijn hoofd nog een beetje vol zat.
Nu we in wat rustiger vaarwater zijn gekomen doe ik een poging.
Ik maak nog steeds de zondagsbrief voor de kerk van 1 januari tot 1 juli, ook in deze Coronatijd.
Verder doe ik vrijwilligerswerk in de Palliatieve zorg genaamd ‘De Zonnebloem’ in Altingerhof in Beilen, een soort hospice, maar mag niet als zodanig worden genoemd.
Ik heb hier veel voldoening in, we hebben een leuk vrijwilligersteam en je kunt nog wat betekenen in de maatschappij. Verder ben ik ook actief in de vrouwenvereniging in ons dorpje Hijken, we zijn nu weer bezig om een keer samen te komen met onze 16 leden, met een beetje afstand van elkaar moet dat kunnen en iedereen wil ook graag, je hebt elkaar al zo lang niet meer gezien, nou ja sommigen wel, maar je wilt dan weer even bijpraten.
Onze Presidente is helaas opgestapt en we zoeken nu een vervangster, tja met 16 leden heb je niet veel keus. Ik zeg altijd “De tijd zal ‘t leren”.

Oktober is toch wel mijn maand, misschien omdat ik dan jarig ben (net als Ada), maar ook vooral om de mooie herfsttinten. Ik hou van de herfst. Ten tijde dat ik dit schrijf op mijn computer is het september en zit ik midden in de ‘perentijd’. Dat houdt in dat er thuis aan de perenbomen heel veel peren hangen, 1 boom met stoofperen en 1 boom met handperen. Nou zijn stoofperen heel moeilijk om te schillen als je reuma hebt, mijn man Harrie schilde ze wel eens en dan hadden we een maaltje. Nu hebben we wel hele mooie stoofperen en heb ik er wat op gevonden dat ook ik ze kan schillen, de “perenschilmachine”. Tja ik wist niet dat ze bestonden, maar het is een uitkomst. zie video: perenschil-machine

Dit is de derde keer dat ik een pannetje vol heb en denk van, ik kan het ook invriezen, echter zover komt het nooit want ze zijn dan al op. Heerlijk, met de schilmachine een scherp mesje en een pan van Herman den Blijker kan het niet mis gaan. Dan heb je alleen nog de smaak, het zijn roodkokers en je doet er normaal gesproken suiker op, maar dat past niet in mijn koolhydraatarm dieet. Dus doen we er wat Natrena in en Canderel poedersuiker van Stevia. Het staat een aantal uren op een laag pitje te garen. Warm zijn ze lekker, maar koud ook.

Ik vind het erg leuk dat ik zo af en toe wat mag schrijven op de website van Ada.

Reageren